[Festival] รื้อฟื้นรักทรงจำ พิชิตใจยัยขี้ลืม

ปวดหัวจัง...

มืดตื๋อเลย อะไรเนี่ย

พรึ่บ! O_O

"เฮ้ย นี่นายจะทำอะไรฟะ>_<"

พลั่ก!

ฉันสวมวิญญาณจาพนมถีบขาคู่ใส่ผู้ชายที่กำลังจะปลดกระดุมเสื้อของฉัน ทำให้เขาหงายหลังตกเก้าอี้ไป

อะ...ไอ้บ้านี่จะลวนลามฉันรึไงวะ

"นายจะทำอะไรของนายฮะ" ฉันลุกผึงขึ้นมานั่งแล้วเอาผ้าห่มมาคลุมตัวตัวเองไว้แม้วาามันจะยังไม่โป๊ก็ตาม สายตาก็จับจ้องไปที่หมอนั่นอย่างระแวดระวัง

"ก็ผมเห็นคุณหลับไปนาน ก็เลยว่าจะเช็ดตัวให้" เขาค่อยๆปีนขึ้นมานั่งบนเก้าอี้แล้วขมวดคิ้วมองฉัน ในขณะที่ฉันก็มีโอกาสได้มองเขาแบบเต็มๆตาครั้งแรก หมอนี่ถ้ามองหน้าตาก็น่าจะจัดอยู่ในประเภทหล่อ ผมสีเทาซอยสไลด์อย่างมีสไตล์ ดวงตาสีเทาไม่บ่งบอกอารมณ์อะไรทั้งสิ้น ก่อนหน้าที่ฉันจะสลบไปเพราะฉันเห็นหมอนี่ครั้งแรกรึปล่าวนะ แล้วตอนนี้...ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้วหนิ

ฉันเงียบและจ้องหมอนั่นอยู่นานราวกับจะดูปฏิกิริยา แล้วจู่ๆเขาก็หัวเราะออกมา เป็นการหัวเราะที่ทำเพียงแค่ยิ้มมุมปากและทำออกมาแล้วดูดีที่สุด

"ผมคงยังไม่ได้แนะนำตัวกับคุณสินะ ผมชื่อ'ฮาโลวีน'ต่อไปนี้จะมาทำงานเป็นพ่อบ้านของที่นี่และจะเป็นคนดูแลคุณครับ คุณหนู" เขาลุกขึ้นยืนข้างเก้าอี้ เอามือขวาทาบไปที่อก พูดแนะนำตัว แล้วโค้งตัวลงทำความเคารพฉัน ทำเอาฉันเงิบสุดๆ

หมอนี่ทำอย่างกับฉันเป็นเจ้าหญิงเลยแฮะ

"อ่า...โอเค ฉันชื่อวาเลนไทน์นะ" ฉันแนะนำตัวอย่างเก้ๆกังๆ ฮาโลวีนเหรอ ชื่อแปลกจัง ไม่เห็นมีใครเคยชื่อนี้เลย(แล้ววาเลนไทน์หละ=_=)ว่าแต่ ทำไมรู้สึกคุ้นกับชื่อนี้แปลกๆนะ แล้วก็รู้สึกว่า ไม่ถูกชะตากับหมอนี่เอาซะเลย

"ขออนุญาตนะครับ" ฮาโลวีนพูดแล้วโน้มตัวมาตรงหน้าฉัน พร้อมกับใช้ฝ่ามือเรียวยาวของเขาทาบมาบนหน้าผากฉันเบาๆ

"เฮ้ย หยุดนะ" ฉันใช้ความมือไวของตัวเองในการปัดมือเขาออกไปแล้วจ้องหน้าเขาอย่างหาเรื่อง รู้สึกแปลกๆที่ผู้ชายมาแตะเนื้อต้องตัว

"ขอโทษครับ ผมแค่อยากจะดูว่ามีไข้รึปล่าว"

"ไม่ ตอนนี้ฉันสบายดี ไม่มีไข้อะไรทั้งนั้น ขอบใจ" 

ว่าแล้วฉันก็ปัดผ้าห่มออกแล้วลงจากเตียงเพื่อที่จะเดินหนีเขาออกไปจากห้อง

ฉันจับลูกบิดแล้วผลักประตูออก ก่อนจะพบว่า...

มันเปิดไม่ได้!

หมอนี่ คิดจะทำอะไร?

"นี่ ทำไมประตูมันเปิดไม่ได้ นายทำอะไรไว้ฮาโลวีน"

ฉันแผดเสียงถามในขณะที่พยายามเปิดประตูไปด้วย บ้าเอ๊ย ทำไมมันเปิดไม่ออกนะ

"หึหึหึ"

แทนที่จะได้คำตอบ ฮาโลวีนกลับหัวเราะในลำคอเบาๆแล้วค่อยๆเดินเข้ามาหาฉันอย่างช้าๆ

"คุณหนูครับ ผมจะบอกอะไรให้อย่างนึงนะ" ฮาโลวีนพูดเสียงต่ำๆอย่างชั่วร้าย ทำให้ฉันใจเต้นแรงเพราะความหวาดกลัว คิดไว้แล้วเชียวว่าหมอนี่ต้องคิดไม่ซื่อ

"ชะ...ช่วยด้วย ใครอยู่ข้างนอกช่วยฉันด้วย" ฉันเริ่มแหกปากร้องและทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง ในขณะที่ฉันเองก็พยายามใช้ตัวดันประตูไปด้วย เจ้าฮาโลวีนนั่นระเบิดหัวเราะลั่น

"คุณทำอะไรของคุณครับ"

กรี๊ดดดดด ไอ้บ้านี่มันน่ารังเกียจที่สุด

"ไม่นะ ช่วยด้วย" ฉันแหกปากขอความช่วยเหลืออีกครั้งเมื่อฮาโลวีนเดินมาซ้อนหลังฉันจนแผ่นหลังของฉันสัมผัสกับอกอุ่นของเขา ความกลัวและกดดันทำให้น้ำตาของฉันไหลออกมาช้าๆ รู้สึกได้ว่า มือของตัวเองแสบไปหมดจากการทุบประตู

"ไม่มีใครมาช่วยคุณหรอกครับ" ตอนนี้ใบหน้าของเขาอยู่บนไหล่ของฉันแล้ว ริมฝีปากของเขาอยู่ห่างจากใบหูฉันเพียงไม่กี่คืบ

"และคุณไม่มีทางจะเปิดประตูได้แน่ เพราะว่า..."

ฉันกำมือแน่นจนเล็บจิกลงบนฝ่ามือตัวเอง รู้สึกได้ว่าร้องไห้หนักขึ้น ฉันหลับตาปี๋เมื่อฮาโลวีนเคลื่อนใบหน้าเข้ามาเรื่อยๆ ตัวของฉันเหมือาถูกแช่แข็ง ทั้งๆที่สัญชาตญาณบอกว่า อย่างน้อยแค่ได้หันไปต่อยหน้าเขาได้ก็ยังดี

"เพราะประตู...มันต้องดึงเข้าหาตัวเองครับ"

O_O

อะ...อ้าว เหรอ...

รู้สึก...เงิบ...

โถ่เอ้ย แล้วไอ้บ้านี่...

"แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกหละฟะ"

ว่าแล้วฉันก็ใช้ส้นเท้าตัวเองกระแทกไปบนหลังเท้าของคนตัวสูงอย่างจัง โทษฐานที่ทำให้ฉันตื่นตระหนกและหวาดกลัวไปตั้งนาน เสียดายน้ำตาจริงๆ นี่ถ้าจะเรียกน้ำตาที่หยดไปให้ไหลกลับเข้าไปในต่อมน้ำตาจะได้มั้ยนะ แต่ก็นั่นแหละ หลังจากที่ฉันทำโทษเขาไปเมื่อครู่ ทำให้เขากระเด้งถอยห่างจากฉัน มือสองข้างรีบกุมเท้าของตัวเองแทบไม่ทัน แถมยังกระโดดโหยงเหยงเหมือนตั๊กแตนโดนน้ำร้อนลวก

สมน้ำหน้า!

ฉันสะบัดหน้ากลับไปทางประตูแล้วเปิดประตูเข้าหาตัวเองอย่างแรง...

โป๊ก!

"โอ้ย!"

และประตูไม้บานนั้นก็กระแทกใส่เหม่งของฉันเต็มๆ ทำเอาฉันทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างกะทันหัน สองมือกุมหน้าผากตัวเองที่ตอนนี้คาดว่าคงจะปูดเป็นลูกมะนาวไปแล้ว

"คิกๆๆ~"

ฉันหันขวับไปทางฮาโลวีนที่กลั้นขำเอาไว้ แต่ก็ยังแอบเห็นน้ำตาที่หางตาของเขา

หนอยแน่...นี่ขำฉันจนลืมเจ็บไปเลยหรือปล่าวยะ ฮึ่ย หมอนี่มันน่าหงุดหงิดที่สุด!

"เฮอะ!"

ฉันถอนหายใจใส่เขาอย่างหงุดหงิดแล้วรีบยันตัวลุกขึ้นยืน

"นี่! นายเป็นพ่อบ้านใช่มั้ย"

"ฮะๆ ใช่ครับ" ขนาดจะตอบฉันนางยังกลั้นขำเลย=[ ]=

"งั้นพรุ่งนี้ก็เปลี่ยนประตูบานนี้ซะ เอาแบบผลักออกไปนะเฟ้ย เข้าใจมั้ย"

สั่งเสร็จฉันก็เปิดประตูแล้วรีบเดินออกมานอกห้องทันที(คราวนี้ไม่พลาด)และหลังจากที่ขาของฉันก้าวพ้นจากบริเวณห้องมาแล้ว ฉันก็ได้ยินเสียงฮาโลวีนหัวเราะตามหลังมาทันที

ไอ้บ้าเอ๊ย คิดแล้วอยากหันไปถีบประตูชะมัด

...!

ว่าแต่...ที่นี่มันบ้านฉันเหรอ แล้ว...ฉันจะไปไหนหละเนี่ย??