[Festival] รื้อฟื้นรักทรงจำ พิชิตใจยัยขี้ลืม

ผู้ชายผมสีเทาตรงหน้ามีผลต่อร่างกายของฉันอย่างไม่ทราบสาเหตุ จู่ๆศีรษะของฉันก็เจ็บจี๊ดไปทั้งหัวราวกับกะโหลกจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

ตุบ

"เฮ้ย ยัยไทน์ เป็นอะไร" กระทงร้องเสียงหลงเมื่อเห็นฉันทรุดลงไปนั่งกับพื้น มือของฉันละมากุมศีรษะของตัวเอง หน้าตาของฉันเหยเกอย่างเจ็บปวด

"ค...คุณหนู เป็นอะไรไปครับ" คนที่กระทงบอกว่าเป็น'พ่อบ้าน'นั่งยองๆมาพูดกับฉัน เขาเอื้อมมือมาจับแขนฉันที่กำลังเกร็งแน่น

"ไทน์...แกเป็นอะไรเนี่ย" กระทงถามอย่างทำอะไรไม่ถูก

"ปวดหัว ฉันปวดหัว!" ฉันกัดฟันตะโกนออกไปอย่างไม่ค่อยอยากพูดนัก ลมหายใจของฉันแรงขึ้นคล้ายกับการหอบ หัวใจเต้นรัวเร็วราวกับจะทะลุออกมานอกอก มือเกร็งแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปน น้ำตาค่อยๆไหลลงมาช้าๆ

'กรี๊ดดดดดดดด!!!'

'โครม!'

จู่ๆ ภาพภาพหนึ่งก็ฉายวับเข้ามาในหัว

มันเป็นภาพรถเก๋งสีบรอนซ์เงินคันหนึ่งที่พุ่งชนร่างผอมบางของผู้หญิงผมสีน้ำตาลเข้าอย่างจังหลังจากที่เธอวิ่งออกมาจากที่ใดที่หนึ่ง

ฉันได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างตกใจของคนแถวนั้น ได้ยินเสียงที่เกิดจากการปะทะ ได้เห็นกองเลือดขนาดใหญ่ และ...ได้เห็นน้ำตาของผู้หญิงคนนั้น...

'ผมรักคุณนะ...'

ฉันได้ยินเสียงนี้เป็นเสียงสุดท้าย ก่อนที่ฉันจะไม่รับรู้อะไรอีกเลย...

"สลบไปแล้ว..." กระทงพูดอย่างเหนื่อยใจเมื่อเห็นวาเลนไทน์ที่เมื่อกี้กำลังดิ้นทุรนทุรายหมดสติและล้มลงไปนอนกับพื้น ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าของเธอกำลังทอดสายตามองมาที่วาเลนไทน์อย่างรู้สึกสงสาร

"อาการคงจะกำเริบ"

"คงงั้น แต่ว่าแปลกจัง ทั้งๆที่ตอนอยู่โรงพยาบาลก็ไม่มีทีท่าว่าจะปวดหัวหนักอะไรแบบนี้ ดีนะ ที่หมอเค้าให้ยามาด้วย" กระทงพูดแล้วหยิบกระเป๋าสะพายใบโปรดมาเปิดหายาที่ว่า ก่อนจะส่งให้พ่อบ้าน

"ถ้ายัยนี่ตื่นแล้วก็เอายาให้เธอกินซะ แล้วก็พยายามทำให้เธอสบายใจมากที่สุด"

กระทงค่อยๆลุกขึ้นยืนอย่างช้า

"แล้วก็...พยายามอย่าเล่าเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นให้เธอฟัง เพราะมันอาจจะส่งผลกระทบกระเทือนต่อจิตใจ..."

"แล้ววาเลนไทน์จะความจำเสื่อมไปจนถึงเมื่อไหร่"

"ก็..."

"..."

"อาจจะตลอดไปหละมั้ง..."

"......" ความรู้สึกผืดฉายชัดอยู่ในแววตาของพ่อบ้านหนุ่ม

"แต่เป็นแบบนี้มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง หรือนายอยากจะให้ยัยนี่จำเรื่องของเราได้"

เขาส่ายหน้าแทนคำตอบ

"เพราะงั้น ก็เล่าเรื่องทั่วไปให้เธอฟังก็พอ ฉันเองก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เหมือนกัน"

พ่อบ้านไม่พูดอะไร เพียงแต่อุ้มวาเลนไทน์ขึ้นในท่าเจ้าหญิง

"งั้นผมจะพาไทน์ไปนอนพักก่อนละกัน"

"อืม งั้นฉันกลับละ แล้วว่างๆจะมาเยี่ยมใหม่ พร้อมกับกะทิแล้วก็สงกรานต์"

"จะเอาหมอนั่นมาทำไม" คุณพ่อบ้านขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างไม่ชอบใจ

"ก็สงกรานต์เป็นเพื่อนของพวกเราด้วยนี่นา อย่าพูดมากน่ะ เอายัยไทน์ไปนอนได้แล้ว"

"ก็ได้ งั้นไว้เจอกันนะครับ คุณกระทง"

"จ้าาาาา คุณพ่อบ้าน"

แล้วกระทงก็เดินออกไปขึ้นรถ ในขณะที่พ่อบ้านหนุ่มหันหลังเข้ามาในบ้านพร้อมปิดประตู

โดยไม่รู้เลยว่า วาเลนไทน์ที่กำลังหลับๆตื่นๆอยู่นั้น อาจจะได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูด ก็เป็นได้...