ณ นานาชาลี

ผมเคยคิดว่าไม่มีอะไรจะทำให้ผมมีความสุขได้ นอกจากความสงบในดินแดนต่างจังหวัด
..อะไรนะ..
คุณคิดว่าผม ติสท์หรอ คุณลองมาเป็นผมไม๊ล่ะ

"เห้ย ชาลี รายงานเล่มนั้นที่ฉันให้แกไปทำ เสร็จยังวะ "
"เสร็จแล้ว อยู่บนโต๊ะ"
"นี่ ชาลี แล้วของฉันล่ะ / ฉันด้วย /ฉันก็ด้วย"
นี่คือเพื่อนในรั้วมหา'ลัยของผม ไอ้พวกนี้เป็นพวกลูกคุณหนู ได้แต่จิกหัวคนที่อ่อนแอกว่า และบุคคลที่โชคดีก็คือผมไงครับ ถามว่าทำไมผมต้องยอมด้วย ก็เพราะมันเป็นผมไงล่ะ :(( โธ่
พอถึงบ้าน ทุกคนในบ้านก็จะมะรุมมะตุ้มผม เปรียบเสมือนซากศพถูกแร้งทึ้งก็ไม่ปาน
"อาชาลี ลื้อดูม่าสิม่าเต้นแน่นอกได้ละน่า" อาม่าผมครับ ตอนนี้แกอายุ70กว่าๆ วัยกระเตาะๆเลย แกชอบสรรหาท่าเต้นเพลงใหม่ๆมันๆมาให้ผมดู และผมก็ต้องดูด้วยนะครับ เดี๋ยวแกจะงอนเอา -.-
"ชาลีลูกรัก พ่อคิดว่าลูกเหนื่อยมามากพอแล้ว มีอะไรให้พ่อช่วยไหมลูก บีบนวด พ่อย่อมทำได้ จริงๆนะลูกหรือจะเป็น.."

"พ่อครับ -0-" ผมพูดพร้อมยกมือห้าม ยังไม่ทันไรเสียงเพลงคุ้นๆก็ดังขึ้น

ท่านกำลังเข้าสู่บริการรับฝากหัวใจ~ ~

"อาชาลี ลื้อดูสิ ม่าเด้งได้ด้วยนา"
ผมนั่งมองอาม่า ขณะที่พ่อผมก็นั่งปรบมือ ส่ายเอวไปกับแกด้วย ให้ตายสิ คุณคิดว่าผมจะทำอะไรได้ครับนอกจาก ส่งยิ้มแหยๆและทำตาปริบๆใส่พวกเขา ....

ครับ ชีวิตผมเป็นแบบนี้ตั้งแต่ป.1 จะทำไงได้ล่ะ ไปโรงเรียน กลับบ้าน ไปโรงเรียน กลับบ้าน วุ่นวาย นั่นคือวงจรชีวิตของผม เห้อ
วันนี้ผมตื่นสายกว่าทุกวัน เนื่องจากเมื่อคืน กว่าอาม่าแกจะนอนก็ปาไป 5 ทุ่ม ไหนผมจะเก็บกวาดเช็ดล้างอีก เห้อ
ตอนนี้ ผมลืมตาดูเพดาน ได้ยินเสียงเข็มนาฬิกาเดินเป็นจังหวะ
แต่ เดี๋ยวนะ พูดถึงนาฬิกา
.. 07.00 ..
ชิบหายแล้วครับ โธ่ วันนี้ผมสอบวันสุดท้ายนี่
แล้วจะทำไงล่ะ จะทำยังไง
ผมรีบทำธุระจัดการตัวเองให้เร็วที่สุด
07.50..
"อ้าว ชาลี ทำไมมาสายกว่าทุกวันล่ะ"
"ใช่ๆ จะเริ่มสอบละนะ มีโพยป่าว ^o^"
"นั่นดิ โพยน่ะ มีป่าว ขอหน่อยสิ"
เป็นไงครับ เพื่อนๆที่น่ารักของผม คิดถึงผมกันทั้งนั้นเลยนะ -.-
"ไม่มีอ่ะ เราตื่นสาย ^^ "
"ชิ ไปดีกว่า"
"บายนายหัวถั่ว แหวะ"
ดีกันจริงๆพวกนายเนี่ย -0-
หลังจบอย่าเจอะอย่าเจอกันอีกเลย ชิ

ในทีสุดผมก็หลุดจากการเป็นนิสิตแล้วครับ ดีใจกับผมด้วยย >< ตอนนี้ผมกำลังแพคกระเป๋า เดินทางไปสถานที่หนึ่ง ทุกคนในบ้านเห็นดีเห็นงามด้วย ผมรักพวกท่านก็ตรงนี้แหละ โฮะๆ ชีวิตผม พบแต่ความวุ่นวายมาตลอด ตั้งแต่นี้ไปผมขอพบเจอกับความสงบบ้างเท้อออ