ณ นานาชาลี

9.0

เขียนโดย พันนี

วันที่ 21 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 11.31 น.

  3 ตอน
  2 วิจารณ์
  5,321 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 22 มีนาคม พ.ศ. 2558 13.34 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

1) ปฐมบทชาลี

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ผมเคยคิดว่าไม่มีอะไรจะทำให้ผมมีความสุขได้ นอกจากความสงบในดินแดนต่างจังหวัด

..อะไรนะ..

คุณคิดว่าผม ติสท์หรอ คุณลองมาเป็นผมไม๊ล่ะ

"เห้ย ชาลี รายงานเล่มนั้นที่ฉันให้แกไปทำ เสร็จยังวะ "

"เสร็จแล้ว อยู่บนโต๊ะ"

"นี่ ชาลี แล้วของฉันล่ะ / ฉันด้วย /ฉันก็ด้วย"

นี่คือเพื่อนในรั้วมหา'ลัยของผม ไอ้พวกนี้เป็นพวกลูกคุณหนู ได้แต่จิกหัวคนที่อ่อนแอกว่า และบุคคลที่โชคดีก็คือผมไงครับ ถามว่าทำไมผมต้องยอมด้วย ก็เพราะมันเป็นผมไงล่ะ :(( โธ่

พอถึงบ้าน ทุกคนในบ้านก็จะมะรุมมะตุ้มผม เปรียบเสมือนซากศพถูกแร้งทึ้งก็ไม่ปาน

"อาชาลี ลื้อดูม่าสิม่าเต้นแน่นอกได้ละน่า" อาม่าผมครับ ตอนนี้แกอายุ70กว่าๆ วัยกระเตาะๆเลย แกชอบสรรหาท่าเต้นเพลงใหม่ๆมันๆมาให้ผมดู และผมก็ต้องดูด้วยนะครับ เดี๋ยวแกจะงอนเอา -.-

"ชาลีลูกรัก พ่อคิดว่าลูกเหนื่อยมามากพอแล้ว มีอะไรให้พ่อช่วยไหมลูก บีบนวด พ่อย่อมทำได้ จริงๆนะลูกหรือจะเป็น.."

"พ่อครับ -0-" ผมพูดพร้อมยกมือห้าม ยังไม่ทันไรเสียงเพลงคุ้นๆก็ดังขึ้น

ท่านกำลังเข้าสู่บริการรับฝากหัวใจ~ ~

"อาชาลี ลื้อดูสิ ม่าเด้งได้ด้วยนา"

ผมนั่งมองอาม่า ขณะที่พ่อผมก็นั่งปรบมือ ส่ายเอวไปกับแกด้วย ให้ตายสิ คุณคิดว่าผมจะทำอะไรได้ครับนอกจาก ส่งยิ้มแหยๆและทำตาปริบๆใส่พวกเขา ....

ครับ ชีวิตผมเป็นแบบนี้ตั้งแต่ป.1 จะทำไงได้ล่ะ ไปโรงเรียน กลับบ้าน ไปโรงเรียน กลับบ้าน วุ่นวาย นั่นคือวงจรชีวิตของผม เห้อ

วันนี้ผมตื่นสายกว่าทุกวัน เนื่องจากเมื่อคืน กว่าอาม่าแกจะนอนก็ปาไป 5 ทุ่ม ไหนผมจะเก็บกวาดเช็ดล้างอีก เห้อ

ตอนนี้ ผมลืมตาดูเพดาน ได้ยินเสียงเข็มนาฬิกาเดินเป็นจังหวะ

แต่ เดี๋ยวนะ พูดถึงนาฬิกา

.. 07.00 ..

ชิบหายแล้วครับ โธ่ วันนี้ผมสอบวันสุดท้ายนี่

แล้วจะทำไงล่ะ จะทำยังไง

ผมรีบทำธุระจัดการตัวเองให้เร็วที่สุด

07.50..

"อ้าว ชาลี ทำไมมาสายกว่าทุกวันล่ะ"

"ใช่ๆ จะเริ่มสอบละนะ มีโพยป่าว ^o^"

"นั่นดิ โพยน่ะ มีป่าว ขอหน่อยสิ"

เป็นไงครับ เพื่อนๆที่น่ารักของผม คิดถึงผมกันทั้งนั้นเลยนะ -.-

"ไม่มีอ่ะ เราตื่นสาย ^^ "

"ชิ ไปดีกว่า"

"บายนายหัวถั่ว แหวะ"

ดีกันจริงๆพวกนายเนี่ย -0-

หลังจบอย่าเจอะอย่าเจอกันอีกเลย ชิ

ในทีสุดผมก็หลุดจากการเป็นนิสิตแล้วครับ ดีใจกับผมด้วยย >< ตอนนี้ผมกำลังแพคกระเป๋า เดินทางไปสถานที่หนึ่ง ทุกคนในบ้านเห็นดีเห็นงามด้วย ผมรักพวกท่านก็ตรงนี้แหละ โฮะๆ ชีวิตผม พบแต่ความวุ่นวายมาตลอด ตั้งแต่นี้ไปผมขอพบเจอกับความสงบบ้างเท้อออ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา