ปิ๊ง!รักนายแวมไพร์

               ปัง!!!!

               กรี๊ดดดดดดดด เชนรับเอาตัวมาบังมิล่าไว้ก่อนที่กระสุนจะตรงมาทางเขาแต่เขาไม่หลบเพราะรู้ว่ากระสุนทำอะไรเขาไม่ได้

               "กะ..แกไม่ใช่คน"พวกโจรได้แต่อึ้งกับเหตุการณ์ข้างหน้า

               "หึๆตายสะเถอะไอ่พวกสวะ"เชนพูดก่อนที่ตัวของเขาจะเริ่มซีดลงๆแล้วเขี้ยวสีเงินก็งอกออกมา ตอนนี้ตาของเขาเป็นสีแดงดุจเลือดมันทั้งสวยงามแล้วน่ากลัวในเวลาเดียวกัน จากนั้นเขาก็ตรงไปที่พวกโจรก่อนจะกัดที่คอของพวกโจรจนพวกมันค่อยๆหมดลมหายใจ

               "นะ..นายมะ..ไม่ใช่คนงั้นหรอ"มิล่าเมื่อได้สติก็ถามออกไป ส่วนเชนเมื่อรู้ว่าตนเองเผลอให้มิล่าเห็นร่างจริงก็รู้สึกกังวล

               "มิล่าคือ...ฉันจะอธิบายให้ทีหลังนะตอนนี้ต้องช่วยมุนิลก่อน"พูดจบเชนก็เคลื่อนตัวมาหามิล่าด้วยความเร็วก่อนจะดีดนิ้วจากนั้นมิล่าก็หมดสติไป

{Cayn part }

ตอนนี้เธอหลับไปแล้วมิล่าสาวน้อยของผมความจริงผมไม่ได้อยากทำอย่างนี้หรอกนะเพราะมันจะมีผลกระทบกับเธอ แต่ถ้าผมไม่ทำอย่างนี้เธอคงจะให้ผมอธิบายเรื่องที่เธอเห็นผมกลายร่าง คุณฟังไม่ผิดหรอกผมหน่ะเป็นแวมไพร์แต่ตอนนั้นผมโกรธจริงหนิที่พวกมันกล้ามาทำร้ายเธอ(ถึงแม้จะแค่ขู่ก็เถอะ)ผมโมโหมากเลยต้องกลายร่างทั่งที่รู้ว่าจะต้องมีปัญหาตามมาแต่ผมคงปล่อยให้เธอตายไม่ได้ มันอาจจะดูเวอร์หรือเร็วไปหน่อยแต่ผมกล้าพูดเต็มปากได้เลยว่าผมเริ่มตกหลุมรักเธอเข้าแล้วหล่ะเพราะเธอเป็นคนที่ไม่ยอมใครยิ้มเก่งหัวเราะเก่ง ที่ผมทำไปเพราะผมคิดว่าถ้าต่อไปผมจะไม่เห็นรอยยิ้มจากเธออีกผมก็คงขาดใจ ผมจะต้อปกป้องคนที่ผมรักให้ได้ ถ้าเธอตื่นขึ้นมาผมจะอธิบายให้เธอฟังเอง

~~10นาที~~

         " อื้อ"เธอเริ่มรู้สึกตัวแล้วผมคงต้องอธิบายให้เธอฟังซักนิดหน่อยเกี่ยวเรื่องของผม

          "ตื่นแล้วหรอ"ผมช่วยพยุงตัวเธอขึ้นพอเธอเริ่มรู้สึกตัวก็หันมาหาผมก่อนจะทำหน้าหวาดกลัวแล้วถอยไปจนสุดเตียง แววตาจองเธอนั้นมีแต่ความกลัว มันแน่อยู่แล้วแหละเพราะพวกอย่างผมมันน่าเกลียดน่ากลัวแต่แวมไพร์ไม่ได้ชั่วร้ายอย่างที่คิด

          "ออกไป!อย่ามาโดนตัวฉัน นะ..นายมันเป็นปีศาจ!!"เธอตะคอกใส่ผมเมื่อเห็นว่าผมคลานขึ้นเตียงไปหาเธอแต่ผมเจ็บ!เจ็บกับคำว่า'ปีศาจ'เพราะเป็นเธอผมถึงเจ็บถ้าเป็นคนอื่นผมอาจจะรู้สึกเฉยๆหรือฆ่าไปแล้วแต่นี่เป็นเธอผมเลยรู้สึกเจ็บมากกว่า แล้วผมก็ไม่มีวันฆ่าเธอด้วย

{End. Cayn }

{Mila part}

          "ออกไป!อย่ามาโดนตัวฉันนะ..นายมันเป็นปีศาจ!"

ฉันตะคอกใส่เชนอย่างลืมตัวทั้งๆที่เขาช่วยฉันไว้แท้ๆแต่ฉันเห็นเขาฆ่าคนต่อหน้าต่อตาฉันแต่เขาทำไปเพื่อช่วยฉันแท้ๆ ฉันเห็นแววตาวูบหนึ่งของเขาเป็นแววตาของคนเจ็บปวด เขาคงเจ็บปวดทีใครต่อใครก็เรียกเขาว่าปีศาจ แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันเลยพูดออกไป

          "คือฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดอย่างนั้นนะ"ฉันพูดก่อนตะค่อยๆขยับเข้าไปใกล้เขา เขาเงียบอยู่นาน จนฉันคิดว่าเขาคงจะโกรธมาก

          "ไม่เป็นไรหรอกเพราะฉันมันก็เป็นปีศาจอย่างที่เธอพูดนั่นแหละ เธออย่ามาสนใจความรู้สึกฉันเลยยังไงฉันก็เป็นแค่ปีศาจ"เขาพูดก่อนที่จะลุกขึ้นพร้อมจะออกไปฉันคิดว่าคงต้องเคลียให้รู้เรื่องก่อนเพราะไม่อยากให้เขาคิดมากถึงยังไงเขาก็ช่วยฉันไว้

          "เดี๋ยวสิ นายจะไปไหน"ฉันถาม

          "กลับ!เพราะว่าเธอคงรังเกียจฉัน"เขาพูดก่อนจะเหงยหน้าภาพตรงหน้าทำให้ฉันตกใจไม่น้อยภาพที่ผู้ชายหน้าเข้มออกลุคแบดบอยต้องมาร้องไห้ ใช่!เขากำลังจะร้องไห้ เขาคงเสียใจมากที่ถูกเรียกว่าปีศาจ เขากำลังเดินไปกำลังไปถึงประตู จะทำไงดีๆต้องพูดให้รู้เรื่องว่าฉันไมได้รังเกียจเขา 'เป็นไงเป็นกัน'ฉันวิ่งไปหาเขาแล้วกอดเขาไว้จากด้านหลังเขาตกใจเล็กน้อย

          "ฉ..ฉันขอโทษฉันไม่ได้คิดอย่างนั้นจริงๆนะ"ฉันพูดพร้อมสะอื้นอะไรกันปกติฉันไม่ชอบร้องไห้หนิ

          "ชู่ว์อย่างร้องสิ"เขาหันมาก่อนจะปาดน้ำตาให้ฉันอะไรกันทำไมรู้สึกดีอย่างนี้ จากนั้นเขาก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้ฉันฟังตอนแรกก็อึ้งเล็กน้อยแต่เขากำชับมาว่าห้ามบอกมุนิลเด็ดขาด 

{End mila }

เป็นยังไงบ้างหลังจากหายไปนาน ต่อไปนี้จะขยันมาอัพบ่อยนะคะ