รักแล้วทำไม เพราะหัวใจมาเฟียสั่งมา

               ศึกระหว่างของทั้งสองฝ่ายนั้นกำลังเป็นไปอย่างดุเดือด ต่างคนต่างงัดท่าไม้ตายขอแต่ละคนออกมา ไม่มีใครยอมใครมีแต่หวังที่จะให้อีกฝ่ายตายกันไปข้างหนึ่งเพียงเท่านั้น เมื่อสงครามได้เริ่มขึ้นต่างคนต่างติดตามข่าวสารกันเป็นจำนวนมาก ฝ่ายของตำรวจเองก็ไม่อาจเข้าไปยุ่งได้เพราะมิเช่นนั้น อาจจะโดนลูกหลงไปในศึกครั้งนี้มีแต่ปล่อยให้เลยตามเลยไปเพียงเท่านั้น
 
               ทางด้านเขตระหว่างใต้กับตะวันออก หลังจากสู้รบมา 3 วัน
 
               "พวกฝั่งเขตตะวันออกรุกล้ำเข้าเขนใต้ได้ไปกว่าครึ่งแล้ว พวกเราคงต้านได้ไม่นานครับคุณอาชิกะ" สมุนมือขวาของเขาได้พูดถึงสถาณะการณ์ตอนนี้ว่าเขาเป็นฝ่ายเสียเปรียบเรื่องกำลังมากไปหน่อยจึงถูกพวกตะวันออกลุกล้ำเข้าเขตได้ง่าย
               "งั้นหรอ ยื้อไว้สักหน่อยนะ เดี่ยวไอเจ้าชานาชิ มาข้าเนี่ยแหละจะเป็นคนตัดสินศึกระหว่างนี้ให้จบเสียที" อาชิกะพูดด้วยสีหน้าที่แข็งกร้าว เหมือนเขาจะโกรธสุดขีดว่าพวกนั้นมันจะหยามพวกเขามากเกินไปแล้ว
               "พวกเราสู้มันอย่าให้พวกกระจอกเข้าไปในเขตหาคุณอาชิกะได้ สู้ๆ"
               พวกพ้องและลูกน้องของเขาที่มีกำลังน้อยกว่าก็พยายามต้านศึกของฝ่ายตรงข้ามที่มีกำลังที่มากกว่า อย่างไม่คิดชีวิต เพื่อปกป้องคนสำคัญคนนั้นเอาไว้
               แต่แล้วเพียงไม่นานนั้น ศึกนี้ก็มาถึง เหมือนจะมีคำสั่งจากใครบางคนให้ฝั่งตะวันออกนั้นหยุดสู้ ก่อน
               "หยุดก่อนพวกพ้องของข้าทั้งหลาย ศึกนี้เป็นของพวกเราก็จริง แต่เหมือน พวกนั้นมันจะไม่พอใจนะ งั้นเรามาตัดสินกันหน่อยดีกว่าไหมอาชิกะเอ๋ย"  เสียงคำเชิญจากชายผู้ที่อยู่จุดสูงสุดของฝั่งตะวันออกได้เชิญให้ อาชิกะนั้น ออกไปสู้ ตัวต่อตัวเพื่อจะให้ศึกนี้จบอย่างยุติธรรมที่สุด
               อาชิกะ ยืนนิ่งไปชั่วครู่ เขาก็ได้ให้พวกพ้องของเขากลับมา และตัวของเขาเองนั้นเดินไปหา ชานาชิ ตามลำพังตามคำเชิญของคนๆนั้น เพื่อหวังจะได้จบให้เร็วที่สุด
               "มาแล้วหรอแก อาชิกะ ไม่ได้เจอกันนานนะ"
               "แกก็เหมือนกันนะกระจอกลงไปเยอะเลยนิ ชานาชิ"
               "โอ หรอ แกเก่งนักก็ต่อยข้าให้เป็นแผลสักแผล สิ"
               "แกดูถูกข้าอยู่หรอ งั้นก็อย่ารอดเลยเถอะ ชานาชิ"
               อาชิกะ วิ่งเข้าไปหาชานาชิ นั้นและเข้าก็ได้กำหมัดต่อยเข้าที่ท้อง อย่างสุดแรง แต่เหมือนมันจะไม่เป็นผล เมื่อชานาชินั้นไม่เป็นอะไรเลยอาการเจ็บสักนิดก็ไม่มี
               "แค่นี้เองหรอ พลังที่ว่าทำลายล้างเก่งนักหน้าหมัดแกมันก็ปุยนุ่นนินา"
               ชานาชิ ได้กำหมัดและต่อยคืน อาชิกะอย่างแรง จนทำให้เขานั้นกระเด็นไปไกล และบาทเจ็บมากทีเดียว
               "นะ นี่นะหรอ เกราะไรเทียมทานกับพลังอันมหาศาล ของแกน่ะชานาชิ"
               "ก็แล้วแต่จะคิดนะเข้ามาอีกสิ อาชิกะมีพลังแค่นี้หรอ คนเขาดูอยู่ล้มไวแบบนี้ก็หมดสนุกพอดี"
               "อาชิกะ โมโหเข้าได้วิ่งเข้าไปตอย ชานาชิ รัวๆ ทั้งใช้เข่าศอกหมัดขาใส่ชานาชิไม่ยั้ง"
               เขาได้ใช้ทุกอย่างที่มีเพื่อหวังจะทำให้ชานาชิล้มให้ได้   แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อชานาชินั้น ก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากมายเหมือนหมัดเขาเขานั้นทำอะไรชานาชิไม่ได้เลย
               "มีแค่นี้แกก็ตายเสียเถอะ อาชิกะ" ชานาชินั้นได้กระโดดเตะ ต่อยรัวๆใส่อาชิกะอย่างบ้าคลั่ง เลือดของอาชิกะนั้น ทะลักออกปากตาเขียวตัวช้ำไปหมดทั้งตัวจนลงไปกองกับพื้นมันทำให้ชานาชินั้น หัวเราะด้วยความสะใจ "ห้าๆๆๆ ห้าๆๆๆ"
               ลูกน้องของอาชิกะยืนนั่ง ที่เห็นอาชิกะนั้นลงไปกองกับพื้น สักครู่หนึ่ง
               "หัวหน้าอาชิกะสู้ๆ พวกเราจะอยู่ข้างๆ เมื่อล้มต้องลุกเมื่อสู้ต้องให้ถึงที่สุด นี่คือคติของเรา"  พวกของอาชิกะพูดแบบนั้นพวกเขาได้พูดกันเป็นเสียงดังกึกก้องไปทั่ว จนทำให้ อาชิกะนั้นรู้สึกตัว
               "นั่นสินะ แค่แข็งแกร่งแต่ก็ไม่ไช่ว่ามันจะเจ็บไม่ได้นิเรายังไม่ได้สู้สุดกำลังเลยนินาขอบใจนะเจ้าพวกบ้า" อาชิกะได้ค่อยๆลุกขึ้นมาพร้อมกำเสียงร้องให้ของลูกน้องและรอยยิ้มของทุกนมันทำให้ชานาชิ ถึงกับอึ้ง
               "กะ แก ลุกขึ้นมาได้ยังไงโดนไปขนาดนั้นแล้วแต่ก็เอาเถอะเอาให้จบไปเลยดีกว่า"
               ชานาชิรีบวิ่งเข้ามาหาอาชิกะ แล้วได้ใช้หมัดที่ส่งกำลังมากที่สุดต่อยไปที่ท้องของอาชิกะ มันทำให้อาชิกะถึงกับนิ่ง แต่เขาก็รวมกำลังมากที่สุดเช่นกันและต่อยไปที่คางของชานาชิ จำทำให้ทั้งคู่ล้มทั้งยืน และพวกเขาก็ได้สลบลงไปพร้อมกัน
               ต่างฝ่ายต่างไปพยุงร่างของหัวหน้าของตนลุกขึ้นมาก และศึกครั้งนี้ถือว่าเสมอกันแต่มันก็คงไม่จบเท่านี้
 
               ตืดๆๆ   ตืดๆๆๆ
               เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น  
               "ว่ายังไงครับคุณโฮจิโร่"
               "ท่าน ซึฮาระครับ ศึกใต้กับตะวันออก จบลงแล้วครับ"
               "สรุปผลว่าอะไร งั้นหรอ"
               "เสมอกันขอรับ แล้วพวกเราจะเอายังไงต่อไปดีขอรับ"
               "งั้นหรองั้นก็ตาเราเคลื่นไหวแล้วละ สนุกแล้วสิ"
               ซึฮาระวางโทรศัพท์ไปเขายิ้มให้กับความสนุกที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ มันทำให้เขาใจเต้นที่สุดเลยทีเดียว