รักแล้วทำไม เพราะหัวใจมาเฟียสั่งมา

           อากาศแจ่มใสของช่วงเช้าที่ผ่านเข้ามา ชาโนะ ได้ลุกขึ้นจากที่นอนของเขา ที่ไม่คุ้นตาจากที่เคยๆเห็น เพราะตนเองนั้นจะต้องมาอยู่คนเดียวไร้ผู้คนที่เคยดูแล เพราะเขาจะต้องปลอมตัวเพื่อจะได้อยู่กับผู้หญิงคนที่ตนนั้นได้ชื่นชอบอย่างมาก

           ชาโนะ ได้ลุกขึ้นเดินออกไปมองนอกหน้าต่างบานแคบๆ ผ้าม่านสีฟ้า พร้อมกับแสงของพระอาทิตย์ยามเช้า ที่สอดส่องเข้ามาเป็นระยะระยะเขาได้จ้องมองไปที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งอยู่ข้างๆบ้านของเขาเอง เขาได้ยืนมองอยู่แบบนั้นจนกระทั่ง

           หญิงสาวคนที่ ชาโนะ เฝ้ารอให้เจอในยามเช้าก็ปรากฏตัวตรงหน้าต่างชั้นที่ 2 มันตรงกับหน้าต่างของเขาพอดีเขาเห็นหญิงสาวคนนั้นลุกขึ้นมาเปิดผ้าม่านสีชมพูอ่อนๆออกเพื่อรับแสงแดดยามเช้า

           “เธอคนนั้น สวยอ่อนโยนและงดงามจริงๆ”  ชาโนะ เอ่ยขึ้นพร้อมกับริมฝีปากที่ยิ้มออกมานิดๆ เหมือนจะบ่งบอกความสุขเล็กๆน้อยๆที่ได้เจอหญิงสาวคนนั้น

           หลังจากที่ภาพหญิงสาวคนนั้นก็ได้หายลับจากหน้าต่างที่เขาได้มองอยู่ได้ไม่นานมาก เขาก็ค่อยๆเดินออกจากห้องอย่างใจเย็น และแต่งตัวอาบน้ำ เพื่อไปโรงเรียนที่หญิงสาวคนนั้นได้เรียน เพราะเขาอยากใกล้ชิดหญิงสาวคนนั้นให้มากขึ้นกว่านี้อีก

           หลังจากที่ ชาโนะ แต่งตัวทำอะไรเสร็จทุกอย่างครบหมดแล้ว เขายืนรอและเฝ้าดูหญิงสาวอยู่หน้าบ้านของตนเอง เพื่อจะได้เดิมตามดูหญิงสาวคนนั้น ด้วยความอยากรู้ ว่าเธอคนนั้นทุกๆวันนั้น ทำอะไรบ้าง และเธอเป็นคนที่ดีขนาดไหนอย่างที่ใจของเขาคิดไว้หรือเปล่า

            หลังจากที่ชาโนะยืนมองอยู่ไม่นานหญิงสาวก็เดินออกมาจากบ้าน

           “ไปก่อนนะคะแม่ เดี๋ยวหนูกลับเวลาเดิมนะคะ”

           “ไปดีมาดีนะลูกอย่าไปหาเรื่องอะไรกับใครเขาอีกละ แม่เป็นห่วง”

           “ไม่เป็นอะไรหรอกคะแม่แค่นี้สบายมาก”

            หญิงสาวก็ได้เดินออกจากบ้านไปตามทางของถนนด้านขวามือ ชาโนะ ไม่รอช้าก็ได้รีบเดินตามไปเรื่อยๆ เพื่อดูว่าเธอคนนั้น เป็นอย่างไรบ้าง แต่พอ ชาโนะ เดินตามไปก็ได้เห็นอะไรมากมายหลายอย่างที่เขาเองก็ไม่ค่อยเข้าใจมากนักอย่าง เช่น การพูดคุยหรือการพบเจอกับคนบนท้องถนน หรือยิ้มให้กันเวลาเดินผ่านกันไปมาสิ่งเหล่านี้ ชาโนะ ไม่เคยจะพบเจอมาก่อน เพราะเขาอยู่แต่ในกลุ่มของมาเฟียที่ต้องคอยระวังตัวเมื่อเจอคนที่ไม่ไช่พวกเดียวกันจะรุมทำร้าย จึงไม่อาจมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้

            ชาโนะ ได้เดินตามไปเรื่อยๆก็ยิ่งทำให้เขานั้นมีความสุขมากขึ้นมาเรื่อยๆ และอยู่ๆ ระหว่างที่เดินตามหญิงสาวไปนั้นเธอก็ได้หายไปจากดวงตาที่จับจ้องของเขา มันทำให้ ขาโนะ ตกใจและทำอะไรไม่ถูกเขา จึงวิ่งออกมาจากที่ซ่อนโดยไม่ทันรู้ตัว ทันใดนั้น

            “นายสะกดรอยตามฉันมาทำไมมีธุระอะไรกับฉัน” หญิงสาวผู้สง่างามยืนพูดอยู่ข้างหลังของชาโนะตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ และเธอเหมือนจะถือไม้จ่ออยู่ที่ไหล่ของชาโนะยืนอยู่ มันทำให้ชาโนะ ยืนอยู่นิ่งๆ ไปสักพัก

            “ออ เปล่าๆ ผมเห็นเธอ อยู่โรงเรียนเดียวกัน ผมเลยตามมาเพราะผมไม่รู้จักทางไปโรงเรียนนะ ผมไม่กล้าบอกเพราะผมอายน่ะ” ชาโนะตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉยและหันหน้าไปหา หญิงสาวคนนั้น และยิ้มให้ แบบตลกๆ

             “เอะ นั่นนายเมื่อตอนนั้นนิ ใช่ไหม นายชาโนะคุง ?”

             “ชะ ใช่แล้ว อิอิ ผมเองซากุระจัง !!!”

             “เอ๋ อยู่โรงเรียนเดียวกันหรอเนี่ย ไม่เคยเห็นหน้าเลยนะนายเนี่ย?”

             “ผมพึ่งย้ายมาใหม่ฝากตัวด้วยครับ อิอิ^_^”

             “หรองั้นก็ดีแล้ว เราไปโรงเรียนกันเถอะเดี่ยวจะสายเอานะนายน่ะ”

             “ออ ได้เลยครับ งั้นผมขอเดินตามไปด้วยเลยเดี๋ยวผมจะหลงทางเอา ^_^”

             “อื้ม ได้สิ งั้นเราไปกันเถอะ !!” หญิงสาวได้เดินนำพาชายหนุ่มเดินไปโรงเรียนเรื่อยๆพวกเขาก็ได้คุยอะไรที่สนุกสนานกันมากมาย ทั้งสองคนก็ยิ้มให้กันไม่หยุดเหมือนความสุขเล็กๆน้อยๆเริ่มเกิดขึ้นกับตัวของเขาเองมาบ้างถึงมันอาจจะไม่มากเท่าไหร่แต่ก็ทำให้ชาโนะ ยิ้มได้

             “อ่าว นี่ ถึงแล้วนี่แหละโรงเรียนของเราล่ะ” ซากุระหันหน้ามาหา ชาโนะ แล้วยิ้มด้วยริบฝีปากนิดๆ มันเป็นภาพที่ชาโนะ มองเห็น เธอคนนั้นยิ้มในท่ามกลางแสงแดด ที่ดูสวยงาม

               “งะ งั้นหรอขอบคุณมากนะครับ ตั่งแต่นี้ผมพอไปเองได้แล้วแหละ”

               “งั้นหรอ หวังว่านายคงไปห้องตัวเองถูกนะ ฉันไปละ ชาโนะ”

               “ไปถูกแน่ครับอิอิ  บายครับคุณ ซากุระ”

               ซากุระก็ค่อยๆเดินเข้าไปในโรงเรียน ส่วนชาโนะก็ได้ยืนมองดู หญิงสาวคนนั้นเดินเข้าไปในโรงเรียนด้วยความร่าเริ่งและสดใส ความร่าเริงและสดใสของเธอนั้นมันทำให้ ชาโนะ ยิ้มได้ด้วยความสุขไม่ไช่การแกล้งยิ้ม

                 “เธอคนนั้น เวลายิ้มหรือว่าเวลาที่เธอพูดคุยสีหน้าของเธอดูมีความสุขตลอดเวลา มันทำให้คนรอบข้างดูมีความสุข รวมทั้ง เรา ด้วยสินะ”