Rainbow University(1)สายรุ้งรักปักหัวใจนายต่างชาติ

          โอ๊ยยยยยปวดไปหมดทั้งตัว ไม่คิดว่าผลที่ซ้อมมาเกือบทั้งอาทิตย์จะทำให้ฉันปวดไปทั้งตัวแบบนี้ อาจเป็นเพราะฉันโดนตีทุกส่วนของร่างกาย หรือไอ้ที่ให้ฉันค้างท่าไว้นานๆก็เป็นได้

          “นี่ไอ้ณิ แกไหวปะเนี่ย” จะเสียงใครถ้าไม่ใช่นังอัญชันลูกพี่ลูกน้องของฉัน มันทั้งบ่นทั้งนวดไหล่ฉันไปพร้อมกัน

          “ไหวดิวะ มาถึงขนาดนี้ละ ซ้อมมันก็เป็นแบบนี้แหล่ะ ปวดเมื่อยธรรมดา นวดๆไปเหอะน่า”

          โอ๊ยยยนี่มันนวดหรือมันจะฆ่าฉันกันแน่เนี่ย เจ็บกว่าเดิมอีก มือโคตรหนักเลย เอ๊ะทำไมมันเบาลงวะ นวดได้ดีขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย สงสัยเมื่อกี้ยังไม่ถึงเกียร์นุ่มมั้ง

          “เออๆดีๆชอบๆแบบนี้แหล่ะ มันต้องให้ได้อย่างงี้สิ ฝีมือแกนี่ไม่เลวเลยนะ ไปฝึกที่ไหนมาฮะ” ไร้การตอบรับจากเสียงของยัยอัญชันแต่แทนที่ฉันจะได้คำตอบจากมันฉันกลับเห็นมันยืนอยู่ข้างๆตัวฉันแทน อ้าวถ้ามันไม่ได้กำลังนวดฉันอยู่แล้วใครวะ

          “สบายไหมครับน้องโหย่วหยี” ฉันรีบลุกพรวดอย่างรวดเร็ว เมื่อรู้ว่า ไอ้บ้าพี่จื่อเฉิงมานวดไหล่ฉันแทนไอ้อัญชันแถมยังมาเรียกอะไรบ้าๆต่อหน้าลูกพี่ลูกน้องฉันอีก ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเนี่ย

          “นี่คุณ!!มาทำอะไรเนี่ย ตกใจหมดเลย” เค้าฉีกยิ้มที่สามารถละลายใจสาวแท้สาวเทียมได้ทันทีที่มอง แต่เผอิญว่าหนึ่งในนั้นไม่ใช่ฉัน ไม่...ใช่...จริ...จริงๆนะ

          “เอ้อ...ฉันจำได้ว่าฉันจะต้องรีบไปส่งรายงาน ฉันไปก่อนนะแก ไปก่อนนะคะพี่เฉิงสวัสดีค่ะ”

          “อ้าว ไอ้อัญ...อัญ” มันหนีฉันง่ายๆอย่างงี้เลยเหรอ แถวก่อนไปยังมียกมือไหว้อีตาพี่จื่อเฉิงอีก ไปรู้จักกันตอนไหนเนี่ย ไม่ทราบอะไรเลย

          “ทำไมหน้างออย่างงั้นแหล่ะครับ หึงที่อัญชันรู้จักกับผมเหรอ”

          “จะบ้าเหรอ หลงตัวเองไปรึเปล่า ใครหึงคุณ” ฉันโวยใส่อย่างแรง มาใส่ร้ายฉันได้ไง ไม่ยอมเด็ดขาด คนบ้าอะไรหลงตัวเองเป็นที่สุด

          แต่ก่อนที่ฉันจะคิดด่านายบ้านี่ไปมากกว่านี้ อยู่ดีๆดอกชบาสีชมพูดอกใหญ่ก็ถูกยื่นมาตรงหน้าฉัน เอาซะหลบไม่ทันเลย ส่วนไอ้คนให้ก็เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ฉันรับมามองแบบแปลกใจ รู้สึกแปลกยังไงก็ไม่รู้ ฉันไม่เคยได้ดอกไม้จากใครมาก่อนมั้งเลยเป็นงั้น

          “ให้เพื่อ?” คนถูกถามแก้มแดงทำไม แทนที่คนรับจะแดงมากกว่า

          “อยากให้ เห็นแล้วมันทำให้คิดถึงคุณน้องอะ”

          “ดอกชบาเนี่ยนะ หน้าฉันบานเหมือนดอกชบางั้นเหรอ” ฉันพูดพร้อมกับเอามือมากุมที่ใบหน้า หรือว่าจะบานจากการกินไม่เลือกของฉัน เฮ้ย...จริงดิ

          “ไม่ใช่อย่างงั้น...มันแปลว่า...สวยเบิกบานมาจากภายในสู่ภายนอกแถมยังมือองค์ประกอบที่ครบถ้วนสมบูรณ์...เหมือนคนถือน่ะ” คำท้ายๆดูจะเบาไปนิดหนึ่งแต่ฉันก็ยังได้ยินอยู่ หมายความว่าไง เค้าชมฉันอยู่เหรอ

          โอ้ย...หัวใจอย่าสั่น...อย่าสั่น...อย่าสั่นสิ ไม่มีอะไรซะหน่อย ขอร้องล่ะหยุด หยุดดิวะ

          “วันนี้อาม่าของคุณบอกให้ฉันไปเร็วใช่มะ...ฉันของตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ไม่รีรอเวลา ลุกพรวดทันที โดยไม่หันกลับไปมองคนที่ฉันคิดว่าตอนนี้กำลังมองฉันอยู่ ฉันรู้สึกได้

          ฉันเดินเข้าห้องน้ำด้วยความเร็วสูง แม่เจ้าเกิดมาไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน ไม่สิมันเคยมีมาก่อนแต่มันก็นานมาแล้วบอกก็ได้ ปีที่แล้วนี่ไง เดาไม่ยาก คำตอบคือ พี่จูเนียร์ ไม่ได้นะ หยุดคิดแบบนั้นเดี๋ยวนี้ เราจะชอบใครไม่ได้นะ โดยเฉพาะกับคนๆนี้ (คนที่พึ่งจะวิ่งหนีมา)

          โอ๊ะ...แหกๆ ตกใจหมดเลย เดินมาทำไมไม่ดูเนี่ย เกือบจะชนกันแล้ว

          “เธอ...เห็นพี่เฉิงไหม” ฉันอุตส่าห์หนีคนชื่อนี้มานะ ทำไมมันหลอกหลอนฉันจังเลย

          เอ๊ะ...นายนี่หน้าตาคุ้นๆ ฉันเคยเจอที่ไหนนะ อ้อ นึกออกแล้ว ฉันเจอนายนี่ที่ห้อง SF นายคนที่เสียมารยาทกับฉัน คิดยังไงมาถามหาอีตาพี่จื่อเฉิงกับฉัน อย่าบอกนะว่า นายนี่คือ....

          “เฮ้ย...ฮยองผมตามหาฮยองอยู่อะ ไปไหนมา” เค้าหันไปเรียกคนที่อยู่ข้างหลังฉัน ทำไมพูดไทยคำเกาหลีคำวะ ลูกครึ่งเหรอ

          “นายตามหาฉันทำไมเหรอจีฮุน”

          “#$%^&*@#%#$#$%$#^$%^$^#%^*” พูดอะไรกันวะฉันฟังไม่รู้เรื่อง แค่รู้ว่าพูดเกาหลีกัน

          “$%$%*@#%” นายจีฮุนอะไรนั่นหันมามองทางฉัน แล้วก็ทำหน้าไม่คอยจะพอใจ จะตบฉันรึไง

          “^*%#$$*^#” อีตาพี่จื่อเฉิงตบบ่าแบบปลอบใจจากนั้นก็เดินมาหาฉัน

          “โทษทีนั่นจีฮุนน่ะ ผมเป็นเหมือนพี่เลี้ยงเค้า เค้าพูดอะไรกับคุณน้องรึเปล่า”

          “เค้าถามหาคุณแค่นั้นแหล่ะ” สีหน้าของจื่อเฉิงดูผิดหวังเล็กน้อย ทำไม

          “ผมไปก่อนนะ เย็นนี้เจอกันครับ” ฉันพยักหน้าหงิกๆ แล้วกำลังจะเดินออกไปจากบริเวณหน้าห้องน้ำ แต่ก็ต้องชะงักเพราะมีกลุ่มผู้หญิง 4-5 คนมาเดินดักหน้าฉัน พอฉันขยับไปอีกทางพวกนี้ก็ขวางเหมือนเดิม อะไรของพวกนี้เนี่ย

          “เธอเป็นอะไรกับพี่จื่อเฉง” นี่มันไม่ใช่ประโยคคำถาม หาเรื่องกันนี่หว่า ให้เดานะ พวกนนี้คงเป็นแฟนคลับของอีตาพี่จื่อเฉิง ไม่งั้นคงไม่มาถามกันแบบหาเรื่องหรอก

          “แค่คนรู้จัก” ตอบตามความจริงค่ะ แต่ดูแล้วฉันจะทำให้พวกนี้โกรธกว่าเดิมนะ ก็ความจริงอะ

          “อย่ามาตอแหล เมื่อกี้ยังนัดกันตอนเย็นอยู่เลย” อะไรวะ ฉันโดนด่าเฉยเลย ตอบกลับสิคะรออะไรอยู่

          “อย่ามาโง่ มันคือธุระ ถ้าไม่จำเป็นฉันก็จะไม่ยุ่งด้วยหรอก” จัดไปหนึ่งคำสำหรับการทีมาว่าฉันตอแหล นางคนที่ว่าฉันดูหน้าหงายนิดหน่อย คิดว่าฉันเป็นนางเอกในนิยายที่ยัยอัญชันชอบอ่านเหรอ คิดผิดแล้วย่ะ (นางเอกจริงรึเปล่าวะเนี่ย)

          “นี่แกกล้าดียังมาว่าเพื่อนฉันห๊ะ หาเรื่องกันใช่ไหม” เพื่อนอีกคนในกลุ่มดูจะทนไม่ไหวที่เพื่อนโดนว่า เลยเดินเข้ามาหาฉันทำท่าเหมือนจะตบ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อฉันง้างมือขึ้นก่อน

          “ก็เพื่อนของพวกแกมาว่าฉันก่อนนี่หน่า เข้ามาดิถ้าอยากจะมีเรื่อง” ยัยพวกนี้ถอยไปเลยวุ้ย ฉันก็ไม่ได้โหดขนาดที่มากัน 5 คนยังต้องถอยนะ คงคิดได้แหล่ะว่าไม่ควรมาหาเรื่องฉัน

          “พวกเราถอยก่อนเถอะ” หนึ่งในกลุ่มพวกแฟนคลับกระซิบกันและก็ค่อยๆถอยหลังเดินหนีไป ฉันเอามือที่ง้างกลางอากาศลงอย่างเมื่อยมือ อะไรวะนึกว่าจะแน่กะว่าจะได้วอมมือซะหน่อย แต่สายตายัยพวกนี้แปลกๆ มองไปทางข้างหลังฉันเหมือนกับมีอะไรอยู่ข้างหลังฉันอย่างงั้นแหล่ะ

          O_O ฉันขอปลอมตัวเป็นยัยพวกนั้นจะได้ไหมจะได้เดินหนีไปเหมือนกัน เพราะคนที่ยืนอยู่ข้างหลังฉันคือคนที่ฉันไม่อยากจะเจอที่สุดเลย...พี่จูเนียร์...กะ...กำลังยืนมองหน้าฉันอยู่

          “สวัสดีครับ...น้องณิกา” พี่จูเนียร์ยิ้มให้ฉันพลางทักทาย เอาไงดี ฉันอยากจะร้องไห้ ไม่ได้นะ เราจะอ่อนแอต่อหน้าเค้าไม่ได้ ปั้นหน้าดีๆณิกา เชิดอีกนิดหน่อย ให้เค้าเห็นว่าเค้าไม่มีอิทธิพลอะไรในหัวใจของเรา

          “สวัสดีค่ะ...พี่จูเนียร์” ฉันทักเค้าตอบพร้อมกับจ้องเข้าไปให้ดวงตาของเค้า เค้าฉีกยิ้มที่ทำให้ฉันเคยหลงรักให้กับฉัน อย่านะณิกา ห้ามหวั่นไหวเด็ดขาด

          “ณิกา..ขะ...ขอตัวก่อนนะคะ” ฉันกำลังจะเดินหนีแต่ก็โดนเค้าคว้าแขนไว้ สัมผัสนั่นมันจะทำให้ฉันน้ำตาไหล เก็บเอาไว้ เก็บเอาไว้นะ อย่านะ

          “ณิกาสบายดีรึเปล่าครับ เราไม่ค่อยได้คุยกันเลยนะ” คงจะคุยกันหรอก ในเมื่อคุณเป็นแฟนของซอลญ่า

          “ก็พี่จูเนียร์เป็นแฟนกับซอลญ่าแล้ว ทำไมณิกาจะต้องคุยกับพี่อีกล่ะคะ” ฉันตอบพลางข่มไม่ให้น้ำตาไหล

          “โถ่...นึกว่าเรื่องอะไร เรื่องนี้ใช่ไหมที่ทำให้ณิกาไม่ยอมคุยกับพี่”  เค้าเปลี่ยนจากจับแขนเลื่อนมากุมที่มือของฉันแทน หัวใจฉันนี่เต้นไม่เป็นจังหว่ะเลย เค้าจะมาไม้ไหนกันแน่

          “พี่ก็แค่เดทกับซอลญ่าเท่านั้น ไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อย เพราะคนที่พี่ชอบไม่ใช่ซอลญ่า” พี่จูเนียร์มองเข้ามาในตาของฉันเหมือนพยายามจะสื่อว่าเค้าชอบฉันอยู่

          “แต่พี่จูเนียร์ก็ยังแสดงคู่กับซอลญ่า” เพราะซอลญ่าเป็นคนบอกฉันเอง ฉันจำได้ บอกด้วยหน้าตาที่บอกว่าคนเป็นแฟนกันก็ต้องแสดงคู่กันอยู่แล้ว

          “มันก็แค่การแสดง น้องณิกาอย่าไปสนในมันสิครับ พี่รู้นะว่าน้องณิกายังชอบพี่อยู่” ใบหน้าหล่อเหลาของเค้ามองฉันอย่างจับผิด ฉันดึงมือออกพร้อมกับหลบสายตาของเค้า

          เสียงฟ้าร้องโครมคราม บ่งบอกว่าฝนกำลังจะตก สักพักหยาดน้ำฝนก็หล่นลงมาสู่ผืนดิน ก่อนที่มันจะหนักขึ้นกว่าเดิม ฉันลงจากรถบัสโดยที่ไม่มีอุปกรณ์ป้องกันฝน แล้วเดินเข้าซอยบ้านของฉัน ระยะทางจากต้นซอยไปบ้านทั้งๆที่มันก็ไม่ได้ไกลอะไรเลย แต่ทำไมมันถึงช้าอย่างงี้ล่ะ น้ำตาของฉันไหลออกมาแต่ก็โดนน้ำฝนชะล้างออก เลยดูไม่รู้ว่ากำลังร้องไห้อยู่ กี่ครั้งแล้ว ที่ฉันต้องเสียน้ำตาเพราะเค้า ทำไมฉันต้องร้องไห้ด้วยไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน พี่จูเนียร์ต้องการอะไรกันแน่ ฉันรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นหน้าเค้า

          อาจเป็นเพราะเค้าเป็นรักแรกที่ฉันทุ่มให้ทั้งใจแต่เพียงแค่ฉันไม่ได้เป็นดาวคณะเค้าถึงกับต้องเลือกอีกคน เมื่อไหร่ฉันถึงจะเอาเข็มนี้ออกไปจากใจสักที รู้สึกเจ็บทุกครั้งที่มีมัน แต่พอจะดึงออกก็ไม่กล้าเพราะกลัวจะเจ็บกว่าเดิม เลยปล่อยมันไว้แบบนั้น มันจะต้องมีสักวันที่ฉันดึงมันออกไปได้โดยไม่มีความรู้สึกอะไรเลย

เม้นให้กำลังใจกันด้วยนะคะผู้อ่านที่รัก 

ขอโทษที่ไม่ค่อยลงเลยเพราะติดสอบต้องอ่านหนังสือเลยไม่ค่อยว่างนะจุ๊ฟี่