Rainbow University(1)สายรุ้งรักปักหัวใจนายต่างชาติ

 
 
          “เดทเมื่อวานเป็นไงบ้างวะ หวานเยิ้มถึงขนาดกลับมาฝันเลยเหรอ” เสียงกระแซะที่ดังขึ้นนั้นทุกคนคงจะรู้กันดีว่าเป็นใคร จะมีใครล่ะถ้าไม่ใช่ยัยอัญชัน ว่าที่นักข่าวที่ชอบกระแซะคนอื่นไม่เว้นแม้แต่ญาติตัวเอง
          “บอกว่ามันคือธุระ และบ้าอะไรใครฝันหวานอะไรกัน” ฉันแขกหัวมันทีหนึ่ง สมหน้าหน้าผมเสียทรงเลย
          มันเองก็ไม่ยอมแพ้ ดึงผมหางม้าที่ฉันมัดไว้เป็นเอกลักษณ์จนหัวฉันแทบหลุด ยัยนี่นิ
          “ก็เมื่อคืนฉันเข้าไปเอาไดร์เป่าผมในห้องแก เห็นแกนอนละเมอพูดถึงคนที่ชื่อ...อะไรเฉิงๆสักอย่างเนี่ยแหล่ะ” มันจัดทรงผมมันใหม่พร้อมกับพูดไปพร้อมกัน ว่าไงนะฉันละเมองั้นเหรอ ฉันไม่เคยละเมอนะ
          “ฉันละเมอเหรอ”
          “ดีนะที่แค่ละเมอพูด ฉันเคยเจอแกลุกขึ้นมาตั้งวงรำ ตกใจหมดนึกว่าผีเข้า” ขนาดนั้นเลยรึ เฮ้ย...ไม่เห็นรู้เรื่องเลย (ถ้ารู้จะเรียกว่าละเมอเหรอยะ)
          “ฉันละเมอพูดแค่นั้นใช่มะ” ถามไว้ก่อนเดี๋ยวมันจะรู้อะไรที่เป็นภัยกับฉัน
          “ก็ละมอพูดชื่อแฟนแกนั่นแหล่ะ ไม่มีอะไรในกอไผ่เล่า”
          “O///O อีตาบ้านั่นไม่ใช่แฟนฉันนะยะ เค้าเป็นคู่แสดงของฉันต่างหาก” ใช่...เข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว
          “ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ดิวะ จะหน้าแดงทำไมกัน หรือว่าแกจะชอบเค้า”
          “=_= เปล่าซะหน่อย”
          “ดีแล้วล่ะ ฉันสืบข้อมูลนายพี่คนนั้นมาให้แล้ว ผลปรากฏออกมาว่า เค้าไม่ชอบผู้หญิง” หา!!!!! ไอ้บ้านั่นเป็นเกย์งั้นเหรอ มิน่าล่ะ คุณน้อง คุณน้อง อ้างว่ามันสุภาพ ที่แท้ก็อยากจะแสดงตัวตนออกมานั่นเอง เกือบไปแล้วไหมละยัยณิการ์ (ไหนบอกไม่คิดอะไร แล้วคิดอะไรเนี่ย)
          “แกรู้เหรอว่าเค้าเป็นใคร”
          “^^+ ระดับนี้แล้ว แค่ได้ยินชื่อสั้นๆ ฉันก็รู้แล้ว ว่าเค้าคือ หลี จื่อเฉิง นักเรียนแลกเปลี่ยนจากจีนที่อยู่วิทย์กีฬาปี 3 แถมยังเป็นประธานของคณะอีกด้วย เดือนปี 3 แถมยังมีคู่ขาอยู่คณะเดียวกันอีก” มันสืบมาละเอียดจริงๆ เชื่อมันเลย
          “คู่ขาเกย์น่ะเหรอ” ฟังแล้วรู้สึกเสียวสันหลังยังไม่รู้
          “ใช่...อยู่เคมี ปี 1 ชื่อ ปาร์ค จีฮุน นักเรียนแลกเปลี่ยนจากเกาหลี เป็นเดือนปี 1 น่าเสียดายหล่อทั้งคู่ เฮ้ออออออ”อัญชันพูดจบพร้อมกับถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนี่อยกับโลกใบนี้
          เฮ้ออออออ ขอถอนหายใจดังๆ (ในใจ) ด้วยคน น่าเสียดายเหมือนกันนะ แต่ฉันยังไม่เคยเห็นหน้าคู่ขา(เกย์)ของคู่แสดงฉันเลย จะหล่อตามที่ยัยอัญชันมันพูดรึเปล่า น่าเสียดายจริงๆนะเนี่ย (ไหนบอกไม่สนใจ ปากกับใจเนี่ยเนอะ)
 
 
          “หุ้ย...แกรู้รึเปล่าว่าพี่ซอลญ่ากับพี่จูเนียร์กิ๊กกันอยู่อะ”
          “ได้ข่าวว่าจะรำคู่กันด้วยนะแก”
          เสียงชะนีดังแว่วๆในห้องน้ำ คนจะฉี่ หมดอารมณ์หมดพอได้ยินชื่อสองชื่อนี้ ดีนะที่ฉี่เรียบร้อยแล้ว
          “เฮ้ย แกรู้จึกพี่ณิการ์ปี 2 อะเปล่า” เฮ้ย!!! มีชื่อฉันด้วย ใครมันมานินทาฉันในห้องน้ำ กล้ามากกกกกก
          “คนไหนวะ ใช่คนที่ชอบมัดหางม้า หน้าหยิ่งๆหน่อย รำสวยๆปะ” ฉันเปล่าหยิ่งนะ หน้าฉันเป็นอย่างงั้นเหรอ แต่ก็ยังโอนะที่มีรำสวยๆต่อท้ายอยู่
          “คนนั้นแหล่ะ แกรู้มะว่าพี่เค้าเกือบได้เป็นดาวแล้ว ถ้าไม่ติดว่าไปมีเรื่องกับเด็กวิศวะอะนะ โดนตัดสิทธ์เลยนะแก” ไม่ต้องแปลกใจน่าจะรู้กันอยู่แล้วว่าฉันเป็นคนแบบไหน แต่สิ่งที่จะทำให้ทุกคนทึ่งกว่านี้มันอยู๋ในประโยคต่อไปเนี่ยแหล่ะ
          “แถมคนที่มีเรื่องด้วยก็เป็นผู้ชายด้วยนะ ไม่รู้ว่าไปผิดใจเรื่องอะไร โหดแท้” นั่นไงล่ะ คิดไม่ผิด ข่าวมันแพร่มาแบบนี้ อะไรหยุดได้ยังไง ฉันเคยเถียงแล้วนะว่าไม่ได้มีเรื่องอะไร แต่ฉันโดนใส่ร้าย ฉันไม่ได้โหดอะไรขนาดนั้นซะหน่อย
          จะเล่าให้ฟังว่ามันเป็นแบบไหน ไอ้เด็กวิศวะนั่นน่ะ มันเป็นเด็กกลุ่มในละแวกแถวบ้านฉันรู้จักเนี่ยแหล่ะ โตมาด้วยกัน พวกมันอายุเท่าฉัน แต่ฉันมีศักดิ์เป็นน้าพวกมัน เลยแทนฉันว่า “เจ๊” ซึ่งฟังดูเหมือนเจ๊เก็บค่าแผงตลาด ก็ตอนที่เป็นเด็กๆยัยอัญชันยังไม่ได้มาอยู่ด้วย ไอ้เรามันก็เป็นลูกคนเดียว เลยต้องไปเป็นหัวโจกของแก๊งนั้นประกอบไปด้วย ไอ้เป้ ไอ้เก๋า ไอ้ยีน ไอ้สิงโต 4 คน (ปล.นาไม่ใช่ชื่อสุนัขแถวนั้นนะ555) พวกมันก็เคารพฉันดีนะ เจอเมื่อไหร่ก็ทักทาย
          เผอิญไอ้วันนั้นแหล่ะ มันเริ่มด้วยการทักทายชนหมัด ของไอ้เป้ (นามของเด็กแถวบ้าน) แต่มันรับหมัดฉันไม่ทัน กลายเป็นว่า ฉันต่อยหน้ามันเฉย เล่นเอาเลือดปากมันออก คนในละแวกแถวนั้นก็หาว่าฉันไปต่อยมัน แค่เนี้ยแหล่ะ ขายขี้หน้าโคตรอะ โดนตัดสิทธิ์การเป็นดาวเพราะการทักทายแบบห้าวๆของตัวเอง เฮ้อ....ชีวิตนางเอก
           กลับมาที่ห้องน้ำ ฉันยังไม่ได้ออกจากห้องส้วมเลย เหม็นมาก มัวแต่ฟังอีรุ่นน้องที่กล้านินทาระยะเผาขน(แขน) ฉันตัดสินในเปิดประตูออกไป พวกหล่อนหน้าซีดเลยจ้า ฉันหันไปยิ้มแบบนางร้ายให้ที เป็นเชิงว่า เจอดีแน่ และก็เดินออกมาอย่างนางมารร้าย สะใจเจ๊
               ปึก !!
          อุ้ย...ชนใคร มัวตะสะใจ จนเดินไม่ดูทาง เมื่อหันไปมองหน้าคนที่ฉันเดินชน ก็รู้ทันทีเลยว่า งานงอกอีกแล้ว สงสัยวันนี้จะได้มีคนเลือดออกปากจริงๆซะแล้ว (เค้ายังไม่ทันทำอะไรเลย หาเรื่อง)
          “นี่เดินชนฉันแล้วไม่คิดจะขอโทษเหรอ คนอะไรไร้มารยาท” ก็ดูที่ยัยซอลญ่า ดาวคณะแสนสวยและน่าทะนุถนอมของทุกคนสิ พูดซะหืม ฉันละหมั่นหน้าจริง
          “ขอโทษ” ด้วยความที่ฉันเป็นนางเอกแล้วไม่อยากมีเรื่อง(เหรอ) ฉันจึงของโทษมันไป และกำลังจะเดินหนี แต่ดันโดนก๊กของยัยซอลญ่าดักทางไว้ จะเอาไงวะ ขอโทษแล้วนะโว้ย
          “คิดว่าขอโทษแล้วจะจบง่ายๆเหรอ” ฉันไปแย่งบุหรี่มันสูบรึไง มันถึงได้หาเรื่องฉันตลอด
          “ฉันไม่อยากมีเรื่องนะซอลญ่า” ตอบตามบทนางเอกเป๊ะ เปลี่ยนไปเรียนเอกการแสดงทันมะ
          “แต่เมื่อไหร่ที่ฉันเห็นหน้าเธอแล้ว ฉันอยากมีเรื่องกับเธอจังเลยจ่ะณิการ์” น่านนนงายยยยจนด้ายยยยยย
          “เธอจะมาเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวขี้ เอ้ย!!! ฉี่จะแตกนะจ๊ะ” คำพูดคือนางร้าย แต่สีหน้าคือนางเอก ยิ้มเยาะกวนบาทาคือบทเสริม
          “ได้ข่าวว่าเธอได้โจทย์จีนเหรอ เผอิญว่าฉันได้ไทยอะนะ ยิ่งคู่แสดงเนี่ยไม่ต้องพูดถึงเลย พี่....”
          “จูเนียร์ ฉันรู้ดีจ้าไม่ต้องอวดหรอก” เริ่มไม่สนุกแล้วพอได้ยินชื่อนี้ ฉันอยากจะร้องไห้อะ ไม่ได้ไม่ได้ถ้าฉันทำอย่างงั้นก็คือแพ้ล่ะสิ อดทนไว้ณิการ์ อดทนไว้
          “แล้วเธอคู่กับใครเหรอจ๊ะ หรือว่ายังหาคู่ไม่ได้” ฉันควรจะบอกมันไหม ไม่บอกดีกว่า
          ตอนนี้เดินหนีคือดีที่สุด เมื่อไหร่ฉันจะเลิกเสียใจจนร้องไห้เรื่องนี้ซะทีเนี่ย มันเป็นความเจ็บใจมากกว่า เลือกผู้หญิงคนที่ได้เป็นดาว คิดได้ไงวะ คือถ้าเกิดมาไม่สวยนี่คือไม่มีสิทธิ์คบกับพี่จูเนียร์ใช่มะ ถ้าเค้าเลือกผู้หญิงด้วยหลักเกณฑ์แบบนั้น ฮือ...พูดต่อไปไม่ไหว....ร้องไห้ แป๊บ.....TOT
          และตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย โรงยิม ฉันมาทำอะไรที่นี่ ไหนๆก็มาแล้ว ที่นี่เงียบดี เหมาะแก่การร้องไห้และไว้อาลัยให้แด่ความรักครั้งแรก ฉันจะทำยังถึงจะเอาชนะใจพี่เค้าได้โดยที่ไม่ต้องเป็นดาว เอาชนะยัยซอลญ่าได้ยังไงโดยที่ไม่ใช้ตำแหน่งดาว ฉันจะทำไงดี เรื่อมันก็ผ่านมาตั้งปีหนึ่งแล้ว แต่ทำไมฉันถึงไม่เคยชนะพวกเค้าซะที เจ็บใจโว้ยยยยย
          “ร้องไห้ทำไมครับ” ใครมันมามีมารยาท สุภาพ ตอนนี้วะ ดูหน่อยสิ คนกำลังร้องไห้
          “TT^TT” อ้าวนึกว่าใคร อีตาพี่จื่อเฉิงนี่เอง
          “มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ โอ้!!!” ไม่ต้องแปลกใจที่พี่เค้าอุทานคำหลัง เพราะฉันโผลเข้ากอดอีตาพี่จื่อเฉิงอย่างจัง เอาซะเค้าไม่ได้ตั้งตัว ฉันต้องการกำลังใจนะ อีกอย่างเพราะพี่เค้าเป็นเกย์ฉันเลยกอดได้อย่างไม่ลังเล เกย์อะไรจะมีพิศวาทผู้หญิงจริงมะ
          “YOY ขออยู่แบบนี้สักพักนะ” ฉันพูดไปด้วยเอาขี้มูกเช็ดที่อกเสื้อของเค้าไปด้วย เค้าค่อยกอดฉันกลับเป็นการปลอบ อุ่นจังเอยอะ อยากอยู่นานๆจังฉันหลับได้เลยนะเนี่ย เฮ้ย!!! เพลินอะไรเนี่ย กำลังเสียใจอยู่นะ
          “เล่าได้รึยังครับ ว่าเกิดอะไรขึ้น” เค้าถามทั้งๆที่ยังกอดฉันอยู่ ฉันค่อยยังชั่วแล้วล่ะ ปล่อยได้แล้ว
          ฉันค่อยถอนตัวออกจากอ้อมกอดนั้น แต่เมื่อมองไปที่หน้าอกของเค้า ฉันถึงกลับกลั้นหัวเราะไม่อยู่ เพราะน้ำหูน้ำตารวมทั้งขี้มูก เต็มเสื้อนักศึกษาของเค้าเลย
          “ฮ่าๆ ดูเสื้อคุณสิ น่าเกลียดชะมัด” เค้าก้มลงไปดูแล้วอนาตกับเสื้อทันที แต่ก็กลั้นหัวเราะไม่อยู่เหมือนนั่นแหล่ะ
          “ฝีมือใครล่ะครับ” เค้าเอื้อมมือมาเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าฉันอย่างไม่รังเกียจ เฮ้ย...มันมีขี้มูกด้วยนะ
          “T///T” อยากจะบ้าตาย ฉันเขินทำไม เค้าเป็นเกย์นะโว้ย เค้าไม่ชอบสตรีแบบเราหรอก อย่าเขินๆ
          ฉันรีบดึงมือเค้าออกแล้วเดินไปล้างหน้าที่ก๊อกน้ำแถวนั้น อย่าได้หวั่นไหว เค้าเป็นเกย์ เค้าเป็นเกย์ เป็นเกย์ หยุดใจสั่นซะทีสิวะ อยากจะบ้าตายกลับชีวิตตัวเอง (สติสตังของนางเอกเริ่มหายไปทีละตอนแล้วนะเนี่ย5555)