(MikasaXAnnie) Lies are still lies.

               “ ว่าไงแม่สาวน้อยฉันหวังว่าเธอคงจะคิดถึงฉันบ้างนะ ” ฮันซี่กล่าวก่อนจะลูบหัวแอนนี่เบาๆด้วยความเอ็นดูแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่พอใจนัก
 
                “ ดูเหมือนแผลเธอจะหายไปหมดแล้วน่าทึ่งจริงๆ เดี๋ยววันนี้ฉันจะลองเอาเล็บมือเล็บเท้าเธอออกมา ฉันหวังว่าเธอคงไม่ขัดฉันหรอกนะ ” ฮันซี่พูดพร้อมกับโชว์คีมตัดเหล็กในมือที่วันนี้เธอเอามาเป็นอุปกรณ์เสริม
 
                “ ออกไปซะแจนถ้านายไม่อยากกินข้าวไม่ลง ” รีไวล์สั่งแจนที่ยืนหน้าซีดอยู่ข้างๆให้รีบออกไปก่อนที่จะเห็นฉากเด็ดเมื่อได้รับรู้ถึงความโรคจิตของหัวหน้าหมู่ฮันซี่
 
                “ ครับ ” แจนกล่าวก่อนจะรีบเดินออกไปทันทีเมื่อเข้าทนดูการทรมานพวกนั้นไม่ได้ในเมื่ออีกฝ่ายเคยเป็นเพื่อนในทีมของเขาสมัยที่เป็นทหารฝึกหัดที่ถึงแม้จะไม่ได้สนิทอะไรมากแต่มันก็อดที่จะสงสารไม่ได้
 
                “ เอาล่ะเรามาเริ่มกันเลยฉันจะถามเธอถ้าเธอไม่ตอบเล็บของเธอก็จะกลายเป็นของฉัน ” ฮันซี่พูดพร้อมกับมองอีกฝ่ายอย่างไม่ละสายตา
 
                “ ข้อแรกเธอได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับแผนของร็อด เรสส์ ในเรื่องที่จะทำให้มนุษยชาติหายไปจากโลกนี้ ” ฮันซี่เอ่ยปากถามอีกฝ่าย
 
                “ …………… ”
 
                “ เงียบแสดงว่าไม่ หรือ ไม่ตอบกันแน่นะ ” ฮันซี่กล่าวอย่างอารมณ์ดีก่อนจะใช้คีมหนีบที่เล็บมือของอีกฝ่าย ก่อนจะดึงเล็บออกมาวางไว้ที่ถาดที่เตรียมเอาไว้
 
                “ เอาเป็นว่าขอแรกไม่ตอบ ฉันก็ทำตามกฎแล้วถ้าเธอเจ็บก็บอกฉันได้เลยนะเพราะบางครั้งฉันอาจจะหยุดเพราะสงสารเธอก็ได้ ” ฮันซี่พูดขึ้น
 
                “ เอาล่ะข้อต่อไป เธอกลายเป็นไททันได้ยังไง ”
 
                “ ก็แค่ทำให้เลือดออก คุณก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้วนิคะ ” แอนนี่ตอบหลังจากที่เธอแทบจะไม่เคยเอ่ยปากตอบอีกฝ่ายเลย
 
                “ แต่เหมือนเธอจะตอบฉันไม่ตรงคำถามนะสาวน้อยเพราะฉันอยากจะรู้ว่าเธอกลายเป็นไททันตั้งแต่เมื่อไหร่ ”
 
                “ คำถามข้อนี้ฉันไม่ขอตอบ ”
 
                 “ งั้นเหรอ ” ฮันซี่ยิ้มออกมาด้วยความพอใจก่อนจะบีบที่คางของอีกฝ่ายแรงๆ
 
                 “ บางครั้งฉันก็น่าจะตัดลิ้นไก่ของเธอนะมาตรวจดูเหมือนกันนะ ” ฮันซี่พูดขึ้นก่อนจะมองอีกฝ่ายภายใต้กรอบแว่นของเธอ
 
                “ ขยะแขยง ” รีไวล์พูดขึ้นอย่างลอยๆโดยที่สายตาหันไปทางฮันซี่ที่ตอนนี้กลายเป็นยัยหื่นบ้าการทดลองไปแล้ว
 
                “ ล้อเล่นน่ะ! ถ้าทำแบบนั้นเธอก็พูดไม่ได้ฉันก็แย่น่ะสิ ” ฮันซี่พูดแก้ตัวก่อนจะหยิบคีมขึ้นมาแล้วดึงเล็บอีกฝ่ายออกอย่างร้อนรน
 
                “ ฉันว่าต่อให้เธอดึงเล็บยัยเด็กนั้นออกมาจนหมดหล่อนก็ไม่บอกความจริงกับเธอหรอก ” รีไวล์พูดขึ้นอย่างเบื่อหน่ายในเมื่อเขายืนมองยัยบ้าฮันซี่สนุกมามากพอแล้ว
 
                “ แล้วนายจะให้ฉันทำยังไงล่ะ!! ฉันอยากได้ขอมูลของไททันแต่แม่เด็กนี่กลับฆ่าลูกรักของฉันไปแล้ว ฉันก็เลยต้องมาลำบากถามจากปากเธอนี่แหละ ” ฮันซี่พูดขึ้นเสียงงอนก่อนจะดึงเล็บอีกฝ่ายออกมาเพื่อเป็นการแก้แค้นให้กับไททันสองตัวนั้นที่เป็นดั่งขุมทรัพย์ข้อมูลของเธอ
 
                “ ถ้าคุณฮันซี่อยากได้ไททันเดี๋ยวฉันไปจับมาให้ก็ได้นะคะ ” มิคาสะเอ่ยปากขึ้น
 
                “ จะบ้าเหรอมิคาสะ เธอก็รู้ถ้าออกไปนอกกำแพงในสถานการณ์แบบนี้มันอันตราย ” รีไวล์เอ่ยปากห้าม
 
                “ แต่ถ้าคุณฮันซี่ต้องการฉันก็จะทำ ”
 
                “ ไม่ต้องหรอกจ๊ะ แค่ให้แม่เด็กนี่กลายร่างเป็นไททันให้ฉันทดลอง ฉันก็พอใจแล้ว ” ฮันซี่พูดพร้อมกับหันไปทางรีไวล์ด้วยสายตาจิกกัด
 
                “ ไม่ได้! ฉันไม่อนุญาต มันเสี่ยงเกินไป ” รีไวล์พูดก่อนจะเดินไปลากตัวฮันซี่ให้ออกไปจากที่นี่ด้วยกัน
 
                “ ฉันฟากเธอดูแลไททันหญิงด้วยส่วนเอเลนฉันจะเป็นคนจัดการเอง… ” รีไวล์พูดพร้อมกับพยายามลากตัวฮันซี่ไปแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะขัดขืนและไม่ยอมเขาง่ายๆ
 
                “ ค่ะ…” มิคาสะรับปาก
 
                “ แต่อย่าลืมซะล่ะหากแม่นี่ขัดขืนคิดหนีหรือแปลงเป็นไททันฉันอนุญาตให้เธอฆ่าหล่อนได้เลย ” รีไวล์พูดทิ้งท้ายก่อนจะลากตัวฮันซี่ออกไปจากห้องขังได้สำเร็จ โดยปล่อยให้มิคาสะเฝ้าแอนนี่เพียงคนเดียว
 
                “ เธอจะไม่ออกไปข้างนอกหน่อยเหรอ มิคาสะ ” แอนนี่เอ่ยปากถามอีกฝ่ายที่ยืนอยู่ข้างๆ ที่ไม่ยอมออกไปไหนตั้งแต่เมื่อวาน
 
                “ ฉันต้องทำตามคำสั่งของหัวหน้า ”
 
                “ เจ้าเตี้ยนั้นฝีมือไม่ใช่เล่นเลยนะ ” แอนนี่พูดขึ้นเพราะเธอเองก็เกือบตายด้วยฝีมือของชายคนนั้นเช่นกัน
                “ ใช่เขาเก่ง ” มิคาสะตอบก่อนจะเดินไปยกถาดอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะมา
 
                “ ขอบอกว่าตอนนี้ฉันไม่หิว ” อีกฝ่ายพูดขึ้นเมื่อมองเห็นอาหารในถ้วยที่ไม่น่ากินเลยแม้แต่น้อย
 
                “ ถ้าเธอไม่กินบางครั้งฉันอาจจะทำโทษเธอก็ได้นะ ” มิคาสะพูดขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะก้มลงจูบที่ริมฝีปากอีกฝ่ายเบาๆพร้อมกับคลอเคลียที่ซอกคอขาวนั้นเหมือนอย่างเช่นทุกครั้ง
 
                 “ ปล่อย!! ” แอนนี่ขัดขืนพยายามผลักอีกฝ่ายให้ออกไปห่างๆก่อนที่จะทำอะไรไปมากกว่านี้ เพราะถึงแม้แผลจะหายอย่างรวดเร็วแต่ก็ใช่ว่าเธอจะไม่เจ็บปวดแล้วยิ่งโดนทำเรื่องแบบนั้นติดต่อกันเธอเองก็คงไม่ไหว
 
                “ แอนนี่…. ” มิคาสะกระซิบที่ข้างหูอีกฝ่ายเบาๆก่อนจะขบกัดที่ใบหูอีกฝ่ายเพื่อเป็นการแกล้งอีกฝ่ายที่หน้าแดงให้เขินมากยิ่งขึ้น
 
                “ ฉันจะกิน ก็ได้! ” แอนนี่พูดขึ้นเมื่อมืออีกฝ่ายเริ่มจะซุกซนไปเรื่อย
 
                “ ก็ดี ” มิคาสะพูดก่อนจะใช้ช้อนตักข้าวป้อนอีกฝ่ายที่ต้องจำใจกินเข้าไปทั้งๆที่ไม่อยากจะกิน
 
                “ ถ้าเธอกินหมดฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเธอ ” มิคาสะเอ่ยปากพร้อมกับป้อนข้าวอีกฝ่ายต่อไปโดยที่แอนนี่ได้แต่จำใจกินข้าวรสชาติห่วยๆนั่นจนหมด
 
                “ ถ้าเธอเป็นอะไรไป ฉันคงจะเสียใจน่าดู ” มิคาสะเอ่ยขึ้นเบาๆพร้อมกับกอดร่างบางนั้นไว้ในอ้อมแขนโดยที่ในหัวมีอะไรบางอย่างที่มันทำให้เธอต้องคิดหนักว่าสิ่งที่เธอทำนั้นมันถูกหรือผิดกันแน่ ในเมื่อแอนนี่อาจจะต้องตายด้วยน้ำมือของเธอเอง
 
 
 
                                                        
                                                           เป็นกำลังใจให้ด้วย