Do you love me?! รักฉันไหม? ฉันร้ายนะ!

          “ฉันว่านะ! ต้องมีพวกสตอล์คเกอร์ตามเธอมาแน่ๆเลย..”

ยัยเมลอร์พูดขึ้นมา… หลังจากที่ฉันเล่าให้ยัยนี่ฟังว่าเมื่อวันก่อนๆฉันได้ยินเสียงเหมือนคนมาตามถ่ายรูปฉันไรงี้เลย.. ช่วงหลังๆมานี่ฉันได้ยินบ่อยนะ?! ตอนแรกฉันก็ว่าตัวเองหูฝาดนะ?  แต่ว่าไม่น่าจะใช่แล้วล่ะ ได้ยินบ่อยขนาดนี้

“ฉันไม่ได้ดังขนาดจะต้องมีพวกโรคจิตตามมาหรอกนะยะ - -!”

“ถึงไม่ดัง แต่มันก็ต้องมีแหละ คนหมั่นไส้หรือไม่ก็คลั่งไคล้เธอน่ะ”

“ฉันว่านะ.. ขอเป็นอย่างแรกดีกว่า ถ้าเป็นพวหคลั่งไคล้นี่ อี๊ แค่คิดก็สยองละ..”

“หวัดดีสาวๆ คุยไรกันอยู่หรอ?”

นี่คือเสียงทักทายทีเริ่มใช้เป็นประจำของนายโจเซฟ.. รู้สึกว่าพวกเราสนิทกันหมดทุกคนแล้วนะ

“ก็ยัยเคธเล่าให้ฉันฟังว่ามีสตอล์กเตอร์ตามมาอ่ะดิ”

“เฮ้ยย! จริงอ่ะ?”

นายแอนดริวโผล่มาด้วยน้ำเสียงที่ดูตกใจ

“ตอนแรกฉันก็คิดว่าตัวเองหูฝาดนะ แต่เจอแทบทุกวันฉันว่าก็ไม่น่าจะใช่หูฝาดแล้วอ่ะ”

“อ่อๆ งั้นก็ดูแลตัวเองดีๆด้วยล่ะ เห้นได้ข่าวว่าเธอเนี่ยจะได้แสดงเปิดงานกีฬาด้วยนี่”

อ้อ! ฉันลืมบอกทุกคนแหละว่ามีรุ่นพี่มาติดต่อฉันให้ไปแสดงเปิดงานกีฬาประจำมหาลัยล่ะนะ จริงๆฉันก็ว่าจะไม่เอาอ่ะ.. แต่เห็นว่าก็ไม่มีไรทำก็เลยตอบรับไป ยังไม่ซ้อมหรอกนะ จะได้ซ้อมหลังฉันถอดเฝือกเสร็จแล้วนู้นน

“เอ้อ! ฉันก็พึ่งจะนึกได้.. ไม่ใช่ว่าคนอยากแสดงเปิดงานแทนเธอแล้วแบบหมั่นไส้มาคามถ่ายรูปเผื่อเอาไปสร้างเรื่องให้เธอเสียหายก็ได้นะ”

“ใช่ๆ ที่เมลอร์พูดมาก็ถูกนะ .. แล้วเราจะทำยังไงดี?!”

เมื่อยัยเมลอร์พูดขึ้นมา.. นายโจเซฟก็เสริมขึ้นมาด้วยอีก

“ฉันว่าปล่อยไปก่อนเหอะ.. หาตัวตอนนี้คงยากน่ะนะ!”

ฉันบอกสองคนนั้นไปก่อน! ก็ถ้าจะหาตัวตอนนี้คงหาไม่ได้ง่ายๆ อย่างน้อยถ้าเกิดเรื่อง แล้วก็น่าจะมีที่ให้สืบหาตัวได้ง่ายกว่านี้!

ตอนนี้ก็เลิกเรียนแล้ว.. เมลอร์กับโจเซฟก็กลับบ้านแล้ว ส่วนนายแอนดริวก็ไปช่วยงานศาสตราจารย์ แล้วฉันล่ะ?... ฉันก็ต้องมาหารุ่นพี่ทุกครั้งที่เลิกเรียน เพื่อมาฟังวิธีนู่นนี่นั่นกัน

เมื่อเวลาปาไปค่ำแล้ว.. ช่วงนี้ฉันไม่อยากจะบอกล่ะ .. ว่าฉันกลับบ้านกับนายแอนดริวล่ะ ><! สองคนนั้นก็ไม่รู้น่ะ ตอนนั้นนายแอนดริวเห็นฉันทุลักทุเลขับรถกลับบ้าน ก็แหงล่ะ.. ขาข้างหนึ่งใส่เฝือก เหยียบเบรก เหยียบเร่งก็ยาก.. นายนั่นเลยอาสาจะขับรถไปรับส่งฉันแทนน่ะ ดีสุดๆเลยให้ตายสิ /><\

“โอเคตามนี้นะ งั้นวันนี้ก็พอแค่นี้ก่อน แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ”

เมื่อรุ่นพี่พูดเสร็จฉันก็กำลังจะเดินไปรอนายแอนดริวที่โลงจอดรถ ก่อนอื่นฉันต้องโทรบอกนายนั่นก่อน..

ตุ้บบ!

ในขณะที่ฉันกำลังก้มกดโทรศัพท์จะโทรหานายแอนดริว จู่ๆก็ไม่รู้มีใครมาดึงไม้ค้ำฉันออก ขาที่ใส่เฝือกเมื่อไม่มีไม้ค้ำให้พยุงก็ทำให้ฉันทรงตัวไม่ได้ล้มลงไปกองกับพื้น.. เจ็บขาชะมัด! โอ้ยให้ตายสิ! ฉันเจ็บขาจนลืมดูเลยว่าใครทำ! หึ้ย! ฉันว่าต้องเป็นคนๆเดียวกับที่ตามมาถ่ายรูปแชะๆกับฉันแน่ๆ!!

“เคธ!”

เสียงนายแอนดริวเรียกฉันมาแต่ไกล!..

“เฮ้ย! เธอลงไปนั่งกองกับพื้นทำไมเนี่ย?!”

เมื่อนายแอนดริววิ่งมาหาฉันแล้วก็ถามฉัน

“จู่ๆไม่รู้มีใครมาดึงไม้ค้ำฉันออกน่ะ อ้าว?! แล้วนายมี่ได้ไง?”

“ก็ฉันไม่เห็นเธอโทรมาว่าเสร็จหรือยัง ฉันเสร็จก่อนเลยคิดว่าเธอต้องอยู่ที่หอประชุมแน่ๆ เลยเดินมาดูกะว่าถ้าอยู่นี่ก็จะรอเดินไปโลงรถด้วยกันเลยน่ะ”

“อ่อ…”

“มาฉันช่วย.. ใครมันเป็นคนทำเนี่ย?! บ้าเอ้ย! โรคจิตชัดๆ”

นายแอนดริวพยุงฉันขึ้นพร้อมกับบ่นไปด้วย..

“ไม่รู้สิ ฉันก็มัวแต่เจ็บขาเลยไม่ทันได้มองน่ะ..”

“เจ็บขางั้นหรอ?! งั้นเดี๋ยวฉันพาไปตรวจที่โรง’บาลละกันนะ เผื่อขาเธอจะเป็นไรมากกว่านี้อีก”

“โอเค..”

เมื่อฉันเดินไปโลงรถพร้อมกับนายแอนดริว ฉันก็พยายามกวาดสายตามองหาไปเรื่อยๆ เผื่อจะมองหาคนที่ทำร้ายฉันได้! แต่ก็นะ ค่ำปานนี้นะ หอประชุมก็ใหญ่มากๆด้วย.. มีห้องไรเยอะแยะอีก! หึ้ยยยยย! แค่คิดก็อารมณ์เสียแล้ว! อย่าให้ฉันเจอตัวนะ! จะจัดการให้หนักเลย!