10เรื่องหลอนของหอและโรงเรียน
เขียนโดย 
นางฟ้าน้อยแสนสวย
วันที่ 18 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 19.13 น.
แก้ไขเมื่อ 18 มีนาคม พ.ศ. 2558 19.39 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) แกล้ง... 2
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความมันเกิดอะไรขึ้น?
ฉันมองภาพข้างหน้าอย่างอึ้งๆเพราะยัยปลิงนอนจมกองเลือดแถมยังคอหักคาที่อีกทำเอาฉันทำอะไรไม่ถูก
ตอนนี้ทุกๆคนต่างช็อคกับเหตุการ์ณที่เกิดขึ้นปรพเด็นคือปลิงมันกระโดดลงทำไม?
"พวกมึงว่า..อีปลิงมันกระโดดทำไมว้ะ?" ฉันถามเพื่อนในกลุ่ม
"กะ..กูไม่รู้..ฮึก!..กูไม่รู้.." อีแซนได้แต่ร้องห่มร้องไห้ออกมา
"เพราะมึงอ่ะพลอย! ถ้ามึงไม่คิดแผนนี้ขึ้นมามันก็ไม่เกิดหรอก!" อีจีพูด
"เกิดเหี้ยไรอ่ะ! ใครจะไปรู้วะว่าอีปลิงมันจะคลั่งโดดลงไปอ่ะ!!" ฉันเถียงกลับ
"นี่มึงไม่เห็นหรอ?.." จีพูด
"เห็นไรวะ?.."
"อีปลิงมันตาขาวโพลนขนาดนั้นแถมมันยังรำอะไรแปลกๆอีก"
"แปลกยังไง?กูก็เห็นว่ามันรำออกจะสวย"
"สวยห่าไรมันรำบิดๆเบี้ยวแถมมันงยังสำลักออกมาเป็นเลือดอีกเนี่ยเต็มเสื้อมึงเลย"
เมื่อฉันมองที่เสื้อตัวเองก็เห็นมีเลือดติดเสื้อฉันเต็มไปหมด
"ชิบหาย..."
"นี่มึงไม่รู้อะไรเลยหรอ?"
"กะ..กูไม่รู้..กูกลับก่อนนะ"
พูดจบฉันก็รีบเก็บกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องทันที
จี Talk's
"เห้ยมึงกลับ้านกัน!" แซนเรียก
"มึงกลับไปเถอะกูอยากอยู่ต่ออีกแป๊ปนึง" จีตอบกลับ
"อืมๆ" พูดจบอีแซนก็เดินออกไป
ทำไมรู้สึกแปลกๆวะเนี่ยร้อนๆเย็นๆในตัวแบบนี้
"เตรงๆๆ เตร่งเตรงงง"
อยู่ๆก็มีเสียงดนตรีไทยบรรเลงขึ้น
จีเดินตามเสียงนั้นไปจนไปหยุดที่ห้องเก็บของ..
"นั่นใครอ่ะ?" เธอทักหญิงสาวปริศนาที่แต่งตัวด้วยชุดนางรำเต็มยศ
"...." เธอกลับไม่ตอบได้แต่รำต่อไป
"ฉันถามว่าคะ..."
ยังไม่ทันที่จีจะพูดจบเธอคนนั้นก็หันมาพร้อมกับ
ใบหน้าที่มีดวงตาสีขาวโพลนแถมยังมีเลือดไหลออกจากตาใบหน้าซีคขาวที่เผยให้เห็นเส้นเลือด
"ไป...."
"อยู่...."
"ด้วย..."
"กัน...."
"นะ...."
"กรี๊ดดดดดดด!!!"
พลอย Talk's
เช้าวันต่อมา...
"กรี๊ดดดดดด!!"
ฉันกรี๊ดออกมาเสียงดังเมื่อฉันพบกับ...
ศพของยัยจี!! ยัยนั่นแขวนคอตัวเองทำไมกัน? มันเกิดบ้าอะไรอีกเนี่ย?
"อะไร/ยังไง?"
ทุกๆคนต่างเข้ามามุงดูและถงกับตะลึงกันเลยทีเดียว
"หนูพบศพได้ยังไง?" ตำรวจถามกับฉัน
"หนูกำลังมาวางกระเป๋า..ตะ..แต่หนูเปิดเข้ามาก็เห็นจีผูกข้อตายไปแล้ว" ฉันพูดออกมาทั้งน้ำตา
"ใจเย็นๆแล้วเพื่อนหนูเครียดอะไรมั้ย?"
"นะ..หนูไม่รู้..ฮึก..คนต่อไปอาจเป็นหนูก็ได้.."
"หนูพูดเรื่องอะไรเนี่ย?"
พักกลางวัน...
"กูว่าเหลือเราอีกสามคนนี่แหละ" ฉันพูดกับยัยพิมพ์และยัยแซน
"มึงอย่าพูดอย่างนั้นดิวะ!" แซนเถียง
"กูว่าเราควรไปขอโทษเขาที่เรือนนั้นดีกว่านะ" ฉันเสนอ
"ดีหรอมึง?" พิมพ์ตอบ
"หรือมึงจะรอให้เขามาฆ่ามึงล่ะ?" ฉันตอบกลับ
เทียงคืน...
ฉันและยัยแซนยัยพิมพ์ได้เตรียมธูปดอกไม้และอาหารคาวหวานมาขอคมาที่เรือนร้างแห่งนี้
"เข้าไปกันเถอะ" ฉันพูด
พวกเราสามคนเดินเข้าไปอย่างทุรักทุเรเพราะไม้ค่อนข้างเก่ามาก
"เริ่มนะ..."
"อื้อ.."
"หนูมาขอคมาค่ะถ้าหากหนูเรื่องเกินอะไรไปให้อภับพวกหนูด้วยค่ะ..."
"คงไม่ได้หรอก..."
"เฮือกก!!"
อยู่ๆก็มีเสียงปริศนาพูดออกมา
"ฉันคงปล่อยเด็กอย่างพวกเธอไปไม่ได้..."
"เตร้งๆๆๆ เตรงงงงๆๆ" เสียงเพลงเริ่มบรรเลงขึ้นหญิงสาวชุดไทยเริ่มร่ายรำอย่างงดงาม
"กรี๊ดดดๆๆ!!" ยัยพิมพ์กรี๊ดก่อนที่จะวิ่งออกไป
"ฟึ่บบบ!!"
"กรี๊ดดดด!!"
ฉันและแซนต่างกรี๊ดออกมาเพราะผีนางรำนั้นได้กระชากหัวของยัยพิมพ์จนขาดและเลือดสาดกระจาย
"ยะ..อย่าทำอะไรหนูเลยนะคะหนูกลัวแล้ว." ยัยแซนพูด
"แล้วทีตอนแกล้งทำไมแกไม่กลัวล่ะ!!"
"ฉึก!!"
นางรำจัดการเอาเล็บแทงทะลุไปทีคอของแซนจนเลือดอาบเต็มแขนไปหมด
"ตาเธอแล้ว..."
"ไม่นะ.."
"ฉีกก!!"
จบตอน...
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
