รักมหัศจรรค์ทลายหัวใจเจ้าชายน้ำแข็ง
เขียนโดย 
RosenLa
วันที่ 18 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 14.25 น.
แก้ไขเมื่อ 26 สิงหาคม พ.ศ. 2558 17.24 น. โดย เจ้าของนิยาย
7) รุ่นพี่ปริศนากับเจ้าป่าพูดได้
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความฉันรีบวิ่งอย่างเร็วโถ่เอ้ย...กลางวันแสกๆโดนผีหลอกซ่ะงั้น-.-เกือบไปแล้วยังฟองฟ้าเอ่ย..ว่าแต่ว่าที่นี้ที่ใหนเนี้ย?? ตอนนี้ฉันยื่นอยู่ใต้ต้นไม้เบื้องหน้าเป็นตึกรามขนาดใหญ่มากกกกกกกกกกกกกกบ้านยักษ์ชัดๆแต่ว่าทำไมคนเยอะจังดูอายุรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน
"เธอ..!"
ฉันหันควับตามเสียงเรียก เจอผู้หญิงคนหนึ่งอายุรุ่นเดียวกับฉันลักษณะการแต่งตัวใส่ชุดสีม่วงกระโปรงยาวใส่เข็มกลัดสีม่วงสีเดียวกับที่ฉันได้มาเลย
"อะ...เอ่อ"
"มาทำอะไรตรงนี้เนี้ยทำไมไม่ไปเรียน"
"คะ..คือ.."
"อ่อ เธอคงเป็นเด็กใหม่สิน่ะ ฉันไม่เคยเห็นหน้าเธอมาก่อนเลยน่ะ"
"อะ...อืม ฉันเป็นเด็กใหม่แหะๆ"
"เข็มกลัดสีม่วงเหมือนฉันเลยเธออยู่ห้องกล้วยไม้ใช่ไม"
"คะ..คงใช่"
"ตามมานี้"
จู่ๆยัยนี้ก็มากระชากลากฉันไปอย่างแรง ตอนนี้ฉันยื่นอยู่หน้าห้องที่ทาสีเป็นสีม่วงหมดเลยมีป้ายเขียนว่า ห้องกล้วยไม้แล้วยัยนี้ก็ผลักฉันเข้าไปในห้อง
"ทุกคนค่ะห้องเรามีเด็กใหม่แล้วค่ะ!!"
ยัยนี้ตะโกนลั่นห้องทำให้ทุกคนหันมามองฉันเป็นตาเดียวและถ้าสังเกตุน่ะนั้น!! ซีเวลค์ขะ...เขาอยู่ห้องนี้โต๊ะของเขาอยู่ตรงกลาง
"แนะนำตัวเลย"
"อะ...เอ่อ ฉะ...ฉันชื่อว่าฟองฟ้าค่ะ"
"เธอมานั่งโต๊ะกับฉันไมจ๊ะ พอดีว่าฉันเหงาน่ะ"
ผู้ชายคนหนึ่งลุกเดินจากโต๊ะหลังสุดตรงมาหาฉัน
"เธอต้องนั่งกับฉัน!!"
ผู้ชายคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ด้านหน้าสุดผลักผู้หญิงที่่เกาะกุมเขาแล้วเดินมานั่งบนโต๊ะข้างหน้าฉัน
"คะ...คือฉัน...ฉันขอนั่งกับซะ..ซีเวลค์ได้ไมค่ะ"
"ห๊ะ!!"
ทุกคนตกใจและตะลึงกับคำที่ฉันพูดออกไป
"นั้นเจ้าชายน่ะ!! เรานั่งกับเขาไม่ได้"
"ได้สิ ถ้าเธออยากนั่งกับฉันก็มาสิ"
ซีเวลค์เอ่ยขึ้นทำให้ทุกคนตะลึงเข้าไปอีกฉันค่อยๆเดินผ่าสายตามากมายที่จับจ้องมายังฉันไปหาซีเวลค์
"ยัยบ๊องเธอมาที่นี้ได้ยังไงเนี้ย!!"
"คะ..คือว่า ฉันหิวน่ะเลยเดินออกมาหาตลาดตะ..แต่ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาที่นี้น่ะ"
"ช่างเหอะ แต่ว่าเธออยู่ที่นี้แล้วห้ามก่อเรื่องเด็ดขาดน่ะ"
"....ค่า...เจ้าชาย!!"
สงสัยฉันจะพาตัวเองมาตกนรกซ่ะเองมั่งเนี้ย ที่นี้ไม่ได้เรียนคณิตศาสตร์ อังกฤษแต่ว่าเรียน...เวทมนตร์ท่องคาถาอะไรก็ไม่รู้ไม่เห็นเข้าใจ
"ซีเวลค์จ๊ะ ถ้าเราจะร่ายคาถาปลดอาวุธควรพูดว่าไงจ๊ะ"
" เอกซ์เปลล์ลิอาร์มัสครับศาสตร์ตราจาร"
"ดีมากจ๊ะแล้ว...ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเธอล่ะจ๊ะถ้าจะร่ายคาถาปลดล็อกประตูควรพูดว่าอะไรจ๊ะ"
"อะ...เอ่อ..."
ฉันหันไปหาซีเวลค์เพื่อขอความช่วยเหลือเแต่ว่า..เขาไม่พูดอะไร ตายแล้ววววววววววหรือว่าเราลองเอาคาถาที่อยู่แฮรี่พอตเตอร์มาใช้ดีไมน่ะ เผื่อรอด[อยากบอกว่าตอนที่นางอยู่ในโลกมนุษย์ติดหนังมาก-.-]
"อะ...อโลโฮโมร่าคะ..ค่ะศาสตร์ตราจาร"
"เยี่ยมมากเลยจ๊ะ แค่เธอมาวันแรกก็เก่งซ่ะแล้วสงสัยปีนี้คงจะได้นักเรียนดีเด่นคนใหม่"
"คะ...ค่ะ-.-"
"เอาล่ะจ๊ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อนวันหลังค่อยเริ่มใหม่กลับบ้านได้จ๊ะ"
"เธอ รู้ได้ไง!!"
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะถูกอ่ะแค่ใช้คาถาที่เคยดูในหนังอ่ะ"
"....ยัยบ๊องเอ่ย"
"-.-นะ...นาย "
"อะไร"
"ฉันปวดฉิ่งฉองง่าา"
"-.-ไปตรงห้องนั้น"
ซีเวลค์ชี้ไปตรงห้องที่อยู่สุดทาง สวรรค์
"รีบมาน่ะ อย่าถะเรถะไหลอย่าสร้างปัญหาเข้าใจไม"
"ค่าาาาาาาาาาาาาาาาา หม่อมฉันจะรีบกลับมาน่าาาาาาาาาาาาาาาาาาเพค่าาาาาาาาาาาาา"
"-.-อืม"
ฉันรีบวิ่งไปยังห้องนั้นพร้อมจัดการธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว
"ยังเหลือเวลาอีกเยอะ รอแปปหนึ่งน่ะเดียวฉันไปเดินเล่นศีกษาหาความรู้ก่อนเน้อ คริคริ"
ฉันเดินไปได้ซักพักก่อนจะ...ผลัก!!
"โอ้ย!"
"ยัยรุ่นน้องบ้า! ยังไม่กลับอีกหรอ"
ฉันไม่ทันมองทำให้ชนเข้ากับ...ใครหว่า-.-?
"ต้องขอโทษจริงๆน่ะค่ะพอดีว่าฉันไม่ทันได้มองว่าคุณยื่นอยู่ตรงนี้"
"ท่าทางเธอแปลกๆน่ะไม่รู้จักฉันหรือไงห่ะ!!"
"อะ...คะ...คุณคือใครค่ะ"
"ช่างเหอะว่าแต่มาทำไรแถวนี้เนี้ย"
"คะ...คือฉันมาเดินเล่นค่ะ แหะๆ"
"หรอฉันมีของจะให้ลองจับดูสิ"
"สะ...สร้อยหรอค่ะ"
ผู้ชายคนนี้ดึงสร้อยออกมาจากคอแล้วยื้นให้ฉัน
"ใช่ เธอลองจับดูสิ"
ฉันค่อยๆเอามือไปหยิบมาก็ไม่เห็นมีอะไรนิแค่สร้อยเกร็ดน้ำแข็งเอง
"....ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแสดงว่าเธอเป็นคนของเมืองนี้จริงขอสร้อยคืนด้วย"
"คะ...ค่ะ แหะๆ"
เกือบตายแหะ-.-
"ยัยบ๊อง!!"
"ซะ..ซีเวลค์"
"มาทำอะไรตรงนี้เนี้ย"
"อ้าว แฟนนายหรออย่าปล่อยให้หลงทางล่ะเดียวจะถูกลากเข้าคุก"
"อืมนายมีไรก็ไปทำไป"
"อืม"
ซีเวลค์จับไหล่ฉันแน่น-.-ฉันไม่ใช่แฟนหมอนี้น่ะเฟ้ย
"ปล่อยได้ล่ะและอีกอย่างใครเป็นแฟนนายมิทราบ"
"อ่าวหรอถ้าไม่ใช่เมื่อตอนเช้าทำไมเธอถึงอยากจะนั่งโต๊ะเดียวกับฉันล่ะ"
"อะ..เออ"
"ว่าไงครับ"
ตอนนี้ซีเวลค์ทำหน้าเจ้าเหล่ใส่ฉันอีกแล้ว-///-เขิลน่ะเฟ้ย
"องค์ชายขอรับรถม้ามาแล้วขอรับ"
"มะ..มาแล้วหรอฉันว่าเรารีบกลับกันดีกว่าพอดีฉันหิวข้าวแย้วแหะๆ"
ฉันรีบเดินออกจากภวังคำถามของซีเวลค์ หนีเสือปะจระเข้ชัดๆในขณะที่เรานั่งรถม้าฉันกับซีเวลค์ต่างคนต่างนั่งนิ่งจนฉันเริ่มอึดอัดเลยหาเรื่องคุย
"ว่าแต่คนที่ฉันเจอวันนี้ใครหรอ"
"อ่อ รุ่นพี่ปีสุดท้ายน่ะประธานนักเรียนเกียจรุ่นน้องที่เป็นผู้หญิงโดยเฉพาะสายเรา"
"อ่อ วันนี้เขาให้ฉันจับสร้อยคอของเขาด้วยล่ะ"
"ว่าไงน่ะ!!!"
ฉันสะดุ้งโย่งถอยออกแถบไม่ทันเล่นตะโกนใส่-.-
"ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นล่ะก็แค่สร้อยนิดเดียว"
"เธอรู้ไมสร้อยเส้นนั้นมันเป็นสร้อยตรวจจับปีศาจหรือคนที่ลักลอบเข้าเมืองหรือไม่ใช่คนในเมืองนี้"
"ห่ะ! แต่ว่าตอนที่ฉันจับไม่เห็นจะมีอะไรเลยน่ะ"
"ไม่มีอะไรเลยหรอ มีเสียงมีสีแดงหรือมีอะไรผิดปกติกับสร้อยไม"
"ไม่มีนิ ธรรมดา"
"อืมหรือว่าที่เธอไม่โดนจับเพราะว่าเธอ..."
"มีอะไรหรือป่าว"
ซีเวลค์ทำหน้าเครียดก่อนจะหันมาหาฉันแล้วยิ้ม
"ไม่มีไรหรอก สักวันเธอก็จะรู้เอง"
ซีเวลค์ก้าวลงจากรถเมื่อรถหยุดได้ซักพัก 'เมื่อถึงเวลาเธอก็จะรู้เอง'หมายความว่าไงอ่ะฉันมองเขาด้วยความสงสัยแล้วรีบตามเข้าไป
"พรุ่งนี้งานเลี้ยงจะจัดขึ้นแล้ว ฉันอาจจะไม่ได้อยู่ในวังน่ะไปสำรวจเข้าป่าเย็นๆถึงกลับเจอกันอีกทีตอนงานเต้นรำ ฉันจะส่งรถม้ามารับช่วงเย็นตอนเช้าเธอว่าง"
"จะให้ฉันไปจริงๆหรอ"
ฉันอึ่งเล็กน้อยฉันรู้สึกว่าแม่ของซีเวลค์ไม่ค่อยจะปลื้มฉันเท่าไร
"อย่าถือสากับคำพูดของแม่ฉันเลยท่านเป็นคนแบบนี้ล่ะ"
"อะ..อืม"
"ไปน่ะ"
"เอิ่ม......อืม ฉันขอไปเดินเล่นในสวนก่อนน่ะ"
"มันใกล้ค่ำแล้ว"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า แปปเดียวเองนายกินข้าวก่อนเหอะ"
"อืม"
ฉันเดินเล่นอยู่ในสวนสักพักพลางคิดอะไรเรื่อยๆฉันรู้ดีว่าแม่ของซีเวลค์ไม่ค่อยชอบฉันเท่าไรและอีกไม่กี่วันข้างหน้าซีเวลค์ก็ต้องแต่งงานกับเจ้าหญิงโรเซนล่า ในขณะที่ฉันกำลังหยุดคิดเรื่องสงครามนั้นฉันได้พบกับสิ่งที่ตกใจสุดขีดและสิ่งที่ทำให้ฉันต้องตกตะลึงมากที่สุด
"สะ...สิงโต!!"
"ว่าไง บุตรแห่งอดัม"
- สะ..สิงโตพูดได้ สิงโตพูดได้ค่าาท่านผู้โชมมมมมมมมมมมมมมม!!!
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
