The crazy love 사랑해~รักบ้าๆยัยติ่งเกาหลี

        ฮึกๆ ระหว่างทางเดินกลับบ้านนั้นฉันได้เเต่เดินร้องไห้ไม่เข้าใจเลยฉันไม่เคยเห็นพี่เวย์เป็นขนาดนี้เลย...พี่เราก็อยู่รพด้วยทำไงได้ใครมันจะไปมีอารมณ์คิดได้เล่า กลับบ้านก็น่าเบื่อไปเเวะสวนสารธารณะเพื่อสูดอากาศทำใจให้สบาย...
ฉันจึงมาเดินตรงม้านั่งใต้ต้นไม้ร่มลมพัดเย็นๆ~
"ตัวถ่วงๆๆ"
"อ้ากกกเป็นไรของฉันเนี่ย"ฉันสบถกับตัวเองพร้อมกับตีหัวเอง ไอ้กี้เอ้ยทำไมถึงไปจำคำนี้ไม่ลืมเลยเนี่ยโอ้ยย
"เห้ออ"ฉันถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะก้มหัวลงพยายามลืม
พรึ่บ
จู่ๆก็มีคนมานั่งข้างๆฉันเเต่ฉันกลับไม่สนใจอะไรยังก้มหน้าต่อไป
"บ่นไรอยู่คนเดียวเนี่ย- -"
พรึ่บ อ้าวรีมิกนี่หว่า
"อ่าวนายได้ยินด้วยหรอเเหะๆ"
"อืม= =เเล้วเธอเป็นอะไร"
"ป่าวไม่มีไรหรอกนายไปซ้อมบาสต่อเถอะ"
"ไม่ฉันรำคาญเสียงเจี้ยวจ้าวจากใครบางคนเเถวนี้= ="ฮึ่มมหมอนีทำหน้ากวน้นนุ้งตีนมากเลยนะเนี่ยเดี๋ยวตบ- -
"เอ้าเล่ามาสิไม่บอกใครหรอกหน่า= ="ไม่คิดจะทำหน้าอื่นบ้างเลยรึไงเนี่ย- -
หลังจากนั้นฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง...
"เดี๋ยวฉันช่วยเธอเอง"
"นายจะมาช่วยฉันได้ไงต้องเต้นนะเฟ้ย"
"เอ่อหน่า"
"เเต่อย่างเเรกฉันขอไรหน่อยได้ไหม"
"อะไร"
"นายทำหน้ายิ้มเเย้มบ้างได้ไหม- -"
"ฉันไม่มีอารมณ์"รีมิกทำหน้าตาย
"เเล้วจะช่วยฉันคิดท่าได้ไง"
"ก็ใช้ลูกบาสดิ"
"ลูกบาสเนี่ยนะ"
"อืมเท่ดีออก(ไม่ได้ว่านะ5555)"
"เเน่ใจเรอะ"
"ไม่เหมือนใครไงฉันก็คอยบอกท่าเลี้ยงบาสเธอก็เต้นให้มันเข้าก็พอ
"เออๆก็ได้ๆ"
"งั้นมาลองซ้อมกัน"
หลังจากนั้นเราก็ซ้อมกันเป็นเวลาหลาย ชม.ทำให้เราดูสนิทกันมากขึ้นมีบางครั้งฉันก็เห็นหมอนั่นยิ้มบาง จะว่าไปยิ้มทีก็ละลายเลยลอยเเปป555
อะ
ฉันยื่นน้ำอัดลมกระป๋องให้รีมิก
"นี่คิดว่าฉันจนรึไง"
"หนอยนายคิดบวกกับฉันบ้างเส้ฉันก็ตอบเเทนนายที่ช่วยฉันไง"
"อืม ขอบใจ"
เเกร้ก
กรึ่บๆ
อื้อหือเสียงกลืนน้ำนี้ดังดีจังเลยเนอะ- -
"งั้นวันนี้กลับก่อนนะ"
"อืมพรุ่งนี้มาด้วย"
"มาทำไม?"
"ก็เผื่อเธอลืมท่าไงงั้นฉันไปล่ะเจอกัน"
เห้อไม่คิดไม่ฝันคนเงียบๆอย่างรีมิกจะคอยช่วยฉันได้ขอบคุณนะรีมิกทำให้ฉันหายเครียดเลย^^
To be continue~