The crazy love 사랑해~รักบ้าๆยัยติ่งเกาหลี

        ฮึกๆ ระหว่างทางเดินกลับบ้านนั้นฉันได้เเต่เดินร้องไห้ไม่เข้าใจเลยฉันไม่เคยเห็นพี่เวย์เป็นขนาดนี้เลย...พี่เราก็อยู่รพด้วยทำไงได้ใครมันจะไปมีอารมณ์คิดได้เล่า กลับบ้านก็น่าเบื่อไปเเวะสวนสารธารณะเพื่อสูดอากาศทำใจให้สบาย...

ฉันจึงมาเดินตรงม้านั่งใต้ต้นไม้ร่มลมพัดเย็นๆ~

"ตัวถ่วงๆๆ"

"อ้ากกกเป็นไรของฉันเนี่ย"ฉันสบถกับตัวเองพร้อมกับตีหัวเอง ไอ้กี้เอ้ยทำไมถึงไปจำคำนี้ไม่ลืมเลยเนี่ยโอ้ยย

"เห้ออ"ฉันถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะก้มหัวลงพยายามลืม

พรึ่บ

จู่ๆก็มีคนมานั่งข้างๆฉันเเต่ฉันกลับไม่สนใจอะไรยังก้มหน้าต่อไป

"บ่นไรอยู่คนเดียวเนี่ย- -"

พรึ่บ อ้าวรีมิกนี่หว่า

"อ่าวนายได้ยินด้วยหรอเเหะๆ"

"อืม= =เเล้วเธอเป็นอะไร"

"ป่าวไม่มีไรหรอกนายไปซ้อมบาสต่อเถอะ"

"ไม่ฉันรำคาญเสียงเจี้ยวจ้าวจากใครบางคนเเถวนี้= ="ฮึ่มมหมอนีทำหน้ากวน้นนุ้งตีนมากเลยนะเนี่ยเดี๋ยวตบ- -

"เอ้าเล่ามาสิไม่บอกใครหรอกหน่า= ="ไม่คิดจะทำหน้าอื่นบ้างเลยรึไงเนี่ย- -

หลังจากนั้นฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง...

"เดี๋ยวฉันช่วยเธอเอง"

"นายจะมาช่วยฉันได้ไงต้องเต้นนะเฟ้ย"

"เอ่อหน่า"

"เเต่อย่างเเรกฉันขอไรหน่อยได้ไหม"

"อะไร"

"นายทำหน้ายิ้มเเย้มบ้างได้ไหม- -"

"ฉันไม่มีอารมณ์"รีมิกทำหน้าตาย

"เเล้วจะช่วยฉันคิดท่าได้ไง"

"ก็ใช้ลูกบาสดิ"

"ลูกบาสเนี่ยนะ"

"อืมเท่ดีออก(ไม่ได้ว่านะ5555)"

"เเน่ใจเรอะ"

"ไม่เหมือนใครไงฉันก็คอยบอกท่าเลี้ยงบาสเธอก็เต้นให้มันเข้าก็พอ

"เออๆก็ได้ๆ"

"งั้นมาลองซ้อมกัน"

หลังจากนั้นเราก็ซ้อมกันเป็นเวลาหลาย ชม.ทำให้เราดูสนิทกันมากขึ้นมีบางครั้งฉันก็เห็นหมอนั่นยิ้มบาง จะว่าไปยิ้มทีก็ละลายเลยลอยเเปป555

อะ

ฉันยื่นน้ำอัดลมกระป๋องให้รีมิก

"นี่คิดว่าฉันจนรึไง"

"หนอยนายคิดบวกกับฉันบ้างเส้ฉันก็ตอบเเทนนายที่ช่วยฉันไง"

"อืม ขอบใจ"

เเกร้ก

กรึ่บๆ

อื้อหือเสียงกลืนน้ำนี้ดังดีจังเลยเนอะ- -

"งั้นวันนี้กลับก่อนนะ"

"อืมพรุ่งนี้มาด้วย"

"มาทำไม?"

"ก็เผื่อเธอลืมท่าไงงั้นฉันไปล่ะเจอกัน"

เห้อไม่คิดไม่ฝันคนเงียบๆอย่างรีมิกจะคอยช่วยฉันได้ขอบคุณนะรีมิกทำให้ฉันหายเครียดเลย^^

To be continue~