ป่วนรักอลวน

            " เคนะ " อีตามาร์คหน้ามึนว่าก่อนจะตบไหล่เซฮุนที่กำลังเบิกนัยน์ตากว้างเพราะช็อกกับการตีความคำว่าฟาดปากของคนหน้ามึนตรงหน้าแบบผิดๆ ใช่ หมอนั่นไม่ได้คิดว่าฟาดคือการต่อยกัน แต่มันคือเรื่องอะบาเดเฮ้ฮุลเลกาก้าบนเตียงแทนน่ะสิค้าบบบ!

           อ้ากกกก ใครก็ได้ บอกที หมอนี่ได้อ่านแบบเรียนแก้วกล้า ตอนป. หนึ่งมั้ย ทำไมภาษาไทยง่ายๆ ดันไม่เข้าใจได้ว่ะ! ฮือๆ ถ้าหมอนี่อับอายคนเดียวจะไม่ว่าเลย แต่เมียที่หมอนั่นว่าเขาหมายถึงผมนี่ไง! พูดไม่กี่คำแต่ทำเอาผมเสียหายหลายล้านแล้วนะเฟ้ย!!

           " กลับละ เดี๋ยวไม่ครบสี่ครั้ง "

           โอเค ผมว่าแค่ล้านมันยังน้อยไป บอกหลายหมืนล้านน่าจะเหมาะกว่า ฮือๆ ใครมีปี๊ปมั้ย ผมขอซื้อต่อ เอาใส่คลุมหัวเวลาเดิน แบมแบมอับอายยยยย ให้เดาเลยว่าหมอนี่ได้ยินที่ผมพูดกับเซฮุนเรื่องมีอะไรกันสี่ครั้งหลังอาหารแน่ๆ ทีเรื่องแบบนี้จำได้จำดี แถมคุณพี่แกยังพูดปร๋อเลย บัดซบ! T^T นั่นผมประชดคับ! ไม่ต้องมาเนียนติ๊งต่างว่าเป็นเรื่องจริงเลย เข้าใจมั้ย!

          " จะให้กลับก็ได้ " เซฮุนเหยียดยิ้มร้ายก่อนจะชายนัยน์ตาสีน้ำตาลเกือบดำมองมาร์คอย่างกรุ่นโกรธ " แต่ต้องไม่มีลมหายใจแล้วเท่านั่นนะ! "

          สิ้นเสียงพูดของเซฮุน กำปั้นใหญ่พุ่งเข้ามาด้วยความเร็ว ปะทะใบหน้าหล่อเหลาของมาร์คจะสะบัดไปตามแรงทันที!

          พลั่ก!!! 

         " มาร์ค!!! " ร่างเล็กตระโกนดังลั่นก่อนจะลุกลี้ลุกลนมองมาร์คที่ค่อยๆ หันใบหน้ากลับมาพร้อมรอยบอบช้ำ และของเหลวสีแดงที่มุมปาก เขาเลียริมฝีปากเล็กน้อยพลางกลอกนัยน์ตาสีนินจดจ้องไปที่เจ้าของผลงาน

         เจบีเองทำตาเลิ่กลั่กอย่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนจะไปยืนขวางข้างหน้ามาร์คให้ห่างจากเซฮุนทันที

         " เฮ้ยๆ เดี๋ยวครับ ใจเย็นๆ กันก่อน รู้ว่าอยากจะฟาดปากกัน แต่ไม่ใช่ที่นี่ครับ " เขาตั้งสติก่อนจะพยายามคลี่คลายสถานการณ์มาคุที่เตรียมระเบิดได้ทุกเวลาตรงหน้า  เซฮุนเหยียดยิ้มร้ายก่อนสาวเท้าเข้ามาอย่างไม่สนใจคำพูดของเจบีสักนิด

         "  เป็นผู้ชายอย่าขี้เสือก! " เซฮุนว่าพร้อมกับจ้องตามาร์คกลับ ผมยืนกลืนน้ำลายอึกๆ คิดไม่ออกว่าจะยังไงกับเหตุการณ์ตรงหน้าดี เพราะพวกเขากำลังทะเลาะกันเรื่องผม! ให้ตายเถอะ ผมควรดีใจมั้ย มีผู้ชายมาต่อยกันเพื่อแย่งตัวเองเนี่ย ทั้งๆที่แบมแบม แมนทั้งแท่งนะครับโผ๊มมม (แอบปาดน้ำตา ) โอ๊ย ฮอตจนเป็นเรื่องเลยมั้ยล่ะ ไอ้แบมเอ๊ยยยย! T^T 

         " แน่จริงอย่าเอาเพื่อนมารับหน้า มึงมาเลย!"  เซฮุนกวักมือเรียกอย่างท้าทาย  มาร์คขมวดคิ้วสูงเหมือนยังไม่เข้าใจว่าตัวเองโดนต่อยเพราะอะไร

        "  หยุดได้แล้ว! นายทำบ้าอะไรวะเซฮุน! " ผมตีหน้ายักษ์ ก่อนจะเดินไปชี้หน้าเซฮุนอย่างโมโหกับการกระทำอันป่าเถื่อนไร้อารยธรรมเยี่ยงสัตว์ป่าของเขา แบมแบมรับไม่ได้ >^<

         " เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาย แบมแบม! "

          " ทำไมจะไม่เกี่ยว! " ผมกอดอกอย่างไม่พอใจ แต่ยิ่งผมตวาดเขามากเท่าไหร่ ก็ดูเหมือนจะปลุกอามรณ์กรุ่นโกรธที่เขามีต่อมาร์คให้มากขึ้น เซฮุนกระตุกริมฝีปากยิ้มหยันเล็กๆ ก่อนจะแค่นหัวเราะเบาๆ ราวกับประชด

         " ทำไม กลัวพี่จะฆ่ามันเหรอแบม ก็ดีนะ ถ้ามันตาย นายจะได้กลับมาหาพี่ไง " นัยน์ตาสีน้ำตาลเกือบดำสั่นระริกไปแวบนึงก่อนจะกลับมาเป็นปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

        " ตลก " ผมเค้นเสียงต่ำพร้อมกับจ้องตาเขาตรงๆ เรื่องที่หมอนั่นคิดเป็นมุกขำขันที่หัวเราะไม่ออกเลยสักนิด

       " ต่อให้ผู้ชายตายทั้งโลก เหลือแค่นายคนเดียว ผมก็จะไม่กลับไปหานายแน่ๆ " ผมพูดเสียงเรียบแต่เน้นย้ำทุกคำให้คนตรงหน้าเข้าใจ สถานะปัจจุบันไม่ใช่อดีต เรื่องที่ผมกับเขาเราจบกันแล้ว!!!

        " เข้าใจรึยัง " ผมพูดอีกครั้งเมื่อเห็นเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนยืนนิ่งค้างไป เขาดึงตัวเองกลับมาก่อนจะมองหน้าผมอีกครั้ง

        " รักมันมากเหรอ "

        " ผมไม่รู้ แต่ที่รู้คือเกลียดนายมาก "