ป่วนรักอลวน

  
    
 ".........เจ็บ "
 
       " อือ "
 
       O[]o!!! ผมอ้าปากพะงาบๆ พร้อมกับแข็งขาที่สั่นพั่บๆอย่างควบคุมไม่ได้ ดีนะที่ผมนั่งอยู่ถ้าผมยืน ผมคิดว่าผมคงทรุดลงไปแล้ว นี่ใช่ม๊ะ ที่เขาเรียกว่า ล้มทั้งยืน แบมแบมพึ่งเข้าใจ! 
 
        ปกติผมเป็นคนเหงื่อออกไม่เยอะ แต่ไม่รู้ทำไมเพราะอุณหภูมิเมืองเกาหลีใต้มันร้อนแรง หรือเพราะคลิปบ้าๆนั่นทำให้ผมร้อนใจกันแน่ ตอนนี้ผมเลยอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างจากพึ่งอาบน้ำเสร็จแล้วไม่เช็ดตัว เพราะเหงื่อมันเล่นซึมออกมาจากทุกอณูรูขุมขนที่เต้นรัวจนแทบจะได้ยินเสียงดังออกมาข้างนอก
 
       ผม....นั่นผมชัดๆๆเลย!! ที่แย่กว่านั่นคือ ผมสมยอมอีกต่างหาก! เขาว่ากันว่าบางทีน้ำเมา ก็ทำให้คนเผยตัวตนที่แท้จริง หรือเพราะว่าผมมีนิสัยแบบนี้ซ่อนอยู่ มันจะออกมาตอนที่ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมไม่ใช่หนุ่มน้อยรักนวลสงวนตัวอย่างที่ผมคิด แต่เป็นผู้ชายอย่างว่าที่ชอบทำเรื่องแบบนั้นงั้นเหรอ T^T ฮือๆผมทำเรื่องแบบนั้นกับคนที่ไม่รู้จักอย่างเต็มใจ 
 
      เต็มใจ! ย้ำ! เต็มใจ!!!! อยากตายยยยยย อยากจะแบ๊วตายยยยยย TOT
 
       " แบมแบม!!" จู่ๆ ยูคยอมที่เข้ามาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ทำให้ผมตกใจ เกือบจพทำมือถือล่วง
 
       " นายดูอะไรตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ไหนเอามาดูสิ " อยู่ๆ ยูคยอมก็โพล่งขึ้นมาพร้อมทำท่าเหมือนจะมาเอาโทรศัพท์ในมือผมให้ได้
 
       " ว้าก! ไม่ ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ ยูค คลิปไร้สาระ " ผมกดปิดหน้าจอแล้วรีบยัดมือถือและหูฟังใส่กระเป๋ากางเกงทันที แน่นอนว่ายูคยอมก็ยังหรี่สายตามองผมอย่างไม่อยากเชื่อ
 
       เชื่อเถอะ มันไม่มีอะไรจริงๆ แค่คลิปโป๊ของผมกับอีตาหน้ามึนเอง เท่านั่นเอง T^T 
 
      " นี่ นายอย่ามาเป็นยองแจสองนะคับยูค " ผมแสร้งโวยวาย พร้อมขอโทษยองแจในใจที่เอาชื่อเพื่อนขี้สงสัยมาอ้าง
 
      "แบมแบม นายไม่มีอะไรปิดบังฉันอยู่ใช่มั้ย? "
 
      ผมเงียบแล้วกลืนน้ำลายเอื้อก เบนสายตาไปทางอื่น
 
      " เรื่องเซฮุนหรอ?"
 
      " ไม่ใช่ " ผมพูดเสียงแข็งทันทีเมื่อนึกถึงไอ้ต้นตอแห่งความซวย Y_Y
 
      " แบมแบม ฉันว่า....."
 
      " เลิกพูดเรื่องอีตานั่นเถอะ โอเคมั๊ย? " ผมยกมือเบรกก่อนที่ ยูคยอมจะเปิดประเด็นเรื่องของไอ้บ้านั่นขึ้นมา เรื่องที่ให้ผมเจ็บใจ เรื่องที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนเป็นคนโง่ เขาทำกับผมขนาดนั้น แต่ตอนนี้กลับมาขอโทษและอยากกลับเป็นเหมือนเดิม ตลกสิ้นดีเลยว่ามั๊ย?
 
      " โอเคก็ได้ ถ้ามันทำให้นายรู้สึกแย่ ฉันจะไม่พูด " ยูคยอมพูดพร้อมทำหน้าเศร้า
 
      " มันทำให้ผมรำคายต่างหาก อย่าพูดชื่อของหมอนั่นให้ผมได้ยินอีก ถ้านายไม่อยากให้ผมอกแตกตาย "
 
       ยูคยอมเม้มปากแล้วมองผมอย่างสงสารกับอีกสายตาหนึงที่ผมอ่านเค้าไม่ออก เหมือนอยากจะพูดแต่เลือกที่จะเก็บไว้ ดูอึกอัดแปลกๆ ซึ่งผมในตอนนี้ ไม่พร้อมจะรับอะไรจากใครทั้งนั่น และตอนนี้ผม อยากวิ่งเข้าไปกระชากโทรศัพท์อีตาหน้ามึนนั่นพร้อมกับระเบิดมันทิ้งมากกว่า! Y^Y ฮือๆ ยิ่งพูดยิ่งช้ำ ผมไม่ควรจะไปแตะต้องแอลกอฮอล์เพื่อลืมความเจ็บปวด เสียใจเลยจริงๆ ผมไม่คิดว่าตัวเองจะแพ้เบียร์คออ่อนกับเบียร์ ทั้งๆที่ผมเป็นคอทองแดงเรื่องเหล้าแท้ๆ ผมแค่อยากลืมให้หลุดโลกนิดๆหน่อยๆ พอกริ้มกริ่มให้ชีวิตมรสีสัน แต่บทเรียนจาการริอ่านลองมันแค่หนึ่งครั้งกลับหนักหนาสาหัสกว่าที่คิด! แย่ที่สุดเลย!! แบมแบมเอ้ย!!!
 
        ผมกลอกนัยน์ตาไปมา ครุ่นคิดหาวิธีจัดการกับอีตาหน้ามึน ก่อนที่เขาจะอุตริอะไรแพลงๆ อย่างเช่นการโพสต์คลิปนั่นจริงๆ! บัดซบ! ผมเริ่มเข้าใจความรู้สึกดาราเวลาคลิปหลุดแล้วจริงๆ นะ ฮือๆ T^T 
 
      " นายไหวรึเปล่า ทำไมทำหน้าอย่างนั่นล่ะ? " ยูคยอมว่าพลางขมวดคิ้วทำให้ใบหน้าอันหล่อเหล่า แต่หล่อคนละแบบกับอีตาหน้ามึน เอ๊ะ! แล้วผมจะเอาเพื่อนเลิฟไปเปรียบกับมนุษย์ถ้ำได้ไง เสียสถาบันเพื่อนแบมแบมหมด 
 
      " ผมคิดว่าผมจะกลับก่อน....."
 
      " ฮะ? "
 
     " ขอโทษนะ พอดีว่าผมมีธุระด่วน " ผมว่าแล้วหัวเราะแห้งๆก่อนจะลุกพรวดคว้ากระเป๋าสะพายสีน้ำตาลทันที ยูคยอมทำหน้าเลิ่กลั่ก อย่างตกใจเมื่อจู่ๆผมก็ไปทั้งๆที่ยังไม่ได้กินอะไรสักนิด
 
      หน้า JJK คอนโด
 
      ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ผมก็ลากสังขารของตัวเองมาอยู่หน้าคอนโดเขาจนได้ ผมค่อนข้างประหลาดใจที่อีตาหน้ามึนนั่นอยู่ในที่หรูกว่าที่ผมคิด มันเป็นคอนโดสิบเก้าชั้น คอนโชนส่วนตัว เหมาะสำหรับบุคคลที่ต้องการความเป็นส่วนตัวโดยเฉพาะ 
 
      มีสระว่ายน้ำและฟิตเนสครบครันที่ชั้นล่าง ส่วนทำเลก็ถือว่าอยู่กลางย่านธุรกิจและศูนย์กลางค้า แถมยังอยู่ใกล้มหาลัยของผม และผับที่เกิดเหตุอีกต่างหาก
 
      เพียงไม่นานผมก็มายืนจดๆจ้องๆอยู่ที่ประตูห้องนั้นจนได้ เอาไงล่ะทีนี้ ข้อแรก. ผมไม่ยอมเข้าไปในห้องเพื่อขึ้นเขียงแน่ๆ ข้อสอง. ผมจะลากอีตาหน้ามึนออกมานอกห้องยังไงดี ข้อสาม. หรือผมจะกลับดี อ้ากกก! คิดไม่ตกเลยแบมแบม  ( T^T )
 
      ผมสูดหายใจลึกๆ ก่อนจะกดกริ่งเรียกหน้าประตูไม้สีน้ำตาล บานใหญ่โล่งๆ ชั้นสิบเก้ามีห้องไม่มากนัก มีแค่ห้องอีตามาร์คนี่และก็ห้องตรงข้ามอีกหนึ่งห้อง สรุปง่ายๆ ชั้น19 มีสองห้อง แถมระบบรักษาความปลอดภัยยังถูกออกแบบมาอย่างดีด้วยการต้องกดรหัสผ่านเข้าห้องอีกต่างหาก ไม่สแกนตาไปด้วยเลยล่ะ ผมประชดในใจ ผมเริ่มสงสัยแล้วว่า อีตาหน้ามึนเขาทำงานอะไรเนี่ย!! ทำไมถึงได้อยู่ในที่หรูขนาดนี้
 
    กริ๊งงงงงงงงงง
 
     ผมยืนรอสักพักก่อนประตูจะเปิดและพบกับชายร่างสูงผมสีดำ ใบหน้าเนียนละเอียดรับกับจมูกโด่งรั้นและอนัยน์ตาตี๋สีดำ ดูแล้วดาร์กโครต โอเค หมอนี่ดูดีและสเปกผมเลยล่ะ แต่ว่า....เขาไม่ใช่มาร์ค!! OoO++
 
      " หนุ่มน้อยหน้าแบ๊ว มาหาใครคับ?" ร่างสูงยิ้มทะเล้นก่อนจะเท้าแขนไปที่กรอบประตูพลางยิ้มยิงฟันที่มีมากมาที่ผม เป็นการอ่อยอย่างแนบเนียน
 
      "เอ่อ" ผมขมวดคิ้วก่อนถอยหลังกรูด พลางหันไปดูป้ายหน้าห้อง ผมว่าผมกดกริ่งไม่ผิดนะ ห้องนี้1150 จริงๆ -_-? แล้วทำไมเขาถึงปรากฏตัวออกมาแทนที่จะเป็นไอ้หน้ามึนนั่นกันล่ะ? หรือหมอนั่นแกล้งบอกเลขห้องผิด?!?
 
     " เฮียบี ใครมาเหรอ? "
 
       ยังไม่ทันที่ผมคิดอะไรต่อ ชายรูปร่างล้ำสัน ( เค้าเรียกว่ามีกล้ามโว๊ย จากแจ็คสัน ) แต่ไม่มาก ดูพอดีเลยล่ะ ก็วิ่งโพล่งออกมากอดเอวคนที่ยืนอยู่ก่อนทันที
 
    " ไอ้หวัง บอกแล้ว ว่าอย่ามากอดครับ -O-! " คนที่ถูกเรียกว่าเฮียบีทำเสียงฟึดฟัดก่อนจะหันไปแกะมืออันเหนียวหนึบของร่างชายหนุ่มที่ชื่อหวัง คนอะไรว่ะชื่อหวัง ใบหน้าของคนถูกปฏิเสธจึงบูดเบี้ยวเล็กน้อยก่อนจะเลื่อนสายตาคล้ายลูกแมวมาจับจ้องที่ผมแทน
 
       " ดีจ้า เราชื่อ แจ็คสัน หวัง ตัวเองมาหาใครหรอ หน้าตาไม่คุ้นเลย >_< " แจ็คสันกล่าวพร้อมอมยิ้มเล็กน้อย ดูน่ารัก ถ้าให้เดาในแง่ที่เป็นไปได้ บางทีพวกเขาอาจเป็นรูทเมทอีตาบ้ามาร์ค! แหม ไม่อยากจะเชื่อเลยคับผม!ว่าจะมีคนที่สามารถทนความอึนมึนเมาของเขาได้อยู่บนโลกนี้ด้วย นั่นมันต้องใช้ความพยายามสักแค่ไหนกันนะ!!?
 
      " ส่วนสุดหล่อคนนี้ ชื่อเจบีนะคับ "
 
        " ผมมาหามาร์ค "
 
 
  
 
 
 มาแล้วจ้าวันนี้ ลง 3ตอน รวดเดียวเลยเนอะ 5555 ไม่อยากให้ผู้อ่านรอนาน เริ่มแล้วกับความเกรียนขั้นเทพของแจ็คสัน กับความหม้อทะลวงโลกของเฮียเจบี 
      
    ขอบคุณที่อ่านนะคะ ช่วยกันกดไลค์หรือคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรค์ด้วยเน้อ