ป่วนรักอลวน

      
  
หลังจากเหตุการณ์ผ่านมายาวนานนนนนนนมากกกกกก..(ได้ข่าวว่า 2 วัน) ผมก็อยู่อย่างปกติสุขมากกกกกกกกกกกก ประชดค้าบ! ไอ้มารพจนสองตัวเข้ามาป่วนในวงเวียนชีวิตอันสงบเรียบร้อยของแบมแบมคนแมนจนตอนนี้ หัวผมจะระเบิดเป็นโกโก้ครั้น 
 
        บัดซบ! ผมไม่เข้าใจว่าทำไมไอ้มารพจนตัวที่หนึ่ง(แฟนเก่า)ถึงพึ่งมาสำนึกผิดและขอโทษเอาป่านนี้และที่ผมยิ่งไม่เข้าใจใหญ่คือไอ้มาพจนตัวที่สอง (มาร์คคนมึน) จะติดใจอะไรผมนักหนา แถมส่งข้อความไลน์มาทีไรเนื้อหามันก็......
 
     (--   )ไอ้หล่อ : 1150 JJK คอนโด
 
        โอเค บ้านนายขาดความอบอุ่นหรืออะไรว่ะมาร์ค -_-? ทำไมถึงทำตัวเด็กไม่รู้จักโตแบบนี้คับ! ผมอุตส่าห์ย้ำชัดขนาดนั้นแล้วแท้ๆ หมอนี่ก็ยังไม่เข้าใจ หรือแกล้งไม่เข้าใจก็ไม่รู้! ถึงผมจะเสียดายลิงน้อยพี่พอลแฟรงค์ตัวนั้นขนาดไหน แต่ผมไม่มีทางเอาตัวเองไปขึ้นเขียงถึงเตียงไอ้มนุษย์ถ้ำแน่ๆ แบมแบมบอกเลย!
 
        ณ โรงอาหารมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในเกาหลี
 
         " เฮ้ย แบมแบมจะเสวยอะไรดีค้าบบบบ เดี๋ยวพี่ยุคคนนี้เลี้ยงเอง " ยูคยอมไอ้เพื่อนตัวดีของผมพูดขึ้น ในขณะที่พวกผมกำลังมองหาโต๊ะเพื่อจะนั่งทานอาหาร หรือพูดง่ายๆๆ( แดก = กิน ข้าว) 
 
       " หาโต๊ะนั่งให้ได้ก่อนดีกว่าไม ยูคยอม " ผมพูดเสียงนิ่ง พร้อมกับเหลือบเห็น มือขาวๆของรุ่นพี่ปาร์คจินยอง หรือที่ผมมักจะเรียกติดปากว่า จูเนียร์ฮยอง มันดูแบ๊วน่ารักดี แบมแบมชอบ อิอิ
 
       " เฮ้ย!! แบมแบมที่รัก มานั่งตรงนี้ ฮยองจองไว้ให้แล้วค้าบบบ " จูเนียร์ฮยองพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับกอดคอผมลงไปนั่ง แถมยังแกล้งหยิกแก้มผมเบาๆอีก นี่ล่ะหนา! คนอื่นถึงได้เข้าใจผิดคิดว่าผมกับฮยองคบกัน ตอนที่ผมยังคบกับเซฮุนอยุ่ ก็ทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยๆ เฮ้อ! อย่าไปคิดแบมแบม ออกไปจากหัวผมเดี๋ยวนี้ ไอ้คนทรยศ!! 
 
       "แบมแบม เป็นอาร๊ายยยยอ่ะ ฮยองเห็นทำหน้าแบ๊วอยู่นานล่ะน่า " จูเนียร์ฮยองยังไม่เลิกแหย่ผมอีก
 
       " ฮยองครับ พอก่อน แก้มผมช้ำไปหมดแล้วนิ เสียลุคหล่อหมด" ผมพูดพร้อมปัดมือจูเนียร์ฮยองออกเบาๆ
 
       " นายมีด้วยหรอแบมแบม ความหล่อน่ะ " ยูคยอมที่นั่งหลีสาวเงียบๆมานานพูดขึ้น พร้อมกับยิ้มอย่างน่าหมั่นไส้
 
       " มีสิโว๊ย! " ผมโวยวาย ถึงแม้มันจะเหลือน้อยก็เถอะ TOT แบมแบมเศร้าแปป
 
       " แล้วนี่ ยองแจ ไปไหนอ่ะ "
 
       "......................."
 
       " หาผัว " ยูคยอมพูดขึ้น พร้อมกับดึงแขนผมไปซื้อข้าว ที่ร้านตามสั่งเจ้าประจำ ที่พยายามยัดเยียดลูกชายให้ผมจนออกนอกหน้า เจ๊แกคงลืมไปว่าแบมแบมคนนี้เป็นผู้ชายนะคับโว๊ยยยย
 
       " นายนี่จริงๆน่าาาา ทำไมถึงชอบกวนโอ๊ย จูเนียร์ฮยองอยู่เรื่อยเลย " ผมพูดขึ้นพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ ไม่รู้ทำไม ยูคยอมถึงชอบกวนโอ๊ย จูเนียร์ฮยอง แม้กระทั้งเซฮุนที่เป็นอดีต! แฟนเก่าผม 
 
       " ก็ฉันไม่ชอบให้ใครใกล้นาย....." 
 
       "ฮะ!! เมื่อกี้นายว่าไงว่ะ ผมได้ยินไม่ถนัด " ผมพูดพร้อมกับตั้งใจฟังอีกครั้ง พูดอยู่ในลำคอ ใครจะได้ยินว่ะ แบมแบมมึน
 
       " ฉันว่า หิวข้าวแล้วรีบเดินดิ " ยูคยอมยืนหน้าเข้ามาใกล้ๆผม แต่เอ๋ะ! เมื่อกี้มันไม่ใช่ประโยคนี้นิ ช่างมันเถอะคับ แค่เรื่องไอ้มารพจนสองตัว แบมแบมยังหาทางรับมือไม่ได้เลย อย่าเอาปัญหาเรื่องหูมาใส่หัวอีก แบมแบมเครียดคับผม!
 
       " อาหนูแบม วันนี้ลื้อมีผัวรึยังอ่า อาชงชง ลุกชายอั๊วฝากมาถามน่อ"
 
       "มะ..... " ผมรีบยกมือตะครุบปากของยูคยอมเอาไว้ ก่อนที่ไอ้เพื่อนปากดีจะทำให้ผมและมันอดข้าวในวันนี้
 
      แต่ก็นะ!! อาซิ้มแกก็ตรงไปป่ะคับ พูดขวานฝ่าซากขนาดนี้ ผมเป็นผู้ชายนะเว๊ย!! ถามว่ามีแฟนรึยังอะไรแบบนี้ก็พอมั้ง นี่ถ้าไม่ติดว่าอาหารอร่อยเหาะและ เคารพในริ้วรอยบนใบหน้าที่บ่งบอกว่าอาเจ๊แกผ่านสมรภูมิมาหลายชั่วอายุคนแล้วล่ะก็ ผมอาจโวยกลับไปแล้วก็ได้ ข้อหาละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัว!
 
     " ยังคับ T_T "
 
      " โอ้ ดีๆๆๆๆ ไหนอั๊วขอเบอร์ลื้อหน่อยสิ " ว่าแล้วอาเจ๊แกก็หยิบมือถือรุ่นสงครามโลกขึ้นมาถือ ทีแรกผมกะจะไม่ให้แต่พอได้เห็นขนาดมือถือเท่าขนาดลำแขนแล้ว ถ้าผมไม่ให้ อาเจ๊คงตีหัวผมแตกตายแหงๆ T^T 
 
      " เอ่อ....." ผมอึกอักพลางนึกถึงหน้าอาชงชง ที่ฟังแค่ชื่อก็รู้อนาคตว่าชีวิตนี้คงจะชงทั้งปีแล้ว พร้อมรูปร่างผอมเหมือนกระดูกเดินได้ กับสายตาหื่นกาม หน้าเป็นสิวแล้ว มันทำให้ผมอยากจะบอกเลยทันทีว่าขอบาย -_-^ แบมแบมไม่อยากทน
 
        จริงๆแล้ว ผมไม่น่าพาซื่อตอบตามความจริงไปเลย บางทีผมน่าจะบอกว่า ผมแมนคับ ผมชอบผู้หญิง หรือเอาให้ดี ก็น่าจะบอกว่ามีแฟนแล้ว ผมหันไปขอความช่วยเหลือจากยูคยอมเพื่อนรัก แต่ทว่าความหวังก็คงต้องดับลง เพราะหน้าของยูคยอมตอนนี้ทายได้เลยว่าคงงอลผมอยู่! -O-! จะมางอลอะไรตอนนี้ฟะคับบบบบ ผมกลอกตาไปมาก่อนจะดีดนิ้วเปาะเมื่อคิดไอเดียอะไรออก
 
       หึๆๆ *_* ช่วยไม่ได้นะ งั้นก็.....
 
       "087-043-5xxx" ผมกรีดยิ้มร้าย นัยน์ตาแพรวพราวไปด้วยความเจ้าเล่ห์ พลางกลั้นขำไว้อย่างเต็มที่เมื่อนึกถึงสีหน้าของอีตาหน้ามึน อุตส่าห์ให้เบอร์มา ไม่โทรไปก็เสียมารยาทใช่มั้ยล่ะมาร์ค \^O^/
 
      ก๊ากกกกก! อยากจะหัวเราะให้ก้องโลก สมน้ำหน้าอีตาหน้ามึน เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับคนอย่างแบมแบมคนแมน! ผมร้ายกว่าที่นายคิดนะจะบอกให้ คราวนี่ล่ะไอ้หื่นสองตัวอย่างอาชงชงกับอีตาหน้ามึนนั่นเชิญคุยโทรศัพท์จีบกันเจ๊าะแจ๊ะไปเลยละกัน ชงชงแบบไม่ต้องรอปีชงเลย พ่อคุณเอ้ยยยย!! \>O</
 
      " ว้าย อั๊วดีใจจังเลย ในที่สุดก็ได้เบอร์ " อาเจ๊ดี๊ด๊าอย่างสะดีดสะดิ้งก่อนจะกดมือถือรุ่นสงครามโลกนั่นยิกๆ แล้วเก็บเข้ากระเป๋า ผมว่านะ ถึงเจ๊แกจะเอาไอ้โทรศัพท์นั่นวางๆไว้เฉยๆ ก็คงไม่มีใครคิดสั้นหยิบไปหรอก ผมยืนมองอาเจ๊ทำกับข้าวพร้อมกับรับจานข้าวผัดหอมฉุย เดินไปยั่งโต๊ะนั่ง
 
    "นั่นไม่ใช่เบอร์นายนี่?"
 
    "แหงล่ะ นายคิดว่าผมจะให้จริงๆ เหรอ " ผมแค่นหัวเราะแล้วนึกสะใจเล็กๆ 
 
      โอเค  ผมว่าผมนึกอะไรสนุกๆ ออกแล้วล่ะ การแก้แค้นอีตาหน้ามึนด้วยการเอาเบอร์เขาโพสต์เว็บเกย์ก็ฟังเป็นเรื่องที่น่าสนและสาสมกับที่หมอนั่นจิ๊กลิงน้อยพี่พอลแฟรงค์ของผมไป แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ เอาไปขู่เล่น ก่อนดีกว่า ดีไม่ดีอีตาหน้ามึนอาจจะรีบวิ่งเอาลิงน้อยมาคืนผมเลยก็ได้ใครจะไปรู้ >O< แค่คิดแบมแบมก็ฟินแล้ววว ไม่ได้การล่ะ อย่างนี้มันต้องปฏิบัติ ผมอมยิ้มก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดไลน์ไปหาอีตาหน้ามึนทันที