ทุ่มสุดใจหนุ่ม Vampire

“นั่นมัน! เสื้อพี่กัสนี่” เสียงของบุคลในเงามืดที่แอบมองรินอยู่นาน  ดังขึ้นในระยะประชิด  ทำเอารินที่ทำอาหารอยู่เพลินๆ  ถึงกับสะดุ้งสุดตัวจนทำมีดหลุดออกจากมือ

“โอ้ย!!! รินโดนมีดบาดหรือป่าว?” เค้าคนนั้นคว้ามีดเอาไว้ด้วยมือเปล่า ก่อนที่มีดจะตกถึงเท้าของรินได้ทันท่วงที

“ผมไม่เป็นรัย  โอโซนเป็นอะไรหรือป่าวครับ”  รินที่ก้มมองโอโซนที่นั่งอยู่ตรงขาของเค้า ก็ต้องตกใจกับเลือดที่ไหลออกมาจากมือ ที่ตอนนี้ก็ยังกำมีดเอาไว้แน่น

“หวา!! โอโซนปล่อยมีดได้แล้วครับ เลือดไหลใหญ่แล้ว ต้องรีบห้ามเลือดแล้วทำแผลด่วนเลย  หรือจะไปโรงพยาบาลดีครับ” รินที่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกกับเลือดที่ไหลออกมามาก 

“รินผมไม่เป็น” โอโซนตอบกลับมาหน้าตาเฉย

“ไม่ได้ครับ เอาเสื้อนี่กดแผลห้ามเลือดไว้ก่อนน่ะครับ และนั่งรอตรงนี้ เดี๋ยวผมไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาก่อน” รินถอดเสื้อของตัวเองออก เพื่อเอามากดไว้ที่แผลของโอโซน ก่อนจะบังคับให้นั่งคอยอยู่ในครัว ส่วนรินก็รีบร้อนวิ่งตรงไปที่ตู้ยาในห้องนั่งเล่นทันที

          รินที่วิ่งมาถึงห้องนั่งเล่นก็ต้องหยุดชะงักกับภาพที่เห็น  รันที่กำลังนอนยืดตัวยาวอยู่บนโซฟา และ ซันที่นั่งหลับไปทั้งๆที่หนังสือก็ยังคาอยู่ในมือ  เห็นอย่างนั้นรินก็ค่อยๆย่องเข้าไปอย่างช้าๆ และรีบหยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมาจากห้องนั่งเล่นได้สำเร็จ โดยที่ไม่ทำให้ทั้งรันและซันตื่นเลย  รินรีบตรงกลับมาที่ห้องครัวและนั่งลงบนพื้นตรงหน้าของโอโซน

“โอโซน เอามือมานี่ครับ” รินแบมือขอมือของโอโซน  แต่ทันทีที่รินแบมือโอโซนก็เห็นตราสัญญาลักษณ์ของซันที่เสร็จสมบูรณ์แล้ว ก็ถึงกับซึมไป

“ไม่เป็นรัย!  แผลมันจะสมานกันแล้วล่ะ” โอโซนตอบกลับและไม่ยอมยื่นมือให้รินทำแผลสักที ทำเอารินเริ่มที่จะโมโหเพราะความเป็นห่วง

“ก็แค่จะ! ใช่มั้ยล่ะ  เอามือมานี่เลยน่ะครับ!”รินขยับมือของตน เพื่อขอมือจากโอโซนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้รินทำหน้าดุใส่ ทำเอาโอโซนที่ซึมๆกลับหลุดยิ้มออกมา

“ครับ!! ครับ!!” โอโซนยอมยื่นมือให้รินทำแผลให้แต่โดยดี

“อ่ะ! เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ  โอโซนผมขอโทษน่ะครับ เพราะความซุ่มซ่ามของผมแท้ๆ เลยทำให้โอโซนต้องมาเจ็บตัวแบบนี้” รินนั่งก้มหน้าก้มตาขอโทษโอโซนยกใหญ่

“รินไม่ผิดหรอก ผมทำให้รินตกใจด้วยแหละ ถือว่าเจ๊ากันและกันน่ะ” โอโซนใช้มือข้างที่เจ็บช้อนหน้าของรินให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเค้าก่อนจะ ยิ้มหวานให้

            รินยิ้มกลับทันทีที่เห็นลอยยิ้มของโอโซนที่ไม่ได้เห็นมานานหลายวัน ทำให้รินรู้สึกโล่งใจที่โอโซนไม่พยายามหลบหน้าและทำสีหน้าซึมเศร้าแบบที่ผ่านมาอีก

“ว่าแต่! ทำไมรินถึงใส่เสื้อพี่กัสได้ล่ะ” โอโซนเริ่มถามเข้าประเด็น 

“อ๋อ! พี่กัสลืมข้าวกล่องน่ะ ผมเลยเอาไปให้ที่โรงพยาบาล และขากลับฝนก็ตกหนักมาก พวกเราเลยแวะพักหลบฝนกันที่โรง…….” รินพูดยังไม่ทันจบดี  โอโซนก็ลุกพรวดขึ้น

“ริน!! ผมขอตัวไปนอนก่อนน่ะ นี่มันจะเช้าแล้ว” โอโซนหันกลับมายิ้มให้ริน ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องครัวไป

            โอโซนที่เดินออกมาจากห้องครัว ด้วยความหงุดหงิด เพราะสายตาของเค้าดันไปสะดุดเข้ากับ ตราสัญญาลักษณ์ของพี่กัสที่อยู่ตรงขอบกางเกงยีนย์ของริน ที่เสร็จสมบูรณ์แล้ว เข้าพอดี ทำให้โอโซนคิดไปว่า ทำไมเราถึงไม่มีโอกาศ ได้ทำพันธสัญญากับรินบ้าง แต่รินก็เป็นของพวกพี่ไปแล้ว เราคงไม่มีสิทธิหรอก ได้อยู่ใกล้ๆรินแค่นี้ก็ดีพอแล้ว เลิกโลภมากสักทีตัวเรา 

            รินรู้สึกเจ็บที่หัวใจทันทีที่เห็นรอยยิ้มสุดท้ายที่แสนเศร้าของโอโซน ก่อนที่โอโซนจะเดินหนีไป  รินหันไปดูเวลานี่มันจะ 7 โมงเช้าอยู่แล้ว รินรีบไปอาบน้ำแต่งตัวและเตรียมตัวไปเรียน  แต่ก็ไม่ลืมที่จะแวะเอาผ้าห่ม มาห่มให้ รัน กับ ซัน ที่หลับอยู่ในห้องนั่งเล่นด้วย  

รินค่อยๆเอาผ้าห่ม ห่มให้กับรันที่นอนอยู่ที่โซฟาอย่างช้าๆและเบามือที่สุด เพราะรินเองก็ไม่อยากให้รันตื่น  แต่แขนยาวๆของรันกลับค่อยๆอ้อมมาโอบตัวของรินเอาไว้ ก่อนจะดึงตัวรินเข้าไปกอด

“คุณรันครับ!! ทำแบบนี้ชุดนักเรียนผมก็ยับหมดพอดี ปล่อยผมเถอะครับ” รินพยายามแกะมือของรันออกแต่รันก็ไม่ยอมปล่อย

“แกนี่มัน….ชิ!!! งั้นถ้ายอมจูบชั้นก่อน ชั้นจะปล่อยก็ได้” รันยิ้มเจ้าเล่ และที่หลับตารอจูบรสหวานจากริมฝีปากบางของริน  รินที่หมดหนทางปฏิเสธก็ค่อยๆก้มหน้าลงจุ๊บที่ปากของรัน

“นี่มันไม่ใช้จูบป่ะ?” รันไม่ยอมปล่อยเพราะที่รินทำมันแค่จุ๊บลงที่ริมฝีปากของเค้าเท่านั้น

“ผมจะสายแล้วน้า ถ้าคุณไม่ยอมปล่อย ผมโกรธจริงๆแล้วนะ” รินทำหน้ามุ่ย ทำเอารันถึงกลับใจอ่อนกับความน่ารักของริน

“โอเค!! ดูแลตัวเองดีๆอย่าให้ใครเข้าใกล้ล่ะ” รันลูบหัวจัดทรงผมของริน ก่อนจะปล่อยตัวรินให้เป็นอิสระ และหลับต่อไปอย่างรวดเร็ว

            รินที่หลุดจากเงื้อมือของรันมาได้ ก็เดินตรงมาหาซันที่นั่งหลับทั้งๆที่ถือหนังสืออยู่  รินค่อยๆหยิบหนังสือออกจากมือของซัน  ส่วนซันที่รู้สึกว่ามีคนมาดึงหนังสือออกจากมือ ก็ดึงหนังสือที่มือกลับมา ทำให้รินล้มทับลงมาที่ตัวของซัน ไออุ่นจากตัวคนที่ล้มทับทำให้ซันรู้ได้ทันที่ว่าเป็นริน

“ริน!  ชั้นขอโทษ เป็นอะไรมั้ย” ซันช่วยประคองตัวรินเอาไว้

“ผมไม่เป็นไร ซันเถอะครับเปลี่ยนที่นอนมั้ย นั่งหลับแบบนี้เมื่อยตายพอดี” รินลุกขึ้นยื่นก่อนจะชี้ไปที่ฟูกกับหมอนที่รินเอามาด้วย

“ก็ได้ครับ  ขอบคุณน่ะริน” ซันยิ้มรับ  

รินจึงรีบเอาฟูกกับหมอนมาจัดที่นอนให้กับซัน ตรงที่ว่างหน้า TV ซันเองเมื่อเห็นรินจัดการเตรียมที่นอนให้เสร็จเรียบร้อง ก็เดินตรงมาทิ้งตัวลงนอนทันที

“อ่า!!!! แบบนี้ค่อยหายปวดหลังหน่อย” ซันที่นั่งหลับอยู่เกือบๆชั่วโมงทำให้เกิดอาการปวดหลัง

“ซันครับ! ผมนวดให้นะ หันหลังสิครับ”รินนั่งลงข้างๆซันที่นอนอยู่  ซันยิ้มออกมาก่อนจะกวักมือเรียกให้รินก้มหน้ามาใกล้ๆ

“อะไรหรอครับซัน” รินก้มหน้าลงมาใกล้ ซันใช้มือของเค้าจับโน้มตัวของรินให้เข้ามาใกล้ก่อนจะจูบเบาๆลงที่หน้าฝาก

“รินรีบไปเรียนได้แล้ว เดี๋ยวก็สายหรอก” ซันจุ๊บที่ปากของรินอีกครั้ง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนต่อ รินห่มผ้าให้กับซัน และตรงไปโรงเรียงด้วยความรวมเร็ว เพราะนี่มมัน 7.30 แล้วน่ะสิ

            เมื่อเวลาเช้าตรู่มาถึง Vampire จะอ่อนแอลงและจะนอนหลับสนิทอยู่แต่ในห้องของพวกเค้าจนกว่าพระอาทิตย์จะตกดิน พวกเค้าถึงจะกลับมาร่าเริงสดใสเหมือนดังเดิม

            รินที่วันนี้ทั้งวันมีแต่ภาพรอยยิ้มและใบหน้าแสนเศร้าของโอโซน วนไปวนมาอยู่ในหัว ทำเอาเรียนเกือบไม่รู้เรื่อง ที่กำลังยืนถอดรองเท้าอยู่หน้าบ้าน แต่รินก็ต้องหยุดความคิดทุกสิ่งอย่าง เมื่อเห็นกระดาษที่วางอยู่บนตู้รองเท้า  รินรีบหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาเปิดอ่าน

“ ถึง ริน

            ผมจะไม่อยู่บ้านสักพัก  เพราะผมไม่อาจห้ามใจที่จะไม่รักรินได้อีกแล้ว ผมเองก็พึ่งรู้ตัวว่าชอบรินมากกว่าคำว่าพี่ ก็ตอนที่พี่รันทำพันธสัญญากับริน ทำเอาผมเจ็บใจและหงุดหงิดว่าทำไมถึงไม่ใช่ผม และผมก็อยากทำเรื่องอย่างว่ากับริน แต่ยังไงรินก็เป็นของพวกพี่ๆแล้ว…..

ผมจะรีบทำใจให้ได้ และกลับมาเป็นโอโซนน้องชายที่น่ารักของรินเหมือนเดิม รินไม่ต้องห่วงน่ะ ผมจะไปขอพักอยู่ที่หอเพื่อนสักพัก

                                                                                             “ผมรักรินน่ะ”

                                                                                                                 โอโซ   ”

โปรติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะ