ทุ่มสุดใจหนุ่ม Vampire

“นี่เธอข้างนอกฝนตกรมแรงมากเลยโนะ!! น่ากลัวอ่ะ” กัสที่กลับมานั่งกินข้าว ที่ห้องพักเพราะถึงเวลาพักของเค้าพอดี ก็ได้ยินบทสนทนาของนางพยาบาลเข้า

“โทษน่ะครับ! อากาศข้างนอกแย่ขนาดนั้นเลยหรอครับ!” กัสเอ่ยถามนางพยาบาลคนนั้น

“อ้าว!! หมอกัสไม่ทราบหรอค่ะ  ว่าวันนี้มีพายุเข้าน่ะค่ะ”

“ขอโทษน่ะครับ ช่วยแจ้งหมอซี ให้อยู่เวณแทนผมที ผมมีธุระด่วนต้องไปก่อน ฝากขอบคุณ หมอซีด้วยน่ะครับ”กัสรีบวิ่งตรงไปที่รถทันที

            ชั้นมันบ้า มัวคิดบ้าอะไรอยู่   ปล่อยรินรินกลับบ้านคนเดียวได้ยังงัย กัสได้แต่โทษตัวเองไปมาในขณะที่ขับรถออกมาจากโรงพยาบาล

“เอียด!!!” กัสเหยียบเบรคทันที ที่เห็นเด็กหนุ่มนั้นขดตัวหลบฝนอยู่ที่น่าร้านเบเกอรี่  กัสรีบวิ่งฝ่าสายฝนลงไปหาเด็กหนุ่มคนนั้น

“รินริน!! เป็นรัยมั้ย พี่มารับแล้ว  พี่ขอโทษน่ะที่ปล่อยรินรินกลับบ้านคนเดียว” กัสเอาเสื้อกาวน์ที่ใส่ติดตัวมา คุมตัวของรินเอาไว้

“พี่กัส!!!” รินที่เงยหน้ามาเจอพี่กัส ก็โผล่เข้ากอดกัสเอาไว้แน่นพร้อมกับร้องไห้ออกมา

“พี่ว่าเราขึ้น รถกันดีกว่าน่ะ” รินพยักหน้าตอบรับ พี่กัสเลยค่อยๆอุ้มรินขึ้นและเดินตรงไปที่รถ

            กัสที่ขับรถตรงกลับบ้านอย่างช้าๆ แต่เพราะพายุทำให้เกิดลมกระโชกแรง ต้นไม้จึงหักล้มปิดเส้นทางจราจร   จนรถติดยาวๆไปไกลหลายกิโล   รินที่นั้งตัวสั่นเพราะความหนาวและกลัวเสียงฟ้าร้อง อยู่ที่เบาะด้านข้าง  ทำให้พี่กัสต้องตัดสินใจเลี้ยวรถเข้าโรงแรม

“ยินดีต้อนรับค่ะ” พนักงานต้อนรับกล่าว

“เปิดห้อง สอง ห้อง ครับ”

“ขอโทษน่ะค่ะ บังเอิญว่าทางโรงแรมของเรา เหลือห้องพักเพียงห้องเดียวค่ะ” พนักงานตอบกลับมาในทันที

“โอเค!! ตามนั้นครับ” กัสพูดจบพนักงานก็ให้กุญแจห้องมา

            เมื่อพี่กัสกับรินเปิดประตูห้องเข้ามา สิ่งที่เค้าเห็นคือ มันเป็นห้องชุดสีชมพู สิ่งของทุกอย่างภายในห้องจัดว่างไว้เป็นคู่ๆ มันเป็นห้องคู่รักแน่นๆ

“ครืน!!..เปรี้ยง....ครืน!!” เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าดังขึ้นอย่างต่อเนื่องอีกครั้ง  ทำให้รินสะดุ้งสุดตัว วิ่งตรงไปขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียง

“รินริน จะมานอนทั้งแบบนี้ไม่ได้น่ะ พี่รู้ว่าเรากลัวแต่ยังไงก็ต้องไปทำตัวให้แห้งก่อน เดี๋ยวเป็นหวัดเอาน่ะ” พี่กัสตามเข้ามานั่งลงข้างๆริน ที่ตอนนี้ขดตัวนิ่งไม่มีการตอบรับใดๆกลับมา

“รินริน!!! เร็วเข้าเดี๋ยวเตียงเปียกก็นอน ไม่ได้กันพอดี อย่าให้พี่ต้องอุ้มน่ะ”  พี่กัสที่พยายามเปิดผ้าห้มเท่าไหร่รินก็ยิ่งปิดแน่นขึ้นเท่านั้น รินสายหัวไปมาอยู่ใต้ผ้าห่ม

            พี่กัสที่หมดความอดทน จึงอุ้มรินเข้าห้องน้ำมา พร้อมๆกับผ้าห่มที่ห่อตัวอยู่  พี่กัสว่างตัวรินลงให้อ่างอาบน้ำ  แต่รินก็กระดึบๆเข้าหามุมอ่างและนั่งนิ่งไป  ไม่มีวี่แววว่าจะออกมาอาบน้ำเลยสักนิด  จนพี่กัสใช้แรงบังคับดึงผ้าห่มออกจากตัวรินจนได้  รินพยายามคว้าผ้าห่มคือ  ทำให้พี่กัสเห็นตราสัญลักษณ์ของซันที่มือขาวของริน ที่มีสีเข้มขึ้น พี่กัสรู้ได้ทันทีว่า ซันเองก็ทำพันธสัญญากับรินจนเสร็จสมบูรณ์แล้วเช่นกัน

“รินริน ถอดเสื้อผ้าออก หรือจะให้พี่เป็นคนถอดให้” จบคำพูดของพี่กัส รินก็รีบถอดเสื้อและกางเกงยีนที่เปียกออก จนเหลือเพียงกางเกงในขาสั้นตัวเล็กเพียงตัวเดียว  พี่กัสเห็นดังนั้นก็ก้าวเข้ามาในอ่างด้วยอีกคน

“นั่งลง!!  เดี๋ยวพี่สะผมให้”

พี่กัสกดตัวรินให้นั่งลงในอ่าง ส่วนตัวของพี่กัสเองก็นั่งลงที่ขอบอ่างเช่นกัน  รินที่นั่งกอดเขาอยู่ตรงกลางหว่างขาของพี่กัส เงยหน้าขึ้นมองพี่กัสที่กำลัง จัดแจงพับแขนเสื้อ เอื้อมหยิบฝักบัวและยาสระผม ลงมาเตรียมพร้อม

พี่กัสที่รู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องมาที่ตนก็หันกลับมาทางริน  ทำให้ผสานตาเข้ากับสายตาของรินพอดิบพอดี บวกกับระยะอันตรายที่หน้าของริน อยู่ใกล้ๆกับหว่างขาของเค้า ทำให้พี่กัสหน้าแดงขึ้นมา

“พี่กัส!! ไม่สบายหรือป่าว ทำไมหน้าแดงๆเหมือนจะมีไข้” รินยกมือขึ้นมาจับที่แก้มของพี่กัส ทำให้หัวใจของกัสยิ่งเต้นแรงเข้าไปอีก

“พี่ไม่เป็นรัย  รินรินหันหลังสิ เดี๋ยวพี่สระผมให้” กัสจับตัวรินให้หันหลังทันที

            กัสที่สระผมให้รินไป ก็คิดฟุ้งซานไปด้วย รินรินตัวบางผิวเนียนนุ่มๆ หน้าแดงนิดๆ มานั่งอยู่ในระยะประชิดแบบเมื่อกี้ ทำเอาเกือบเผลอสติหลุดจับกดแล้วมั้ยล่ะเรา  แต่ไม่ได้สิ!! เราเป็นพี่ชายน่ะ จะไปแย้งคนรักของน้องชายทั้ง สอง คนได้ยังงัย และอีกอย่าง ตราสัญลักษณ์ของเราก็ไม่มี ท่าทีว่าจะส่องแสงออกมาเลย ถึงเราจะรักรินริน และอยากได้มาครอบครองมากแค่ไหน   ก็ไม่อาจแตะต้องได้เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพราะรินรินมีเจ้าของไปแล้ว เราคงหมดหวังแล้วล่ะ  พี่ชายที่ดีต้องยินดีกับความรักของน้องชายสิ  หลังจากนี้ต้องยิ้มให้ ไม่คิดงี่เง่า ไม่หลบหน้าอีก

“พี่…. พี่กัสครับ  ยาสระผมมันเข้าตาอ่ะ” เสียงของรินทำให้กัสหลุดออกจากความคิดฟุ่งซ่านของตน

“ไหน!!! หันมาให้พี่ดูสิ” รินรีบหันตัวกลับมาหาพี่กัสในทันที พร้อมกับมือที่ขยี่ตาอยู่ 

“รินริน อย่าขยี้ตาสิ” กัสจับมือของรินออก

“ก็มันแสบตานี่” กัสรีบเอาน้ำมาล้างหน้าล้างตาให้กับริน

“รินรินไหนลอง ลืมตาสิ ว่าตาแดงมั้ย” กัสก้มหน้าลงมาใกล้ๆหน้าของริน จนเกือบชิดติดกัน เพื่อจะตรวจดูตา ด้วยความเป็นห่วง

            รินเองที่ค่อยๆลืมตาขึ้น ก็ต้องตกใจกับระยะหน้าที่ใกล้เอามากๆของพี่กัส  ทำให้รินถึงกับหน้าแดงและหัวใจเต้นแรง  ในขณะที่มือของกัสจับอยู่ที่หน้าทั้งสองข้าง

“เอ่อ! พี่กัส หายแสบตาแล้วคับ”  รินทักขึ้น ทำให้กัสรีบออกห่างจากหน้าของรินในทันที

“หายแสบแล้วก็ล้างผมซ่ะ นี่แนะ!!!!!” กัสเอาฝักบัวฉีดใส่รินเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกของตน  ที่ตอนนี้แสดงออกมาทางสีหน้าจนหมด

“อ่ะ!!! พี่กัสอย่าแกล้งผมดิคับ” รินพยายามยกแขนกับมือ บังไม่ให้น้ำเข้าตา  

            รินตัดสินใจลุกขึ้นเพื่อ แย้งฝักบัวมาจากมือของกัส แต่เพราะในอ่างที่เต็มไปด้วยยาสระผม ทำให้รินลืนทันทีที่ลุกขึ้น ด้วยความตกใจพี่กัสทิ้งฝักบัวที่มือและเข้าไปรับตัวรินเอาไว้ได้ทัน แต่ตัวของกัสเองก็ลืนจนล้มลงนอนราบอยู่ที่พื้นอ่างโดนมีรินที่นอนทับอยู่ด้านบน

“เฮ้ย!! เกือบไปแล้ว ดีน่ะพี่รับทัน”  กัสก้มลงมองร่างบางที่นอนทับตัวเค้าอยู่

             รินที่ล้มลงทับอยู่บนตัวของกัสค่อยๆเอามือขึ้นมาปาดน้ำที่หน้าออก เผยให้เห็นใบหน้าแดงนิดๆ บวกกับร่างบางที่เต็มไปด้วยฟองของยาสระผม ภาพตรงหหน้าทำให้สติสัมปะชัญญะของความเป็นพี่ชาย ของกัสขาดสะบั้นลงทันที

“พี่กัส เป็นอะไรหรือป่าว!!” รินถามขึ้น

 “รินริน!!!” กัสจับหัวของรินให้เข้ามาใกล้ๆ 

            กัสค่อยๆใช้ลิ้นใหญ่แทรกผ่านริมฝีปากบางเข้าไปริมรสความหวานในโพรงปากของริน เกี่ยวตวัดเข้ากับลิ้นที่อยู่ในโฟรงปากเล็ก อยู่นานสองนาน   ก่อนะถอนจูบออก และกอดตัวรินเอาไว้ กัสพยายามดึงสติของตนกลับมา

“พี่รักรินน่ะ!!” บอกรินรินด้วยเสียงเบาๆ

“พี่กัส!! พี่อย่าหลบหน้าผมได้มั้ยครับ  ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ผมไม่สบายใจทุกครั้งที่พี่หลบหน้าผม  อย่างเมื่อหัวค่ำ พี่กัสก็ไม่กอดผมเลย แค่ลูบหัวอย่างเดียว ทำเอาผมคิดมาตลอดทางว่าเพราะอะไร  แต่เพราะอะไรก็ช่างมันเถอะ  ผมขอโทษน่ะครับ  พี่กัสอย่าหลบหน้าผมอีกได้มั้ยครับ” รินที่ก้มหน้าก้มตาพูดกับกัส อยู่นั้นกัสก็รู้สึกถึงหยดน้ำอุ่นๆที่หยดลงบนหน้าอกของเค้า  

พี่กัสจะทำอย่างไรต่อกับความรู้สึกกับหน้าที่ความรับผิดชอบของพี่ชาย

โปรติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะ