You

 
       
 
 " ยายจี่ข้าว มาได้ไง " สิ้นเสียงทักทายอันใสซื่อของผมดังขึ้น ยายซูจีก็ทำหน้าคล้ำคล้ายอมทุกข์เหลือเกิ๊นนนน คิดจะปะชันกับแบมแบม คนนี้เร็วไปล้านปีเว๊ยยยยยย......ค้าบบบบบ
 
          " ฉันมาหามาร์คฮยองต่างหาก คนอื่นไม่เกี่ยว ยะ " ยัยข้าวจี่พูด ทำท่าเหมือนปลากระดี่ได้น้ำตรงเข้าไปกอดแขนมาร์คฮยองที่ทำหน้านิ่งอยู่ มาร์คฮยองก็ช่างกระไร ยืนนิ่งให้สัมภเวสีสิงอยู่ได้ แบมแบมจะไม่ทน
 
         คิดแล้วต้องทำ ผมเดินเข้าไปแทรกกลางระหว่างยัยข้าวจี่กับสามี(?) ทันที หึ ให้มันรู้ว่าไผเป็นไผ ผมหันไปยิ้มเยะใส่ยัยข้าวจี่อีกครั้ง ดูสิฮะ ผู้หญิงอะไแต่งหน้าจัด ดูคล้ายธรรมชาติลงโทษ แบมแบมรับไม่ได้...อายแทนฮะ ณ จุดจุดนี้
 
         "ไอ้ตุ๊ด!!! " สิ้นเสียงยัยข้าวจี่ที่ยืนจะด่า ย้ำจะด่าผมอยู่ ก็มีเสียงพระแม่เจ้าดังขึ้น ก่อนที่ผมจะตอกกลับ
 
        " เธอว่าใครตุ๊ดนะ ซูจี่ !!! " ม๊าเนียร์พูดเสียงนิ่งแต่แฝงไปด้วยรังสีที่สามารถทำให้คนตายได้ โดยเฉพาะเจ้าของชื่อที่ม๊าเนียร์ถาม หึ สมน้ำหน้า ก่อนจะพูดสงสัยจะลืมเอาตามา เลยไม่รู้ว่ามีใครยืนอยู่ด้วย คิดจะต่อกรแบมแบมหรอ ข้ามฝีปากม๊าเนียร์มาให้ได้ก่อนเถอะ....
 
       " ช่างเธอเถอะฮะ ม๊าเนียร์ แบมไม่เป็นไร " ผมพูดพร้อมทำหน้าเบ้ คลอไปด้วยน้ำตา อันแสนเสแสร้ง คิคิคิ นายเอกสมัยนี้ต้องฉลาดนะคับโผ๊มมมมม.. มารยาต้องมีนะเออ
 
       " สตอ...." ยัยซูจียังไม่หยุด ก่อนจะเงียบเสียงลงเมื่อเจอสายตาตำหนิ ของป๊าบี หึ สมน้ำหน้าอีกครั้ง แบมแบมอยากจิหัวเราะเป็นภาษาเยอรมัน ก่อนจะสะดุ้งเมื่อหันไปสบตาเรียบนิ่งของมาร์คฮยอง ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่า ที่เห็นสายตาของมาร์คฮยอง มองผมอย่างรู้ทัน คงไม่ใช่หรอกม้างงงงงง 
 
      " มาร์คฮยองไปส่งแบมแบมที่ห้องเรียนหน่อยนะฮะ " ผมพูโ ก่อนจะได้ยินเสียงมารพจนพูดขึ้นอีกครั้ง แบมแบมขัดใจโว๊ยยยย
 
       " ไม่ได้ !! วันนี้มาร์คฮยองมีประชุมชมรมยะ " ยัยซูจี่ทำหน้ามั่น เหมือนตัวเองเป็นเจ้าของมาร์คฮยองอย่างงั้นหล่ะ หึ คิดว่าแคร์?
 
       " นะฮ่ะ มาร์คฮยอง นะฮะ นะฮะ " ผมพูดอ้อน ใช้หัวที่มีผมนุ่มนิ่มให้เป็นประโยชน์ ถูไปสิฮะ ไหล่ของมาร์คฮยองแน่นจุงเบย แบมแบมเคลิ้มแปป
 
       " ฉันบอกว่าไม่ได้ ก็ไม่ได้ไง หูหนวกเหรอไงยะ ... " ซูจี่พูดขึ้น อาศัยจังหวะที่ผมเผลอพลักผมออกห่างมาร์คฮยอง เข้าทางแบมแบมสิฮะ
 
       " โอ๊ย!!!! " เสียงร้องเหมือนแมวน้อยโดยตะปูตำ ดังขึ้น เสียงของผมเองหึหึ มารยาที่หนึ่ง เจ็บไว้ก่อน นายเอกต้องมี เพื่อให้พระเอกเห็นใจ...
 
      " เจ็บจัง " เสียงอ่อนๆ คล้ายคนเป็นไข้ บีบน้ำตาลอีกนิด อีกนิด นั่นหล่ะ  บีบอีกสักนิด อีกนิด นั่นหล่ะ ... อุ้ย! หลุดอีกล่ะ บีบเป็นเพลงเลย ><
 
       จู่ๆ ผมก็รู้สึกตัวผมลอยสูงขึ้น เอ๋ะ !!  มาร์คฮยอง อุ้มผมนี่>/////< กริ๊ดดดดดด แบมแบมเขินง่ะ....... หยุดเวลาได้ไม..แบมแบมจ้างล้านนึงเลยยยยยยยยยย....
 
               รอก่อน อิอิ