สู้...อาชีวะลายคราม

     นุ้ยยืนร้องไห้อยู่ที่หน้าร้านด้วยความสับสนและเสียใจในความผิดที่ตนเองมีให้กับเพื่อนๆ
อีกทั้งยังถูกแมนหลอกใช้เป็นเครื่องมือ
     ‘นุ้ยกลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวแม็กพาไปส่งที่บ้าน’ แม็กชักชวน
     นุ้ยโผเข้ากอดแม็กอย่างคนอ่อนแอ
     ‘แม็กให้ความอบอุ่นกับนุ้ยมากที่สุดเลยนะเรากลับมาคบกันเหมือนเดิมได้ไหม ?’ นุ้ยพูด
น้ำเสียงอ้อนวอน
     ‘ได้สินุ้ยความเป็นเพื่อนของพวกเรายังคงเหมือนเดิม’ แม็กตอบอย่างจริงใจ
     ‘นุ้ยต้องการมากกว่าความเป็นเพื่อนนะ’ นุ้ยพูดอย่างอ่อนโยน
     ‘คนที่นุ้ยควรจะให้ความรักมากกว่าความเป็นเพื่อนคือคุณแมน คนที่นุ้ยเคยรัก เขาคือคนดีนะ
แม็กมั่นใจ’ แม็กเอ่ยชื่นชม
     ‘แต่เขาโกหกนุ้ยมาโดยตลอดเลยนะ แม็กก็เห็นอยู่’ นุ้ยพูดอย่างโมโห
     ‘แม็กเห็นว่าเขาโกหกเพราะความจำเป็นน่ะ แต่หลังจากนี้ แม็กมั่นใจว่าเขาต้องมอบ
ความจริงใจให้กับนุ้ยตลอดไป’ แม็กให้กำลังใจ
     
     โทนต้องกลับเข้าสู่เรือนจำอีกครั้งหนึ่ง เพื่อรับโทษทัณฑ์ที่ตนเองได้ก่อขึ้น ส่วนนวล
กลายเป็นคนวิกลจริต เพราะหวาดกลัวและอาฆาตแค้น จนระงับสติอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่ จึงถูกส่ง
เข้ารักษาตัวในโรงพยาบาลเฉพาะทาง
     
      เหลือเวลาเพียงไม่กี่เดือน กลุ่มอาชีวะทุกคนก็จะสำเร็จการศึกษา ระดับ ป.วช.3
      ทุกคนตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือเพื่อเตรียมตัวสอบ โอนัดเพื่อนๆ กลุ่มอาชีวะที่บ้านหนุ่ย
รุ่นพี่ Tutor จำเป็นอีกครั้งเพื่อทบทวนแนวข้อสอบ
      โอกับก็อต คู่หูประธานและรองประธานรุ่น มาถึงหน้าบ้านของหนุ่ยก่อนใคร แต่ยังยืนรอ
เพื่อนๆอยู่ สักครู่แม็กกับแต้วก็เดินมาถึงพร้อมๆกันราวกับนัดกันเอาไว้
      ‘เฮ้ย ! โอ ก็อต ไม่เข้าไปข้างในบ้านก่อนวะ ?’ แม็กถาม
      ‘กูสองคนเกรงใจพี่หนุ่ย ประตูบ้านแกยังไม่เปิดเลย เกรงจะยังไม่ตื่น’ ก็อตตอบอย่างมีมารยาท
      ‘ถ้าอย่างนั้นเรารอมายกับนุ้ยกันตรงนี้ก่อนนะ จะได้เข้าไปพร้อมกัน’ แต้วเสนอ
      ‘ก็ดีนะ รอให้มาพร้อมๆกัน คงอีกไม่นานหรอก เพราะสองคนนี้เป็นคนตรงเวลา ตั้งแต่ทั้งคู่
มีความรักก็ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด’ โอสนับสนุน
      ทุกคนต่างพากันหัวเราะชอบอกชอบใจ
      มายกับนุ้ยเดินยิ้มมาด้วยกัน แสดงออกอย่างเห็นได้ชัดว่าทั้งคู่กำลังมีความรัก
      ‘อ้าว ! รีบๆเดินกันหน่อยสิคะ อย่ามัวแต่ยิ้มให้กัน’ แต้วเอ่ยแซว
      นุ้ยค่อยๆคลายมือออกจากแมนด้วยความเขินอาย แต่มายยังกุมมือมุกน้องสาวของแมน
เอาไว้แน่น จนมุกเป็นฝ่ายคลายมือออกเองด้วยความเขินอายเช่นเดียวกับนุ้ย
      ‘เดี๋ยวผมกับมุกต้องขอตัวไปที่ ส.น. ก่อนนะครับ พอดีนัดกับพ่อไว้ว่าจะหาอะไรกินกัน
เสร็จแล้วจะตามมาสมทบ แล้วเราไปเยี่ยมพี่โทนกับพี่นวลกัน’ แมนเอ่ยชักชวน

      กลุ่มอาชีวะเดินเข้าภายในบ้านอย่างเป็นระเบียบเพื่อทบทวนแนวข้อสอบ กับ Tutor หนุ่ย
ส่วนแมนกับมุกได้แยกตัวไปที่ ส.น. ตามที่ได้นัดกับสารวัตรเชนเอาไว้
      หลังจากแยกย้ายกันไปปฏิบัติภารกิจกันจนเสร็จเรียบร้อย ทุกคนต่างเดินทางมายังเรือนจำ
เพื่อขอเข้าเยี่ยมและนำอาหารมาฝากให้โทน ผู้คุมนำตัวโทนออกมาพบกับกลุ่มอาชีวะ
      สีหน้าของโทนดูมีความสุขเมื่อได้เห็นกลุ่มอาชีวะมาเยี่ยมตนเอง และได้พูดคุยกัน
พอได้คลายความคิดถึง
      จากนั้นกลุ่มอาชีวะและสองพี่น้อง แมนกับมุก ได้เดินทางไปยังโรงพยาบาลที่นวลรักษาตัวอยู่
นวลมีอาการดีขึ้นมากแต่ยังคงเพ้อถึงน้องชายของตนเองตลอดเวลา
      ทุกคนให้กำลังใจนวล เพื่อให้รู้สึกผ่อนคลายและไม่โดดเดี่ยว แม้ยังพูดคุยกันไม่รู้เรื่องก็ตาม
      ‘ได้เวลาให้ยาคนไข้แล้วค่ะ’ นางพยาบาลพูดพร้อมประคองนวลลุกขึ้นเดินจากไป
      ทุกคนรู้สึกสบายใจเมื่อเห็นโทนกับนวลยิ้มแย้มมีความสุขดี
      ‘ไม่มีอะไรแล้ว อย่างนั้นพวกเราแยกกันตรงนี้เลยนะ’ โอแสดงความคิดเห็น
      ‘ดีเหมือนกัน กูจะได้รีบไปหาของในตลาดที่แม่ฝากซื้อด้วย’ ก็อตสนับสนุน
      ‘อย่างนั้น ผม นุ้ย มายและมุกก็ขอแยกไปพร้อมกันเลยนะ’ แมนเอ่ย
      ทั้งหมดจึงกล่าวคำร่ำลาแล้วแยกย้ายกัน
      แม็กพาแต้วมาส่งถึงบ้าน โดยไม่ได้พูดคุยกันแม้แต่น้อย แต่นุ้ยสังเกตเห็นสีหน้าของแม็ก
แสดงถึงความไม่สบายใจอย่างชัดเจน
      ‘ขอบใจมากนะที่มาส่งถึงบ้าน’ แต้วพูดด้วยรอยยิ้ม
      ‘เข้าบ้านเถอะ ดึกแล้ว’ แม็กพูดอย่างห่วงใย
      ‘ถ้ากลับถึงบ้าน โทรมาหาด้วยนะ แต้วเป็นห่วงและมีเรื่องอยากคุยด้วยสักหน่อย’ แต้วกำชับ
ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
      เมื่อแม็กกลับถึงบ้าน ก็รีบโทรศัพท์ไปหาแต้วทันที เพื่อรายงานว่าตนเองกลับถึงบ้านโดย
สวัสดิภาพแล้ว
      ‘แต้ว แม็กถึงบ้านแล้วนะ กำลังจะอาบน้ำ มีอะไรจะคุยเหรอ ?’ แม็กถามอย่างสงสัย
      ‘แม็กยังเสียใจเรื่องนุ้ยอยู่ใช่ไหม ? แต้วพอจะเข้าใจนะ’ แต้วถามหยั่งเชิง
      ‘ก็ใช่นะ แต่แม็กควรจะยินดีกับนุ้ยไม่ใช่เหรอ ? ที่ได้คบกับคนดีๆมีอนาคตไกล’ แม็กตอบ
อย่างลูกผู้ชาย
      ‘แต้วชื่นชมความเป็นลูกผู้ชาย และนับถือน้ำใจของแม็กมากเลยนะ มันทำให้แต้วมั่นใจว่า
สิ่งที่จะพูดต่อไปนี้ เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง’ แต้วพูดอย่างเด็ดเดี่ยว
      ‘แต้วจะพูดอะไรล่ะ ? แม็กยินดีรับฟังทุกเรื่อง’ แม็กถามอย่างสงสัย
      ‘อีกไม่กี่เดือน กลุ่มของพวกเราต่างก็เรียนจบและคงต้องแยกย้ายกันไป แต้วอาจไม่มี
โอกาสได้พูด เวลานี้ถือเป็นโอกาสที่แต้วต้องพูดสิ่งที่ค้างคาในใจ มานานแล้วล่ะฟังให้ดีนะ...
แต้วรักแม็กว่ะ !’ แต้ววางโทรศัพท์ลงทันที
     
       แม็กได้ฟังคำพูดที่แต้วเอ่ยออกมา สีหน้าไม่สบายใจเพราะอัดอั้นที่จะบอกบางอย่างกับแต้ว
กลับกลายเป็นยิ้มแย้มในทันที...