Real dream 한국 겜스

หลังจากนั่งพักจนเต็มที่แล้ว บุงก็เริ่มออกเดินทางใหม่อีกครั้ง คราวนี้หญิงสาวเลือกที่จะใช้ประสาทสัมผัสทางร่างกายมากกว่าระบบพิเศษช่วย แน่นอน เรียลเกมส์เป็นเกมที่ทำขึ้นเพื่อทดสอบความสามารถของมนุษย์ ดังนั้นจึงไม่แปลกที่คนส่วนมากผู้ประสบความสำเร็จในเกมจะเป็นพวกที่ใช้สมองมากกว่ากำลัง แต่ก็มีบางส่วนที่ได้ดีมาจากโชคช่วย ระบบต่างๆในเกมที่ยังคงมีปัญหาอยู่หลายจุด แม้ว่าระบบตัวละครและความรู้สึกจะดีเยี่ยมจนเหมือนจริงเกินไป แต่กราฟฟิคเกมในบางส่วนยังคงทำอย่างหละหลวม อย่างเช่นโขดหินงอกหินย้อยในถ้ำ บางจุดเป็นเพียงหินก้อนสี่เหลี่ยมธรรมดาๆแทนที่จะเป็นธรรมชาติ เพราะถือว่าผู้เล่นในด่านแรกจะไม่มีคบเพลิงรึไงนะ ถึงทำการฟฟิคออกมาแบบผักชีโรยหน้าอย่างนี้

หลังจากผ่านการเดินมายาวนาน ในที่สุดบุงก็ออกมาจากถ้ำมืดแสนอึดอัดได้สักที

เมื่อเจอแสง บุงก็หรี่ตาลงเล็กน้อยเพื่อปรับวิถีการมองเห็น ต้องยอมรับหน่อยอีกแล้วว่าแม้แต่จุดเล็กๆของชีวิตจริง เรียลเกมส์ ยังสามารถนำมาใช้เป็นส่วนหนึ่งของระบบตัวละครได้ อย่างน้อยปลีกย่อยเกี่ยวกับระบบตัวละครคงไม่มีอะไรให้แก้ไขมาก

เบื้องหน้าทันทีที่ออกมาจากถ้ำ รอบด้านของบุงเต็มไปด้วยผาสูงชั้น ผาแห่งนี้เป็นผาหินสีแดงล้อมรอบไร้ทางขึ้น คาดว่าทางระบบต้องการทำให้เป็นที่ปีนเขาของนักผจญภัย

บุงมองหาลู่ทางที่ต่ำที่สุดของหน้าผา ซึ่งมันก็สูงตั้งเกือบสองร้อยเมตรเลยทีเดียว

"ถ้าจะสร้างมาให้สูงขนาดนี้น่ะนะ.." บุงบ่นพึมพำ

สาวเจ้ารวบรวมสติก่อนสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ "อย่างน้อยก็ยังดีที่เราไม่ใช่คนธรรมดา ไม่งั้นปวดหัวตายเลย"

บุงพ่นลมหายใจออกอย่างแรงอีกครั้งก่อนจะกระโดดสปริงเต็มที่

ฟุ่บ...!

วูบเดียวเท่านั้น ร่างบางเพรียวสมส่วนก็พุ่งสูงขึ้นมายืนอยู่บนหน้าผาได้สำเร็จ

"ว้าว ..ไม่น่าเชื่อเลยแฮะ" บุงอุทาน

ไม่น่าเชื่อจริงๆสำหรับคนธรรมดา วิชาตัวเบาของอาชีพนินจาถูกนำมาใช้โดยพนักของบริษัทฮันกุกเกมส์ ถือเป็นเรื่องที่ไม่เลวเหมือนกันหากในชีวิตจริงสามารถทำอะไรที่ไม่คาดฝันแบบนี้ได้

บุงแอบมองลงไปเบื้องล่าง หน้าผาสูงแบบนี้ ต่อให้มีอุปกรณ์ปีนเขาที่ดี จ้างให้ก็ใช้เวลานานพอสมควร โชคดีที่เธอไม่ใช่คนธรรมดา บุงก็ก็เหมือนกันถ้าเผลอตกลงไปข้างล่าง คงไม่เหลือซากให้เก็บเป็นแน่

เอาล่ะ มาเริ่มใหม่กันดีกว่า ในเรียลเกมส์ บุง เป็นพนักงานบริษัทฮันกุกเกมส์ที่ถูกส่งเข้ามาในเกมส์เพื่อตรวจสอบจุดผิดพลาดและข้อด้อยของเกมที่นักพัฒนาเกมไม่อาจเข้าถึงได้ โดยบุงจะสามารถรายงานผลข้อด้อยของเกมผ่านทางความคิดของตัวละคร ดังนั้นเมื่อพบจุดผิดพลาดตรงไหนเธอก็จะต้องรีบรายานทันทีเพื่อความรวดเร็ว

บุง เป็นตัวละครพิเศษ เป็นทั้งผู้เล่นและNPCที่ไม่มีเลเวลกำกับ [เลเวล คือระดับความสามารถที่ใช้ชีวัดตัวละครนั้นๆว่าอยู่ในระดับใด เลเวลมากก็ยิ่งน่าเกรงขามมาก บุงมีเลเวลเป็น 0 ตลอดเวลา] อาชีพของบุงในเกมคืออาชีพทั้งหมดที่มี แต่จะมีอาชีพพิเศษของNPCซึ่งผู้เล่นทั่วไปไม่สามารถรับอาชีพนี้ได้

การแต่งกาย บุงแต่งกายในชุดผ้าบางของจอมเวทย์หญิง เป็นผ้าบางสีเขียวเข้มบ่งบอกถึงสถานะเลเวลซึ่งชุดนี้ไม่มีขายในเกม อาวุธของบุงเป็นเทพศาสตราเหลวซึ่งจะเปลี่ยนรูปร่างได้ตามความชอบ นั่นก็ไม่มีขายในเกมเหมือนกัน

หากผู้เล่นคนไหนได้เห็นเธอเข้า คงจะมีแต่คนพูดว่า เธอเป็นผู้เล่นเลเวลศูนย์ที่โชคดีมาก

เวลาผ่านไปนานพอสมควร บุงมองดูน่าฬิกาเกมเพื่อเปรียทเทียบกับนาฬิกาโลก ปรากฎว่าเธอออนไลน์ในระบบได้เพียงชั่วโมงเดียวเท่านั้น เท่ากับว่าตอนนี้เวลาโลกยังอยู่เพียงแค่สี่ทุ่มเท่านั้น ถือว่านานพอสมควรเลยทีเดียว

บุงออกเดินทางต่อ ครั้งนี้หญิงสาวตั้งใจจะเดินทางเข้าเมืองเริ่มต้นซึ่งเป็นเมืองของผู้เล่นเลเวลศูนย์ถึงยี่สิบ ในเมืองเริ่มต้นนั้นจะมีจุดเซฟซึ่งใช้เซฟตัวละครก่อนล็อคเอ้าท์จากเกม บุงกะว่าจะไปทักทายNPCในแถบนั้นสักหน่อย

เมืองเริ่มต้น ถ้าจำไม่ผิดน่าจะชื่อ นาวโรเปีย เป็นเมืองที่มีธรรมชาติอันสมบูรณ์รายล้อมตัวเมือง ขนาดของเมืองในระบบแนะนำเกมไม่ค่อยกว้างสักเท่าไหร่ แต่ก็มีความสะดวกสบายครบครัน

"หวังว่าที่นั่นจะมีคนรู้จักเราบ้างสักคนนะ"

เรียลเกมเพิ่งออกวางขายได้ไม่ถึงปี การโฆษณายังไม่ได้ทำอย่างจริงจัง ช่วงนี้จึงไม่ค่อยมีใครรู้จักเรียลเกมในนามของเกมฝันของจริงสักเท่าไหร่ ผู้เล่นจึงไม่ค่อยมีมากมายนัก ส่วนใหญ่จะเป็นวัยรุ่นเสียมากกว่า แต่เธอคาดว่าหลังจากเรียลเกมส์เป็นที่รู้จักในเกาหลีแล้ว ต่อจากนี้ไปพื้นที่ทุกตารางเมตรคงจะเต็มไปด้วยผู้เล่นหนาแน่นแผนที่แน่นอน

ตอนนี้บุงกำลังอยู่ในป่าไผ่ ธรรมชาติของป่ารายล้อมรอบตัวหญิงสาวชวนให้สมองปลอดโปร่งนัก เสียงนกเสียงสัตว์ลอยมาปนกับบทเพลงพิณจีนอ่อนๆของแผนที่ ชวนให้บุงรู้สึกดีจนบอกไม่ถูก

"ช่างเหมือนความจริงอะไรขนาดนี้"

หญิงสาวอดอุทานไม่ได้ แม้รู้ว่าความรู้สึกทั้งหมดเป็นเพียงแค่ความคิด แต่จะดีแค่ไหนถ้าหากสิ่งเหล่านี้ได้มาอยู่ในโลกของความเป็นจริง คงจะดีไม่น้อยหากมนุษย์เรายอมละทิ้งความสบายบางอย่างมาเจอกับความสบายที่แท้จริง

บุงเดินมาตามทางเล็กๆของแผนที่ ก่อนจะมาเจอกันวัดร้างกลางป่าไผ่

วัดขนาดกลางซึ่งดูคล้ายจะเป็นศาลเจ้าเสียมากกว่าตั้งอยู่ตรงกลางทางเดิน อาจจะดูขัดหูขัดตาไปบ้างแต่ก็เข้ากันได้อย่างน่าประหลาด ทว่าวัดแห่งนี้ก็มีจุดด้อยให้เห็นเหมือนกัน บุงจดจำภาพเสาวัดที่เป็นเพียงแท่งสี่เหลี่ยมธรรมดาพร้อมส่งความคิดไปยังฐานข้อมูลหลักในเกม

ดูจากแผนที่แล้ว เมื่อเจอวัดร้างก็แสดงว่าเริ่มเข้าใกล้นาวโรเปียขึ้นทุกที จุดๆนี้บุงต้องทำตัวให้กลมกลืนกับคนอื่น 

หญิงสาวหาที่ลับตาพอให้ต้นไผ่บดบังร่างกายก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าธรรมดาของผู้เล่นเลเวลศูนย์ทั่วไป ระหว่างที่เสื้อคอจีนกำลังจะสวมทับอยู่นั้น บุงสังเกตุเห็นเนินอกของตัวเอง ผิวของบุงเป็นสีขาอมชมพูอยู่แล้ว เนินอกของเธอมีเส้นเลือดขึ้นปูดเล็กน้อย รัตนชาตินพเก้าฝังอยู่กลางอกเป็นสีสันคล้ายสัญลักษณ์อะไรบางอย่าง บุงเผลอลูบมันไปครั้งหนึ่ง

แสงรัตนชาติส่องประกายออกมาจากอกของเธอเล็กน้อย บุงรู้สึกว่ามีการเคลื่อนไหวรอบตัวของเธอมากเหลือเกิน หญิงสาวได้ยินเสียงฝีเท้านับร้อยรายล้อมอยู่รอบตัวเธอ แต่แวบเดียวเท่านั้นทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ

"แปลกจัง?.."

บุงเก็บความสงสัยเอาไว้ เธอรีบใส่เสื้อผ้าก่อนจะเหน็บเทพศาสตราไร้ลักษณ์ไว้กับผ้าคาดเอา ชุดและอุปการ์ทั้งหมดถูกหย่อนลงกระเป๋าเป้NPC

เสียงความเคลื่อนไหวเมื่อครู่นี้ทำให้บุงอดสงสัยไม่ได้ว่าเสียงพวกนั้นใช่ผู้เล่นรึเปล่า และมาจากไหนกัน

"ยังไงตอนนี้เราก็ต้องไปนาวโรเปียให้ได้ก่อน"

บุงสลัดความฟุ้งซ่านออกไป คิดได้แล้วก็เริ่มเดินหน้าต่อ แต่ทว่าทันทีที่ออกมาจากกอไผ่ บุงก็เจอเข้ากับตัวอะไรบางอย่างเสียก่อน!