หนุ่มจอมมารกับสาวผู้กล้า

     หลังจากพวกเขาเห็นขนนกก็มีสายเข้าโทรศัพท์ทันที โฮโระเดินไปรับสายในทันทีด้วยความโมโหอย่างมาก ซึ่งเบอร์ที่โชว์เป็นเบอร์จากตู้สาธารณะใกล้ๆ
          "ฮัลโหล"
          "เป็นไงบ้างล่ะ จอมมารแห่งโลกมืด ฉันชื่อสเตฟานเรวแห่งโลกความจริงและโกหก"
          "แกอยู่ใหน? แล้วเอาเนโกะไปทำไม?"
          "อ่อ มนุษย์หญิงสาวที่อยู่กับพวกนายใช่ไหม"
          "เธออยู่ใหน?!!!"
     ตอนนี้โฮโระโกรธมากเหมือนกับภูเขาไฟกำลังระเบิด ทำให้ยูมิที่อยู่ใกล้ๆเขาถึงกำลังตะลึงที่เขาโกรธแบบนั้นเพื่อมนุษย์
          "ใจเย็นๆสิครับ เดี๋ยวได้เจอกันแน่ๆ ให้นายมาเจอฉันที่ดาดฟ้าของโรงแรมใกล้ๆนายในเวลา 2 ทุ่มของวันนี้และต้องเอายูมิมาเทียมาแลกกัน"
          "ได้"
     โฮโระวางสายลงด้วยความสับสนกับตัวเองที่จะทำในวันนี้ แล้วมองยูมิที่มองเขาอยู่ข้างๆด้วยความเหนื่อยล้า
          "มันบอกว่าอะไร?"
          "มันอยากให้ฉันเอาเธอไปแลกกับเนโกะ"
          "ถ้ามันอยากได้ฉัน ฉันก็ยอม"
          "ยูมิ?"
          "ไปเป็นไร นี้เป็นเรื่องของพวกเราไม่เกี่ยวกับเนโกะใช่ไหม"
     ยูมิยิ้มออกมาเล็กน้อยด้วยความมั่นใจอย่างมาก จากนั้นพวกเขาวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องเปลี่ยนชุดและไปหาที่พักใกล้ๆแถวนั้นเพื่อวางแผน
          "จะเอาไงดี? ยูมิ"
          "ฉันบอกแล้วไงให้เอาฉันไปแลกกับเนโกะจัง"
     โฮโระทำสายตาที่เอาจริงเอาจังมาก แต่เมื่อเขาคิดอะไรไม่ออกจึงนอนพักกันจนถึง 1 ทุ่มของวันนี้พวกจึงไปยังโรงแรมที่ว่าเพื่อไปหาสเตฟานเรวเพื่อแลกเปลี่ยนตัว
          "มาจนได้น่ะครับ จอมมาร"
     โฮโระมองไปรอบๆดาดฟ้าก็เจอเนโกะที่ถูกจับไว้ด้วยพลังเวทย์ที่สร้างเพื่อจับโดยเฉพาะ โฮโระจับมือยูมิไว้อย่างแน่น
          "ฉันเอายูมิมาแลกแล้ว นายต้องปล่อยเนโกะมาด้วย"
          "ได้เลย"
     โฮโระพายูมิเดินเข้าไปอย่างช้าๆเพื่อดูเชิงของศัตรูที่ตนต้องเผชิญ แล้วจู่ๆตัวยูมิก็ลอยขึ้นไปหาสเตฟานเรวเมื่อยูมิเข้าใกล้
          "ปล่อยเนโกะชะ"
          "โทษทีจอมมาร สัจจะไม่มีสำหรับฉัน"
     สเตฟานเรวก็ลอยหนีไป หลังจากนั้นยูมิก็หยิบบางอย่างออกมาตีที่หน้าของสเตฟานเรวจนมองไม่เห็นและปล่อยทั้งยูมิและเนโกะลงมา
          "ตาหน้าแล้วโฮโระ!"
     โฮโระยกมือขึ้นสูงๆเพื่อดึงพลังจากความมืดออกจากสเตฟานเรวมาใช้ต่อสู้ในครั้งนี้ โฮโระหลับตาลงช้าๆเพื่อให้พลังเข้าตัวเขาอย่างดเต็มที่
          "นี่แก!!!"
     สเตฟานเรวพุ่งเข้าใส่โฮโระทันทีที่มองเห็น แต่หลบทันในช่วงพริบตาเดียวทำให้สเตฟานเรวมองไม่เห็นเลย
          "ลูกจักร...ทมิฬ!!!"
     เสียงดังจากดึงตรงข้าม ซึ่งโฮโระกำลังรวมพลังที่มือทั้งสองข้างเป็นดาวกระจายสีดำมืด จากนั้นโฮโระพุ่งเข้าใส่ด้วยความเร็วสูงแล้วเอาดาวกระจายทั้งสองข้างกระแทกไปที่ท้องของสเตฟานเรวจนกระเด็นไปไกลจากดึงที่ยูมิอยู่
          "ไม่เป็นไรน่ะ...ทั้งคู่"
          "ไม่เป็นไรมากหรอ"
          "ไม่เป็นไรค่ะ"
          "ดีแล้ว"
     ทันใดนั้นก็มีน้ำสีแดงกระเด็นเข้าพวกยูมิที่ยังนั่งพักอยู่ นั้นคือเลือดจากโฮโระที่มีอะไรบางอย่างแทงเขาที่หน้าอกของเขา สายตาของโฮโระเริ่มมัวลงแล้วล้มลงไปนอนจนเลือดของตัวเอง
          "โฮโระ!!!"
 
...จบตอน...