Time Stop หยุดเวลา

    - ก้อก แก้ก ก้อก แก้ก

เสียงแป๊นคอมพิวเตอร์ ดังอยู่ในห้องของเรียวกะ 

เสียง ก้อกๆๆ เสียงประตู ได้ดังขึ้น แม่เขาส่งเสียงออกมา

" เรียวกะคุง ได้เวลากินข้าวแล้ว " 

เรียวกะหยุดพิม แต่เขาไม่ได้ตอบกลับแม่ไป

แม่ยังเขาะประตูอยู่ "ก้อกๆๆๆๆๆๆๆๆ " เรียวกะได้ตะโกนขึ้นมา

"หนวกหูหน่าาาา!!" แม่เขาได้หยุดเขาะ แล้วได้เอ่ยออกมาว่า

"ทำไมพูดยังงั้นละลูก" 

เรียวกะ พร้อมตอบ " ผมทำงานอยู่ครับ " 

แม่ได้ตกใจอย่างมากเพราะเรียวกะไม่เคยไปทำงานเลยแม้แต่ครั้งเดียว แม่ เอ่ย ตอบกลับไป

" ลูกทำงานแล้วหรอ แล้วลูกทำงานที่ไหน " 

เรียวกะ เอ่ยย อย่างออกมา แบบหงุดหงิด " เรื่องของผมน่า"

แม่ก็เงียบไปพร้อมเดิน ออกห่างจากประตู 

เรียวกะได้คิดในใจว่า "ถ้าหยุดเวลาได้ก็คงจะดีจะได้ไม่มีไครรบกวน เห้อออ '  พร้อมเดินไปล้มลงที่เตียงถอนหายใจ

เฮือกยาวเลยทีเดียว เรียวกะได้เพ้อหลับไป 

"ว้ากกกกกก" เรียวกะสดุ้ง ขึ้นมา เรียวกะได้เรียวซ้าย แลขวา

เรียวกะได้พรึมพรำออกมา "ทำไมรู้สึกแปลกๆจังเลย"

เรียวกะได้ลุกออกจากเตียง พร้อมไปจับลูกบิดประตู 

เรียวกะเปิดประตู เสียงประตูดัง "แอ๊ดดดดด" 

ชะโงกหน้า ออกมาดู ในบ้านของเรียวกะ ไม่มีไครอยู่เลย

บ้านมืดทึ้บ เรียวกะเกาหัวตัวเอง พร้อมพรึ้มพรำออกมา

" ไปไหนกันหมด " เวลานั้นแค่2 ทุ่มราวจะได้

เรียวกะ เดินมาดูนาฬิกาในคอม ทำหน้าแปลกใจ " อ่าวแค่

2ทุ่มเองนิ " เรียวกะ ทำหน้าเอ๋อๆ " เดี้ยวก็คงกลับมาและ"

พร้อมเดินไปที่เตียงล้มลงกับเตียง 

  เวลาผ่านไป ประมาณ2 ชั่วโมง เรียวกะได้ตื่นมาหัวเขาดังก๊องกั้งหว่าน วิ้งๆๆ " โอ๊ยยยยย!! เสียงไรเนี้ย "

เรียวกะร้องตะโกนลั้นห้อง จนพ่อแม่เขาตื่น วิ่งมาเคาะประตู ตะโกนบอกเรียวกะ " เรียวกะเป็นอะไร !! เปิดประตูให้แม่หน่อยเร็วเข้า !! " เรียวกะ มองไปที่ประตู เอื้อมมือไปแต่เขานั้นอยู่บนเตียง เขายังคงร้องอยู่แล้วค่อยแพ่วเสียงลง แล้วก็เงียบไป เรียวกะได้นอนสลบอยู่บนเตียงของเขา

เรียวกะตื่นมาอีกที อยู่ที่โรงพยาบาล (นอกบทต่อไปเป็นคำยอดฮิต555 XP) " อ๊าาาา ที่นี้ ที่ไหนแล้วฉันเป็นอะไรไปเนี้ย" พ่อนั่งอยู่ข้างๆเรียวกะ พร้อมมองไปที่เขาแล้วพูดว่า

"ลูกตะโกะเสียงลั่นบ้านเลยลูกเป็นอะไรหรือป่าวพ่อกับแม่-

เลยพาแกมา โรงบาลนี้ละ" เรียวกะทำหน้าแปลกใจ 

ตอบพ่อว่า " อ่อ เป็นงี้สินะถึงมาอยู่ที่นี้ " พ่อได้ทำหน้าหงุดหงิด "แกเป็นอะไรทำไมถึงไม่บอกพ่อกับแม่ แกเล่นยาใช้หรือป่าว" เรียวกะตกใจ 

" พ่อ !! ถึงผมจะไปเด็กเกเรมาก่อนท้าตีท้าต่อย บ่อยแต่ผมไม่เล่นยานะพ่อ !! " เรียวกะฉุนเฉียวใส่ พยุงตัวเองขึ้น ดึงสายเกลือออก แล้วเดิน ออกจากห้องพยาบาลออกไป

พ่อมองตามเรียวกะแต่เขานั้นไม่ได้ตามไป

เรียวกะไปที่ห้องแต่งตัวในโรงพยาบาล ใส่ชุดที่เขาใส่อยู่ประจำเดินออกจากโรงบาลไป พยาบาลเห็นเดินไปเขาจับแขน "คุณค่ะ้เดี้ยวค่ะคุณยังไปไหนไม่ได้เรายังตรวจไม่เส็จเลย " 

เรียวกะ สบัดแขนที่หมอจับไว้ เมินหน้าหนีหมอ เดินออกจากโรงบาลอย่างรวดเร็ว เรียวกะเดินออกมาหน้าสี่แยก

" แป๊บ แป๊บ " เสียงนั้นดังขึ้นในสมอง มองไปที่นกพิราปกำลังบินอยู่ นกนั้นได้หยุดบินกระทันหันแต่นกนั้นไม่ตกลงมา กระป๋องน้ำกำลังล่วง แล้ว ทันใดนั้น รถ ที่แหกโครง ได้พุ้งใส่เข้า เรียวกะ นั้นหยุดอยู่กะที่ เกือบจะชน เรียวกะได้ตะโกน ออกมาได้ดังมากก " บ้าเอ๊ยยยย มันเกิดไรขึ้นเนี้ยย !!!!!!!!!!!!! "