In the Mist. สายใยรักในม่านหมอก Yaoi , BL

          มิสึโตะตื่นขึ้นอีกครั้งในห้องญี่ปุ่นที่ดูไม่คุ้นตา
 
          เขาไม่มีนาฬิกาบอกเวลาว่าตอนนี้เป็นกลางวันหรือกลางคืน แต่สัมผัสแรกคือความหิวและกรดที่กำลังกัดกระเพาะเขาอย่างหนักหน่วง แน่นอนล่ะ เขางดมื้อกลางวันเพราะยูงาริ แถมยังหลับจนข้ามมื้อเย็นอีก
 
          เสียงประตูเปิดและร่างที่ปรากฏขึ้นเรียกความทรงจำของคนเพิ่งตื่นกลับคืนมาได้ในฉับพลัน เด็กหนุ่มเกือบจะอ้าปากว่าร้ายอีกฝ่ายที่ลักพาตัวมา ถ้าไม่ติดว่าเรียวมือขาวนวลนั่นกำลังถือชามข้ามต้มหอมกรุ่น เขาพาลนึกถึงชามซุปของยูงาริ คนหนึ่งก็อยากจะฆ่าเขา ส่วนอีกคนก็ลักพาตัวเขามาโดยไม่เต็มใจ...
 
          มิสึโตะขดตัวหันหน้าหนีจากที่มาของกลิ่นหอม กิริยานั้นทำให้คิริเคียวคุขมวดคิ้วเล็กน้อย ถึงกระนั้นก็ยังอุตส่าห์เดินไปทางฝั่งที่ใบหน้าหันไป
 
          "เรื่องเกลียดเรื่องโมโหข้าเอาไว้ทีหลังเถอะ เจ้าบอกว่าอดอาหารมาสองมื้อแล้ว แถมยังมีแผลอีก เป็นแบบนี้ต่อไปร่างกายจะรับไม่ไหวเอานะ"
 
          มิสึโตะมองชามข้าวต้มนั่น "มันใส่อะไรหรือเปล่า"
 
          คนทำตอบอย่างพาซื่อ "ก็มีแค่หมู ข้าว แล้วก็น้ำยังไงล่ะ"
 
          นั่นเป็นสัจจริงโดยแท้ คิริเคียวคุไม่อยู่ในสถานะที่จะรู้จักเครื่องปรุงรสในครัวได้ โชคยังดีที่เขาหาเตาถ่านอันเก่าเจอพอดี มิฉะนั้น...แม้แต่ข้าวต้มก็คงไม่มีวันสุก
 
          มิสึโตะชี้ไปที่ชามอาหาร "ผมหมายถึงเรื่องยาพิษต่างหากเล่า! หรือยาที่ทำให้ผมติดอยู่ที่นี่ตลอดไปไงล่ะ!"
 
          คราวนี้คิริเคียวคุเริ่มจะเข้าใจความหวาดระแวงของอีกฝ่ายขึ้นมาแล้ว เขาบรรจงยกชามข้าวต้มขึ้นจรดริมฝีปากเพื่อทดสอบให้ดูว่ายาพิษนั่นไม่มีอยู่จริง
 
          "ข้าไม่ใช่ปิศาจ ไม่ใช่หมอยา แล้วก็ไม่ใช่เทพอารักษ์แห่งหมอก ยาที่จะทำให้ติดอยู่ในหมอกพวกนี้ตลอดไปไม่มีจริงหรอก" เขาวางชามข้าวลง ไม่มีอารมณ์คุกรุ่นในน้ำเสียงแต่อย่างใด จะมีก็เพียงความหม่นหมองระคนเข้าใจ "ข้าติดอยู่ที่นี่เพราะคำสาปของฟุริ แต่ก็รู้ว่าเจ้าคงกำลังหวาดกลัวว่าข้าจะทำเหมือนคู่หมั้นหมาย วางใจเถอะ ของทุกอย่างล้วนมาจากคฤหาสน์ของเจ้า ถ้าไม่ถูกเคลือบพิษไว้ตั้งแต่ต้นก็น่าจะปลอดภัยดี"
 
          ประโยคสุดท้ายทำให้มิสึโตะเกือบจะเพิ่มความระแวงขึ้นเป็นสองเท่า แต่คิดอีก ถ้าเธอวางยาพิษฆ่าคนทั้งบ้านจริงๆ ก็น่าจะเกิดเรื่องวุ่นวายตั้งแต่มื้ออาหารกลางวันแล้ว เขาค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นจากฟูกญี่ปุ่น แต่กลับถูกมือเรียวของเจ้าบ้านดันกลับลงไป
 
          "ข้าจะป้อนเจ้าเอง"
 
          มิสึโตะหน้าแดงด้วยความอับอาย "ผมไม่ใช่เด็กนะ!"
 
          "แต่ข้าเป็นเจ้าบ้าน เป็นแขกก็ต้องทำตามกฎระเบียบบ้านสิ" คิริเคียวคุจ่อข้าวต้มใกล้ริมฝีปากคนที่ทำท่าจะเม้มปากปิดสนิท "เราอายุเท่ากันแท้ๆ ข้าไม่อายหรอกนะถ้าจะให้เจ้าป้อนข้าวให้"
 
          มิสึโตะเปิดปากเถียงทันใด "คุณน่ะอายุตั้งสี่ร้อยปีแล้วไม่ใช่เรอะ!"
 
          จังหวะนั้นเองที่ข้าวต้มสวนทางเสียงเข้าไป คิริเคียวคุมองคนขุ่นเคืองด้วยรอยยิ้มบางๆ มือก็สาละวนอยู่กับการตักคำต่อไป
 
          "ข้าอายุเท่าเจ้ามาตลอดสี่ร้อยปียังไงล่ะ" เส้นผมที่ถูกรวบเป็นหางม้ายาวคลุมบั้นเอวสะบัดไปเบาๆ ตามแรงเคลื่อนไหว "เส้นผมพวกนี้ไม่เคยยาวขึ้นเลยแม้แต่ครึ่งข้อนิ้ว ตัวข้าก็ไม่เคยสูงหรือแก่ชราลงเลย พวกเจ้าได้ยินตำนานข้าแล้วไม่ใช่หรือ ก่อนจะถูกขังอยู่ในหมอก ข้าก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดา เพื่อให้ข้ามีชีวิตอยู่ในหมอกนี้ เวลาของร่างจึงยุติลง ไม่มีความหิว ไม่มีการเติบโต มีแต่การดำรงไปเรื่อยๆ ในม่านหมอกพวกนี้"
 
          มิสึโตะอ้าปากรับข้าวต้มที่เหลือติดชามหนึ่งคำที่เหลือโดยแสร้งลืมความกระดากอาย
 
          "ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ ไม่ต้องตาย ไม่ต้องหิว ไม่ต้องป่วย มนุษย์นอกหมอกพยายามมีชีวิตอย่างคุณไม่รู้ตั้งกี่คน พวกนั้นน่าจะลองโดนสาปบ้างนะ"
 
          คิริเคียวคุจรดเรียวนิ้วลงบนริมฝีปากที่กำลังเอ่ยอย่างไม่เห็นเป็นเรื่องทุกข์ร้อนอะไร
 
          "อย่าลืมสิ การอยู่อย่างข้ามีข้อจำกัดอย่างไร ข้าต้องอาศัยเปิดประตูทีละบานๆ เพื่อให้หมอกแผ่ไปถึงครัวของเจ้า เมื่อพูดอะไรก็ต้องระมัดระวัง เมื่อรับสัจจะจากผู้อื่น..." ดวงตาคู่งามสลดลง "ก็บิดพลิ้วไม่ได้"
 
          มิสึโตะหลุบตาลง "แม้แต่รัก...แม้แต่จะรักใครสักคนก็เป็นไปได้งั้นเหรอ งั้นถ้าเราไม่ได้มีคำมั่นต่อกัน คุณคงไม่ได้มารักผม"
 
          "คำสาปสัจจะคือเส้นทางแห่งโชคชะตา ไม่ใช่เวทมนตร์บงการหัวใจคน" คิริเคียวคุยิ้มละไม "ข้ารับปากว่าจะรักเจ้า โชคชะตาจึงเปิดเส้นทางให้ข้าได้รักในสิ่งที่เจ้าเป็น"