In the Mist. สายใยรักในม่านหมอก Yaoi , BL

          “รั้นจะอยู่โรงพยาบาลเป็นเดือนเลยนะ เราน่ะ” คุณนายมิสึมิพูดขึ้นเบาๆ ระหว่างเดินทางกลับมาพร้อมกัน

          เป็นครั้งแรกที่มิสึโตะรู้สึกว่าบ้านของตัวเองเป็นสถานที่ที่อันตรายที่สุด

          ตลอดหลายสัปดาห์ แม้แผลจะหายเป็นปกติแล้วก็ตาม เขายังพยายามยื้อทุกวิถีทางในการนอนพักอยู่ในห้องพิเศษห้องเดิม หากมีเหตุด่วนเหตุร้ายอะไร ปุ่มเรียกพยาบาลก็อยู่ข้างหัวเตียง ต่อให้บ้าดีเดือดขนาดไหน ยูงาริคงไม่กล้าเสี่ยงเข้ามาฆ่าเขาโดยตรง

          แต่ต่อให้รั้งยังไง เขาก็อยู่ที่นั่นตลอดไปไม่ได้

          มิสึโตะที่หมกตัวอยู่ในห้องเกือบตลอดเวลา มองน้องสาวที่นำอาหารมาให้ แม้สิ่งที่เธอยกมาจะเป็นของโปรด เขากลับรู้สึกอยากจะหลีกให้ไกลมากกว่าเข้าไปลิ้มรสอย่างทุกที

          “คุณยูงาริทำอาหารค่ะ เธอใส่ยาพิษที่ฉันเตรียมไว้ให้ เพราะงั้นพี่ชายก็ดื่มชาให้หมดแก้วแล้วกันนะคะ ถ้าน้ำชาล้างพิษไม่หมดก็อาจจะเหลืออาการปวดท้องเล็กน้อย แต่ไม่ถึงชีวิตหรอกค่ะ วางใจเถอะ”

          มิสึเมะมิได้ประสงค์จะใช้น้ำเสียงอันนุ่มนวลของเธอกระทำแผน ‘สังหารด้วยรอยยิ้ม’ แต่อย่างใด ความหมายของเธอเป็นไปตามวาจาทุกประการ รวมทั้งพิษในอาหาร และยาแก้ในน้ำชา ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเธอเชื่อว่าตนเองได้ปฏิบัติอย่างเท่าเทียมสำหรับทุกฝ่ายแล้ว

          แต่สำหรับมิสึโตะ เขาทำใจไม่ลงกับการต้องกินอาหารผสมพิษเข้าไป

          เขาจ้องหน้าเธอนิ่ง “ไม่กลัวยยูงาริรู้หรือไง”

          ตอนที่ถูกขังไว้ในคฤหาสน์สายหมอก เขาเคยคิดจะหาทางปรองดองกับคู่หมั้นให้ได้มากที่สุด ใดๆ ในโลกอาจชดเชยหรือเรียกคืนชีวิตของหญิงชรามิได้ แต่ด้วยทรัพย์สินส่วนของเขาจากส่วนแบ่งมรดกตระกูลโทคิคาว่าก็น่าจะทำให้เธออยู่อย่างสบายได้ ซึ่งนั่นคือจุดประสงค์ของยูคาริที่ยอมส่งหลานรักเพียงคนเดียวเข้ามาในความดูแลของบ้านหลังนี้

          “เรื่องนั้นไว้ยกความดีความชอบให้เจ้าชายแล้วกันค่ะ” มิสึเมะเผยความกังวลในแววตา “พี่ชายจะกลับไปที่คฤหาสน์หลังนั้นไหมคะ”

          ไม่มีเสียงตอบรับ

          “พี่ชายอย่านึกโทษเจ้าชายเลยนะคะ เขาต้องการปกป้องพี่ชายให้ปลอดภัยถึงทำแบบนั้น เขาคงเหมือนฉัน นึกไม่ถึงว่าคุณยูงาริจะโชคดีค้นพบเส้นทางขึ้นเขาพอดี เธอคงจะเดินหามาหลายคืนแล้วล่ะค่ะ” มิสึเมะแก้ตัวแทน “ถึงยังไง ที่นั่นก็ปลอดภัยกว่าบ้านนี้มาก...”

          “ฉันจะแบ่งส่วนหนึ่งของทรัพย์สินส่วนของตัวเองให้ยูงาริตอนเธอพ้นโทษ” เขากวาดสายตาไปยังสำรับอาหาร “ถ้านำข้าวถ้วยนี้ไปตรวจพิสูจน์ คงจะเจอยาพิษที่ใส่ไว้สินะ”

          เด็กสาวพยักหน้า “ถ้ายังไงก็อย่าเอาน้ำชาไปได้ไหมคะ ฉันไม่อยากให้เธอจับได้ แล้วพี่ชายเองก็จะถูกมองแปลกๆ ไปด้วย”

          เธอไม่เคยต้องการฆ่าเขาอย่างจริงจัง ส่วนตัวเขาเองก็เป็นพี่ชายคนหนึ่ง

          มิสึโตะยกสำรับอาหารไปยังห้องที่คุณนายมิสึมิและยูงาริกำลังรอการกลับมาของเด็กสาวที่รับหน้าที่ส่งอาหาร เป็นเรื่องปกติที่คนอื่นๆ จะแยกกันไปรับประทานที่ห้องของตนเอง

          คุณนายมิสึมิร้องทักขึ้น “นึกว่าจะเก็บตัวอยู่ในห้องทั้งวันเสียอีก”

          ยูงาริจ้องสำรับอาหารนั้นไม่วางตา สีหน้าของเขาไม่เหมือนคนที่ต้องการรับประทานอาหารร่วมกับเธอเลยแม้แต่น้อย ใช่แล้ว สีหน้าของเขาราวกับมาเพื่อต่อสู้

          “คุณยูงาริ เรามาจบเรื่องนี้กันเถอะครับ ให้มันเป็นตอนจบที่ดีสำหรับทุกฝ่าย”

           ‘มิสึเมะ!’

           “นั่นสินะ ตอนจบที่ดีสำหรับทุกฝ่าย” คุณนายมิสึมิหยิบมีดปลายแหลมเล่มหนึ่งออกมาจากแขนชุดญี่ปุ่นส่งให้เด็กสาวที่นั่งอยู่ใกล้กัน “เชิญจ้ะ”

           มิสึโตะกรีดร้องเรียกเธอดังลั่น ในขณะที่ยูงาริกลับอึ้งจนพูดไม่ออก

           เธอสังเกตความประหลาดในตัวคุณนายมิสึมิมาหลายวันแล้ว แต่คาดไม่ถึงว่าเธอจะให้ความร่วมมือถึงขั้นส่งมีดมาให้เธอได้ลงคอ ภาพความห่วงใยของคุณนายมิสึมิในคืนเกิดเหตุซ้อนทับกับความสงบนใบหน้า ณ ปัจจุบัน เธอเต็มไปด้วยข้อกังขาจนไม่กล้ารับมันมา

           “เมื่อคร่าชีวิตก็ต้องชดใช้ชีวิต”

           ทุกอย่างนิ่งเงียบลงราวกับคำพูดเมื่อครู่แช่แข็งทุกสิ่ง แม้แต่กาลเวลา...

           มิสึเมะที่ตามหลังมาปรากฏตัวขึ้น

           “มีดเล่มนั้นเป็นของจริงไม่ผิดแน่ค่ะ ในครัวมีมีดหายไปเล่มหนึ่งตั้งแต่ทำอาหาร”

           ยูงาริมองมีดเล่มนั้นอย่างชั่งใจ จริงอยู่ที่การใช้มีดของมารดาคงทำให้มิสึโตะเจ็บปวดยิ่งกว่าการถูกแทงจริงๆ ถึงกระนั้น...

           เธอหยิบมีดของตัวเองขึ้นมา ถ้าคุณย่ารู้ว่าเธอใช้มีดของคุณนายมิสึมิคงไม่ยอมอภัยให้แน่นอน

           “หมอก” มิสึเมะกล่าวขึ้นเบาๆ โดยไม่เจาะจงผู้ฟัง “จะทำอะไรก็รีบเข้าแล้วกันค่ะ เวลาไม่มีมากแล้ว”