In the Mist. สายใยรักในม่านหมอก Yaoi , BL

          เศษผ้าเปื้อนเลือดถูกโยนลงมาบนโต๊ะที่กั้นระหว่างคนทั้งสาม

          สีหน้าของคุณนายมิสึมินิ่ง หากแต่ฉาบเคลือบไปด้วยอารมณ์อันอัดจนล้นปรี่ หากผู้ที่ก่อเหตุคราวนี้มีเพียงยูงาริคนเดียว เธอคงรอช้าในการส่งหลักฐานชิ้นสำคัญที่เก็บได้จากเตาผิงไปให้เจ้าหน้าที่ แต่มิสึเมะพยายามปิดบังว่าคนร้ายเป็นผู้ชาย นั่นหมายความว่าเธออาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องครั้งนี้

          นั่นคือเหตุผลที่เธอเรียกตัวเด็กทั้งสองมาสอบสวนด้วยตนเอง

          ยูงาริหน้าเครียดขึ้นมาทันที

          ทั้งที่มั่นใจว่าเผาเสื้อผ้าและล้างคราบเลือดบนมีดไปหมดแล้ว แต่เศษผ้าที่เหลืออยู่กลับกลายเป็นสิ่งที่โยงมาถึงเธอได้ เศษผ้าชิ้นนั้นมีเลือดติดอยู่อย่างชัดเจน หากคนร้ายเป็นคนนอกจริง คงไม่มีเหตุผลที่จะกลับเข้ามาเผาหลักฐานในบ้านเหยื่อแน่นอน คำให้การของมิสึเมะจะกลายเป็นหลักฐานที่มัดจนเธอดิ้นไม่หลุด

          เธอเคยตั้งใจว่าจะยอมมอบตัวเมื่อแก้แค้นให้ยูคาริสำเร็จ แต่มิสึโตะยังมีชีวิตอยู่ ถ้าแผลหายดีเมื่อไหร่ เขาคงจะออกมาใช้ชีวิตตามปกติภายใต้แสงตะวันภายนอกห้องคุมขัง ถึงตอนนั้น มือของเธออาจเอื้อมถึงเขาได้ยากเกินกว่าจะลงมือได้

          'ไม่ได้การ ต้องทำอะไรสักอย่าง ต้องฆ่ามิสึโตะให้ได้!'

          ดวงตาของยูงาริวาววาบขึ้นเงียบๆ ราวกับแววที่ตาลุกโพลงยามเห็นเหยื่อ วังวนความคิดในสมองพลันสั่งการอีกครั้ง

          เธอมองไปรอบห้อง จะปิดปากด้วยอะไรดี คราวนี้ต้องทำให้เงียบเชียบที่สุด และอาจต้องจัดการมิสึเมะด้วยหากจำเป็น

          "เดี๋ยวฉันจัดการเองค่ะ" น้ำเสียงกังวานใสที่หยุดความคิดเธอได้พลันปรากฏขึ้นมา มิสึเมะยิ้มให้เธอราวกับต้องการปลอบประโลมจิตใจให้กลับคืนสู่ความสงบ เธอกระซิบเบาๆ "คุณช่วยไปหยิบของสิ่งหนึ่งมาให้หน่อยได้ไหมคะ"

          ยูงาริเดินออกไปตามคำแนะนำ ถึงกระนั้นก็ยังไม่วางใจ

          ระหว่างเดินไปยังห้องพัก เธอนึกสองจิตสองใจว่าจะรีบหนีออกไปจากคฤหาสน์นี้ดีหรือไม่ มิสึเมะอาจจะยอมกลับคำเพื่อเอาตัวรอดก็ได้ อย่างไรเสีย คนลงมือก็คือเธอ เดิมที่อีกฝ่ายก็บอกปัดด้วยคำง่ายๆ ว่า 'จำไม่ได้' มาตั้งแต่ต้น หากจะให้การซัดทอดว่าเป็นคนช่วยปิดบัง คนที่ได้ยินเรื่องนั้นก็มีแต่คนตระกูลโทคิคาว่าทั้งนั้น

          เธอควรจะเชื่อใจดีไหมนะ

          ระหว่างที่ความคิดกำลังสับสนปนเป เท้าทั้งคู่ได้เดินมาถึงหน้าตู้เก็บเสื้อผ้าหลังเก่า ของไม่กี่ชิ้นที่ถูกยกมา ภายในบรรจุกิโมโนในเธอใช้ในพิธีหมั้นหมาย มิสึเมะจะเอาของแบบนี้ไปทำไมกันนะ

         ยูงาริถอนหายใจ อย่างน้อย ถ้าต้องหนี เธอก็อยากจะหนีไปพร้อมกับกิโมโนตัวนี้ คุณย่าเคยเล่าว่ามันเป็นของสำคัญที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษ ผู้หญิงส่วนใหญ่ในตระกูลล้วนเคยใช้มันในพิธีทั้งนั้น ไม่เว้นแม้แต่ตัวคุณย่าเองก็ตาม สายตายามจับจ้องเปี่ยมด้วยความรักความทรงจำอันหวงแหน ซึ่งเธอไม่อยากทิ้งมันไว้ให้เดียวดาย

         เธอกลับมาที่ห้องเดิมอีกครั้ง คราวนี้สีหน้าของมิสึมิเปลี่ยนไป ความมั่นอกมั่นใจถูกแทนที่ด้วยความหวั่นวิตกแทน

         “กิโมโน...ของคุณยูคาริ...” น้ำเสียงของหญิงสาวสั่นเครือ เธอเบือนหนีคล้ายต้องการจะซ่อนน้ำตา สร้างความงุนงงแก่ผู้ที่เพิ่งกลับเข้ามาเป็นอย่างยิ่ง

         “ถ้าอย่างนั้น ทุกอย่างคงสมเหตุสมผลแล้วสินะคะ...ในการที่เธอจะฆ่าพี่ชาย”

         ยูงาริอึ้ง ระหว่างที่เธอไม่อยู่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

          “หากมันเป็นสิ่งเดียวที่ตระกูลโทคิคาว่าจะกระทำได้”

         มิสึเมะสัมผัสแขนของยูงาริเบาๆ ในมืออีกข้างของเธอมีเศษผ้าเปื้อนเลือด “ไปกันเถอะค่ะ”

         แม้จะไม่เข้าใจ ยูงาริที่รับเศษผ้ามาเก็บไว้ก็พอจะรู้ว่าความวุ่นวายระลอกเล็กๆ ได้ยุติลงแล้ว