In the Mist. สายใยรักในม่านหมอก Yaoi , BL

          คุณนายมิสึมิแทบใจสลายเมื่อเห็นสภาพของบุตรชาย ระยะห่างระหว่างหมู่บ้านและโรงพยาบาลใหญ่ๆ ในเมืองไม่เคยไกลขนาดนี้เลยในชีวิตของเธอ

          เมื่อความวุ่นวายอึกทึกผ่านพ้นไป คฤหาสน์โทคิคาว่าก็กลับคืนสู่ความเงียบงันอีกครั้ง

          มิสึเมะโอบกอดร่างสั่นเทาไว้แนบกายโดยมิได้เอ่ยกล่าวคำใดทั้งสิ้น ในขณะที่ดวงตาของยูงาริเบิกกว้าง

          "ฉัน..." เธอพยายามเค้นเส้นออกมา มันช่างเย็นราวกับความกลัวกลายเป็นประตูกั้นอยู่ในลำคอ "ทำไม...ทำไมฉันถึงกลัวขนาดนี้นะ ในสมองของฉัน...มีแต่คำสั่งแล่นขึ้นมาว่าจะต้องรอดชีวิตออกไปให้ได้ ทำไมกันนะ ทำไมกัน"

          "ไม่ว่าใครก็หวาดกลัวต่อความตายด้วยกันทั้งนั้นค่ะ มันเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์และสิ่งมีชีวิต"

          น้ำตาใสพรั่งพรูลงมาจากดวงตาคู่นั้น ก่อนจะกรีดร้องเรียกหาบุคคลผู้ล่วงลับอย่างมิอาจกลั้น

          คุณนายมิสึมิส่งยิ้มให้บุตรชายที่ฟื้นขึ้นมาในห้องพิเศษ

          มิสึโตะยังมึนงงอยู่มากในทีแรก แต่ลำดับความคิดในสมองค่อยๆ เรียงกันว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น

          ในคืนนั้น ขณะที่เขากำลังนอนหลับ เสียงฝีเท้าและเสียงหัวเราะในลำคอปลุกเขาขึ้นมาจากนิทรา เขาเห็นคมมีดลอยสูงอยู่เหนือศีรษะ แม้จะหลบได้ในครั้งแรก ระหว่างคนที่ถูกล่ามและไร้อาวุธกับคนที่ถือมีดเดินอย่างอิสระ ผลลัพย์ก็ปรากฏออกมาได้ไม่ยากเย็น

          เขานึกหวาดกลัวเมื่อนึกถึงยามที่ใบมีดเสียบผ่านผิวหนัง และยิ่งทวีคูณขึ้นในจังหวะที่เธอดึงมีดออก เลือดสดๆ พุ่งซ่านกระเซ็นเปรอะเปื้อนทั้งเขาและเธอ

          "มิสึโตะ มันเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ" คุณนายมิสึมิสัมผัสใบหน้าบุตรชายด้วยความอาวรณ์ "มิสึเมะไม่ยอมพูดอะไรสักคำ เธอเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องกับยูงาริ..."

          "เป็นเธอครับ!" เขาจับแขนชุดญี่ปุ่นของมารดาไว้แน่น "คืนนั้นเธอบุกเข้าไปแทงผมที่คฤหาสน์ของคุณคิริเคียวคุ!"

          "อะไรกัน..." คุณนายมิสึมิเบิกตากว้าง ก่อนจะนึกถึงเรื่องเมื่อหนึ่งเดือนก่อน "งั้นอย่าบอกนะว่า กิ่งไม้นั่นก็...!"

          "ครับ! เป็นฝีมือ..."

          เสียงประตูเปิดดังขึ้นมาช้าๆ ปรากฏของเด็กสาวสองคน หนึ่งในนั้นถือช่อดอกไม้เยี่ยมไข้มาฝากด้วยแววตาอันเป็นกังวล "ฟื้นแล้วหรือคุ คุณมิสึโตะ"

          ดวงตาของผู้มาใหม่ทั้งสองจับจ้องไปยังร่างที่เขยิบมาบังคนเพิ่งฟื้นเอาไว้ ดวงตาของเธอคมกริบราวกับใบมีด "ยูงาริ ฉันขอถามว่าคืนเกิดเหตุ เธอกำลังทำอะไร"

          ฉากพยายามฆ่าแล่นฉายขึ้นทันใด

          "นอนอยู่ค่ะ แค่นอน...เหมือนทุกครั้ง"

          เปล่าเลย ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เธอออกไปตามหาเส้นทางขึ้นเขาท่ามกลางความมืดเพียงลำพัง เรื่องนี้แม้แต่พันธมิตรอย่างมิสึเมะยังไม่รู้ เธอได้ยินคนในหมู่บ้านเล่ากันว่าคฤหาสน์ที่ตั้งอยู่บนยอดเขาคือสถานพำนักของเจ้าชายแห่งสายหมอก หากเจ้าชายในตำนานจับตัวเขาไปจริง เธอต้องเจอเส้นทางเข้าไปในคฤหาสน์นั้นแน่

          แล้วก็เป็นอย่างที่ตั้งใจ

          "จับตัวคนร้ายได้หรือยังคะ" มิสึเมะแทรกขึ้นมากลางวงสนทนา "คนร้ายที่เป็นผู้ชาย สูงร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร"

          เสียงของเธอนุ่มนวล แต่บาดลึกราวกับสายฟ้าฟาดในความรู้สึกของมิสึโตะ

          "แต่ว่า...!"

          "ขอผม...คุยกับมิสึเมะได้ไหมครับ" เขาจับจ้องใบหน้าของน้องสาว ขณะถามขึ้นช้าๆ "เธอมีอาวุธมาหรือเปล่า"

          เด็กสาวสั่นศีรษะ พลางเขยิบเข้าไปสัมผัสไหล่คนเพิ่งฟื้น "พี่ชายก็รู้ ฉันบอกพี่ชายเเสมอ ทั้งหมดขึ้นอยู่กับว่าพี่ชายจะเชื่อหรือไม่ก็เท่านั้น"

          มิสึโตะขอเวลาส่วนตัวระหว่างเขากับมิสึเมะอีกครั้ง คราวนี้ทุกคนพากันออกจากห้องไป รวมทั้งคุณนายมิสึมิที่จับจ้องเด็กสาวด้วยแววตาอันสับสนระคนสงสัย

          เมื่อประตูถูกปิดลง มิสึเมะจัดดอกไม้ของยูงาริใส่แจกัน "วางใจเถอะค่ะ มันไม่มียาพิษแพร่กลิ่นหรอก ห้องนี้ยังมีคนอื่นแวะเวียนกันมา เธอไม่ฆ่าใครสุ่มสี่สุ่มห้าหรอกนะคะ"

          มิสึโตะเงียบไปครู่หนึ่ง "เธอรู้สินะ"

          มิสึเมะพยักหน้ายอมรับแต่โดยดี

          "เหตุผลล่ะ?"

          "เรื่องนั้นอยู่นอกขอบเขตที่พี่ชายควรรู้นะคะ" เธอเว้นวรรค "แต่เชื่อเถอะ ฉันเป็นคนเดียวที่ช่วยชีวิตพี่ชายได้"

          "ทั้งที่เธอเข้าข้างยูงาริ?"

          "อย่าเกลียดฉันเลยนะคะ แต่ถึงฉันจะเข้าข้าง พี่ชายไม่เคยตายสักครั้งนี่คะ" เธอวางมือลงบนไหล่เขาอีกครั้ง "อยู่กับเจ้าชาย แล้วพี่ชายจะปลอดภัยอย่างแท้จริง ฉันจะคอยจัดส่งเสบียงกับสิ่งของที่ต้องการให้นะคะ"