In the Mist. สายใยรักในม่านหมอก Yaoi , BL

         เป็นเวลาหลายสัปดาห์แล้วที่คุณนายมิสึมิได้แต่ประกอบพิธีเรียกตัวบุตรชาย แต่กลับไม่มีวี่แววเลยสักนิด ทางเจ้าหน้าที่ที่เข้ามาตรวจสอบก็มิอาจระบุแน่ชัดว่ามิสึโตะหายไปได้อย่างไร
 
         ท่ามกลางความเสียใจของคุณนายมิสึมิ ยังมีอีกหนึ่งคนที่ใช้เวลาตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาในการตามหาคู่หมั้น เธอพยายามศึกษาตำนานเกี่ยวเจ้าชายแห่งสายหมอกเพื่อค้นหาที่อยู่ของเขา แต่ไม่ว่าจะตามหาเท่าไหร่ ทั้งพยายามบุกขึ้นเขาไปจนเกือบตกจากหน้าผาที่มีหมอกหนาปกคลุม คู่หมั้นคู่แค้นของเธอก็ยังไม่ปรากฏออกมาแม้แต่เงา
 
         'อยู่ที่ไหนกันนะ!'
 
         มิสึเมะมองความหงุดหงิดของเด็กสาวด้วยรอยยิ้มอันสุขุมเฉกเช่นที่แล้วมา เธอบรรจงชงน้ำชาต้อนรับการกลับมาของอีกฝ่ายโดยไม่บอกถึงสิ่งที่ตัวเองกระทำเลยแม้แต่น้อย "ด้านนอกนั่นไม่มีวี่แววของพี่ชายอีกแล้วหรือคะ"
 
         ยูงาริยกถ้วยน้ำชาขึ้นจรดริมฝีปาก "ไม่มีเลย"
 
         เธอจ้องเด็กสาวที่กำลังชงชาเพิ่ม
 
         จากที่สอบถามพูดคุยกับคนในบ้าน สองพี่น้องคู่นี้ก็เข้ากันได้ดีมาโดยตลอด ทำไมถึงยอมช่วยเธอกำจัดพี่ชายตัวเองกันนะ มีความโกรธแค้นอะไรอยู่ในใจหรือไรกัน
 
         เธอเคยถามข้อสงสัยนี้มานับร้อยครั้งในวันคืนที่ผ่านมา แต่ทุกครั้งจะมีเพียงรอยยิ้มและคำปฏิเสธ ตรงกันกับทุกเสียงพูดกล่าว เขาและเธอคือพี่น้องที่เข้ากันได้ดี เป็นพี่ชายที่พร้อมจะปกป้องน้องสาวจากการรังคัดรังแก และเป็นน้องสาวที่คอยช่วยเหลือพี่ชายอย่างดี ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีรอยด่างพร้อยในความสัมพันธ์นี้เลยสักนิด
 
         แล้วมันเพราะอะไรกัน
 
         มิสึเมะรู้ว่ามีดวงตาเช่นไรกำลังมองเธออยู่ ถึงกระนั้นก็ยังนั่งชงชาอย่างสงบได้
 
         เธอรู้อยู่เต็มอกว่ายูงาริไม่มีวันหาพี่ชายเธอเจอแน่นอน เมื่อสามวันก่อนเธอเพิ่งให้สายโซ่กับคิริเคียวคุไป สำหรับความโดดเดี่ยวตลอดสี่ร้อยปี เขาไม่มีวันยอมปล่อยให้มิสึโตะออกมาเสี่ยงกับว่าที่ฆาตกรสาวหรอก
 
         แต่พี่ชายเธอไม่ใช่ประเภทที่จะถูกขังได้ง่ายๆ ด้วยสิ เพราะฉะนั้น...เวลาแห่งความสงบสุขนี้ควรถูกใช้อย่างคุ้มค่า
 
         มิสึเมะยิ้มกว้าง "จริงสิคะ คุณยูงาริ ให้ฉันวัดขนาดตัวหน่อยสิคะ คุณร้ามาซาโกะซื้อผ้าจากในเมืองมาฝากพอดีเลยค่ะ"
 
         ยูงาริส่งเสียงร้องประหลาดใจออกมาเบาๆ "ทำไมล่ะ?"
 
         แต่คนถูกถามกลับทำหน้าประหลาดใจยิ่งกว่า "ก็คุณยูงาริบอกว่าอยากให้ฉันช่วยตัดเสื้อผ้ามาสัปดาห์ที่แล้วไงคะ"
 
         ภาพความทรงจำผุดขึ้นมาในสมองช้าๆ
 
         เด็กสาวบังเกิดความกลัดกลุ้มว่าตัวเองคงจะหมกมุ่นกับการแก้แค้นให้คุณย่าจนลืมรายละเอียดปลีกย่อยในช่วงเวลาที่ผ่านมามากเกินไปแล้ว
 
         ยูงาริปล่อยให้อีกฝ่ายวัดสัดส่วนร่างกายตนเองตามใจชอบ ในความคิดเริ่มครุ่นคำนึงถึงข้อมูลที่สืบค้นมาตลอดทั้งเดือน เขาก็เหมือนชาวบ้านที่นี่ ใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในหมู่บ้าน พวกเพื่อนที่โรงเรียนกับญาติที่พอจะรู้จัก คุณนายมิสึมิก็โทรไปเช็คเรียบร้อยทุกคน แต่ถึงพวกนั้นจะโกหกไป ทางเจ้าหน้าที่คงไม่ยอมปล่อยไปเฉยๆ แน่ เพราะคดีคนหายคราวนี้ค่อนข้างดังในหมู่บ้านอันแสนเรียบง่ายแห่งนี้นัก
 
         'อ๊ะ...'
 
         ยูงาริมองสายวัดที่ชักกลับไปด้วยความตกใจ เมื่อครู่นี้ ชั่วขณะหนึ่งที่เธอรู้สึกราวกับถูกโอบกอดจากเด็กสาวด้านหลัง มันแผ่ความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดเข้ามาเสมือนไม่ใช่การวัดตัวธรรมดา
 
         "อย่าคิดมากเลยนะคะ" มิสึเมะกระซิบข้างหู คำพูดของเธอทำให้ยูงาริรู้สึกอับอายยิ่งนัก มันฟังดูคล้ายอีกฝ่ายสามารถอ่านใจเธอได้อย่างไรอย่างนั้น เด็กสาวกล่าวต่อไป "เรื่องพี่ชายน่ะ...เดี๋ยวทุกอย่างก็เรียบร้อยเองล่ะค่ะ"
 
         ยูงาริแทบถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก "น่ะ...นั่นสินะ"
 
         มิสึเมะเผยยิ้มพึงพอใจออกมาเงียบๆ เป็นรอยยิ้มเล็กๆ เฉกเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา แววตาของเธอฉาบฉายไปด้วยความอ่อนโยนนัก
 
         ฉับพลันนั้นเอง บานประตูเลื่อนแบบญี่ปุ่นถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว คนรับใช้วัยกลางคนแจ้งข่าวด้วยใบหน้ายินดียิ่งกว่าสิ่งใด
 
         "ท่านมิสึโตะกลับมาแล้วค่ะ!"
 
         ยูงาริผละออกจากสายวัดตัวโดยไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น นั่นสร้างความขุ่นเคืองในเสี้ยววินาทีเล็กๆ ระหว่างมิสึเมะกับพี่ชายของเธอ
 
         ถึงกระนั้น...เธอก็ยังคงถอนหายใจออกมาพร้อมเผยรอยยิ้มอันแสนอ่อนใจ