ราคีพ่ายเสน่หา

ฉันพยายามถ่วงเวลาให้นานที่สุดแบบทุกๆครั้งที่ผ่านมา และเมื่อถึงเวลาอันสมควร ฉันก็ออกไปอย่างจำใจ
เมื่อมองไปที่เตียงก็เห็นเค้านอนหลับอยู่ในผ้าขนหนูเช่นเดิม ฉันค่อยๆเดินไปอย่างช้าๆ ก่อนจะนั่งลงอีกฝั่งตรงข้าม จาดนั้นก็ดูให้แน่ใจว่าเค้าหลับจริงๆ ก่อนจะ… หยิบเอายานอนหลับที่ซ่อนไว้ในกระเป๋าออกมา และเทมันลงในแก้วน้ำ
ฉันทำแบบนี้ทุกครั้งที่ผ่านมา เพราะอาเสี่ยพุงโตทั้งหลายมักจะกินเหล้าจนเมาไม่รู้เรื่อง ฉันก็เอายาใส่ในน้ำและให้คนพวกนั้นกินและพอหมดเวลาฉันก็จากไปโดยที่ไม่ได้เสียอะไรให้คนพวกนั้นเลย…
“นี่เธอทำแบบนี้มานานรึยัง”เสียงแหบพร่าดังจากข้างหลัง ฉันสะดุ้งเฮือกจนทำแก้วน้ำหกเลอะไปหมด
“ว้ายย!!!”
“ฉันสามารถโทรแจ้งตำรวจมาจับเธอได้ข้อหาต้มตุ๋นเลยนะ” ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างของฉันก็ถูกผลักลงบนเตียงพร้อมทั้งโดนกดข้อมือทั้งสองข้างไว้ ผ้าขนหนูที่พันไว้ก็คล้ายว่าจะหลุดลงมาให้ได้
“บอกความจริงกับฉันมา เธอทำแบบนี้เผื่ออะไร” แววตาเกรี้ยวกราดจ้องมองฉัน ฉันไม่สามารถหนีความจริงได้อีกต่อไป
“ถ้าฉันบอกกับคนพวกนั้น ว่าฉันไม่อยากให้เค้ามาเสพสุขบนร่างกายฉัน เค้าจะยอมมั้ย?”
“ถ้าฉันไม่รู้จักเอาตัวรอด ฉันจะต้องทนโดนรังแกแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน”
“ฉันเกลียดทุกอย่างที่เป็นฉัน ฉันขยะแขยงร่างกายที่ต้องโดนกี่คนไม่รู้ต่อกี่คนมาแตะต้อง”
“ขอร้องหล่ะ ปล่อยให้ฉันหนีไปได้มั้ย ให้ฉันได้เป็นอิสระจากนรกนี่ที่ได้มั้ย” สิ้นเสียงน้ำตาที่ถูกเก็บไว้นานแสนนานก็ไหลพล่านออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร เหมือนฉันได้ระบาย เหมือนฉันได้ปลดปล่อย
“ไปสะ… ถ้าโชคดีเราจะได้เจอกันอีก และจำไว้ ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้” เค้าลุกออกจากร่างกายฉันและหันหลังให้ เหมือนเสียงสวรรค์ ฉันรีบแต่งตัวอย่างรวดเร็ว
“ขอบคุณนะคะ ฉันจะจำคุณไปจนตายเลย” ฉันกล่าวขอบคุณเค้าอย่างสุดซึ้งก่อนจะยิ้มอย่างดีใจที่สุดและออกจากห้องไปด้วยความเร็ว หารู้ไม่เลยว่าสายตาของชายหนุ่มที่มองตามหลังนั้นมีความสุขเพียงใด