ราคีพ่ายเสน่หา

“นี่ ยัยขี้เกียจ กี่โมงกี่ยามแล้วหะ?!!! เวลาเป็นเงินเป็นทองนะย่ะ อยู่ที่นี่อย่าคิดว่าได้มาอาศัยขอน้ำขอข้าวฉันกินฟรี หัดทำตัวให้มันกระปรี้กระเปร่าพร้อมหาเงินหน่อยเซ่” เสียงแหลมบาดโสตประสาทดังขึ้นจากประตูห้อง ฉันสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะมองผ่านกระจกไปทางผู้หญิงร่างท้วมแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าหลากสีและแต่งหน้าจัด ทุกคนที่นี่เรียกเธอว่า ‘เจ๊’

ใช่แล้ว… สถานที่โลกีย์ที่ฉันอาศัยอยู่นี่มันช่างน่าขยะแขยง แต่ผู้หญิงที่เข้ามาอยู่ที่นี่ใช่ว่าอยากจะออกก็ออกไป ตั้งแต่วันที่เข้ามาอยู่ที่นี่ ทุกคนจะไม่มีคำว่าอิสระอีกตลอดไป แม้ภายในห้องจะกว้างใหญ่และเป็นแค่ห้องของฉันคนเดียว มีเตียงที่แสนจะใหญ่และนุ่มหรูหรา ภายในห้องตกแต่งอย่างสวยหรูและมีแม่บ้านคอยทำความสะอาดทุกวัน แต่ใช่ว่าจะสุขสบาย เพราะสถานที่แห่งนี้ มีไว้แค่นอนพักให้ร่างกายหายเหนื่อยจากการทำงาน ฉันแทบไม่เคยได้เห็นแสงอาทิตย์ เพราะทุกครั้งที่ลืมตาขึ้นมา พระอาทิตย์ก็ลับตาฉันไปแล้ว แม้อยากจะฝืนร่างกายมองออกไปทางหน้าต่างเพื่อดูแสงในตอนเช้า แต่ฉันก็ต้องรีบปิดมันลงทันที เมื่อผู้ชายหลายสิบชีวิตจากด้านล่างมองขึ้นมาด้วยสายตาน่าขยะแขยง มีผู้หญิงหลายคนที่อยู่ร่วมตึกเดียวกับฉันแต่คนละห้อง บางคนที่มีอายุมากหน่อยก็จะโดนเก็บไว้ในห้องตู้กระจก พักรวมกัน หรือใครที่เป็นโรคก็จะโดนเอาไปทิ้งเยี่ยงสัตว์  ฉันไม่อยากเจอเหตุการณ์ที่น่ากลัวแบบนั้น ฉันไม่อยากคิดถึงมันว่ามันจะมาถึงเมื่อไหร่ ฉันทำได้แค่รอเวลาอย่างไร้จุดหมาย  ฉันอยากเรียนหนังสือให้มากกว่านี้ อยากทำงานที่สะอาด ไม่ใช่ทำงานโดยให้คนหาความสุขบนร่างกายฉัน… คิดแล้วขยะแขยงตัวเองสิ้นดี

ถ้าไม่ใช่เพราะคืนนั้นที่ฉันไปอยู่ตรงนั้น… วันนี้ฉันคงไม่ต้องมาอยู่ในที่แบบนี้…

“เอ้า!!มัวคิดอะไรอยู่ รีบๆเข้าสิ ลูกค้าฉันรอนาน เดี๋ยวคอยดูเถอะ ถ้าฉันเสียลูกค้านะ ฉันจะจับแกไปขังในคุกใต้ดิน!!” จบประตูก็ปิดลงดังปั่ง

“คุกใต้ดินหรอ หึ…” ฉันแสยะยิ้มก่อนมองตัวเองผ่านกระจก ก่อนที่ความทรงจำจะดิ่งลงไป ในตอนนั้นฉันร้องไห้จะเป็นจะตายเพราะรับความจริงไม่ได้ แม้จะโดนทุบจะโดยฝาด ฉันก็พยายามจะหนี จนฉันโดนจับไปขังที่คุกใต้ดิน ห้องที่ไม่มีแสงสว่าง ไม่มีอาหาร มีเพียงหนูกับแมลงสาปที่อยู่เป็นเพื่อนฉัน กลิ่นสาปน้ำเน่าจากท่อระบายน้ำคลุ้งไปทั่งคุก…

                นัยน์ตาสีน้ำตาอ่อนมองทะลุผ่านกระจกอย่างไร้ความหมาย ใบหน้าเรียวยาวรับกับคิ้วพาดองศาพอเหมาะ จมูกโด่งเป็นสัน กับริมฝีปากทรงกระจับสีแดง ดวงตากลมโตถูกปัดด้วยมาคาร่าและแต่งหน้าอย่างงดงาม ผิวขาวใสราวกับผิวลูกผู้ดี… ให้ตายสิ พ่อกับแม่ฉันเป็นใครกันนะ ทำไมเค้าถึงทิ้งฉันให้เผชิญโลกที่โหดร้ายคนเดียวแบบนี้ ทำไม ทำไม ไม่เอาฉันไปด้วย… เค้าไม่รักฉันรึไง แววตาสั่นระริกเคลือบด้วยน้ำตา แต่แล้วเธอก็ต้องมองขึ้นสูงเพื่อให้น้ำตาไหลลึกลงสู่หัวใจเช่นทุกครั้ง

“ไปกันได้แล้ว” เสียงที่ฉันคิดว่าคือเสียงของนรกดังขึ้น ใช่.. มันเปิดรับฉันแล้ว คืนนี้ ฉันต้องเผชิญกับความน่ากลัวอีกแล้ว…