ราคีพ่ายเสน่หา

ครืดดดด!!! เปรี้ยง!!!!!!

เสียงฝนกระทบกับพื้น พร้อมเสียงฟ้าร้องคำรามดังทั่วบริเวณ ท่ามกลางสายฝนนั้นมีเพียงผู้หญิงคนเดียวที่ยืนถือร่มอยู่หน้าโรงแรม5ดาว เหมือนกำลังรอใครบางคน

“บ้าชิบ! ยังทนยืนตากฝนอยู่ได้ น่ารำคาญ!!” เสียงคำรามดังขึ้นอย่างหงุดหงิด พร้อมกับชายร่างสูงที่ยืนมองผ่านกระจกบานใหญ่ออกไปยังด้านล่าง แม้จะเห็นเพียงแต่ร่ม ก็สามารถเดาได้ว่าเธอคือใคร

“คุณชายครับ อีก1ชม. เครื่องจะออกแล้วนะครับ…” การ์ดส่วนตัวของลูกชายคนเล็กตระกลูทรัพย์วัทนากุลกล่าวขึ้นอย่างนอบน้อม

“แล้วก็… คุณผู้หญิงท่านโทรมาไม่ขาดสายเลยนะครับ”

“หุบปากสักทีน่า!!” สายตาเกรี้ยวกราดหันขวับพร้อมขว้างแก้วคริสตันไปยังพรมแดง แต่ด้วยความแรงจึงทำให้มันแตกละเอียด

“อะเอ่อ… คุณผู้หญิงต้องการจะคุยด้วยครับ” การ์ดอีกคนเดินเข้ามาอย่างหวาดเกรงก่อนจะค่อยๆยืนโทรศัพท์ไป คุณชายเล็กแสดงอาการไม่พอใจแต่ก็คว้าไปอย่างหลีกไม่ได้

“ครับแม่… กลับสิครับแม่ ผมจะอยู่ต่อทำไม…”น้ำเสียงแปรเปลี่ยนเป็นสุขุมขึ้นเมื่อพูดกับปลายสาย

“ที่นี่ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจสำหรับผมเลย” คำพูดสุดท้ายทิ้งไว้พร้อมสายตาที่ไร้ซึ่งความอาวรณ์ต่อผู้หญิงใต้ร่มคันนั้น

                ภายใต้ร่มคันนั้น ผู้หญิงผมยาวสีดำขลับในมือด้านหนึ่งถือร่มไว้แม้จะหนาวสั่นเพราะละอองฝน ส่วนมืออีกด้านหนึ่งกำลังหมุนสร้อยคอที่สำหรับเธอแล้วมีค่ามากจนประเมินราคาไม่ได้… สร้อยจากผู้ชายที่ทำให้โลกที่มืดมนของเธอสดใส

                แต่ในคืนนี้เป็นคืนสุดท้าย ที่ความฝันอันหอมหวานของเธอได้พังทลายลงอย่างหมดสิ้น

เปรี้ยง!!!!!!!!

ฟ้าแลบเข้าตาจนคุณชายภาคีต้องยกแขนขึ้นมาบังตาพร้อมกับหันหน้าหลบ และเป็นเวลาเดียวกันที่หญิงสาวเจ้าของร่มคันนั้นได้หายไป แต่คุณชายเองก็หารู้ไม่ เพราะหลังจากนั้น เค้าก็ไม่หันกลับไปมองแสงนั้นอีกเลย