กลรักเกาะสวาท [Romance 25+]

ตอนที่ 10 (สุดท้าย)
 
แดเนียลระบายรอยยิ้มอ่อนโยนส่งให้หญิงสาวตรงหน้า เขาทั้งรักทั้งหลงเธอจนแทบคลั่ง และไม่คิดเลยว่าวันนี้เขาจะมีโอกาสได้เธอมาเป็นภรรยาและเป็นแม่ของลูกเขาในอนาคต
          “เปล่าครับ...อาแค่อยากกอดเอพริลไว้แบบนี้”
          “ไม่เอาหรอกค่ะ เอพริลตัวหนัก อาแดนจะปวดหลังเอานะคะ ปล่อยเอพริลลงเถอะค่ะ”
          ชายหนุ่มค่อยๆ ปล่อยหญิงสาวลง และเมื่อเท้าของเธอแตะพื้น เมริษาก็พบว่าตอนนี้เสื้อผ้าของเธอที่สวมใส่ขึ้นเครื่องมา ไม่สามารถใส่ออกไปจากห้องน้ำแห่งนี้ได้อีกแล้ว รวมไปถึงบราเซียร์กับแพนตี้ตัวจิ๋วที่กระจัดกระจายอยู่นั้นด้วย
          “ใส่เสื้ออาไว้ เดี๋ยวเราก็เดินทางถึงแล้วครับ” แดเนียลสวมเสื้อยืดของเขาให้หญิงสาว โชคดีที่หลานสาวของเขาตัวเล็กนิดเดียว เสื้อยืดที่เขาสวมใส่มาจึงยาวปิดแก้มก้นเธอได้พอดี แต่เมื่อชายหนุ่มไล่สายตามองหญิงสาวตั้งแต่หัวจดเท้า เขาก็ต้องกลืนน้ำลายลงคอ เพราะรูปร่างยั่วยวนมันล่อตาล่อใจเขาเสียจริง ยอดปลายถันอวบชูชันทะลุผ่านเสื้อยืดออกมาเมื่อร่างกายหญิงสาวปราศจากบราเซียร์ห่อหุ้ม
          “เอพริล...” เสียงแหบพร่าเอ่ยเรียกชื่อเธอ เมื่อหญิงสาวกำลังยืนจ้องตาอาหนุ่มด้วยสายตาไร้เดียงสา มันเรียกอารมณ์ที่อยากจะรักแม่หลานตัวดีให้สลบคาอกของเขาเสียจริง
          “คะ?” เมริษาเลิกคิ้วสูงด้วยความสงสัย
          “เรากำลังยั่วอาอยู่นะ รู้ตัวไหม”
          “อาแดน...!” หญิงสาวก้มมองตามสายตาของอาหนุ่ม แล้วก็ต้องส่งเสียงร้องลั่น เธอรีบเปิดประตูห้องน้ำออกไป ก่อนที่เธอจะโดนอาหนุ่มส่งเธอขึ้นสวรรค์อย่างที่ใจเธอปรารถนา เมื่อคิดถึงตรงนี้ใบหน้านวลก็เห่อแดงด้วยความเขินอาย เมื่อนึกถึงความเสียวซ่านสยิวที่ชายหนุ่มมอบให้เธอ ...ก๋ากั๋นจริงเชียวเรา!
 
          ณ เกาะคริสตัล
        “ไม่เอาค่ะ!”
          “เอพริล อย่าดื้อสิ...ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อแต่ก่อนเราก็ทำกันแบบนี้มาตลอด” แดเนียลเดินตามหญิงสาวที่กำลังพยศเดินออกจากห้องไป
          “ไม่เอาค่ะ ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เอพริลต้องอยู่คนเดียวให้ได้โดยที่ไม่มีอาแดนค่ะ”
          “แล้วทำไมต้องทำอย่างนั้น ในเมื่อเราก็ยังมีอาอยู่...หือ?” ชายหนุ่มเดินเข้ามาฉุดแขนกลมกลึงให้หันมาเผชิญหน้ากันแต่โดยดี
          “ก็เอพริล สัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าต่อไปนี้จะยืนด้วยขาของตัวเองให้ได้ เพราะถ้าหากวันไหนอาแดนทิ้งไป ตัวเองจะได้ไม่ลำบาก” เมริษาจ้องตาชายหนุ่มเขม็ง
          “เหลวไหลน่า อาจะทำอย่างนั้นได้ยังไงกัน อาไม่มีวันทิ้งเอพริลหรอกนะคนดี... มา...กลับไปคุยกันในห้องดีๆ” แดเนียลกุมมือเล็กและจูงกลับเข้าห้อง
          “ทำไมจะไม่มีวัน! ในเมื่อครั้งก่อนอาแดนยังทำมันได้เลย อย่ามาพูดว่าจะไม่มีวันทิ้งเอพริลไป พออาแดนมีสาวๆ หรือต้องแต่งงานไป สุดท้ายเอพริลก็ต้องอยู่คนเดียวอยู่ดี” หญิงสาวสะบัดมือออกจากการเกาะกุม ตะโกนลั่นห้อง ปล่อยน้ำตาแห่งความเจ็บช้ำที่นึกถึงวันที่เขาทิ้งเธอไว้เพียงลำพังด้วยความเจ็บปวด
          “โถ่...เอพริล...อาขอโทษนะคนดี ไม่ร้องนะ อาเองก็เสียใจที่ทำแบบนั้น แล้ววันนี้อากลับมาเพื่อจะมาขอโทษเราไง ยกโทษให้อาได้ไหม” ชายหนุ่มโอบกอดร่างบอบบางที่สั่นเทาเอาไว้แนบอก หัวใจของเขากระตูบวูบทันทีที่เห็นอาการเสียอกเสียใจของหญิงสาวตรงหน้า ถ้าหากวันนั้นโธมัสและมัลลิกาเอ่ยปากบอกเขาว่าจะยกลูกสาวคนนี้ให้ มีหรือที่เขาจะยอมทิ้งหัวใจตัวเองออกมาอย่างนั้น แต่ที่เขาทำไปทุกอย่างก็เพื่อเธอคนเดียว การที่เขายอมเดินออกมาจากชีวิตวัยรุ่นของเมริษาก็เพื่อต้องการให้เธอได้ใช้ชีวิตอย่างเด็กทั่วไป ไม่ใช่มาติดแหง็กอยู่กับหนุ่มอายุสามสิบหกที่มีศักดิ์เป็นอาเช่นเขา
          “เอพริลไม่ยกโทษให้” เสียงอู้อี้เอ่ยผ่านออกมาจากลำคอระหง เธอจะไม่มีวันยกโทษให้เขาง่ายๆ แน่ๆ ในเมื่อเขาทำให้เธอต้องจมอยู่กับความคิดถึงเป็นเวลาหลายปี จู่ๆ เขาจะมาบอกขอโทษสั้นๆ อย่างนั้นเหรอ ...ไม่มีทาง!
          “แล้วอาต้องทำยังไง เราถึงจะยอมยกโทษให้ครับ”
          “ไม่รู้...เอพริลไม่รู้ รู้แต่ว่าจะไม่ยกโทษให้อาแดนง่ายๆ แน่นอน!” คนตัวเล็กประกาศกร้าว
          เมื่อแดเนียลเห็นว่าหลานสาวนอกไส้เริ่มสงบลง เขาจึงใช้วิธีเอาชนะหญิงสาวในแบบฉบับของเขา ซึ่งคนที่เกิดหลังเกือบรอบมีหรือที่จะตามเล่ห์เหลี่ยมที่แพรวพราวของเขาทัน
          “ถ้าเป็นอย่างนั้น เอพริลก็ยิ่งต้องนอนห้องเดียวกับอาใหญ่เลย เพราะถ้าขืนอาปล่อยให้เราแยกห้องกันนอน เมื่อไรเราสองคนจะปรับความเข้าใจกันได้ล่ะ ...จริงไหม?”
          “ไม่เอา...เอพริลไม่นอนห้องเดียวกับอาแดน...เอพริลจะแยกห้องนอน...ปล่อยเอพริลเดี๋ยวนี้นะ...ปล่อย!” หญิงสาวพยายามต้านแรงดึงของอาหนุ่มเอาไว้ ไม่ยอมเดินไปตามแรงฉุดของคนตัวโตกว่าง่ายๆ แต่สุดท้ายร่างบอบบางก็ต้องปลิวขึ้นสู่อ้อมกอดแกร่งอย่างไม่อาจขัดขืนได้
          แดเนียลอุ้มร่างเด็กหัวดื้อมาวางไว้บนโซฟานุ่มที่ตั้งอยู่ปลายเตียงนอน ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งตามหญิงสาว และกักตัวเธอไว้ด้วยแขนแกร่งทั้งสองข้าง
          “เอพริล...ฟังอานะ...อาขอโทษที่ทิ้งเราไป และอาก็รู้สึกผิดถึงได้กลับมาวันนี้ไง เอพริลจะไม่ให้โอกาสอาเลยจริงๆ หรอคนดี” ชายหนุ่มปัดปอยผมสีน้ำตาลเข้มทัดข้างใบหูเนียน ก่อนจะจุมพิตที่ขมับของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา
          “ก็เอพริลบอกอาแดนแล้วยังไงล่ะคะ ว่าไม่ยกโทษให้ ดูเหมือนอาแดนจะไม่เข้าใจนะคะ” น้ำเสียงของหญิงสาวอ่อนลงบ้างแล้ว แต่ก็ยังคงต่อต้านในแบบที่เธอเป็นอยู่เช่นเคย คนที่ใจเย็นกว่าและรู้ใจเธอเป็นอย่างดีรีบเอ่ยต่อ
          “ไม่เอาน่าคนดี เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ นอนด้วยกัน ทำกิจกรรมต่างๆ ร่วมกัน ดีไหม”
          “ไม่เอาค่ะ เอพริลอยู่คนเดียวโดยที่ไม่มีอาแดนนอนกอดมาตั้งหลายปี ตอนนี้เอพริลเริ่มจะชินแล้วค่ะ” เมริษาเบือนหน้าหนีไปทางอื่น เธอไม่สามารถทนเห็นสายตาอ้อนวอนคู่นั้นได้นาน ไม่อย่างนั้นเธอคงต้องใจอ่อนยอมให้เขาอีกเป็นแน่
          “แล้วอาต้องทำยังไง เอพริลถึงจะหายโกรธและยกโทษให้อา” แดเนียลกระชับวงแขนโอบกอดหญิงสาวแน่นขึ้น ดูจากท่าทางแล้วแม่ตัวดีคงไม่ยอมลงให้เขาง่ายแน่ๆ แผนสองล่ะแดเนียล...นายต้องมีแผนสองนะ! บอกกับตัวเองในใจก่อนจะยกยิ้มมุมปากขึ้น
          “เอพริลไม่อยากนอนห้องนี้ค่ะ เอพริลขอมีห้องส่วนตัวนะคะ” หญิงสาวหันกลับมาสบดวงตาคมดุคู่สวย
          “ได้สิ อายอมก็ได้ แต่...เอพริลต้องใช้ห้องนั้นเป็นห้องส่วนตัว เพราะที่บ้านหลังนี้มีแค่สองห้องเท่านั้น” ชายหนุ่มหันหน้าไปทางประตูที่เชื่อมห้องทั้งสองเอาไว้ พร้อมกับใบหน้านวลก็หันมองตาม
          “โอเคค่ะ ถ้าอย่างนั้นเอพริลขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ เริ่มรู้สึกเพลียๆ ด้วยแล้วสิ ส่วนเรื่องรายละเอียดของงานที่อาแดนจะให้เอพริลทำ ไว้พรุ่งนี้เช้าเอพริลค่อยมาคุยนะคะ” หญิงสาวลุกขึ้นพรวด เพราะกลัวว่าอาหนุ่มจะเปลี่ยนใจไม่ยอมให้เธอแยกห้องนอน แต่แล้วชายหนุ่มก็ลุกตามเธอขึ้นมาเสียดื้อๆ
          “อาแดนจะไปไหนเหรอคะ” เมริษาหันมาถามชายหนุ่มด้วยความแปลกใจ
          “เอ้า...ก็อาจะไปนอนห้องเดียวกันกับเอพริลไง ในเมื่อเอพริลไม่อยากนอนห้องนี้ อาก็ไปนอนห้องส่วนตัวของเอพริลด้วยก็ได้ ง่ายนิดเดียว อานอนที่ไหนก็ได้ที่มีเอพริลครับ” ชายหนุ่มตอบออกมาหน้าตาเฉย ไม่ทุกข์ร้อนอะไรกับการขอมีห้องส่วนตัวของหญิงสาว
          “อาแดน!” หญิงสาวเดินกระแทกเท้าปึงปัง หายเข้าไปในกรอบประตูที่เชื่อมห้องทั้งสองเอาไว้ โดยมีร่างของชายหนุ่มเดินตามมาติดๆ เธอเคยจะเอาชนะอาแดนคนนี้ได้สักครั้งไหมเนี่ย ...เมริษา!
 
 
มีความสุขในการอ่านนะคะ
ปันปัณณ์...