[H'Devil] ดนตรีร้ายมัดหัวใจยัยจอมแสบ

H'Devil ดนตรีร้ายมัดหัวใจยัยจอมแสบ
ตอนที่ 1
 
     มหาวิทยาลัย CT ที่พวกฉันเรียนอยู่ถือได้ว่าเป็นมหาวิยาลัยชั้นนำของประเทศเลยทีเดียว แต่ด้วยค่าเทอมที่แพงเอาการอยู่ ทำให้คนที่มีฐานะไม่ค่อยดีไม่มีโอกาสได้เรียน (นอกเสียจากว่าจะได้ทุนน่ะนะ) ฉันเรียนอยู่ในคณะบริหารธุรกิจชั้นปีที่ 3 จริงๆเพื่อนๆในกลุ่มฉันก็เรียนคณะนี้กันหมดแหละเพราะทางบ้านพวกเรามีธุรกิจที่รอให้พวกเราไปจัดการอยู่..เป็นหน้าที่ที่หนักหนาอยู่เหมือนกัน
     
     จะว่าไปแล้วช่วงนี้ก็มีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นอยู่ไม่น้อย เพราะสองวันก่อนตอนที่ฉันเข้าไปดูร้าน 'Devil Bakery' ซึ่งเป็นร้านที่ฉันบริหารเอง โดยมีพวกเพื่อนๆเป็นหุ้นส่วน ก็เจอกับพี่เมลฝ่ายกิจกรรมของมหาวิทยาลัย มาขอให้ช่วยเรื่องการจัดงานที่จะมีขึ้นในอีกสามเดือนข้างหน้า งานนี้ถือเป็นงานที่มีความสำคัญกับมหาวิยาลัยมากๆ ถ้าฝ่ายกิจกรรมดูแลงานไม่ดีอาจโดนไล่ออกเลยก็ได้
     
     งานที่พี่เมลให้ฉันช่วยคืออะไรน่ะหรอ.. ควบคุมดูแลวงดนตรีที่ไร้ชื่อเสียงยังไงล่ะ ไร้สาระชะมัด.. ตอนแรกชั้นก็ไม่เข้าใจหรอกนะว่าพี่เมลจะให้ชั้นดูแลทำไม แต่ก็มารู้ทีหลังว่ามันเป็นเพราะฉันถือได้ว่ามีชื่อเสียงในมหาวิทยาลัยอยู่ไม่น้อย เพราะงั้นถ้าฉันมาดูแลวงดนตรีเน่าๆนี่ล่ะก็..ต้องมีคนรู้จักไอวงดนตรีบ้านี่มากขึ้นแน่ๆ
   
      เหอะๆ แผนการแยบยนใช้ได้...
     
     "ยัยหง นั่งทำหน้ายักษ์ทำไมตั้งนานสองนาน ฉันเห็นแล้วตลกว่ะ" เสียงน้ำพูดขึ้นมาทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ทันที
     
     "แล้วนี่พิชไปไหนล่ะ" ฉันเลือกที่จะถามกลับไปแทนที่จะตอบคำถามไร้สาระนั้นให้เสียเวลา
     
     "ออมสินมาลากให้ไปดูตารางงานเมื่อกี้นี้เอง ไม่รู้ว่าทำไมวงการนางแบบของมันถึงได้งานเยอะขนาดนี้" น้ำบ่น
     
     "พวกเราเองก็เคยถ่ายแบบด้วยกันหนิ น่าจะเห็นว่ายัยนั่นโปรขนาดไหน แถมยังเข้าวงการนี้ตั้งแต่มัธยมอีก ไม่แปลกที่งานจะเยอะ" จิอธิบายด้วยสีหน้าเอือมๆ
     
     "ชิ!! ฉันไม่เข้าใจเลย ทั้งๆที่ฉันสนิทกับออมสินมานานพอๆกับพิชแท้ๆ ทำไมออมไม่ชวนฉันไปถ่ายแบบบ้างล่ะ เป็นลูกเจ้าของโมเดลลิ่งซะเปล่า ไม่ใช้เส้นให้บ้างเลย" น้ำยังบ่นต่อ
     
     "หุบปากได้แล้วน้ำ ก็ดีแล้วที่ออมสินไม่ชวนแก เอาเวลาไปสอนเด็กต่อยมวยเหมือนเดิมล่ะดีแล้ว" ฉันเบื่อฟังยัยนี่บ่นเรื่องไร้สาระจริงๆ
     
     "รอนานมั้ยพวกแก เข้าห้องกันได้แล้วเร็วๆ" พิชที่วิ่งกลับมาบอกแล้วดึงแขนพวกเราเข้าคราส ก่อนจะสายไปมากกว่านี้
     
     นี่คือชีวิตประจำวันโดยปกติของฉันล่ะนะ ไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะเหมือนเดิมรึเปล่า พี่เมลไม่น่าหางานมาให้ฉันลำบากเลยจริงๆ แต่ก็นะ..ปฏิเสธไม่ได้แล้วหนิ จากนี้จะเป็นยังไงก็ช่างมันแล้วกัน
 
 
 
 
 
 
มาแล้ววววววววว นิยายเรื่องแรกของไรเตอร์ ฝากทุกคนเม้นโหวตติชมกันได้เลยนะคะ
ป.ล.นิยายเรื่องนี้ของกลุ่มไรเตอร์เองค่ะ