เพื่อนนะ

          " เธอมองเห็นทะเลแล้ว "

          " สวยเนอะทะเลที่นี่ "    เมื่อรถบัสใกล้ถึงที่หมายวิวนอกหน้าต่างจึงเห็นทะเลาีครามกระทบกับแสงแดดยามสายเป็นประกายระยิบระยับ ทะเลก็ต้องคู่กับสาวน้อยนี่นะ

          นักเรียนตอนนี้เราก็ถึงที่หมายแล้ว เดี๋ยวครูจะไปติดต่อกับครโรงเรียนอนุบาลก่อน...ส่วนพวกเธอก็รออยู่ข้างๆรถนะ "

ที่ปรึกษาเดินลงจากรถไป

          " ไคคุง... "    อามะตะตบแก้มของไคเบาๆ

          " หืม...อาราย... "

          " ถึงแล้ว...คนอื่นๆเค้าลงรถกันหมดแล้ว "

          " เผลอหลับไปซะได้ เมื่อยมั้ยล่ะนายน่ะ "

          " ยังจะถามอีกหรอ...ตอนนี้ขาชาหมดแล้ว(ไม่มีแรงกระดิกขาเลย) "

          "โทษทีๆ... "

          [ ไค ] ผมก็นอนตักคนแคระมาหลายกิโลเหมือนกัน

จะเมื่อยก็ไม่แปลก

          " เออะ... " 

          " ระวังหน่อยสิ "   เมื่อลุกคนแคระทำท่าจะล้ม โชคยังดี

ที่ผมคว้าแขนทัน

          " อ่า...ขอบใจนะไคคุง "            ยังจะมายิ้มอีกนายจะล้มอยู่แล้วนะ

          " ไหวมั้ยน่ะ "    

          " อืม...เห็นอย่างนี้ฉันแข็งแรงมากเลยนะ "     คนแคระทำท่าลุกนั่งให้ผมดู ดูจากตัวไม่น่าเชื่อว่าแข็งแรง  ผมหยิบกระเป๋าของผมและของอัม

          " เอ่อ ไคคุงนั่นมันกระเป๋าของฉันน่ะ "

          " ก็รู้ แค่อยากถืออ่ะ...เบาจังข้างในนายใส่

อะไรมามั้ยเนี่ย "     ผมคิดว่ากระเป๋าของอัมมันเบากว่าของผมเยอะเลย          

          " งั้นฉันถือกระเป๋าของไคคุงก็ได้"

          " ไม่...เลิกพูดมากแล้วเดินมาได้แล้ว เดี๋ยวก็ไม่ทันคนอื่นเค้าหรอก "      คนแคระยอมเงียบแล้วเดินตามผมต้อยๆ

เหมือนพาลูกหมามาเดินเล่นเลย [ ไค ] 

          [ อามะตะ ] คิดอะไรของเค้านะ? อยู่ก็อยากถือกระเป๋าใบใหญ่ๆตั้งสองใบ สงสัยไคคุงเป็นพวกบ้าพลังกำลังเพาะกล้าม

อะไรประมาณนี้ แหะ แหะอย่าบอกไคคุงนะ

          " นักเรียนเดี๋ยวเอาของไปเก็บไว้ที่พักก่อนนะ แล้วไปรวมกันที่หาดนะ เด็กๆรออยู่เร็วๆหน่อยล่ะ "    พวกผมเดินตามอาจารย์ทัตสึกิไปยังที่พัก เป็นบ้านพักหลักเล็กๆมีสองชั้น

จะใช้ทั้งหมดสามหลังบ้านพักชายบ้านพักหญิงและบ้านพักอาจารย์ เด็กๆจะนอนบ้านพักเดียวกับพี่เลี้ยงแยกชายหญิง

เหมือนกันโดยพี่เลี้ยงจะนอนชั้นบนส่วนชั้นล่างเป็นของเด็กๆ

ส่วนห้องน้ำมีชั้นละสี่ห้อง ซึ่งอาจารย์อนุญาตให้ไปใช้ห้องน้ำบ้านพักอาจารย์ได้ นักเรียนบ้านพักหนึ่งก็เกือบยี่สิบคนได้ห้องน้ำมีแค่แปดห้องคงไม่ไหวเหมือนกัน เพื่อนๆวางกระเป๋าไว้

เป็นตำแหน่งที่ตนจะนอน

          " ไคคุงนอนตรงไหนหรอ "

          " ฉันคิดว่า จะนอนห่างๆพวกนั้นหน่อย เดี๋ยวจะนอนกันไม่หลับ "     นั่นสินะ พวกเพื่อนๆยิ่งกลัวไคคุงอยู่ด้วย

          " ห้องมันก็ไม่กว้างพอที่จะนอนห่างๆกันได้ งั้นไคคุงนอนติดผนังเดี๋ยวฉันนอนข้างๆเพื่อนละกัน "    ผมคิดว่าเพื่อนคงไม่กลัวผมนะ ก็ผมมีอะไรน่ากลัวตรงไหนล่ะ

          " ตามนั้นก็ได้ "   หลัวจากวางกระเป๋าพวกเราก็เดินออกจากบ้านพักแล้วตรงไปยังชายหาดก่อนเดินไปหาเด็กๆ

อาจารย์ทัตสึกิแจกป้ายชื่อแขวนคอ ลายน่ารักเชียว

          " ต้องใส่เจ้านี่จริงๆหรอ "    ไคคุงมองป้ายชื่อ

          " หน่า เพื่อเด็กๆนะ "

          " ก็ได้ "     ไคคุงเหมาะดีนะเนี่ย [ อามะตะ  ]