จอมซาดิส(คิด)มีรัก

 

รุ่งเช้าวันต่อมา 

 

เอี๊ยดดด 

 

ปึ่กก! 

ด้วยอัตราการเบรครถแบบกระทันหันหัวฉันพลาดชนเข้ากับคอนโซลหน้ารถอย่างจัง

 

"โอ้ยย ไอ้บ้าขับดีๆหน่อยจะตายไหมฮะ -*-" ฉันหันไปโวยอย่างเหลืออด เมาม้ามาหรือไง 

 

"หุบปากแม่สาวน้อย -_-" ตามิ๊กยิ้มมุมปากมือเสยผม ก่อนจะพูดต่อ "ถึงบ้านเธอแล้ว ไม่ลงเหรอ?"

 

"เอ๊ะ จริงสิลืมไปเลย O_O" 

 

"เซอร์ไพร์จัง แฟนเธอมายืนรอด้วยแหละ" ตามิ๊กบุ้ยหน้าไปทางซัน ที่ยืนขมวดคิ้วอยู่หน้าบ้าน เหอๆ ฉันจะพูดกับซันยังไงดีนะ แล้วนี่ซันรู้หรือเปล่าว่าฉันหายไปกับหมอนี่ ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไร อีตามิกซ์เปิดกระจกรถลงแล้วก็ "what's up,man?" จากที่ซันขมวดคิ้วอยู่แล้วตอนนี้คิ้วพันกันยุ่งเข้าไปอีกปากเริ่มเบี้ยว อาการมือชักกระตุกเริ่มมาจากนั้น...

"sup พ่องง**#@!ดิ่"  

(-[]-)-) 

 

"พ่อตายเหรอฮะ -.-"

 

"แล้วพ่อแกสบายดีป่ะล่ะ -_-" 

 

"ไม่รู้สิ่ครับ ไม่เจอท่านนานแล้ว --"

 

มิ๊กตอกกลับแบบหน้าตาย ในขณะที่ซันกำหมัดแน่นเอี๊ยดเลย 

บรรยายกาศแบบนี้มันแปลว่าห่าไรคะ? ไม่ได้การล่ะ "ซันเค้าอธิบายได้" เออจะอธิบายยังไงวะเนี้ย พูดอะไรโง่ๆอีกแล้ว อีนังบ้า =_=' 

 

"จะอธิบายว่าอะไร! เธอหายไปกับมันทั้งคืนเนี่ยะนะ!!!"  นี่เป็นครั้งแรกที่ซันเรียกฉันว่าเธอแทนชื่อ รู้สึกแปลกๆไงไม่รู้ และในทันทีมิ๊กก็พูดสวนขึ้นมา 

 

"เมื่อคืนผมเป็นคนพาเธอไปเอง จบยัง" 

 

"หนอยย ไอ้เวร! ไอ้S**#!" 

 

ผัวะ! 

 

"ซันนนนนนนนน" และก็เป็นอีกครั้งต่อจากเมื่อคืน ที่ซันต่อยซ้ำรอยแผลเก่า การต่อสู้ที่ดุเดือดเลือดพล่าน แล้วฉันจะมายืนภูมิใจทำบ้าอะไร เข้าไปช่วยสิคะ รออะไร 

 

"พอแล้ว อายชาวบ้านเขาบ้างไหม" ฉันขึ้นเสียงเรียกสติไอ้สองตัวที่อยู่ข้างหน้าด้วยอารมณ์ประมานเหลืออดเหลือทน "อย่าให้เห็นว่าแกอยู่กับเซียร์อีก ไม่งั้นฉันไม่เอาแกไว้แน่!" ซันพูดขู่ขวัญแล้วก็ถ่มน้ำลายลงพื้นเป็นการยั้วะโมโห ฝ่ายมิ๊กยกนิ้วกลางให้ "รับไว้ด้วยเกียรติ -_-" 

 

ไอ้พวกบ้า 

 

พูดจบมิ๊กก็ขับรถออกไป 

 

ซันเสียสละรองเท้าข้างนึงที่มี ขว้างมันออกไป โดยที่รองเท้าข้างนั้นโดนหลังคารถมิ๊กดัง ปุ๊!!  O_O 

แต่ก็เท่านั้นรถบีเอ็มคันดำก็ค่อยๆทิ้งห่างไปจนลับตา 

 

"เข้าบ้าน..!"

 

ควับบ 

 

ซันคว้าข้อมือฉันแล้วกระชากเข้าบ้านไป แล้วถูลากถูกังฉันขึ้นไปชั้นสองแล้วจับฉันผลักเข้าห้อง แล้วยืนขวางประตูไว้ "พี่บอกแล้วใช่ป่ะ ว่าอย่าห่างจากพี่" ซันทำหน้าโหดขึ้น ฉันไม่พูดอะไรทั้งนั้น ไม่รู้จะพูดยังไง

 

ฟึ่บบ 

และซันก็คว้าฉันเข้าไปกอดไว้แนบแน่น "อย่าทำให้ฉันเป็นห่วงเธอจะได้ไหม" น้ำเสียงซันแลดูสั่นๆ "เค้าขอโทษ" แล้วซันก็เอาหน้าซุกลงมาที่ซอกคอสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆของซัน แล้วซันก็หยุดชะงักกึ่ก จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมา "นั่นหมายความว่าไง?" ซันมองมาที่ลำคอของฉัน เดี๋ยวนะ รอยนั่นแน่ๆ ซันสังเกตเห็นแล้วงั้นเหรอ "คือว่า..."

 

"อะไร!!!!" รู้สึกเหมือนอะไรมันตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม รู้สึกว๊าบๆ ฉันพูดอะไรไม่ออก ไม่ออกซักนิด 

 

"พูดเส่!!!" ซันเขย่าตัวฉัน 

 

ผลักกก! 

 

"โอ้ยยยย" ซันผลักฉันเข้าหากำแพง แล้วตรึงแขนฉันไว้สองข้าง "ไม่พูดใช่ไหม!" แล้วซันก็โน้มตัวลงมาจนชิดที่ใบหน้าจากนั้นเบนศรีษะลงไปที่ลำคอสัมผัสลิ้นที่ร้อนแรงกำลังดุนซอกคอฉันจากนั้นก็เปลี่ยนมันเป็นแรงดูด ฉันไม่เข้าใจความรู้สึกนี้เลย ฉันรู้สึกเหมือนฉันกำลังตัวคนเดียว เหมือนไม่มีพี่น้องและซันคือคนแปลกหน้าที่กำลังจู่โจมฉันอยู่ ฉันรู้สึกหนาวเหน็บจริงๆ ภายในใจฉันยิ่งลึกลงไปยิ่งว่างเปล่า และน้ำตาแห่งความไร้ค่าก็ไหลออกมาไม่หยุดหย่อน 

 

เพี้ยะ!! ฉันตบลงไปบนหน้าของซัน 

 

"ไม่เข้าใจเลย.."

 

"....."

 

"ไม่เข้าใจเลยสักนิด..."

 

"....."

 

"พี่คิดจะทำอะไรกันแน่!!!!" 

ซันยังคงเงียบ แล้วก้มหน้าอยู่อย่างนั้น "พี่ขอโทษ.." ซันเงยหน้าขึ้นน้ำเสียงแลดูตัดพ้อ แววตาที่สั่นไหวดั่งเปลวเทียนเหมือนคนที่กำลังสับสน

 

"เรายังเป็นพี่น้องกันอยู่ใช่ไหม..." ฉันถามพยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่นไปมากกว่านี้ 

 

"พี่มันเลวมากเลยเหรอ.." ซันถามน้ำเสียงก็สั่นไม่แพ้กัน "พี่เป็นห่วงเธอมากแค่ไหน เธอไม่รู้เลยหรือ แล้วยิ่งเธอหายไปกับไอ้เวรนั่นพี่ก็แทบบ้าแล้วเซียร์" 

 

"เมื่อกี้พี่ขอโทษ พี่แค่อยากจะลบรอยบ้าๆนั่นออกจากคอเธอ" 

"มันคงจะไม่ออกซินะ" อีกครั้งที่ซันตัดพ้อ แววตาดูสั่นไหว

 

"......" 

 

"ฉันทำหน้าที่พี่ชายไม่ดีเลยใช่ไหม" 

"ไม่ใช่นะะ..." 

 

"เซียร์โกรธพี่ได้ แต่อย่าไปกับไอ้นั่นอีก" ฉันอึ้งไปเล็กน้อยแล้วซันก็พูดต่อ "ได้ไหม?" 

 

"ได้.."  ฉันยืนก้มหน้าร้องไห้ออกมา ซันจึงเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาฉัน "ไม่ร้องนะๆ" ซันปลอบเบาๆ และไม่นานซันก็เข้ามาอยู่ในโหมดพี่ชายฉันปกติ ถึงแม้จะตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นและตกใจอารมณ์ที่หุนหันพลันแล่นของซัน แต่ฉันก็คิดซะว่ามันก็แค่อารมร์โกรธชั่ววูบเท่านั้นเอง ฉันไม่อยากคิดมาก แล้วซันคือพี่ชายที่ฉันรักมากที่สุด 

"ที่ตบไปเมื่อกี้ เค้าขอโทษนะ " ซันยิ้มให้อย่างอ่อนโยน "ไม่เป็นไรถือว่าหายกันจากที่พี่ทำเซียร์เมื่อกี้" 

 

"ซันลามก" 

 

"เอ๋...ไม่จริงเลย" ซันทำเสียงแปร๋นขึ้นมาเชียว ฉันเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง รอยแดงใหม่ซ้อนทับกับของเก่า เยี่ยม แดงเป็นลูกมะเขือเทศ -_-) 

 

"พรุ่งนี้ จะไถ่โทษให้" ซันยิ้มแล้วหันหลังเดินออกจากห้องไป พี่ชายทำกับน้องสาวแบบนี้เหรอวะ ฉันไม่ใช่โดจินพี่กับน้องนะเว้ยยย =[]= แล้วถ้าซันเกิดคิดอะไรกับฉันขึ้นมาละ ? คิดบ้าอะไรวะ ความกลัวลึกๆนี่มันคืออะไรกัน ลางสังหรณ์ไม่สู้ดีเลยเหะ ฉันสะบัดหัวเลิกคิดทันที จากนั้นเอาโทรศัพท์ออกมาแล้วเสียบเข้ากับสายชาร์จ กดเปิดเครื่อง 

 

ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด 'ewt'g 'wt'sk; %%ฯ  g;dskg;dskg'sg'skgs

'sdk'gbdkg'dx'bx'bkds''s 'gld'gl'sgl's  'kg;skg;dkg;d 

 

ข้อความสารพัดห่าเหวไหลเข้ามาแบบบ้าคลั่งทันทีที่เปิดเครื่องมา =O= 

อะไรล่ะเนี่ย 

ฉันกดดูแต่ละข้อความ 

 

ซันชาย : เซียร์อยู่ไหน พี่เป็นห่วง

ซันชาย : ทำไมไม่ตอบ?

ซันชาย : อยู่ไหนกันแน่ มีใครทำอะไรเธอหรือเปล่า 

ซันชาย : เซียร์ .........

            .....................

            ...........................

            ...........................

            ตอบพี่ที 

ซันชาย : พี่จะบ้าตายอยู่แล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว 

             เธออยู่ไหนกันแน่ ??/

             ???/

             ??? 

 

เซียร์  :  มาค้างที่บ้านเพื่อนอ่ะ กลับเช้าๆ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะตัวเองงง <3  

 

เอ๊ะ ฉันตอบแบบนี้เหรอ O_o  

 

ซันชาย : เหรอ. 

เซียร์  :  ค่ะตัวเองง <3 

 

ซันชาย : ว่าแต่....

            แกเป็นใครเหรอ...?

 

เซียร์ : ไม่บอกกกก -3- 

ซันชาย : รู้ละ ว่าแกเป็นใคร.!

 

เซียร์ : อุ้ย :p 

 

............!!!!!!!!!