มาเฟืยสุดป่วนกวนหัวใจยากูซ่าสุดแสบ{18+}

บทที่4
Talk:ลิเซืย
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นแต่สิ่งที่เห็นกลับไม่ใช้ห้องที่คุ้นแต่กลับเป็นอีกห้อง "โอ๊ย...." ฉันตืนมาด้วยความปวดหัว แง้ๆๆๆถ้าไม่ใช้เพราะไอ้บ้าเคทีฉันคงไม่เป็นแบบนี้หรอก "แล้วฉันมาอยู่ที่นี้ได้ไงอะ"  "ปัง" เสียงประตูเปิดเข้ามา "น..นายเป็นใครอะ นายเข้ามาได้ไงอะแล้วนายจับฉันมาทำไหมอะ" ผู้ชายคนนี้เป็นใครอะหรือเข้าจะเป็นพวกไอ้บ้าเคทีแน่มันต้องสังให้นายนันฆ่าฉันแน่ๆ "น..นายอ..ย่าทำไรฉันเลยนะ" ฉันแก่บีดน้ำตานายนันอาจจะแพ้น้ำตาผู้หญิงก็ได้ "" แง้ๆๆมันเดินมาหาฉันแล้ว "เธอ" ฉันหลับหูหลับตาไม่มองนายนันช่วยด้วยๆๆๆ "เธอ" ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อฉันรู้สึดถึงกลิ่นหอมๆ "กินซะ" นายนันไม่ใช้คนของไอ้บ้านันฉันนี่ก็คิดไปไกลเลยนะเนี่ย "นายไม่ได้ใส่อะไรไปใช้ไหม" ถ้าเกิดนายนันใส่ยาเบื่อหนูยาฆ่าแมลงสาบเข้าไปแล้วฉันกินเข้าไปไม่ชักตายเลยหลอ "จะกินไม่กิน" "ไม่อะ นายอาจใส่ยาอะไรลงไปใครจะไปรู้" ""นายนี่ยังทำหน้าตายอีก "เอาไปเก็บคนบ่างคนไม่อยากกิน" "ล...แล้วนายเป็นใครอะ" "เธอไม่รู้จักฉัน" แน่ดิใครจะไปรู้จักนาย "ไม่" "เฮ้ย...เธอไปอยู่มุมไหนของโลกเนี่" นายกล้าถอนหายใจใส่ฉันเลยหรอ นายเป็นคนแรกเลยนะยะ "ทำไหมยะ" "เฮ้ย...." "นายอย่ามาถอนหายใจใส่ฉันนะคะ" "เออบอกก็ได้ ฉันวอก้า แล้วอย่ามาสรรหาชื่อแปลกละกัน" "งันนายวอกัน" "วอก้า" "เออจะวอไหนก็ช่างมันเถอะ นายควรพาฉันกลับบ้านนะ" เฉยอีกนายมันนังทำเฉยอีก "หรอ" "ใช้" "งันเธอก็กลับเองแล้วกัน" "วอก้านายเป็นคนจับฉันมานะ" "เธอต้องบอกให้ถูกฉันเป็นคนช่วยเธอนะยัยเบอะ" "ฉันไม้ได้ชื่อยัยเบอะยะ ฉันชื่อลิเซืยยะ" เอาแล้วฉันไปบอกชื่อนายนันทำไหมวะ "ได้ฉันกลับเองก็ได้" "เชิน" นายวอก้าพายมือเชินฉันให้ออกจากห้องนาน "ไม่ต้องเชินฉันก็ออกยะ" ฉันเดินลงมาชั้นล่างเดินไปยังประตูหน้าบ้านแต่กลับผบมามันมีผู้ชายเสื้อดำเติมไปหมด "ไม่ไปละคุณ" "เชอะ ฉันไปก็ได้" ฉันเดินตรงมายังประตูทางออกแต่นายวอก้ามันสังไอ้คนเสื้อดำจับฉันไว้ "จับเธอไว้" "พวกนายปล่อนฉันนะ" ฉันพยายามสบัดแขนออกจากการเกาะกุม "นายท่านจะให้พวกผมทำไงครับ" "จับเธอไปในบ้าน" "ได้พวกนายไม่ปล่อนฉันใช้ไหม" ฉันสบัดแข้นออกจากกานเกาะกุมได้ฉันก็เตะมันเข้าที่ท้องก่อนพวกมันจะลงไปนอนกองกับพื้น ตุบ ผัวะ "5555 ฉันบอกแล้วนะ" หลังจากที่ต่อสู้กับพวกมันเส็รจฉันก็รีบเรียกแท็กซี่มายังบ้านทันที่แต่ต้องมาเจอทุกคนพอมหน้าพอมตา "สวัสดีคะทุกคน" ฉันทำเป็นสวัสดีก็ฉันรู้นิว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆถ้าไม่งันคงไม่มานังพอมตากันหรอ "มานี้เลยยัยเซืย" "คะพ่อ" ฉันยิ่มให้พ่อ "ไม่ต้องมายิ่มเลย เรามีเรื่องต้องคุยกัน" "มีเรื่องไรคะพ่อ" "ทำไหมกลับมาเอาตอนนี่ห๊ะ" "เออ...." เอาไงดีถ้าบอกพ่อไปว่าโดนนายเคทีจะจับฉันไปทำเรื่องอย่างว่าพ่อคงเอาไอ้เคทีตายแน่ถึงแม้จะแค้นที่มันทำร้ายฉันแต่ก็ไม่อยากทำใครถึงตาย "ไปไหนมา" "เซืยไปเทียวกับเพื่อนแล้วมันก็ดึกมากแล้วเซืยเลยขับรถไม่ไว้เซืยเลยหาโรงแรมนอนไงคะ" "ทำไมหมไม่โทรหานายเฟสละ" "ก็เซือกลัวลบกวนนะคะ" "ไม่ต้องโกหกเลยแก่ไม่ใช้คนอย่างนี่ยัยเซืย" รู้ทันตลอกแลยยัยพี่บ้า "พ่อจะให้โอกาศแก่อีกครั้ง" "ค่ะ" "แล้วพอแก่เรียนจบแก่ต้องมารับชวงต่อจากพ่ออีก" "ไม่เอาอะ พ่อไม่ให้พี่ทำอะ" "ไม่โวย ฉันต้องไปดูงานให้พ่ออีก แล้วอีกอย่างแก่เหมาะที่สุด กีฬาก็เก่ง เรียนก็เก่ง ต่อสู้ก็เก่ง" "พี่ก็เหมือนกัน" "ไม่ต้องเถียงกันยังไงพ่อก็ให้แก่เป็น" "พ่อ...." "ไม่มีแต่ แก่ต้องทำ ถ้าแก่ขัดแก่ก็รู้ว่าจะโดนอะไร" "อย่าไปขัดพ่อเขาเลยลูก" "ก็ได้คะ" ฉันลุกเดินขึ้นห้องไป