มาเป็นของ(พวก)พี่เถอะครับ! 3p

ตอนที่ 24

[ตี๋]

หลังจากกลับไปอาแหวนที่ห้องพยาบาลผมก็มานั่งอยู่ร้านเหล้าครับ มาคนเดียวนี่แหละครับ อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ นั่งฟังเพลงในร้านแล้วก็แดกเหล้าไปเรื่อยๆเฉื่อยๆ พรุ่งนี้ไม่ใช่วันหยุดแต่กูก็จะแดกอ่ะ แฮ้งค์ก็ช่างแม่งเหอะ วันเดียวเอง เฮ้อ ยิ่งนั่งอยู่คนเดียวยิ่งคิดเรื่องนั้น...

-2 ปี แล้ว-

'เมื่อไหร่มึงจะเลิกนอกใจกูซักที!'ผมตะโกนออกมาอย่างเหลืออด ตะโกนออกมาพร้อมน้ำตา

'กูไม่ได้นอกใจแค่นอกกาย'ยิ่งได้ยินประโยคนี้น้ำตาผมยิ่งไหลออกมามากกว่าเดิม

'มึงไม่สงสารกูบ้างเหรอ ฮึก'ผมถาม

'ถ้าทนไม่ไหวก็เลิก'พูดจบแล้วก็เดินหนีผมออกไป เหมือนเดิม เหมือนทุกๆครั้งที่ทะเลาะกัน ไม่ว่าผมจะร้องไห้อีกซักกี่ครั้ง มันก็ไม่เคยสนใจ ไม่เคยเลย แม่แต่ครั้งเดียว..

'ฮึก ฮือ'แล้วถามว่าทำไมผมไม่เลิกนะเหรอ เพราะ รัก ไง แค่คำนี้คำเดียว...แค่เพราะ...คำว่ารัก

-ปัจจุบัน-

"ฮึก..."น้ำตาไหลอาบแก้ม ยิ่งคิดถึงก็ยิ่งเจ็บ อกหักแล้วยังต้องมาคิดเรื่องอะไรแบบนี้อีก เจ็บซ้ำเจ็บซ้อนเลยนะอย่างนี้... ผมกระดกเหล้าเพียวๆจากขวดลงคอ บอกตรงๆผมอ่ะคอทองแดงแต่เพียวๆแบบนี้ผมก็ไม่ค่อยไหวนะครับ

"เหี้ยเอ๊ย ไม่รักกูแล้วมาบอกว่ารักกูทำไมวะ!"ผมฟุบหน้าร้องไห้พร้อมพูดออกมาเสียงแผ่ว และปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเลื่อยๆ จนซักพักน้ำตามันก็หยุดไหลไปเอง ผมเงยหน้าขึ้นพร้อมกับกวาดสายตามองรอบร้านที่ตอนนี้คนเริ่มเยอะขึ้นอีกเพราะเริ่มดึก ผมกวาดสายตาไปรอบๆก่อนจะสะดุดที่ร่างสูงโปร่งที่คุ้นเคย ร่างของคนที่ทำให้ผมต้องมานั่งอยู่ที่นี่ ร่างที่ทำให้ผมต้องมาร้องไห้ฟูมฟายอยู่คนเดียวแบบนี้ แค่พอได้เห็นมันน้ำตาผมก็ไหลออกมาอีกรอบ ผมกระดกเหล้าเข้าปากอีกเรื่อยๆพร้อมมองไปที่มันโดยไม่ละสายตา เอ...มันหายไปไหนแล้วหว่า

"มองหากูอยู่รึไง"ผมสะดุ้งนิดๆก่อนจะมองร่างที่ผมกำลังมองหา

"เหอะ ใครเค้าอยากมองมึง"ผมตอบก่อนจะเอามือเล็ดน้ำตาแบบลวกๆ

"มึงร้องไห้เหรอ?"มันถามผมพร้อมนั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามกับผม

"มึวเห็นกูหัวเราะ??"ผมตอบกลับ พร้อมมองหน้ามันด้วยใบหน้านิ่งๆราวไม่รู้สึกอะไร ทั้งๆที่ในใจไม่อยากให้มันเห็นผมในสภาพนี้เลย... สภาพที่หน้าสมเพช

"ร้องไห้..เพราะกู?"จะมีซักเรื่องไหมที่มึงไม่รู้ทันกู

"หลงตัวเอง"ผมพูด ส่วนมันก็ยิ้มให้ผมครับ ยิ้มทำเหี้ยไร

"กูหลงตัวเองแต่มึงก็ไม่ได้ปฎิเสธนี่"ฉึก! แทงใจดำสัส

"..."ผมไม่ตอบเพราะไม่อยากเถียงยังไงก็เถียงมันไม่ได้อยู่แล้ว

"มานั่งแดกเหล้าแบบนี้พรุ่งนี้จะไปเรียนไหวไหมล่ะมึง"มันพูดพร้อมมองหน้าผม

"เสือก"ผมตอบสั้นๆ ส่วนมันก็ไม่สะทกสะท้านอะไร มันลุกขึ้นเดินมาที่ผมแล้วยกตัวผมขึ้นอย่างง่ายดายผมงงว่ามันจะทำอะไรแต่ก็ขัดขืนไม่ได้เพราะตอนนี้แทบไม่มีแรงเลย มันนั่งลงที่เก้าอี้ของผมก่อนจะวางผมลงบนตักมันโดยให้ผมหันหน้าไปหามันครับ

"หน้าตาก็น่ารักเสือกปากหมานะมึง"มันพูดพร้อมใช้นิ้วเกลี่ยแก้มผมเบาๆ เหมือนเมื่อก่อนที่มันชอบทำ น้ำตาผมเริ่มคลอเบ้าอีกครั้งก่อนจะค่อยๆไหลออกมาอย่างกั้นไว้ไม่อยู่

"ฮึก..เรื่องของกู"ผมพูดพร้อมสะอึกสะอื้นไปด้วยยิ่งมันทำแบบนี้อยู่ใกล้ๆแบบนี้ยิ่งเจ็บ

"อย่าร้องนะครับ คนดีของผม"มันพูดพร้อมจูบที่ริมฝีปากผม ไม่ล่วงล้ำแต่เป็นสัมผัสที่อ่อนโยนและหวาบหวามจนผมเคลิ้มตาม สัมผัสแบบนี้ที่คุ้นเคยที่เหมือนลูกอมรสหวานหอม...แต่อาบยาพิษ ซึ่งผมก็ยังยินยอมที่จะลิ้มรสถึงแม้ต้องเจ็บก็ตาม

"กูขอโทษ... ยกโทษให้กูไม่ได้เหรอ กูรักมึงจริงๆนะ กูเลิกเจ้าชู้แล้วนี่ไง กูพร้อม.. ที่ขะมีแค่มึง ให้โอกาสกูอีกสักครั้งไม่ได้เหรอ"มอถอนจูบก่อนจะพูดด้วยแววตาที่ฉายแววความรู้สึกผิดความเศร้า ในทำให้ผมใจอ่อนยวบ แต่ความเจ็บที่ผมได้รับจากมันนั้นค้ำคอทำให้ผมยังไม่สามารถจะยกโทษให้มันได้

"ตอนนี้มึงเจ็บไหม?"ผมถาม

"เจ็บสิ เจ็บที่เห็นมึงรักคนอื่น เจ็บที่เห็นมึงไม่สนใจ เจ็บ...ที่ต้องเห็นมึงต้องร้องไห้เพราะคนอื่น แต่กูก็ไม่มีสิททำอะไร"

"นั่นแหละมอความรู้สึกของกูตอนนั้น กูเจ็บมากกว่าที่มึงเจ็บตอนนี้อีกนะ เจ็บที่เห็นคนที่ขึ้นชื่อว่าแฟนไปรักคนอื่น สนใจคนอื่น แต่กูไม่มีสิทเรียกร้องอะไรจากมึงได้เลย มึงรู้ไหมกูต้องทนกับอะไรบ้าง? รู้สึกรึยัง? ว่ามันเจ็บแค่ไหนในการมองคนที่นัวเองรัก...รักคนอื่น"ผมพูด มอซบหน้าลงที่ไหล่ของผมรู้สึกว่าไหล่...เปียก? มอร้องไห้งั้นเหรอ!?

"ม...มอมึงร้องไห้เหรอ?"ผมถามแตไม่มีเสียงตอบรับสิ่งที่ได้กลับมามีแต่ไหล่ที่ยิ่งเปียกชุ่มและแรงสั่นสะเทือนจากการสะอื้นของอีกคน....มึงร้องไห้เป็นด้วยเหรอ??

หลังจากกไอ้มอร้องไห้เสร็จมันก็ทำการหอบผมกลับบ้านครับ เพราะว่าผมไม่เหลือแรงให้ทำอะไรเลยตอนนี้เลยนั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำกับไอ้มอที่กำลังสระผมให้ผมครับโครตสบายบอกเลย แทบหลับ หลังจากนั้นมันก็อุ้มผมออกมาเช็ดตัวแล้วแต่งตัวให้ผมอย่างดีแต่ชุดนอนนี่สิ....ส้นตีนอาไรฟร้ะ!?

"เหี้ยมอ! นี่มันชุดนอนผู้หญิงนะเว้ย!!!"ผมโวยวายพร้อมมองตัวเองในกระจก กูก็ว่าทำไมมันแปลกๆ ชุดกระโปรงสีขาวพริ้วมีละบายลายลูกไม้ซึ่งชุดนอนลุดนี้สั้นมากครับ! แล้วกูไม่ได้ใส่เกงในอิเหี้ยเย็นวูบวาบเลย ตกใจกะชุดจนแทบส่างเมากันเลยทีเดียว

"มีไรวะตี๋...."มอมองผมและนิ่งสนิทเลยครับ ส่วนผมน่ะเหรอ ยืนดึงกระโปรงหน้าแดงอยู่เนี่ยโครตน่าอายเลยสึด

"ทำไมกูต้องใส่ชุดนี้วะ!?"ผมถาม

"ก...ก็..."

"ก็ไร"

"ก็..ชุดกูมันตัวใหญ่ไงกูเลยบอกให้น้องสาวกูหาชุดมาให้มึงอ่ะ"น้องสาว?....หมายถึงยัยน้องน้ำมนอ่ะนะ! นั่นมันสาวววายตัวยงเลยนะเฮ้ย! สมควรละที่กูได้ชุดนี้มา ถถถถ =_=

"เอิ่ม...แล้วกูต้องใส่ชุดนี้ใช่ป้ะ!"ผมถาม

"ใช่"มอพยักหน้าตอบ"ไม่เห็นเป็นไรเลย น่ารักจะตาย น่าฟัดด้วย หึ"มอพูดพร้อมมองผมอย่างเล้าโลม อย่านะมึงอย่านะโว้ยยย

"ไอ้...ไอ้หน้าม่อเอ้ย!"ผมตะโกนด่ามันทั้งๆที่รู้ว่าด้านๆแบบมันคงไม่สะทกสะท้านอะไร

"อ่า...งั้นกูไปอาบน้ำก่อนนะ นอนรอที่เตียงได้เลยนะครับ ที่รัก"มันพูดพร้อมยิ้มหื่นให้ผม

"ที่รักพ่อมึงสิ สัส"ผมแยกเขี้ยวใส่มันก่อนจะเดินไปล้มตัวนอนที่เตียงครับ... หวังว่าคืนนี้กูคงไม่โดนอะไรนะ

---------------------------------------------------------------------------------

สปอยนิสสส ตอนหน้าเอ็นซีนะเตงงง เอ็นซีอีกแล้ว เอะอะเอ็นซีๆ วายะไม่ได้หื่นน้ะ! -..- เชื่อวายะสิ หึหึ

-วิจารกันหน่อยน้าเตง ^__^-