ไดอารี่ของหัวหน้าบอร์ดี้การ์ด

    (นัทอายุ21ปี  เรียนจบมัธยมก็โดนพ่อลากไปทำงานบริษัท)      
  5/4/58   โอย~  วันนี้มันแย่ที่สุดเลย    ตั้งแต่ตื่นเช้ามาก็ตื่นสายไปครึ่งชม.เลยไปทำงานสาย   เลยต้องเสียตังค์ขึ้นแท็กซี่   8.20ก็ถึงบริษัทพ่อ  เพื่อนๆก็พากันถามกัน "ทำไมมาสายๆ" อยู่นั่นแหละ  เบื่อมากๆเลย      ตอนนั้นก็เพิ่งนึกได้ว่าลืมเอกสารไว้ที่บ้าน   เลยบอกพี่เก่ง รุ่นพี่ที่สนิทกันว่าจะไปเอาเอกสารที่ลืมไว้   พี่เขาเลยให้ยืมจักรยานของพี่ให้เราปั่นกลับบ้านไปเอา(ค่าแท็กซี่หมดล่ะสิไม่ว่า...) จากนั้นเวลาผ่านไปนานเป็นชม.   ถ้าจำไม่ผิดนะ    จากนั้นผมก็ยืมเงินค่ามื้อกลางวัน  กินแค่ไข่เจียวฟองนึงถูกดี ใช้หนี้ง่ายเพราะเงินจำนวนน้อย     แต่ผมก็อิ่มหนำสำราญนะครับ   แค่ต้องจ่ายเพิ่มค่าแม็กกี้เพราะเดี๋ยวไม่ครบเซ็ต555+    แล้วผมก็มานั่งทำงานงกๆๆๆๆ ที่โต๊ะคอมฯ เพื่อชดใช้เวลาที่มาสายไป30นาที แย่จังเพื่อนได้กลับ  เราทำงาน โอชีวิตอันดีเยี่ยมของนัท     18.00น.  ผมขอติดรถบรรทุกกลับบ้าน  พอดีพวกเขาผ่านมาพอดีและรู้จักแม่ผมเอง ก็เขาเป็นคนเก็บร่มของตลาดที่แม่ขายของนี่นา ภูมิใจแม่ผมจริงจริ๊ง   " ขอบคุณพี่ๆนะครับ  รบกวนมากแล้ว งั้นช่วยรับข้าวแกงกะหรีถุงนี้(ซึ่งผมกะจะยึดเป็นข้าวเย็นด้วยซ้ำ)ด้วยนะครับ "   ผมยื่นถุงให้พี่ๆเขา  ซึ่งเพื่อนผมซื้อมาแจก  พรุ่งนี้จะมีอะไรน้าาา  แล้วพอถึงบ้าน ผมบอกลาพี่ๆผู้มีพระคุณแล้วเดินเข้าบ้านไป ก็เจอพี่สาวผมกินข้าวอยู่กับแม่  เขาชวนผมกินนะ  แต่ผมปฏิเสธ  ผมไม่มีแรงเลยเดินขึ้นบันไดแล้วรีบรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายเขียนไดอารี่เล่มนี้และสลบเหมือดคาโต๊ะไปทันที  (เขียนเวลาตีห้าที่ผมสะลึมสะลือตื่นขึ้น)ผมมารู้สึกตัวอีกทีก็เหมือนว่าแม่ของผมช่วยจับผมไปนอนบนเตียงดีๆแล้ว ต้องพักผ่อนต่อแล้ววว บายยยย