เจ้าสาวแวมไพร์

พอเราเดินมาถึงห้อง ไคโตะก็จับแขนฉันแล้วดึงเข้าหาตัวแล้วกอดไว้แน่น "ผมหึงนะ ที่รู้ว่าคุณชมริว" เอ่อ ลืมไปว่าเขาอ่านความคิดฉันได้ "ก็เขาหน้าหวานดีนี่คะ เวลายิ้มก็น่ารัก" "ถ้าไม่เลิกชมผมจะลงโทษฟุยุจังนะ" "เอ๊ะ ก็จริงนี่..ฟุ้บ! อ่ะ" ฉันยังไม่ทันจะพูดต่อก็ถูกอุ้มวางลงบนเตียง "บอกแล้วไงถ้าชมอีกผมจะลงโทษ" สิ้นสุดประโยคจากปากไคโตะ ริมฝีปากฉันก็ถูกประกบลงโดยริมฝีปากของไคโตะ เขาจูบลงมาอย่างเร่าร้อนฉันพยายามที่จะดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผลพอฉันดิ้นจนเกือบจะหมดแรงจูบอันเร่าร้อนเมื่อกี้ก็กลายเป็นจูบอันหวานฉำ่ ฉันก็เลยลองชิมริมฝีปากของไคโตะบ้างด้วยการจูบตอบเวลาผ่านไปหลายนาทีเราจึงถอนริมฝีปากออกจากกัน พอมองหน้าเขาฉันก็รู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าว จนฉันต้องหันหน้าหนี แต่เขากับจับหน้าฉันให้หันมาจ้องตาเขาอีก พร้อมกับยิ้มอันทรงเสน่ห์ โอ้ย นายกำลังจะทำให้ฉันละลายนะ "หึๆ นี่ล่ะการลงโทษของผม(^3^)เราไปเลือกเสื้อผ้ากันดีกว่า ถ้าไม่เชื่อฟังผมอีก ผมจะช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เองนะครับ" "ม่ะ ไม่ต้อง ฉันจะไม่ชมแล้ว" "อ่ะ ผมรู้เริ่มรู้สึกอยากให้คุณชมริวขึ้นมาแหะ ผมจะได้ทำโทษฟุยุจังสุดน่ารัก" ('///')อร๊าย นายทำให้หน้าฉันแดงขึ้นมาอีกแล้วนะ "ไม่ ฉันไม่ชมแล้ว ไป เลือกชุดเถอะ"
ณ ห้องแต่งตัว
ฉันถูกดีไซเนอร์จับแต่งตัว โอ้ยทำอย่างกับฉันเป็นตุ๊กแบ้แบ้จับแต่งตัวอยู่ได้ อึดอัดๆ
(2 ชั่วโมงผ่านไป)"เรียบร้อยแล้วฮ้า" เสียงของยัยกระเทยดีไซเนอร์บอกกล่าวว่าเรียบร้อยสำหรับการแต่งตัวพร้อมทั้งส่งยิ้มอย่างพึงพอใจกับผลงานชุดที่แต่งให้ฉัน "ลองเดินออกไปให้ท่านไคโตะดูสิฮ้า เริ่ดมากเลยค่ะ" "นี่เปลี่ยนใส่ชุดเดิมไม่ได้หรอ มันไม่อลังการไปหรอ" "ไม่อลังการหรอกฮ่ะ เดินออกไปได้แล้วฮ้า" เอายัยกระเทยนี่ทำไมต้องไล่กันด้วยย๊ะ ออกก็ออก ฉันค่อยๆเดินไปเปิดประตูพอเปิดออกมาก็เจอกับไคโตะ เขามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วยิ้มออกมาอย่างพึึงพอใจ "น่ารักดีนะ ก็ฟุยุจังคือเจ้าสาวของผมนี่เนอะ เจ้าสาวของผมสวยที่สุดเลย" ฉ่า!! หน้าแดงไปเรียบร้อย และดูเหมือนร้อนซะจนตั้งแทนกระทะทอดไข่ได้ "สะ สวยเสยอะไร ชุดอลังการเว่อขนาดนี้" "แต่สำหรับผมฟุยุใส่อะไรก็สวยนะ" "ลงไปงานเลี้ยงได้ยัง" ฉันรีบตัดบททันที ฟังอีกนิดคนอ่านอาจอ้วกแตกได้ หลังจากฉันพูดจบไคโตะก็นำแขนมาให้ฉันคล้องและเราก็เดินไปพร้อมกันพอเปิดประตูเข้าไปในห้องโถงก็เจอกับงานเลี้ยงที่จัดไว้เรียบร้อย คนที่มางานเลี้ยงนี้ก็ไม่มีใครที่ฉันรู้จักสักคน แต่ดูเหมือนคนที่มางานทุกคนจะเคารพไคโตะเป็นอย่างมาก เพราะเดินผ่านตรงไหนทุกคนก็ก้มหัวให้ และไคโตะก็พาฉันมานั่งที่โต๊ะซึ่งมี ทั้ง4คนเมื่อตอนรับประทานอาหารนั่งอยู่ ฉันมองไปรอบๆโต๊ะทุกคนต่างก็ยิ้มให้และทำความเคารพเหมือนฉันสูงส่งแต่ต้องไปสะดุ้งกับสายตาของโยรุที่เหมือนจะกินฉันเข้าไป ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่ค่อยจะเป็นมิตรกับฉันเลย ฉันพยายามนั่งก้มหน้า ก็งานเลี้ยงนี้มีแต่คนที่ฉันไม่รู้จักนี่นา "อ่ะ ใช่ฟุยุรึเปล่าครับ" เอ๊ะ ใครเรียกฉัน พอฉันเงยหน้าขึ้นไปตามเสียงเรียกก็ได้เจอกับ สึกิ!! "ใช่ฟุยุจริงๆด้วย ทำเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้" "รู้จักกันหรอ" ไคโตะเอ่ยถามขึ้น "อืม เขาเป็นเพื่อนสนิทของฉันเองล่ะ" "ใครเป็นเพื่อนเธอ ฉันก็บอกไปแล้วนะว่าคิดกับเธอมากกว่าเพื่อนน่ะ" "งั้นเองหรอ คงเป็นไปไม่ได้หรอก เพราะเธอคือเจ้าสาวของฉัน ตัดใจซะเถอะครับ"*-*บรรยายกาศมาคุไปไหม รู้สึกอึดอัดชอบกล "นายเป็นใครถึงได้กล้ามายุ่งกับฟุยุของฉัน" "เห้ย ใครเป็นของนายกันย๊ะเราเป็นเพื่อนกันนะ" "แต่ฉันไม่ได้คิดกับเธอแบบเพื่อนนะฟุยุ" "นายจะคิดยังไงก็ช่างแต่ตอนนี้เธอคือเจ้าสาวของฉัน" พอไคโตะพูดจบทั้งสองก็จ้องตากันเขม้ง แต่แล้วอยู่ๆ สึกิก็ทำหน้าตกใจออกมา แล้วรีบหันหลังเดินไปอย่างเร็ว "หึ ก็แค่พวกต่ำต้อย" อยู่ๆโยรุก็พูดขึ้น "เธอหมายถึงใคร" "ก็หมายถึงเพื่อนเธอไง" ทำไมต้องว่ากันแบบนี้ด้วยนะ เขาคือเพื่อนของฉันซึ่งเวลามีฉันมีปัญหาก็จะมาช่วยตลอด แล้วเขาถูกว่าแบบนี้ฉันจะอยู่นิ่งเฉยได้ไง "เธอไม่มีสิทธิ์ว่าเขาแบบนั้นนะ!!" เมื่อฉันพูดขึ้นทุกคนต่างพากันหันมามอง โยุรุก็จ้องตาฉันเป็นมัน รอยสักที่คอก็เริ่มส่องสว่างขึ้นดวงตาก็ค่อยๆกลายเป็นสีแดง และตอนนี้ฉันก็จ้องหน้าโยรุอย่าไม่ลดละเหมือนกัน ฉันไม่ได้ยินเสียงใครทั้งสิ้นรู้แต่ว่าตอนนี้ฉันโกรธมาก เพล้งๆๆๆ!! หน้าต่าง แก้ว โคมไฟทุกอย่างนั้นอยู่ดีๆก็แตกออก โยรุที่นั่งจ้องฉันอยู่ก็ทำหน้าผงะและหล่นจากเก้าอี้ไปนั่งอยู่ด้านล่าง "ฉะ ฉันขอโทษ" พอฉันได้ยินเสียงคำขอโทษออกจากปากโยรุก็เหมือนกับว่าร่างกายฉันมันเริ่มสงบลง ุร่างกายเหมือนไม่มีแรงจนจะล้มลงแต่ไคโตะก็ได้เข้ามาประคอง "กลับห้องกันเถอะฟุยุ" ฉันไม่ได้พูดตอบอะไรและเดินออกมาจากงานพร้อมไคโตะ "ไอ้คนนั้นสำคัญมากเลยหรอเธอถึงโกรธแทนแบบนั้น" "ก็เขาคือคนสำคัญของฉันคนนึงนี่นา ทำไมต้องมาว่าเขาด้วยล่ะ เขาไม่ได้ทำอะไรให้ซะหน่อย" "แล้วผมล่ะคือคนสำคัญของเธอรึเปล่า" หลังจากเดินมาครึ่งทางฉันก็ยืนหยุดชะงักกับคำพูดเมื่อกี้ แต่จู่ๆฉันก็มาอยู่ในห้องทั้งๆที่ยังไม่ได้เดิน งงค่ะงง "อ่ะ ทำไมเราถึงได้มาอยู่ที่ห้องได้ล่ะ" "ตอบคำถามของผมเมื่อกี้ก่อนสิ" "เอ่อ นายก็คือคนสำคัญของฉันเหมือนกัน*///*" พอฉันพูดประโยคนี้ออกไปไคโตะก็ยิ้มกลับมาให้ "นอนหลับฝันดีนะ พรุ่งนี้เราจะไปโรงเรียนด้วยกัน" "อ๊า ถ้าพูดถึงโรงเรียนลืมไปเลยว่าพรุ่งนี้วันจันทร์ ฉันต้องไปเรียนนี่นา แล้วนายก็ยังเรียนอยู่เหมือนกันหรอ" "อืม ผมได้เดินเรื่องย้ายไปเรียนโรงเรียนเดียวกับฟุยุแล้วด้วย แต่เราอยู่คนล่ะชั้นกันน่ะสิผมเป็นรุ่นพี่ฟุยุสองปีน่ะ" "อ่อ งั้นฝันดีนะ" ฉันเดินไปนอนที่เตียงอันกว้าง และค่อยๆหลับตาลง ไคโตะก็เข้ามาห่มผ้าให้และจูบที่หน้าผากและเดินออกไป