[FNAF] ปริศนาร้านเฟรดดี้

 "ที่นี่มัน....ที่ไหนกัน"ฉันลืมตาขึ้นแล้วมองไปรอบๆที่มีแต่หมอกควันสีขาว พร้อมกับลุกขึ้นยื่นแล้วฉันก็ต้องตกใจ เพราะ ....ขาขยับได้แล้ว...

"รู้สึกตัวแล้วเหรอ...พี่สาว"ฉันได้ยินเสียงนานะก่อนที่จะเห็นร่างของเธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า

"ที่นี้ที่ไหน ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี้ แล้วคนอื่นๆล่ะ"ฉันถามทุกอย่างที่สงสัย

"ที่นี้เป็นเขตแดนที่กนูสร้างขึ้นเอง อีสึมิมองไม่เห็นหรอก ส่วนคนอื่นพี่ได้ส่งเข้าไปสู่สุคติเองจำไม่ได้เหรอ"นานะเริ่มตอบคำถาม

"แล้วทำไมเธอ...."

"เหตุผล...ทีหนูมาอยู่ที่นี้ก็เพราะ หนูรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันง่ายเกินไป ไม่มีทางที่ปีศาจจะตายด้วยคมมีดแบบง่ายๆแบบนี้"นานะพูดตอบก่อนที่ฉันจะพูดจบ จากนั้นเธอก็ดึงดอกกุหลาบจากตาข้างซ้ายของเธอออกมาฉันจึงเห็นว่าข้างในดวงตาของเธอ...ไม่มีอะไรอยู่เลย

"รอกวนเก็บนี่ไว้ทีนะ"นานะยื่นดอกกุหลาบที่ดึงออกมาให้ ฉันจึงรับมาถือไว้แล้วดอกไม้นั้นก็ได้เข้าไปอยู่ในดวงตาข้างซ้ายโดยสมบูรณ์

"ลาก่อนนะพี่สาว"นานะค่อยๆห่างออกไปเรื่อยๆ

"ทำไมล่ะ..ทำไมล่ะ"ฉันร้องไห้ออกมา

"มันเป็นสิ่งที่ต้ิงทำคนน่ะอยู่กับผีไม่ได้หรอกนะ"นานะพูดในขนาดเดียวกันเธอเองก็ร้องไห้เหมือนกัน

"ไม่ต้องร้องไห้หรอกนะ...พวกเราจะต้องได้เจอกันอีก ถ้าถึงตอนนั้นพวกเรามาเป็นพี่น้องกันอีกนะ" นานะพูดก่อนที่จะเลือนหายไปจริงๆ จากนั้ฉันก็ถูกส่งลงมาบนพื้นดินอีกครั้ง

"ขอโทษนะทั้งหมด เพราะ ฉันเอง"ฉันร้องไห้กับตัวเอง

"หึๆๆเจอจนได้นะ อย่างที่คิดเธอน่ะหนีไม่พ้นแล้วล่ะ"ฉันได้ยินเสียงอีสึมิที่ดังขึ้นมาก่อนจะเห็นร่างของตัวมันเอง

"ทะ...ทำไมขาของเธอถึงขยับได้....แล้วดอกกุหลาบนั้น...แบบนี้นี่เอง เด็กนั้นคลืนกินร่างของเธอไปแล้วสินะ แต่ก็นะ ถึงจะเป็นเธอหรือนานะก็เอาชนะฉันไม่ได้อยู่ดี"หมอนั้นแสยะยิ้มแล้วหัวเราะออกมา แล้วร่างของหมอนั้นก็กระเด็นไปติดกำแพง

"นายน่ะอวดเก่งขนาดนั้น ไม่กลัวแพ้รึไง"ฉันพูดด้วยแววตาที่ว่างเปล่า

"ชิ...นังนี่ คิดจะต่อกรกับปีศาจรึไง"มันพูดพร้อมกับวิ่งเข้ามาแต่สุดท้ายก็กระเด็นไปโดนก้อนหินจนหนทั้งหดล้นทับร่างของตัวมันเอง แล้วฉันก็ดึงร่างของมันออกจากกองหินด้วยร่างไม่ที่งอกออกมาจากตัวฉันเอง

"โทษทีนะชีวิตของนายจบแล้วล่ะ แล้วก็...นานะไม่ได้กลืนกินร่างของฉันหรอก แต่เป็นการหลอมรวมให้เป็นหนึ่งเดียวต่างหาก" ฉันพูดก่อนที่จะดึงหัวและตัวของมันจนขาดออกจากกันเพื่อให้มั่นใจว่ามันจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก แล้วภาพทุกอย่างก็หายไป มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่อยู่ในร่างจริงของตนเองที่กำลังนอนอยู่ในโรงพยาบาล

"นาโนะเธอตื่นแล้ว"แล้วพี่ชายก็เข้ามากอดร่างของฉัน

"นาโนะดอกกุหลาบที่ตานั้นมันอะไรกัน เดี่ยวพี่ดึงออกให้นะ"พี่ชายเอื่อมมือมาเพื่อจะดึงดอกไม้ออก

"อย่าคะ..ดอกไม้นี้เป็นสิ่งเดียวที่นานะมอดให้ก่อนที่จะหายไป เพราะงั้นอย่าดึงมันออกเลยนะ"ฉันพูดพร้อมกับใช้มือสองข้างปิดดอกกุหลาบนั้นไว้ 

      หลังจากนั้นไม่นานฉันก็ได้ออกจากโรงพยาบาล และในคืนนั้นฉันก็ได้หนีออกจากบ้าน โดยทิ้งจดหมายไว้ที่บ้านโดยมีข้อความว่า"ปีศาจอย่างฉันคงอยู่กับพี่ไม่ได้แล้วล่ะ ดอกกุหลาบนี้อาจจะทำร้ายพี่เมื่อไรก็ได้ เพราะงั้น....ลาก่อนนะพี่ชาย