[FNAF] ปริศนาร้านเฟรดดี้
6.6
เขียนโดย 
yamiji
วันที่ 3 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 18.27 น.
18 คืน
14 วิจารณ์
31.78K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 19 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 19.56 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
1) ฝัน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"พี่สาวช่วยหนูด้วย พี่สาวค่ะ พี่สาว"
"นานะนั้นเสียงเธอใช้ไหมเธออยู่ที่ไหน"ฉันตะโกะตอบไปทั้งที่ไม่เห็นต้นตอของเสียง
"ในร้านเฟรดดี้ ได้โปรดช่วยหนูกับเพื่อนๆด้วย"
หลังจากนั้นก็มีตุ็กตาผมสีเหลืองที่มีดอกกุหลาบสีเหลืองฝังอยู่ที่ดวงตาข้างซ้าย ซึ้งกำลังเดินไกลเข้ามา
"ได้โปรด ช่วยพวกเราด้วย" ตุ๊กตาตัวนั้นพูดในขนาดที่กำลังเดินเข้ามาไกลเลื่อยๆ
"พวกเรากลัว พวกเราเหงา พวกเราถูกขัง ช่วยพวกเราด้วย" ตุ๊กตาอีกประมาณ4-5ตัวช่วยกันส่งเสียง
"นี่เธอตื่นได้แล้ว มันสายแล้วนะ ตื่นได้แล้ว"
ครืน.. โคลม!ฉันตกใจสะดุ่งตื่นจนเท้าเผลอไปเตะพี่ชายเข้า
"เจ็บชะมัดอุตสามาปลุกแท้ๆ ไม่เห็นต้องเตะกันขนาดนี่เลย"พี่ชายพูดแล้วมองฉันด้วยสายตาเคืองนิดๆ
"ขอโทษค่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอก รีบอาบนำ้กินข้าวได้แล้วไป"
"รู้แล้วน่าไม่ใช่เด็กสะหน่อย"ฉันตอบไปแล้วฉันก็รีบไปอาบนำ้แต่งตัวกลับขึ้นห้องไปทันที
"นี่ ไปกินข้าวเช้ารึไง"พี่ชายวิ่งมาในขณะที่ฉันกำลังนั้งอยู่ในห้อง
"ไม่เอา ไปให้พ้น"ฉันตอบไปทั้งๆที่อยู่ในห้อง
"นี่เธอฝันอีกแล้วใช่ไหม"
"อืม"ฉันตอบพี่ไปแค่นั้น
"นี่เธอเพี้ยนไปแล้วรึไง พี่บอกกี่ครั้งแล้วให้ตัดใจเรื่องนานะ เพราะเธอมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับเรื่องแบบนี้ถึงได้ไม่ค่อยมีกะใจจะทำอะไรไง"พี่ชายตะวาดฉันแบบไม่เกรงใจ
"หนวกหูน่า พี่ไม่ใช่พี่แท้ๆของหนูนิ จะไปเข้าใจหนูได้ยังไงจะไปไหนก็ไปเลย" ฉันตะโกะผ่านปะตูไปอย่างไม่เกรงใจแล้วของเหลวใส่ๆก็ไหลออกจากดวงตา
"นาโนะพี่ไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอร้องไห้นะ"เข้าพูดพรางเปิดประตูเข้ามา
"ไม่เป็นไรหรอก เพราะ หนูมันอ่อนแอนานะถึงได้..."ฉันพูดไปทั้งๆที่ยังร้องไห้อยู่
"ไม่ใช่ความผิดเธอหรอกนะ อย่าร้องไห้เลย"พี่ชายพูดพรางใช้มือปาดนำ้ตาออกจากแก้มของฉัน
"นานะนั้นเสียงเธอใช้ไหมเธออยู่ที่ไหน"ฉันตะโกะตอบไปทั้งที่ไม่เห็นต้นตอของเสียง
"ในร้านเฟรดดี้ ได้โปรดช่วยหนูกับเพื่อนๆด้วย"
หลังจากนั้นก็มีตุ็กตาผมสีเหลืองที่มีดอกกุหลาบสีเหลืองฝังอยู่ที่ดวงตาข้างซ้าย ซึ้งกำลังเดินไกลเข้ามา
"ได้โปรด ช่วยพวกเราด้วย" ตุ๊กตาตัวนั้นพูดในขนาดที่กำลังเดินเข้ามาไกลเลื่อยๆ
"พวกเรากลัว พวกเราเหงา พวกเราถูกขัง ช่วยพวกเราด้วย" ตุ๊กตาอีกประมาณ4-5ตัวช่วยกันส่งเสียง
"นี่เธอตื่นได้แล้ว มันสายแล้วนะ ตื่นได้แล้ว"
ครืน.. โคลม!ฉันตกใจสะดุ่งตื่นจนเท้าเผลอไปเตะพี่ชายเข้า
"เจ็บชะมัดอุตสามาปลุกแท้ๆ ไม่เห็นต้องเตะกันขนาดนี่เลย"พี่ชายพูดแล้วมองฉันด้วยสายตาเคืองนิดๆ
"ขอโทษค่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอก รีบอาบนำ้กินข้าวได้แล้วไป"
"รู้แล้วน่าไม่ใช่เด็กสะหน่อย"ฉันตอบไปแล้วฉันก็รีบไปอาบนำ้แต่งตัวกลับขึ้นห้องไปทันที
"นี่ ไปกินข้าวเช้ารึไง"พี่ชายวิ่งมาในขณะที่ฉันกำลังนั้งอยู่ในห้อง
"ไม่เอา ไปให้พ้น"ฉันตอบไปทั้งๆที่อยู่ในห้อง
"นี่เธอฝันอีกแล้วใช่ไหม"
"อืม"ฉันตอบพี่ไปแค่นั้น
"นี่เธอเพี้ยนไปแล้วรึไง พี่บอกกี่ครั้งแล้วให้ตัดใจเรื่องนานะ เพราะเธอมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับเรื่องแบบนี้ถึงได้ไม่ค่อยมีกะใจจะทำอะไรไง"พี่ชายตะวาดฉันแบบไม่เกรงใจ
"หนวกหูน่า พี่ไม่ใช่พี่แท้ๆของหนูนิ จะไปเข้าใจหนูได้ยังไงจะไปไหนก็ไปเลย" ฉันตะโกะผ่านปะตูไปอย่างไม่เกรงใจแล้วของเหลวใส่ๆก็ไหลออกจากดวงตา
"นาโนะพี่ไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอร้องไห้นะ"เข้าพูดพรางเปิดประตูเข้ามา
"ไม่เป็นไรหรอก เพราะ หนูมันอ่อนแอนานะถึงได้..."ฉันพูดไปทั้งๆที่ยังร้องไห้อยู่
"ไม่ใช่ความผิดเธอหรอกนะ อย่าร้องไห้เลย"พี่ชายพูดพรางใช้มือปาดนำ้ตาออกจากแก้มของฉัน
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
6.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
6.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
6.5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
