ปัญหาระหว่างเรา

''อิงกิต..คือน้า.น้ามีเรื่องจะบอก"น้าสาวของฉันกล่าว เธอสวมเสื้อสีดำไว้ทุกข์แก่ลูกชายของเธอและเพื่อนๆที่เสียไปเนื่องจากไฟไหม้ตายทั้ง ร.ร "คะ มีอะไร ค่ะ'' ฉันพูดถามขึ้นเเต่น้ายังไม่บอกอะไร เสียงความคิดในใจของเธอก็ไหลผ่านเข้ามาในความคิดของฉัน
..ไม่ไหวแล้วเด็กคนนี้คงต้องพาอิงกิตไปอยู่กับคนอื่นเเล้วล่ะ..คงไม่เรียกว่าโยนภาระหรอกนะก็เราเตรียมทุกอย่างหมดเรียบร้อยแล้วนี่ ทั้ง เงินค่าดูแล ร.รใหม่ ทุกอย่างสำหรับอิงกิตเเล้วนี่ ฉันสูญเสียทุกอย่างกับอิงกิตมามากพอแล้ว ขอแค่ไม่มีอิงกิต ขอเริ่มชีวิตใหม่เถอะนะ...
เมื่อฉันได้ยินดังนั้นฉันก็เผลอถอดหายใจเสียงดังเเละถามน้าไปว่า"น้าจะให้หนูไปอยู่กับคนอื่นหรือคะ"
."อิงกิตคือ น้ามีงานเข้ามาเป็นงานใหญ่ คือน้าเกรงว่าจะไม่มีเวลาดูแลอิงกิต"น้าพูดถนอมน้ำใจ แล้วเข้ามาโอบกอดฉันหลอมๆ แม้จะไม่ได้ช่วยอะไร แต่ไม่เป็นไรหนูเข้าใจเพราะทั้งสามีและลูกทั้งสองของเธอต่างจากไปด้วยอาถรรพ์ของฉัน ."น้ามีล่าคะหนูเดินเล่นนะคะ."
ฉันรีบคว้ากระเป๋าใบโปรดเเล้วออกจาก นี่เเหละวิธีหนีปัญหาของฉัน
 เสียงความคิดของผู้คนตามถนนเเล่นผ่านสมองไปมาถ้ารวบรวมสมาธิก็จะไม่ได้ยินหรอกเเต่ไม่แน่อาจจะคลายเครียดก็ได้ ฉันแวะซื้อ นมเย็นสีชมพูรสหวานดื่มแก้เครียด แก้ หนักอกหนักใจ  คลายเหงาไปพลางเเต่เดิมเราก็ไม่ค่อยมีเพื่อนอยู่แล้วคงไม่ได้รู้สึกอะไรหรอก ฉันหลับตาหยุดเดิน เเล้วถอดหายใจอย่างหนักอก จู่ๆ  ก็มีคนมาชนฉัน นมเย็นจึงรดเสื้อฉันไปหมด 'ขอโทษ'เสียงชายหนุ่มเอ่ย ฉันมองหน้าเขา เขาน่าจะอายุ20กว่าๆ ฉันผิดเอง
เเล้วเขาก็เดินจากไป 
 
  ...............ทำไมฉันไม่ได้ยินเสียงความคิดของเขาเเหละ...............