มนต์รักแห่งรัติกาล [Yaoi]
เขียนโดย อาวี่
วันที่ 2 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 22.55 น.
แก้ไขเมื่อ 4 มีนาคม พ.ศ. 2558 21.33 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) จุดเริ่มต้นของการแต่งงาน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
จุดเริ่มต้นของการแต่งงาน
(1)
เขาได้กลิ่น…
กลิ่นหอมจางๆที่แสนประหลาด
เขาสูดกลิ่นนั่นเข้าเต็มปอดเพื่อสัมผัสให้มากกว่านี้
มันไม่ใช่กลิ่นของน้ำหอม หากแต่อานุภาพของมันกลับเปรียบเสมือนกลิ่นน้ำหอมชั้นดีที่ดึงดูดและเย้ายวนใจให้เข้าหา
ไม่ต้องเสียเวลาคิดนาน เขาเคลื่อนกายตามกลิ่นจางๆนั้นไปทันที…
การเคลื่อนไหวในยามค่ำคืน ไม่เป็นอุปสรรคสำหรับเขาแม้แต่น้อย…ใช่ มันเป็นเรื่องถนัดสำหรับปีศาจอย่างเขาอยู่แล้ว เขาใช้เวลาไม่นานก็มาหยุดอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ต้นตอของกลิ่นหอมประหลาดนั้นอยู่ที่นี่ !! เขาสูดกลิ่นหอมหวานอีกครั้งด้วยความเผลอไผล…ก่อนจะพาตัวเองก้าวเท้าเข้าบ้านหลังนั้นโดยไม่รู้ตัว…
ฝีเท้าของเขาเบายิ่งกว่าอะไร ไม่มีใครในนี้รับรู้ถึงการบุกรุกเลยแม้แต่น้อย เขาพาตัวเองขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน ก่อนจะมาหยุดที่หน้าห้องๆหนึ่ง ห้องที่มีกลิ่นหอมรุนแรงและเด่นชัด ซึ่งเขามั่นใจว่าต้นตอของกลิ่นหอมประหลาดต้องอยู่ในห้องนี้อย่างแน่นอน
เขาเปิดประตูเข้าไปอย่างแผ่วเบา สายตาคมสำรวจรอบๆห้องก่อนจะสรุปว่ามันเป็นห้องนอนห้องหนึ่ง
เมื่อสัญชาตญาณบอกว่าห้องนี้ปลอดภัย เขาจึงก้าวเข้าไป…
สายตาจับจ้องไปที่เตียง สองขาก้าวไปหาช้าๆราวกับลุ่มหลงในมนตร์สะกด
แต่เขาเป็นแวมไพร์สายเลือดบริสุทธิ์ที่มีพลังมากกว่าสิ่งใด ใครกันเล่าจะมาสะกดเขาได้…หากไม่ใช่กลิ่นหอมหวานที่มาจากร่างตรงหน้า เขาเดินมาหยุดตรงข้างเตียง ชายหนุ่มรูปร่างผอมแลดูเหมือนคนขาดสารอาหารกำลังหลับพริ้มทำเอาเขารู้สึกเสียดายอยู่ไม่น้อย
นึกว่าจะดูมีเนื้อมีหนังมากกว่านี้
ใช่ เขาสัมผัสมาแล้วว่า คนที่รูปร่างดี มีเนื้อมีหนัง มักจะให้เลือดที่เยอะจุใจ
ถ้าคนตรงหน้าเป็นแบบนั้นคงจะเป็นอะไรที่เพอร์เฟ็ค
เขาเลิกวิจารณ์หุ่นของชายหนุ่ม ก่อนจะหันมาสนใจกลิ่นที่ยั่วยวนเขาตั้งแต่ทีแรก มันออกมาจากกายของคนตรงหน้า
มันคือกลิ่นของอะไรกัน?
เขาโน้มตัวลงไปเพื่อสูดกลิ่นให้มากกว่านี้ ก่อนจะมาหยุดอ้อยอิ่งที่ลำคอขาวผ่องของอีกฝ่าย
หอม…เขากดจมูกลงไปซ้ำๆเพื่อสูดกลิ่นที่แสนจะหอมหวานอย่างติดใจ
ใช่…เขากำลังติดใจกลิ่นนั่น ไม่รู้เมื่อไหร่ที่เขาพาตัวเองขึ้นคร่อมร่างที่ยังหลับใหลไม่รู้เรื่องราว
เขาฝังใบหน้าซุกไซร้ลงบนต้นคอขาวโดยไม่รู้ตัว ปลายนิ้วมือประสานเข้ากับมือของอีกฝ่ายแล้วดันขึ้นไปด้านบน แวมไพร์หนุ่มไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร นอกจากต้องการตักตวงกลิ่นที่แสนเย้ายวนใจนี้ให้มากที่สุด
“อื้อ…” เสียงครางเพราะการกระทำของเขาดังรอดออกมาจากคนใต้ร่าง ยามที่ปลายลิ้นกำลังลามเลียต้นคอ ทุกอย่างกำลังไปได้สวย…อีกแค่นิดเดียว เพียงเขาฝังคมเขี้ยวลงบนต้นคอขาวๆนั่น
พรึบ!!
แต่ก่อนที่จะได้ทำแบบนั้น แรงดึงมหาศาลจากด้านหลังทำเอาเขาที่กำลังมัวเมาลอยปลิวออกจากร่างบนเตียงโดยไม่ทันตั้งตัวล้มกลิ้งไปกับพื้น เขาพยุงตนเองขึ้นมาอย่างมึนงง ก่อนจะต้องรู้สึกขนลุกกับดวงตาสีแดงที่จ้องมาอยู่แล้ว
“เดี๋ยวเถอะพ่อหนุ่ม ไม่ทราบว่าใครอนุญาตให้นายเข้ามาทำอนาจารกับลูกชายชาวบ้านกันหะ!!”
จุดเริ่มต้นของการแต่งงาน
(2)
ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าตอนนั้นอเล็กซ์ซิสรู้สึกโมโหมากแค่ไหน…
เขาพลาดเหยื่อรายสำคัญไป ส่วนสาเหตุที่ทำให้เขาอดฝังคมเขี้ยวและดูดเลือดก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย…
“ท่านลอร์ดคงไม่รู้ว่าฉันรู้สึกเสียใจมากแค่ไหนในตอนที่โผล่เข้ามาแล้วเห็นอเล็กซ์ซิสหลานรักกำลังขืนใจลูกชายของฉัน ดูเถิดท่านลอร์ด แม้โนอาร์จะไม่ใช่ลูกชายแท้ๆ แต่ฉันก็รักเขาเหมือนลูกในไส้ แม้ว่าฉันจะไม่ได้ต่อต้านการ…เอ่อ รักของเพศเดียวกัน แต่ฉันก็ทนไม่ได้ที่เห็นลูกชายคนเดียวของฉันกำลังร้องไห้เพราะเสียขวัญจากการกระทำของหลานรักหรอกนะ…”
เพราะยัยป้าสติเฟื้องนี่ยังไงหละ!!!
เหตุการณ์หลังจากนั้น เขาก็ถูก ‘อิซาเบล’ ผู้เป็นป้าแท้ๆ(ซึ่งแน่นอนว่าหล่อนก็เป็นแวมไพร์สายเลือดบริสุทธิ์เช่นเดียวกัน)จับตัวไว้โทษฐานกระทำอนาจารใส่ลูกชายของเธอ ก่อนจะลากทั้งเขาและไอ้มนุษย์ตัวปัญหานี่กลับมาที่คฤหาสน์ฟลินน์เพื่อรายงานเรื่องนี้ให้แก่บิดาของเขาทราบ ซึ่งเป็นเรื่องที่แวมไพร์หนุ่มเห็นว่ามันบ้าบอซะไม่มี แล้วไอ้คำใส่ร้ายที่ว่าเขากำลังจะขืนใจมนุษย์หน้าตายนี่มันก็ดูเหลือเชื่อเกินไปด้วย
สำหรับอเล็กซ์ซิสแล้ว อิซาเบลคือหนึ่งในญาติที่เขาไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วยเท่าไหร่ เขาเคยเจอหล่อนไม่กี่ครั้งในงานเลี้ยงแต่นั่นเป็นเรื่องที่นานมาแล้ว อิซาเบลคือญาติเพียงคนเดียวที่ไม่ได้พำนักในคฤหาสน์ฟลินน์ หากแต่อาศัยในหมู่บ้านเล็กๆแถวหุบเขาน็อทท์แทน…มันไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่
‘อันที่จริงฉันก็ไม่รู้อะไรมากหรอก แต่ก็ได้ยินมาว่าหล่อนน่ะแปลกประหลาดเป็นพวกจิตผิดปกติ เขาว่ากันว่าหล่อนคลั่งไคล้มนุษย์มาก จนถึงขนาดอยากจะไปใช้ชีวิตแบบมนุษย์…หมายถึงตื่นกลางวันและนอนกลางคืนอะไรแบบนั้น... ได้ยินว่าหล่อนชอบนอนบนเตียงแทนที่จะนอนในโลงศพ เชื่อเลย!! เขายังบอกอีกนะว่า หล่อนน่ะเป็นมังสวิรัติ’
นั่นคือคำบอกเล่าของ ‘ฮิวโก้’ พี่ชายคนโตตอนที่เขาถามถึงอิซาเบลเมื่อหลายปีก่อน ในตอนนั้นอเล็กซ์ซิสแค่หัวเราะกับคำพูดที่เหมือนจะกล่าวเกินจริง…หากแต่ตอนนี้เขาคิดว่าเขาน่ะเชื่อแล้วหละ
หลักฐานก็คือมนุษย์หน้านิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างไรเล่า!! มีแวมไพร์สติดีที่ไหนรับมนุษย์เป็นลูกบ้าง
อเล็กซ์ซิส อดปรายตามอง ‘มนุษย์’ คนเดียวท่ามกลางหมู่แวมไพร์เสียไม่ได้ ตั้งแต่ถูกลากมาที่นี่เขาไม่เห็นคนตรงหน้าแสดงสีหน้าท่าทางอื่นนอกจากเรียบนิ่งเลยแม้แต่น้อย แม้แต่ท่าทางหวาดกลัวก็ยังไม่มีให้เห็น หรือนั่นจะเป็นเพราะถูกเลี้ยงโดยคุณป้าสติเฟื้องคนนี้กัน อีกฝ่ายจึงรู้สึกเฉยๆเมื่อต้องอยู่ท่ามกลางมัจจุราชที่อาจคร่าชีวิตเขาไปได้ตลอดเวลา
ช่างประหลาดไม่แพ้กัน
“โธ่ คุณป้าที่รัก” แต่แม้จะไม่ชอบหน้าผู้เป็นป้ามากแค่ไหน ชายหนุ่มก็อดที่จะจีบบอกจีบคอพูดไม่ได้
“ผมคิดว่าคุณป้าคงจะเข้าใจผิดไปเสียแล้ว คุณป้าก็คงทราบดีว่าผมนั้นรักความเป็นเลือดบริสุทธิ์มากแค่ไหน ไม่มีทางที่ผมจะทำอะไรสิ้นคิดอย่างการ ขืนใจ อะไรนั่นหรอกครับ โอ้ อย่าเพิ่งทำหน้าแบบนั้น อันที่จริง มันเป็นเรื่องปกติมิใช่หรือที่ผมจะต้องดูดดื่มเลือดจากกายมนุษย์ มันเป็นเรื่องปกติที่แวมไพร์ต้องทำมิใช่หรืออย่างไร” อเล็กซ์ซิสแกล้งทำเสียงเศร้าจากก้นบึ้งของหัวใจ หากแต่ภายในใจกำลังคิดว่า
คุณป้าที่เอาตัวไปเกลือกกลั้วกับสายพันธ์ที่อ่อนแอนั่นต่างหากหละที่ผิดปกติ
อิซาเบลจ้องใบหน้าของผู้เป็นหลานด้วยความหงุดหงิด หากแต่ไม่นานก็เผยรอยยิ้มที่แสนน่าเกลียดออกมาให้อเล็กซ์ซิสได้สะพรึงเล่น แวมไพร์หนุ่มเริ่มรู้สึกสังหรณ์ใจพิกล
“โอ้ ถ้อยคำที่หลานรักเอ่ยมามันช่าง…เชื่อยากเหลือเกิน” อิซาเบลแกล้งสลดสีหน้าแบบที่หลานชายอยากจะพุ่งเข้าไปหักคอในทันที
“หากแต่เพราะเราเป็นสายเลือดเดียวกัน ป้าจะยอมทำใจเชื่อแล้วกันนะ…โอ้ โนอาร์ผู้น่าสงสาร ลูกคงจะรู้สึกหวาดกลัวมากเลยสินะ…แม่ขอโทษ ที่ปกป้องลูกรักไม่ได้เลย”
ว่าแล้วหล่อนก็แกล้งบีบน้ำตาแล้วดึงลูกชายมาซบอก…
อเล็กซ์ซิสอดที่จะเบะปากไม่ได้ เพราะไอ้คำว่าหวาดกลัวไม่ได้ปรากฎบนใบหน้านิ่งเฉยนั่นเลย นี่น่ะเรอะ ท่าทางของคนเสียขวัญน่ะ
หน้านิ่งไม่เปลี่ยนแปลง
หมอนี่มันเป็นคนอยู่หรือเปล่านะ??
ฝ่ายลอร์ดฟลินน์ หลังจากได้ฟังคำบอกกล่าวของทั้งสองฝ่ายก็พอจะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด แต่ดูจากรูปการอิซาเบลคงไม่ได้อยากให้จบเพียงคำขอโทษเสียแล้ว ถึงแม้เขาจะให้เรื่องมันสิ้นสุดได้ก็ตาม…เพราะเขารู้นิสัยของคนตรงหน้าดี แม้จะเป็นแวมไพร์นิสัยแปลกประหลาดแต่อีกฝ่ายก็เป็นคนกว้างขวาง ไม่ว่าจะในหมู่มนุษย์หรือแวมไพร์ด้วยกัน…ตระกูลฟลินน์เองก็มีหน้ามีตาทั้งสังคมมนุษย์และผีดูดเลือด หากเขาปล่อยให้จบโดยไม่ฟังคำต้องการของหล่อน เรื่องราววันนี้คงดังกระฉ่อนไปทั่วแน่
“ผมต้องขอโทษแทนอเล็กซ์ซิสด้วยที่ทำเรื่องน่าอายเช่นนั้น หากพี่ต้องการให้ทางเราชดใช้อย่างไรก็บอกมาเถิด ผมจะเป็นคนจัดการให้เอง…”
ลอร์ดฟลินน์เอ่ยพูดตามใจคิด หากแต่ใครอีกคนกลับรู้สึกไม่ดีเมื่อเห็นแววตาของป้าตนเอง
“ฉันก็ไม่ได้โกรธเคืองอะไรในตัวหลานชายมากมาย แต่ฉันหวังว่าท่านลอร์ดคงจะเข้าใจในหัวอกของคนเป็นแม่ หากฉันปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านไป ฉันก็คงรู้สึกผิดไปจนตาย…”
“ว่ามาเถิดอิซาเบล ผมยินดีชดใช้ในแบบที่พี่ต้องการ ผมสัญญา”
อิซาเบลแสยะยิ้มเล็กน้อย ในแบบที่ลอร์ดฟลินน์มองตามไม่ทัน เธอหันไปลูบผมคนข้างกายด้วยสายตารักและเอ็นดู ก่อนจะหันไปจ้องหน้าหลานชายอย่างจริงจัง
“ฉันต้องการให้อเล็กซ์ซิสแต่งงานกับโนอาร์ค่ะ”
!!!!!
“หวังว่าท่านลอร์ดจะทำตามคำสัญญาที่ว่าไว้นะคะ”
TBC.
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ