Drug : เสพติดรัก

Ep 1 : Do you believe in love at first sight?

คุณเชื่อในรักแรกพบไหม

          ฉันอยากจะมีชีวิตอิสระมาตลอด ไม่ต้องมานั่งกังวลกับเรื่องรอบข้าง ซึ่งมันเป็นปัญหาที่ฉันคิดว่า มันไม่แฟร์เลยที่คนอย่างฉันต้องเจอ =_= ทำไมฉันถึงต้องเกิดมาด้วยน่ะ -_- อยู่บนสวรรค์ดีๆไม่ชอบรึยังไง ว่าแต่... ฉันไปรู้ได้ไงว่าฉันเคยอยู่สวรรค์มาก่อน ... โฮ๊ะๆๆๆ ก็แน่ล่ะ ฉันนี้ละคือนางฟ้าาา าา ^w^ (Orar: ถามเองตอบเอง ยัยนี้ท่าจะบ๊อง = =!)

          ฉันชื่อเพียว์ อายุ 25 ปี ฉันเป็นเพียงเด็กน้อยตัวเล็กๆ แน่ล่ะ ฉันสูงแค่ 152 เซนติเมตรเอง น้ำหนักก็แค่ 40 เท่านั้น ฉันอยู่ที่อเมริกา ก็ต้องเหงยหน้าคุยกับคนอื่นๆมาโดยตลอด แถมฉันยังต้องทนมองตูดของใครหลายๆคนอีกด้วย ก็ฉันสูงได้ถึงแค่ตูดพวกเขานิ >[]< ซึ่งฉันเองก็ไม่ได้มีความคิดจะมองตูดพวกเขาด้วย! ฉันขอบอกเลยว่า ฉันไม่มีปัญหาทางจิต ไม่ได้หื่น แต่เกือบทุกคนในสหรัฐอเมริกา มีแต่คนตัวสูงทั้งนั้น ฉันเองก็งงๆ ว่าทำไมฉันถึงได้เตี้ยม่อต้อแบบนี้ T_T คงเพราะเชื้อไทย แต่ทำไมฉันถึงเตี้ย แถมฉันเตี้ยกว่าแม่ฉันอีกน่ะ ไม่เข้าใจเล้ยยย !

               "หนูเพียว์ ตื่นตั้งแต่เมื่อไรเนี้ย ทำไมเจ๊ไม่เห็นเลยแฮะ " เหอะๆ เช้ามาก็โวยวายเลย เจ๊คนนี้ชื่อ 'ซารีน่า' เธอตามมาอยู่กับฉัน เพราะม่ามี๊กับแด๊ดดี๊ให้ข้อแม้ว่า 'ถ้าฉันมาอยู่ประเทศไทย ก็ต้องมีเจ๊ซารีน่ามาอยู่ด้วย' ฉันเลยตอบตกลง ตอนนั้น ฉันคิดแค่ว่า อะไรก็ได้ล่ะ ขอแค่ได้มาที่ประเทศไทยแบบสามัญชนคนปกติธรรมดา =w=

               "เพิ่งจะตื่นนี้แหละคะ "

               "อ่อ... จ๊ะๆ เดียวเจ๊ไปชงกาแฟก่อน หนูเพียว์เอาโอวัลตินไมจ๊ะ"

               "เอาคะ เอา! "

               "จ๊ะ งั้นรอเจ๊ก่อนนะ"

               "คะ "

          แต่ถึงยังไง ฉันก็รู้สึกอุ่นใจที่มีเจ๊ซารีน่ามาอยู่ด้วย ฉันเองก็กะจะชวนเจ๊ซารีน่ามากับฉันแต่แรกแล้ว แต่พอดิบพอดีว่าม่ามี๊กับแด๊ดดี๊ยกข้อแม้นี้มาพอดี ฉันก็เลยไม่จำเป็นต้องไปชวนเจ๊ซารีน่า

         ฉันย้ายมาอยู่ที่ประเทศไทยนี้ได้ประมาณ 4-5 เดือนแล้วแหละ ฉันสามารถพูดไทยได้ตั้งแต่เด็กๆแล้ว เพราะม่ามี๊ท่านสอนมาแต่เด็ก ทำให้ฉันสามารถพูดได้ทั้ง 2 ภาษา คือ ภาษาอังกฤษทั้ง UK และ US (United Kingdom - United States) และภาษาไทย สำหรับเรื่องการสื่อสาร ก็กลายเป็นเรื่องชิลล์ๆไปเลย ส่วนเจ๊ซารีน่าก็เช่นกัน เจ๊ชอบมาเล่นกับฉันตอนเด็กๆทุกวี้ทุกวัน ก็เลยฝึกพูดภาษาไทยไปด้วยกันกับฉัน โดยมีม่ามี๊ของฉันเป็นคนสอน

     ติ๊งต๋อง ๆ ๆ (เสียงกดกริ่ง)

          "หนูเพียว์ไปดูสิว่าใครมา แต่อย่าเพิ่งเปิดประตูนะ ดูที่ช่องมองประตูก่อนนะจ๊ะ"

          "คะ "

          ฉันรีบเดินไปที่หน้าประตู เมื่อฉันมองไปที่ช่องมองประตู ก็เห็นลูกของเจ้าของอพาร์ทเม้นท์นี้ เธอชื่อ 'ส้ม' สงสัยจะมาเก็บค่าอพาร์ทเม้นท์ละมั้ง

          "ขอโทษนะคะพี่ซารีน่า หนูมาเก็บค่าอพาร์ทเม้นท์คะ อยู่รึเปล่าคะ" นั้นไง เหอะๆๆๆๆ

          "จ้าาๆ กำลังไป" ฉันยังไม่ทันตอบอะไรไป เจ๊ซารีน่าก็รีบเดินออกมา ในมือถือแบงค์พัน 2 ใบ กับแบงค์ห้าร้อย 1 ใบ เจ๊เปิดประตูห้องและยืนเงินให้น้องส้ม

          "แหม... เก็บแต่เช้าเลยน่ะจ๊ะหนูส้ม"

          "แฮะๆ แม่หนูเขาให้รีบเก็บนะคะ เพราะเดียววันนี้แม่กับหนูจะรีบออกไปข้างนอกกัน เลยรีบเก็บก่อนคะ "

          "อ่อ จ๊ะๆ"

          "นั้นน้องพี่ซารีน่าเหรอคะ ตัวเล็กน่ารักอย่างที่พี่ซารีน่าว่าเลย นานๆ ทีจะเจอกัน" ฉันที่กำลังยืนเอ่ออยู่ข้างหลังเจ๊ซารีน่า ก็เลยฉีกยิ้มให้น้องส้มไป

          "อ่อ ใช่จ๊ะ ชื่อเพียว์ แต่เป็นพี่ของส้มนะจ๊ะ"

          "สวัสดีคะพี่เพียว์ หนูชื่อส้มน่ะคะ พี่นิน่ารักจังเลยคะ หนูอยากเอามากอดทั้งวันเลย พี่ซารีน่านี้โชคดีนะคะ มีน้องสาวน่ารักแบบนี้"

          "ฮ่าๆๆ "

          "หนูขอตัวก่อนนะคะ หนูต้องไปเก็บตังค์ต่อแล้วคะ ขอบคุณพี่ซารีน่านะคะ หนูไปแหละ บ๊ายบายคะพี่ซารีน่าพี่เพียว์"

          "จ้าา " แล้วการสนทนาก็จบลง เจ๊ซารีน่าปิดประตูห้อง และเดินไปหยิบแก้วกาแฟกับแก้วโอวัลติน แล้วยืนแก้วโอวัลตินอุ่นๆให้ฉัน

          "อ่ะ นี้จ๊ะ โอวัลตินสุดอร่อยของเจ๊ " ฉันส่งยิ้มหวานให้เจ๊ซารีน่า และรับแก้วโอวัลตินมาถือไว้

          "ขอบคุณคะเจ๊" ฉันค่อยๆเป่าโอวัลตินเล็กน้อย และค่อยๆดื่มมัน เจ๊ซารีน่ามองหน้าฉันสักพักก็ค่อยๆดื่มกาแฟในถ้วยของตัวเอง

          ฉันเดินถือแก้วโอวัลตินที่ยังมีน้ำโอวัลตินอยู่ครึ่งแก้ว มานั่งที่โซฟาสีแดง ห้องนี้เป็นอพาร์ทเม้นท์ที่มีพื้นที่ห้องค่อนข้างกว้าง มีพื้นที่ให้เยอะพอสมควร การจัดตกแต่งเฟอร์นิเจอร์ทั้งในห้องและในห้องน้ำ ก็เป็นงานของเจ๊ซารีน่าทั้งหมด ถึงเจ๊จะบอกว่าอยากอยู่อย่างคนธรรมดาๆ แต่เฟอร์นิเจอร์และของในห้องนี้ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับห้องนอนสุดหรูที่คฤหาสน์เลยสักนิด = =^ แต่ก็เอาเถอะ สำหรับฉันแล้วการมาอยู่อพาร์ทเม้นต์ก็ยังทำให้ฉันรู้สึกถึงความเป็นคนปกติ ธรรมดา ยิ่งกว่าอยู่ที่คฤหาสน์หลังใหญ่โตซะอีก

          เมื่อฉันกับเจ๊ซารีน่าดื่มกาแฟกับโอวิลตินเสร็จ ก็ไปอาบน้ำกัน โดยเจ๊อาบก่อนฉัน เพราะเจ๊ใช้เวลาแต่งตัวแต่งหน้าเยอะกว่าฉัน จากนั้นก็เป็นฉันที่อาบถัดมา พอทำอะไรส่วนตัวเสร็จ ฉันกับเจ๊ก็ขับรถไปเปิดร้าน ฉันกับเจ๊ซารีน่าเปิดร้านเครื่องสำอาง พวกอาหารเสริม ของสำหรับผู้หญิงทั้งหลาย เป็นร้านที่มีคนเข้ามาเรื่อยๆ แต่ช่วงกลางวันจะไม่ค่อยมีคนเข้า ตกเย็นถึงจะมีคนเข้ามาเยอะๆ เรื่อยๆ อาจเป็นเพราะมีแค่ร้านเดียวในแถบนี้ ที่เปิดร้านขายของสำหรับผู้หญิง ส่วนเรื่องเงินที่เอามาเปิดธุรกิจ ก็เป็นเงินเก็บของฉันกับเจ๊ซารีน่าที่เก็บกันมาตั้งแต่ตอนอยู่อเมริกาแล้ว เราสองคนเปิดร้านนี้มาเพียงแค่เดือนกว่าๆ ก็มีคนเข้าร้านเยอะพอสมควร การตกแต่งร้าน ทั้งเฟอร์นิเจอร์ในร้าน ฉันเป็นคนออกแบบ สำหรับเจ๊ซารีน่าแล้ว เจ๊บอกไม่อยากออกแบบเอง เพราะกลัวว่าจะเผลอออกแบบให้ร้านกลายเป็นร้านสุดเปรี้ยวจนไม่มีลูกค้าเข้า เจ๊เลยอนุญาติให้ฉันออกแบบร้านนี้ได้ตามต้องการ และเหมาะสมกับงบที่มี ฉันก็พยายามออกแบบร้านนี้ออกมาให้น่ารักๆ โทนสีพาสเทล มีตุ๊กตาตัวใหญ่ๆ น่ารักๆตั้งโชว์ มีเคาน์เตอร์ร้าน ร้านของเราจะเปิดตั้งแต่ 08:30 - 20:00 และหยุดทุกวันพุธ เพราะวันพุธเป็นวันที่ฉันกับเจ๊ซารีน่าต้องขับรถไปรับของมาขายในร้าน สำหรับธุรกิจเล็กๆนี้ ฉันคิดว่าเป็นเพียงแค่ธุรกิจระยะสั้น ไม่คิดจะต้องรุ่งเรืองอะไรมากมาย ขอแค่มีเงินใช้ชีวิตอยู่เล็กๆน้อยๆกับประเทศไทยนี้เท่านั้น ม่ามี๊กับแด๊ดดี๊ของฉันก็จะโอนเงินมาให้ทุกเดือนอยู่แล้ว แต่ฉันกับเจ๊ซารีน่าไม่อยากจะอยู่นิ่งๆ เอาแต่สนุกสนาน มันไม่ใช่ชีวิตธรรมดาๆสักนิด ฉันกับเจ๊ซารีน่าเลยทำธุรกิจเล็กๆนี้ด้วยกัน

          เมื่อฉันกับเจ๊ซารีน่าขับรถมาถึงร้าน ซึ่งตอนนี้ก็ใกล้เวลาเปิดร้านแล้วด้วย ฉันกับเจ๊ซารีน่าก็จัดแจงไขกุญแจร้าน เปิดไฟ กวาดพื้น ปัดฝุ่น ให้สะอาด เปิดตู้ส้นค้า ผลิตภัณฑ์ต่างๆ เปิดแอร์ และทุกอย่างในร้านก็เสร็จเรียบร้อย พอได้เวลาเปิดร้าน ฉันก็เดินไปหยิบป้ายแขวนหน้าประตูว่า Open ทีนี้ก็รอลูกค้าเข้าร้าน ลูกค้าบางคนเข้ามาแค่ดูของและราคาของ แล้วก็เดินออกจากร้านไป บางคนก็เป็นลูกค้าประจำ เพราะสินค้าและผลิตภัณฑ์ส่วนใหญ่จะลดราคาให้ถูกพอความเหมาะสมด้วย จึงทำให้มีลูกค้ามากมายมาซื้อสินค้าที่ร้านนี้บ่อย แต่ฉันยังไม่ได้บอกชื่อร้านเลยนิ ชื่อร้านของฉันชื่อร้าน "BeautyBar" Cosmetics and Supplements For women เครื่องสำอางและอาหารเสริมสำหรับผู้หญิง

     กรุ้งกริ้งๆ (เสียงกระดิ่งหน้าประตูร้าน บ่งบอกว่ามีคนเปิดประตูร้าน)

          "สวัสดีคะ คุณลูกค้า " ฉันที่กำลังยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์เอยปากต้อนรับลูกค้า พร้อมส่งยิ้มให้ สิ่งที่ไม่น่าเชื่อคือ นานๆ ทีจะเจอลูกค้าผู้ชายหน้าตาดี ตัวสูง ใส่ชุดเหมือนกับนักธุรกิจที่ฉันเคยเจอตอนอยู่อเมริกาบ่อยๆ เจ๊ซารีน่าที่กำลังยืนเช็คของอยู่ก็หันหน้ามาส่งยิ้มให้ลูกค้าคนนั้น และทำหน้าเหวอสักพัก คงคิดเหมือนกันกับฉันละซิ

          "คุณผู้ชายจะรับอะไรดีคะ"

          "..."

          "เอ่อ... " ฉันไม่รู้จะพูดอะไรดี เพราะเขาไม่ตอบฉันเลย แถมท่าทางของเขาก็ดูจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักนิด

          "คุณผู้ชายคะ... " ฉันเรียกเขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขากันหน้ามามองฉัน อุ๊ยยย! กรี๊ดดด !! สายตาของเขาอย่างกับจะกลืนกินลูกแกะน้อยขนปุยอย่างฉันเลย
 ที่อเมริกาก็มีผู้ชายหน้าตาดีๆแบบนี้เยอะ แต่กับเขามันต่างตรงที่เขาหน้าตาดูสะอาด ไม่มีหนวดไม่มีเครา ผมสีทองอร่าม สายตาของเขาอย่างกับหมาป่าที่พร้อมจะตะครุบเหยื่อได้ตลอดเวลา วี๊ดดดๆ ! ฉันจะละลายแล้ววว

          "ผมจะมาถามว่า ผู้หญิงส่วนใหญ่อยากได้อะไรในมากที่สุดจากร้านคุณคับ"

          "อ่อ... คือสินค้าแต่ละตัวของเรา ก็ต้องขึ้นอยู่กับการใช้งานของผู้หญิงแต่ละคนด้วยนะคะ ถ้าต้องการจะผิวขาวสวยก็มักจะซื้ออาหารเสริม แต่ลูกค้าผู้หญิงบางคนก็มีจุดประสงค์ต้องการอย่างอื่น คือเอาง่ายๆนะคะ คือลูกค้าแต่ละคนมีเหตุผลที่เข้าร้านนี้ค่อนข้างแตกต่างกันน่ะคะ ทางร้านเลยไม่สามารถระบุได้แน่ชัดว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ที่เป็นลูกค้า ส่วนมากซื้อสินค้าไหนนะคะ "

          "...." เขาเงียบไปสักพัก เขามองไปทั่วร้าน และสายตาเขาก็หยุดไปที่เจ๊ซารีน่า ซึ่งเจ๊ซารีน่ากำลังยืนเช็คของอยู่นั้นเอง เขาจ้องมองเจ๊ซารีน่าอยู่พักใหญ่ ก็ยิ้มมุมปาก และรีบเดินไปหาเจ๊ซารีน่า โดยไม่สนใจฉันเลยสักนิด

          "ขอโทษนะคับคุณ คือคุณเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในสายตาผมแล้ว" เจ๊ซารีน่ามองหน้าเขา พร้อมกับสีหน้าเฉยชา เนื่องจากเจ๊ซารีน่าเจอผู้ชายมาจีบเยอะแยะมากมายเป็นธรรมดาอยู่แล้ว

          "มีปัญหาอะไรกับฉันเหรอคะ " เจ๊ซารีน่ารู้ไต๋หนุ่มเจ้าชู้ หนุ่มหน้าม่อเป็นอย่างดี เธอเลยเล็งคำถามจิกไปตรงๆ นางจี๊ดมากคะ

          "แหม ดุจริงๆแม่คุณ อย่าเพิ่งอารมณ์ขึ้นสิคับ ผมแค่อยากรู้จักเท่านั้น ผมชื่อเค คุณละ"

          "ทำไมฉันต้องบอกชื่อของฉันให้คุณรู้ด้วยคะ"

          "เพราะคุณคือผู้หญิงที่กำลังพบกับผู้ชายที่ดีอย่างผมไงละ" แหวะ! ผู้ชายแบบนี้ จะดีจริงอย่างที่ว่าเรอะ โม้ชะมัด

     กรุ้งกริ้งๆ (เสียงเปิดประตูร้าน)

          "ไอ่เค! มัวทำไรอยู่!" จู่ๆก็มีผู้ชายร่างเล็ก ผิวขาว แต่ถึงอย่างไร เขาก็สูงกว่าฉัน T_T

          "กำลังจีบสาวอยู่" =_= เอิ่มมม... ผู้ชายคนนี้ตรงจริงๆ ฉันกับเจ๊ซารีน่ายืนงงกันสักพัก ก็ได้สติ

          "เอิ่ม...พวกคุณมาทำอะไรกันคะ" ฉันหันหน้าไปถามผู้ชายหน้าหวาน หน้าตาน่ารักๆคนนั้น ที่กำลังยืนทำคิ้วขมวด จ้องมองผู้ชายที่ชื่อเคอยู่อีกมุมหนึ่งของร้าน ซึ่งเจ๊ซารีน่าเองก็ยืนมองผู้ชายหน้าหวานที่เพิ่งเข้ามาเมื่อสักครู่นี้ เพื่อรอฟังคำตอบจากหนุ่มหน้าหวาน โดยไม่สนใจผู้ชายที่ชื่อเคเลยสักนิด

          "คือ ผมให้นายนั้นเข้ามาซื้อของที่จะเอาไปให้เป็นของขวัญวันเกิดของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเฉยๆนะคับ" อ่อออ ที่ไหนได้ก็มาซื้อของให้เด็กผู้หญิงนิเอง หืมม! ? แต่เดียวน่ะ! ? เด็กผู้หญิง... แสดงว่าคนสองคนนี้คงเป็นป๋าสิน่ะ! ป๋าแบบ ประเภทซื้อของให้เด็กอย่างงี้ใช่ไหม ต้องใช้แน่ๆ พวกนี้น่าเกลียดน่าขยะแขยงชะมัด หน้าตาดีซะเปล่า นิสัยนิย้ำแย่จริงๆ!

          "อ่อ! จะมาซื้อของให้เด็กเหรอคะ ที่ร้านเราไม่มีของสำหรับเด็กหรอกนะคะ มีแต่ของสำหรับผู้หญิงที่เขาต้องการจะดูแลตัวเอง ผู้หญิงวัยที่กำลังรักสวยรักงามน่ะคะ ถ้าเป็นของที่เอาไว้ให้ป๋าซื้อให้เด็ก ก็คงไม่มีหรอกคะ " เจ๊ซารีน่ามองหน้าฉันแบบอึ้งๆ รวมทั้งผู้ชายทั้งสองคนนั้นด้วย

          "คุณเข้าใจอะไรผิดรึเปล่าคับ ป๋าๆ เด็กๆ อะไรของคุณ พวกผมจะมาซื้อของขวัญให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ป่วยอยู่ในโรงพยาบาลใกล้ๆนี้เท่านั้นเอง คุณคิดไปถึงไหนเนี้ย" หนุ่มหน้าหวานพูดด้วยน้ำเสียงงงๆ เอิ่มมมมม... นิฉันนนน คิดไปเองสิน่ะ (Orar: หน้าแตกเลยไมล่ะ วะฮ่าๆๆๆ)

          "อะ... เอ่อออ... คือ..." ฉันไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เพราะหน้าของฉันมันแตกเป็นเสี่ยงๆไปแล้ว ตอนนี้ฉันอายสุดๆ TwT

          "ถ้าเป็นของขวัญละก็ ที่นี้ไม่รับห่อของขวัญให้หรอกนะ แต่สำหรับสินค้า หรือของน่ะ พอจะแนะนำให้ได้อยู่ งั้นขอถามก่อนนะคะ ว่าเด็กผู้หญิงที่คุณว่า อายุเท่าไร และชอบอะไรมากที่สุดคะ" เจ๊ซารีน่า ซึ่งคงจะรู้ว่าตอนนี้สติฉันไปหมดแล้ว แฮะๆๆ ^w^ ขอบคุณเจ๊มากๆคะ

          "โหวว คุณผู้หญิงของผมน่ารักที่สุด " นายผู้ชายที่ชื่อเค พูดพร้อมทำสีหน้าหวาดเสน่ห์สุดหยิว

          "หุบปากเถอะเค ... ผมก็ไม่รู้หรอกคับว่าเธอชอบอะไร แต่อายุ คงจะสัก 12-14 ปีนี้แหละคับ" โฮ๊ะๆๆๆ ^w^ ในที่สุดก็มีคนพูดให้นายนั้นหุบปากซะที

          "คับๆ พ่อคุณรุนช่อง" เจ๊ซารีน่ามองหน้านายเคสักพัก เหมือนจะสื่อว่า 'จะขัดทำไมวะเนี้ย น่ารำคาญจริงๆ'

          "ถ้างั้น ฉันคิดว่าเธอคงอยากได้ตุ๊กตาน่ารักๆมากกว่าของสวยๆงามๆที่นี้แน่ ซึ่งตุ๊กตาพวกนั้นที่นี้ก็ไม่มีซะด้วยสิ ถ้าจะไปซื้อ ก็ไปซื้อที่ห้างสรรพสินค้าใหญ่ๆ เอาแหละกันนะ"

          "งั้น... ผมขอตัวนะคับ ขอบใจมากคับ มาเร็วเค! เราต้องรีบนะโว๊ยย!"

          "เออๆ คับๆ ... เดียวผมจะมาหาใหม่นะคับ my lady" เขาทั้งสองเดินออกจากร้านไป เจ๊ซารีน่าทำหน้าเจือนๆเล็กน้อย

          "โฮ๊ะๆๆๆ เจ๊มีหนุ่มมาจีบอีกแหละ หนูนี้สิ... ไม่มีสักคน " ฉันเอยปากแซวเจ๊นิดหน่อย ฉันชีวิตนี้ ไม่เคยมีผู้ชายมาจีบฉันสักคน ทั้งทีใครๆก็บอกว่าฉันน่ารัก แต่ไม่มีใครจีบฉันสักที หึยยย! หรือฉันมันเป็นผู้หญิงที่ไม่มีอะไรดึงดูดนะ

          "บางทีมันก็เหนื่อย เจอแต่ผู้ชายห่วยๆ หล่อ รวย แต่เจ้าชู้ทั้งนั้น เจ๊ไม่ขอมีความรักกับใครอีกแล้ว"

          "คะๆ เหอะๆๆๆ ระวังจะแก่จนหมดแรง ไม่มีใครคอยดูแลเอาน่ะ"

          "นิแซวเจ๊เหรอย่ะ! เดียวเถอะๆ"

          "ฮ่าๆๆๆๆ"

          แต่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว ฉันไม่อยากให้เจ๊มีแฟน และฉันเองก็ไม่คิดจะมีแฟนด้วยเหมือนกัน อยากให้เราสองคนอยู่เคียงข้างกันไปแบบนี้เสมอ แต่ถ้าถึงวันนั้น คือวันที่เราสองคนต่างก็ต้องมีครอบครัวเมื่อไร ฉันขอให้เราสองคนมีความรักนั้นพร้อมกันเถอะ...