The Miracle of witches.

เมื่อเจ้าหญิงแสนสวยเดินผ่านประตูโค้งเข้ามาข้างในก็ต้องตกตะลึงในความสวยงามของภายในบ้าน ตกแต่งด้วยดินพิเศษซึ่งเธอไม่รู้ว่าสร้างมาจากดินอะไรมันดูแล้วเนื้อละเอียดกว่าดินทั่วไปรวมถึงหินที่ตกแต่งตามผนังขัดเป็นเงา เธอไม่คิดว่าบ้านที่ปกคลุมไปด้วยต้นไม้จะมีความสวยขนาดนี้
 
“บ้านของท่านสวยจัง”
 
“ไม่ดูสวยมากหรอก เป็นบ้านของท่านชามมิงก์ เขาขอให้ข้าสร้างให้ เจ้ายังไม่ทันได้เห็นบ้านจริงๆของเขาหรอกนะว่ามันอลังการขนาดไหน” หญิงวัยกลางคนเอ่ยขณะกำลังนั่งขูดรากสมุนไพรไปด้วย
 
“ท่านสร้างให้เขาเหรอ เป็นไปไม่ได้” หญิงสาวกล่าวอย่างไม่เชื่อสายตา
 
“ข้าเป็นแม่มด”ประโยคนั่นทำให้เฟรธิเชียต้องมีสีหน้าราวกับสิ่งที่หญิงวัยกลางคนกล่าวมาจะเป็นไปได้
 
“ท่านนี่ ตลกนะ ” เฟรธิเชียหัวเราะพลางนั่งมองหล่อนขูดผงออกมาจากรากไม้
“ข้าโดราเธีย สิ่งที่ข้าพูดไปเจ้าคงไม่ถือสา” เฟรธิเชียยิ้มให้พลางมองลอดผ่านประตูไปมองชายหนุ่มที่กำลังทำความสะอาดม้าตัวโปรดพลางเห็นปากขมุบขมิบของเขา
 
“ท่านโดราเธีย ท่านชามมิงก์เขาอยู่คนเดียวหรือ” คำถามนั่นทำให้โดราเธียแอบลอบมองหญิงสาว
 
“เขากำลังตามหาคนที่รักเขาจากใจจริงกระมัง งั้นข้าจะพาไปดูห้องนอนของเจ้า” หญิงวัยกลางคนเมื่อเห็นสีหน้าของเฟรธิเชียซับสีเลือดฝาดบนแก้มก็รับรู้ได้แล้วว่านางคิดอย่างไร
 
“ขอบคุณจริงๆ ที่ท่านทั้งสองได้ช่วยข้า ข้าไม่รู้ว่าจะตอบแทนยังไง” เฟรธิเชียพูดด้วยความรู้สึกตื้นตันใจ
 
“มาเถอะ เรื่องบุญคุณเจ้าไม่ต้องคิดมาก”โดราเธียเอ่ยแล้วยิ้มให้เธอพลางจูงเธอลงไปชั้นด้านล่าง
 
เมื่อก้าวเท้าลงจนสุดบันได เฟรธิเชียมองตามอย่างตกตะลึง มีห้องพักเรียงตรงข้ามกันอยู่ห้าห้องโดราเธียพาเธอไปยังห้องสุดท้ายพื้นที่ที่ไม่คาดว่าจะกว้างขวางขนาดนี้
 
“นี่กุญแจห้องเจ้า เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเจ้าจะทำอะไรก็ตามอำเภอใจ ข้าต้องไปปรุงยาก่อน” เฟรธิเชียรับกุญแจเหลือบทองมาก่อนจะกล่าวขอบคุณแล้วไขมันเข้าไป
 
“โอ พระเจ้า” เธออุทานออกมาอย่างลืมตัว เมื่อห้องพักมีขนาดไม่ต่างจากห้องนอนในวังของเธอ พอเธอเปิดดูตู้เสื้อผ้ากลับว่างเปล่า ทันใดนั้นเสื้อค่อยๆปรากฏขึ้นมาราวกับเวทย์มนต์เธอคว้ามาชุดหนึ่งที่ดูทะมัดทะแมงหน่อยเพราะกระโปรงไม่ยาวลากพื้นมาก พลางมาเทียบกับตัว
 
“ท่านโดราเธีย ข้ามาแล้ว”
 
“เจ้าหยุดพูดซักทีได้ไหม” หญิงสาวได้ยินเสียงดังจากข้างนอก เห็นชามมิงก์กำลังเดินกระแทกส้นเท้าออกมาจากคอกม้า
 
“โอ รู้สึกเหมือนข้าลืมอะไรบางอย่างนะ เอ ก็วางไว้อยู่ตรงนี้นี่นา”
 
“มีอะไรให้ข้าช่วยหรือเปล่า ท่านโดราเธีย” เฟรธิเชียมองตามร่างสูงก่อนจะหันมาพูดกับหล่อนที่ก้มๆเงยๆ ท่าทางลำบาก
 
“เอ่อ เจ้าช่วยไปถามชามมิงก์ได้ไหมว่า เขาเอาสมุนไพรมาเผื่อหรือเปล่า”
 
“ได้เลย” เฟรธิเชียรีบออกไป โดยไม่รู้ว่าคนที่อ้างให้ช่วยหานั้นแค่แกล้งให้เธอไปอยู่กับชามมิงก์เพียงเท่านั้น
 
เขาอยู่ไหนของเขานะ เห็นหลังไวๆอยู่นี่นา บางทีข้าว่ามันก็ดูแปลกที่จู่ๆก็โผล่มาในโลกที่ไม่ใช่ของตัวเอง ถ้าหากท่านพ่อรู้เข้าต้องทรงกริ้วแน่ๆเลย หญิงสาวคิดในใจโดยไม่รู้ว่ามีคนกำลังจ้องมองทุกฝีก้าว
 
เธอปัดกิ่งไม้ที่ชี้ออกมาขวางทางออกขณะค่อยๆก้าวเพราะเบื้องหลังของบ้านชามมิงก์นั้นดูสวยงามมากทำให้เธอต้องตื่นเต้นเนื่องจากอยู่ในวังเธอไม่เคยออกมาเที่ยวชมอย่างนี้มาก่อนเลย นอกจากเรียนๆๆและก็เรียนเท่านั้น นี่คือครั้งแรกในชีวิตที่เธอได้เดินดูสิ่งมีชีวิตจากธรรมชาติด้วยตัวเอง
 
“ท่านชามมิงก์” หญิงสาวตะโกนเรียกเผื่ออาจจะช่วยให้หาตัวเจอได้เร็วขึ้น
 
‘นางมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง’ มีเสียงเล็กคุ้นๆหูดังขึ้นมา
 
‘ข้าไม่รู้เหมือนกัน เพียงแต่ว่าข้าเห็นนางโผล่ขึ้นท่ามกลางฝูงนกฟีนิกซ์’ เสียงเล็กอีกเสียงตอบกลับ
 
“เฮ้ เจ้ากระต่ายน้อย”
 
‘ว้าย!!!’ หญิงสาวโผล่จากด้านหลังพวกมันจากพุ่มไม้ที่มันสร้างโพรงมันไว้สำหรับอาศัยอยู่ นี่คงเป็นอีกเรื่องที่ต้องประหลาดใจเพราะเธอสามารถฟังเสียงพวกมันได้
 
เธอหัวเราะเสียงใส เมื่อเห็นกระจุกหางโผล่ออกมาเมื่อพวกมันต่างวิ่งหนีเธอกันระนาว
 
“ไม่ต้องกลัวข้า ข้าไม่ทำอะไรพวกเจ้าหรอก” เฟรธิเชียพูดด้วยน้ำเสียงไพเราะเชื้อเชิญ
 
รอยยิ้มหวานของเธอยิ้มกว้างขึ้นจนเห็นฟันที่เรียงกันอยู่อย่างสวยงาม มีดวงตาเล็กๆโผล่ขึ้นพร้อมกับใบหูที่ยาวโดดเด่น
 
“เฟธิเชีย!!” มีเสียงดังขึ้นจากข้างหลังทำให้ทั้งคนทั้งสัตว์ที่กำลังจะได้ทำความรู้จักกันต้องตกใจ
 
“เอ่อ”
 
“เป็นอะไรหรือเปล่า ถึงเอาหน้ามุดเข้าไปในพุ่มไม้ขนาดนั้น” เสียงทุ้มนุ่มของชามมิงก์เอ่ยอย่างแปลกใจก่อนจะช่วยหญิงสาวลุกขึ้นยืน
 
“ออ พอดีข้าสะดุดล้มน่ะ” คำพูดนั่นทำให้ดวงตาสีฟ้าเข้มน่าหลงไหลตวัดมองเธอราวกับไม่เชื่ออย่างที่พูดเพราะเห็นๆกันอยู่ว่าเธอจงใจมุดลงไป
 
“ข้าได้ยินเสียงเจ้าตะโกนเรียกข้า มีอะไรหรือ”
 
“ท่านโดราเธียวานให้ข้ามาถามถึงสมุนไพรว่ายังเหลืออยู่หรือเปล่า” เฟรธิเชียพูดบวกกับเห็นหน้าตาของชามมิงก์เปลี่ยนแปลงอารมณ์โดยทันที
 
“งั้นข้าคงต้องไปเก็บมาใหม่ซะแล้ว” สิ้นประโยคของเขามีหยดน้ำกระทบไหล่เขาเม็ดใหญ่ ทั้งสองแหงนดูพร้อมๆกันพลางเห็นฝนกำลังกระหน่ำลงมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
 
“อะไรกัน ไม่ส่งสัญญาณกันบ้างเลย” ชามมิงก์ดึงตัวหญิงสาวไปหลบใต้ต้นไม้ใหญ่และเปลี่ยนที่ไปเรื่อยๆเพราะกลัวอันตรายจากสายฟ้าฟาด
 
“โอ ไม่น่าจะเป็นไปได้ อากาศยังดีๆอยู่ด้วยซ้ำ” เฟรธิเชียกล่าวขณะใช้หลังมือบังไว้ขณะที่ใช้สายตาสอดส่องดูท้องฟ้าไปพลาง
 
“ข้าว่าคงไม่ใช่อากาศหรอก คงมีใครบางคนทำให้มันเกิดขึ้นมากกว่า” ชามมิงก์พูดราวกับรู้ว่าเป็นใครแต่อาศัยระหว่างทีเผลอของหญิงสาวลอบมองใบหน้าสวยหวานของเธอที่ขับกับผมสีบลอนด์เงางามปากสีแดงคล้ายผลลูกเชอรี่ทำให้เขาเคลิบเคลิ้ม
 
“งั้นข้าว่า เราลองเดินผ่าต้นไม้พวกนั้นไปอีกซักหน่อย ทนเดินตากฝนอีกนิดก็คงถึงบ้านท่านแล้ว”
 
“ข้าว่า รอให้มันหยุดตกจะดีกว่า ร่างกายเจ้าบอบบางอาจจะไม่สบายได้” คำพูดของเขาทำให้เธอมีหน้าแดงระเรื่อซึ่งนั่นเธอเองก็ไม่รู้เหมือนว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น
 
ชามมิงก์ยิ้มให้ขณะถอดเสื้อคลุมตัวเองออกมากันฝนไว้สำหรับสองคน มีบางสิ่งบางอย่างกำลังก่อความรู้เล็กๆขึ้นในใจ แต่ทั้งสองต่างก็ไม่รู้ว่านี่มันบังเอิญไปหรือเปล่า ที่เขาและเธอทั้งสองเพิ่งมาพบกัน