Magic Lawsuit คดีเวทมนตร์

เช้าของวันเปิดเทอม ชั่งเป็นวันพิเศษจริงๆ วันนี้อาร์เธอร์อารมณ์ดีพิเศษที่จะได้เจอใครบางคนที่รออยู่ในโรงเรียน

ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง เวลา 06.00 a.m.

ภายในโรงเรียน มีใครยืนรออยู่ใต้ร่มไม้

" วารี่ พี่ขอไปส่งที่อาคารไม้นะครับ "  เด็กหนุ่มส่งสายตาวิงวอน

" ได้ค่ะ" วารี่ยืนมือมาให้อาร์เธอร์จับมือ ก่อนเดินไปที่อาคารไม้ โดยเด็กหนุ่มรู้สึก ว่า มีคนได้ตามพวกตนมา เด็กหนุ่มรีบหันไปก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จึงเดินต่อไป

' เจ้าจะรอดจากข้ารึ เจ้าหนุ่มที่จะโค่นนายใหญ่ของข้าในอนาคต' ชายสูทสีเทาคิดในใจ รีบเดินสะกดรอยตามไปเป็นระยะ จนมาหยุดหน้าอาคารไม้

" พี่ไปก่อนนะครับ ตอนเย็นเจอกัน" เด็กหนุ่มโบกมือลา รีบเดินไปห้องเรียนที่อาคาร3

' สงสัยต้องจัดการของสำคัญของเจ้าหนุ่ม ข้าเข้าไปสำรวจข้างในดีกว่า' ชายสูทสีเทาเดินเข้าไปภายในอาคารไม้

ที่ห้องเรียนของอาคาร3

" สวัสดีอาร์เธอร์ ยิ้มแฉ่งตั้งแต่เช้าเชียว" เพื่อนสนิทของเขาแกล้งเขา มองอาร์เธอร์หยิบตำราอะไรบางอย่างขึ้นมา

" ทำไม มันหนามากขนาดนี้"  เด็กหนุ่มบ่นอย่างหัวเสีย

" แกไม่ต้องเครียดขนาดนั้น อ่านอันที่มันสำคัญสิวะ"

" มันก็จริง"

" รีบเปิดเร็วๆ ฉันอยากดู" อาร์เธอร์เปิดหน้าที่มีกระดาษโน้ต

ข้อความกระดาษโน้ต

   ในที่สุดหลานรักเปิดอ่านน่าที่ปู่ ศึกษามานานหลายปี

     ข้อความ เส้นสีแดง คือ เวทย์ขั้นสูงและหายาก

                 เส้นสีเขียว คือ  เวทย์หายากที่หายไปเมื่อ 100 ปีก่อน

เนื้อหาที่อาร์เธอร์อ่านสรุปและจดสรุปในสมุดเล่มหนึ่ง

เส้นสีแดง คือ เวทย์ว่างเปล่า ต้องฝึกฝนอีกนาน

เส้นสีเขียว คือ เวทย์ช่วยเหลือ  สามารถช่วยเหลือผู้บาดเจ็บ

ด้านวารี่

" อรุณสวัสดิ์หัวหน้าห้องครับ/คะ"

" เช่นกัน ทุกคน"  เพื่อนต่างทยอยมาที่โต๊ะของวารี่ เหมือนกับมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

' ข้าจะกำจัดของสำคัญ จงพินาศซะ' ชายสูทสีเทาดีดนิ้ว ทำให้เกิดไฟและหายไปในม่านหมอกหนา กริ๊งงงงงงงงงง เสียงเตือนภัยของโรงเรียน ตามมาคือ เสียงที่ประกาศจากหอกระจายข่าวของโรงเรียน

" นักเรียนทุกคน วันนี้ผอ.สั่งหยุดโรงเรียนกะทันหัน เพราะวันนี้ได้เกิดเพลิงไหม้ที่อาคารไม้ค่ะ" หลังจบประกาศ นักเรียนทุกคนต่างเก็บของ เตรียมกลับบ้าน

" เฮ้ย ช่วยเอากระเป๋าของฉันตามฉันไปที่อาคารไม้" อาร์เธอร์ค้นกระเป๋า รีบหยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่วิ่งไปห้องน้ำทันที

อาคารไม้

" เจ้าหนูจะไปไหน" พนักงานดับเพลิงถาม

" มีใครติดอยู่ในนั้นมั้ยครับ" และได้มีเสียงหนึ่งพูดแทรกขึ้น

" ฉันเป็นเพื่อนกับวาเลเซีย วาเลเซียติดอยู่ในนั้นและ..." เพื่อนสนิทของวาเลเซียอธิบายไม่ทันจบ เด็กหนุ่มวิ่งฝ่ากองเพลิงเข้าไปข้างในแล้ว พร้อมกับตะโกนเรียกชื่อ วารี่ออกมาตลอดทาง 

จนมาหยุดห้องหนึ่ง ตอนนี้มีเสียงที่คุ้นเคย เด็กหนุ่มเห็นสภาพเด็กแว่นถูกไฟคลอกไปครึ่งหน้า

" เดี๋ยวพี่ช่วยเอง" ไม่ทันขาดคำ เด็กหนุ่มดีดนิ้ว ทำให้วาเลเซียหลับ พร้อมกับอุ้มออกมา

" พาเขาไปโรงพยาบาลแอดเลอร์ โฮล์มส์เมโมเรียลด้วยครับ"

" แต่บาดแผลของ..." เด็กหนุ่มไม่รีรอเดินไปหาเพื่อน คว้ากระเป๋าเดินไปหน้าโรงเรียน ก่อนโทรหาใครบางคน

" ปู่ครับ มารับผมที่โรงเรียนนะครับ เอาพาผ้าพันแผล กล่องยา หมวก และเสื้อกันหนาวด้วยครับ" เด็กหนุ่มสั่งปู่

5 นาทีต่อมา รถคันหนึ่งมาจอดใกล้ๆอาร์เธอร์ อาร์เธอร์เปิดประตูขึ้นรถไป ระหว่างการเดินทางไปโรงพยาบาล อาร์เธอร์ทำแผลที่บนหน้าด้านซ้าย และมือขวาอย่างลวกๆ

ณ โรงพยาบาลแอดเลอร์ โฮล์มส์เมโมเรียล

" สวัสดีครับ ไม่ทราบคนไข้ที่ชื่อ วาเลเซีย แคนโดราพักอยู่ห้องไหนครับ"

" อืม..รอสักครู่นะคะ ชั้น3 ห้อง305 ค่ะ" เด็กหนุ่มได้ข้อมูลห้องพักแล้ว จึงไปกดลิฟต์

ชั้น3ของโรงพยาบาล 

ห้อง305

" วารี่" เด็กหนุ่มดีใจมากที่เธอไม่ได้เป็นอะไร แต่เด็กหนุ่มรู้สึกมึนๆนิดหน่อยแต่ก็ฝืนตัวเอง

" ดีมาก ที่เธอไม่เป็นอะไร ฉันขอมอบสิ่งให้เธอ" อาร์เธอร์ก้มลงสวมกำไลทองใส่ข้อมือจนหยดเลือดที่ซึมออกจากผ้าพันแผลเปื้อนบนเตียงนอนของเธอ

" ทำไม เลือดไม่หยุดไหลนะ" เขาพลางปาดเลือด โดยไม่รู้ว่า ปู่เขาเฝ้าดูอยู่นอกห้องและนับเวลาถอยหลัง5 4 3 2 1...0 อาร์เธอร์ล้มลงไปนอนกับพื้น หลังจากนั้น ปู่จัดการสั่งบุรุษพยาบาล 2 คนพาอาร์เธอร์ไป ส่วนนางพยาบาลจัดการดูแลวาเลเซียและแม่บ้านจัดการเช็ดถูทำความสะอาดรอยเลือด

หลายวันต่อมา

เด็กหนุ่มค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาจนปรับสายตาเป็นปกติมองรอบห้อง เจอปู่ของเขากำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในห้องเพียงคนเดียว

" ฟื้นแล้วหรอ หลานรักสลบไปตั้งนานสองนาน ดีที่แม่ช่วยหลานรักไว้ทัน ลืมบอกไปเอานี่ไป อย่าขยับให้มากละ" ปู่ค่อยปรับเตียงนอน ก่อนยืนสร้อยกางเขนให้อาร์เธอร์

" ปู่ครับ ผมขอไปหาวารี่หน่อย แล้ว..."

" เขาไปแล้วละ เธอคนนั้นเอาสร้อยนี่มาให้ปู่ และบอกขอบคุณที่ให้กำไลทองอันนั้น หลังจากนั้นเธอก็หายไปในร.ร.บอกว่า เธอลาออกแล้ว  แต่ฉันมีข้อเสนอให้หลานรัก ไปอยู่โรงเรียนของปู่ไม่ละ"

เหมือนโลกจะหยุดหมุนไป ชีวิตเขาคงไม่เหลืออะไรอีกแล้วสินะ เขาจึงเอ่ยเสียงเรียบว่า

" ผมตัดสินแล้ว......ผมขอไปเรียนต่อที่นั้น"

โปรดติดตามตอนต่อไป........