เกม(ล่า)ฆ่าวิญญาณ

.....ผมอยากย้อนอดีตเสียจริง.....

ผมเด็กชายวัย 16 หรือคาโตะกลิ้งตัวไปมาบนเตียงแล้วหยิบหนังสือไร้ชื่อขึ้นมาดูเล่น

"คงต้องตั้งชื่อให้เจ้านี้แล้วล่ะ"ผมพูดแล้วพยายามสรรหาคำดีๆที่เหมาะกับหนังสือเล่มนี้

.....ถามอาเรียดีมั้ยน่ะ? .....

ผมคิดแล้วตั้งสติดีเพ่งสมาธิไปหาอาเรีย(เทพีที่ผมสร้าง มั้งน่ะ?)

"อาเรีย????!!!!!"ผมตะโกนแล้วหญิงสาวอันสวยใสก็โผล่ออกมาข้างหน้า ที่แน่ๆเธอไม่ใช่อาเรียแต่คือยัยมิเนเร่เด็กสาวที่คิดจะฆ่าผม...=.,=

"เห้ย! มาได้ไงนี้มันวิหารของอาเรียไม่ใช่เหรอ!!?"ผมสะดุ้ง แล้วเผลอพูดเห้ย!ออกมา(เขินจังเฟ้ย! ไม่เคยพูดต่อหน้าผู้หญิงเลยยยย!!!!!!!! หวังว่าเธอคงไม่หัวเราะน่ะะ)

"เห้ย..? คิๆๆๆ เพิ่งเคยเห็นคาโตะผู้ชายอันแสนจะเรียบร้อยพูดน่ะ คิๆๆ"มิเนเร่หัวเราะเล็กน้อยแล้วยิ้มหวาน

"ช่างเถอะะะ เธอนี้เปลี่ยนอารมณ์เร็วจริ้งงง ไม่ฆ่าฉันแล้วหรอ?"ผมถามแล้วนั่งลงกลางทุ่งดอกไม้หรือสวนอมตะของอาเรีย

"แหมๆก็แบบว่า..นิสัยแบบนี้มันเป็นเอกลักษณ์น่ะะ! ฉันจะไปฆ่านายได้ไงอ่ะฉันแพ้นายนายก็ต้องมาสเตอร์ดิ!"มิเนเร่บอกแล้วนั่งลงข้างๆผม

"มาสเตอร์หรอ..คืออัลไลอ่าา??เธอรู้ป่าว"ผมถาม(ไม่รู้จริงๆน่ะไม่ได้คิดจะจีบมิเนเร่น่ะ)

"ก็กฏของเกมนี้น่ะมันมีหลายข้อนายจำไม่ได้หรอก ก็แบบว่าคนที่คิดจะฆ่าคนอื่นหรือกำลังจะโดนฆ่า ถ้าแพ้โดยที่ยังไม่ตายคนที่ชนะก็จะกลายเป็นมาสเตอร์ค่อยสั่งการคนที่แพ้หรือลูกน้องนั้นเอง ใครที่มีลูกน้องเยอะสุดก็มีกำลังมากและมีเกณฑ์ชนะสูงด้วย..."มิเนเร่อธิบาย

"่อ่อแล้วถ้ามาสเตอร์แบบแพ้คนที่เป็นลูกน้องล่ะ"

"ไม่มีสิทธิหรอก ลูกน้องห้ามลอบฆ่าหัวหน้าหรือมาสเตอร์ถ้าทำล่ะก็จะโดนฆ่าน่ะ.. ส่วนลูกน้องคนอื่นๆก็เป็นอิสระน่ะ แต่ปกติถ้ามีมาสเตอร์คนเดียวกันูกน้องก็สามารถฆ่ากันได้ตามปกติน่ะยกเว้นลูกน้องที่เป็นแขนขวาและแขนซ้ายน่ะหรือพวกหัวหน้าลูกน้องน่ะ"

"กฏเยอะจังน่ะมีอะไรอีกมั้ยอ่ะ"ผมขยี้ผมตัวเองเบาๆ

"ก็แบบถ้าลูกน้องชนะคนอืนได้โดยคนที่แพ้นั่นไม่ตายก็ออกจากการเป็นลูกน้องไปเป็นมาสเตอร์คนที่แพ้แต่ไม่ตายคนนั้นได้น่ะ แต่ก็มีสิทธิที่จะโดนมาสเตอร์คนอื่นๆตามล่าได้ เพราะถ้าจัดการมาสเตอร์คนนั้นแล้วคนที่เป็นลูกน้องของมาสเตอร์คนที่โดนจัดการนั้นก็ต้องกลายเป็นลูกน้องของอีกคนที่จัดการมาสเตอร์ได้ด้วยน่ะ"มิเนเร่ยิ้ม

"แล้วถ้าแบบมาสเตอร์คนนั้นประมาณว่าเอาทุกคนมาเป็นพวกได้หมดล่ะก็ มาสเตอร์คนนั้นก็ชนะหรอ"ผมถามด้วยแว่วตาเป็นประกาย

"อ่าใช่แล้ว"มิเนเร่บอก

"ดีจัง!!วิธีนี้ล่ะไม่ต้องฆ่าคนด้วยแค่ทำให้กลายเป็นพวกก็พอ!"ผมบอกแล้วยิ้มหวานอย่างน่าเอ็นดู

"นายนี้จิตใจจังน่ะ ^^"มิเนเร่บอก

"หรอ ไม่มั้งว่าแต่เธอมาที่นี้ได้ไงอ่ะ"

"ก็น่ะ มามอนเทพต่อสู้ที่ฉันเป็นตัวแทนให้น่ะเขาต้องมาทำเรื่องกับอาเรียน่ะสิเรื่องที่นายกลายเปนมาสเตอร์น่ะ ^^"

"ต้องทำเรื่องด้วยหรอเนี่ย =.,="ผมตะลึ้งเลยที่ด้วย(ก็ไม่เคยคิดว่าบนสวรรค์มันจะมีกฏเกณฑ์ด้วย=.,=)

"พวกเทพเขาต้องทำสัญญาผูกหมัดน่ะอีกฝ่ายจะไม่ได้กบฏ"มิเนเร่บอก

"ฟังดูมีเหตุผลน่ะ"ผมบอก

"เนอะๆ แปลกดี 555"มิเนเร่หัวเราะแล้วร่างหนุ่มผมแดงก็เดินมาหามิเนเร่

"ใครอ่ะ"ผมถามชายตรงหน้า

ป๊อก!! ชายคนนั้นเอากำปั้นมาทุบหัวผมอย่างแรง

"ข้าคือ มามอน เฟ้ยยย ส่วนยัยมิเนเร่นั้นลูกสาวข้าาา!!"

"เห้ย! ได้ไงเทพมีลูกเป็นมนุษย์เนี่ยน่ะ"ผมตะโกน (อ๊ะ! เผลอพูด เห้ย! อีกแล้วม่ายยยย!!!)

"เห้ยบ้าไรฟระ มิเนเร่เป็นลูกครึ่งเทพกับมนุษย์น่ะะ"

"อ้าว ไหนบอกว่าเป็นลูกครึ่งฝรั่งเศษ ญี่ปุ่น"ผมถาม

"หลอกน่ะ ใครมันจะบ้าบอกว่า ฉันเป็นลูกครึ่งเทพค่ะ!!!! ล่ะ =,.="

"ก็จริงน่ะ"

"ยังไงซ่ะ นายก้ต้องดูแลลูกสาวฉันอย่างดีด้วยน่ะะะ!!!!!!!!!!!"มามอนจ้องผมด้วยสายตาประมาณว่า  ถ้าเมิงกล้าทำอะไรไม่ดีไม่ร้ายกับลูกสาวตรูเมิงตายยย!!

"...ครับ!!"ผมบอกด้วยเสียงชายอันกล้าแกร่ง!(มั้งน่ะ?)

"ฝากตัวด้วยน่ะค่ะ มาสเตอร์คาโตะ!"มิเนเร่ยิ้มหวานแล้วหอมแก้มผมเบาๆ จ้ากกก!! 

".....=////=" ผมทำหน้าแดง(ที่จริงใจพูดว่า  มิเนเร่จูบเหรอออ!! ม้ายยจริ้งงง)

"........"ส่วนมามอนและอาเรียนั้นถือกับยืนนิ่งและอาเรียก็จ้องหน้าผมราวกับว่า ไม่อายเทพหรอจ๊ะ พ่อหนุ่ม =///=       และ มามอนอย่าพูดเลยดีกว่ามั้ง T^T(มามอนหน้าแดงแปร๊ดดเพราะโกรธแล้วก็ยกกำปั้นขึ้ยเตรียมชกหน้าผม)

ผมผิดเหรออ คร้าบบบ!!!!!!!!!!