Five Night at Fredy's คำคืนแห่งรัก

" อูย....เมื่อยก้นชะมัด...ลงจากเครื่องบินแล้วยังต้องต่อรถไฟหลังต่อรถไฟต้องต่อรถประจำทางต่อรถประจำทางต้องต่อแท็กซี่มาที่บ้านพักที่จองไว้อีก โอย ชีวิตสาวน้อยน่ารักมันจะรันทดไปแล้วนะ! "สาวน้อยวัย16ปียืนอยู่หน้าบ้านพักเดี่ยวพร้อมทั้งสัมภาระได้บ่นและยืดตัวคลายกล้ามเนื้ออย่างเซ็งๆ
"ที่เหลือก็แค่ขนของเข้าบ้าน เอาล่ะ 1 2 3ฮึบ!"ร่างเล็กได้ขนข้าวของเข้ามาในบ้านทีละนิดทีละหน่อยจนสัมภาระทุกอย่างได้อยู่ในบ้านทั้งหมด
"ฟู่ว ทำคนเดียวนี่เหนื่อยเอาการเลยนะเนี่ย"เม็ดเหงื่อที่ไหลตามผิวขาวเนียนนุ่มดุจทารกอย่างเปียกชุ่มทำเอาแบล็กกี้ถึงกับต้องถอดเสื้อนอกออกให้เหลือแต่เสื้อกล้ามบางๆที่เห็นบราสีดำรัดทรวงอกที่อวบอิ่มและใหญ่โตจนแทบจะเท่าหัวเด็ก
"อย่างแรกต้องจัดของและทำความสะอาด.."ปากบางสีชมพูน่ากัดเอ่ยน้ำเสียงหวานใสออกมาอย่างจริงจังก่อนที่จะเอาผ้าปิดปากมาใส่ปิดใบหน้าหวานเรียวเล็กครึ่งหน้าและหยิบแว่นมาใส่เพื่อกันฝุ่นเข้าในดวงตากลมโตสดใสแบล็กกี้หยิบยางมารวบเส้นผมสีดำนุ่มยาวสลวยจรดหัวเข่าให้เรียบร้อยและก็ไม่ลืมที่จะหยิบผ้ากันเปื้อนมาใส่เธอดึงสายผ้ากันเปื้อนให้รัดเอวที่เล็กเพียง26ซ.ม.ของเธอ
"เอาล่ะ เริ่มทำภารกิจได้!"สิ้นเสียงหวานใสแบล็กกี้จึงทำการจัดเก็บข้าวของตามตารางงานที่เจอได้จดไว้ก่อนจะมา
 
1ช.ม.ต่อมา
"เสร็จแล้ว~~~~"แบล็กกี้หยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อที่ไหลตามใบหน้าหวานเรียวเล็กอย่างเหน็ดเหนื่อยและแย้มยิ้มออกมาอย่างดีใจกับบ้านที่สะอาดระเบียบเรียบร้อยที่ตกแต่งเป็นสไตน์ญี่ปุ่นตามสัญชาติของตนเอง
"เดี๋ยวอาบน้ำแล้วไปทานข้าวด้านนอกและก็หางานทำดีกว่า อื้ม"แบล็กกี้พูดกับตนเองก่อนที่จะถอดเสื้อผ้าออกและเข้าห้องน้ำไป
 
20นาทีต่อมา
"อืม ชุดนี้แหละ"แบล็กกี้ที่อาบน้ำเสร็จแล้วหยิบชุดเดรสลูกไม้สีหวานมาใส่ก่อนที่จะหยิบกระเป๋าตังค์เดินออกจากบ้านและเธอก็ไม่ลืมที่จะล๊อกประตู
"ตอนนี้ 5โมง10นาที แล้ว ยังมีเวลาเหลือเฟือเลย ไปที่แมคโดนอลดีกว่า"แบล็กกี้เดินข้ามถนนและต่อรถแท๊กซี่ไปยังร้านแมคโดนอลอย่างที่ตั้งใจเอาไว้
"ขอบคุณมากนะคะ"หลังจากจ่ายเงินเสร็จแบล็กกี้ก็ลงมาจากแท๊กซี่และเข้าไปยังแม็คโดนอล
"แม๊คโดนอล ยินดีต้อนรับครับ...ว้าว"พนักงานอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาทำเอาคนในร้านต้องหันมามองผู้มาเยือน
"เอะ...เอ๊?"
"สวยจังเลย คนญี่ปุ่นหรอ"
"ตัวเล็กบอบบบางจัง"
"ดูดวงตานั่นสิกลมใสยังกะลูกแล้ว"
"ดูปากสิ สีชมพูน่ารักจังเลย
"เธอๆดูผมเด็กคนนั้นสิ ยาวสวยเงางามมากเลย"
"สวยน่ารักเหมือนตุ๊กตาเลย"
ตอนนี้คนทั้งร้านเริ่มวิภากพ์วิจารณ์แบล็กกี้อย่างเสียงดังจนแบล็กกี้เริ่มจะรำคาญขึ้นแแต่ก็ไม่ได้แสดงออกแบล็กกี้เดินไปที่เค้าน์เตอร์อย่างเซ็งๆ
"สาวน้อยจะรับอะไรดีครับ?"
"ขอ น้ำโค้กกับแฮมเบอเกอร์และเฟรนฟรายค่ะ"
"สักครู่นะครับ"พนักงานเดินหายเข้าไปประมาณ3นาทีแล้วออกมากับของที่สั่ง
"ของที่สั่งได้แล้วครับจะทานที่นี่หรือจะทานข้างนอกครับ"
"ทานข้างนอกค่ะ เท่าไหร่"
"120ดอลล่าห์ครับ"
"นี่ค่ะ"
"เอ่อคือ สาวน้อยชื่ออะไรครับ"
"แบล็กกี้ค่ะ"
"แบล็กกี้มีเพื่อนรึยังครับ"
"พึ่งจะย้ายมาวันนี้ยังไม่มีเพื่อนหรอกค่ะ"
"ถ้าไม่รังเกียจผมขอเป็นเพื่อนแบล็กกี้จะได้มั้ย"
"เอ๊ะ"แบล็กกี้อึ้งๆกับคำขอของพนักงานคนนี้แต่อีกใจหนึ่งเธอกลับดีใจที่จะได้มีเพื่อนไว้คอยพูดคุยหรือไปมาหาสู่
"ได้ค่ะ"แบล็กกี้ยิ้มหวานให้ชายหนุ่มทำเอาชายหนุ่มและคนอื่นๆในร้านหัวใจพองโตกันทีเดียว
"แล้วพี่ชื่ออะไรหรอคะ"
"พี่ชื่อ รูวิคครับ พี่ขอที่อยู่และเบอร์ได้มั้ยครับ"
"ได้ค่ะ สักครู่นะคะ"แบล็กกี้เขียนที่อยู่และเบอร์ให้กับรูวิคก่อนที่จะรับของมาจากรูวิค
"ขอบคุณที่อุดหนุนนะครับ ไว้โอกาศหน้าเชิญใหม่นะครับ"รูวิคยิ้มให้แบล็กกี้ที่เดินออกจากร้านไป
 
"ดีใจจังมาวันแรกก็มีเพื่อนเลย"แบล็กกี้เดินมานั่งตรงม้านั่งแถวๆสวนสาธารณะก่อนที่จะจัดการกินแฮมเบอเกอร์อย่างรวดเร็วและกินเฟรนฟรายกับน้ำโค้กหมดเร็วมาก(สกิลกินข้าวไว)
"อิ่มจังเลยยยยย ตอนนี้ 5โมง45แล้วสินะ"แบล็กกี้ดูนาฬิกาข้อมือแล้วนั่งยืดตัวคลายกล้ามเนื้อก่อนที่จะลุกขึ้นยืน
"เอาล่ะ ต่อไปหางานทำ"แบล็กกี้เดินไปตามทางในเมืองมองหาป้ายประกาศหางานไปเรื่อยๆแต่เธอไม่รู้เลยว่ามีผู้คนมากมายมองมาที่เธอโดยที่เธอไม่รู้ตัว
"เอะ ใบประกาศนั่น"แบล็กกี้รีบวิ่งไปตรงใบประกาศที่ติดอยู่ตรงฝาผนังร้านขายเสื้อผ้าที่ปิดแล้ว
"รับสมัคร ยามเฝ้าหุ่นมาค๊อส1ตำแหน่ง ค่าแรง 300ดอลล่าห์ต่อวัน เริ่มงานตั้งแต่ เที่ยงคืนถึง6โมงเช้า สามารถสมัครได้ที่ xxxx"แบล็กกี้อ่านป้ายประกาศอย่างอึ้งๆ เฝ้าหุ่นมาค๊อส มาค๊อสที่เธอตามหา แบล็กกี้อดไม่ได้ที่จะยิ้มแก้มแทบปริเธอรีบเรียกแท๊กซี่ไปยังสถาณที่รับสมัคร
 
19.00
"ดีใจจังได้งานแล้วๆๆๆๆ"แบล็กกี้เดินออกมาพร้อมกับชุดฟร์อมในประเป๋าใบไม่ใหญ่มากเธอรีบตรงไปที่ตั้งมาค๊อสตามที่เจ้านายบอกไว้แบล็กกี้ดีใจจนแทบจะบินเธอรีบวิ่ง วิ่ง วิ่งไปยังห้องที่ตั้งมาค๊อสทั้ง4เอาไว้ถึงแม้เจ้านายเธอบอกว่ามาค๊อสทั้ง4จะถูกปรับเปลี่ยนดัดแปลงไปแล้ว
"จะได้เจอแล้ว พี่หมี พี่เป็ด พี่กระต่าย พี่จิ้งจอก!!!"แบล็กกี้เปิดประตูห้องตั้งหุ่นมาค๊อสเข้ามาอย่างเสียงดังก่อนที่จะเปิดไฟ
".....พี่หมี...พี่เป็ด...พี่กระต่าย...พี่จิ้งจอก....นั่นพวกพี่ๆหรอ"แบล็กกี้มองมาค๊อสอย่างตะลึงเพราะว่ามาค๊อสเหล่านี้ได้ถูกดัดแปลงให้อยู่ในรูปแบบมนุษย์ที่หล่อเหลาและสมบูรณ์อย่างไร้ที่ติ
" แบล็กกี้กลับมาแล้วจ๊ะ กลับมาตามสัญญาที่ให้ไว้กับพวกพี่ๆแล้วนะ"แบล็กกี้ยิ้มให้หุ่นทั้ง4อย่างอบอุ่นและเข้าไปจับมือหุ่นทั้ง4เพื่อเป็นการบอกว่า 'กลับมาตามสัญญา'
"พวกพี่ๆรู้มั้ย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แบล็กกี้จะมาทำงานเป็นยามเฝ้าพวกพี่ๆแล้วนะ เราจะได้อยู่ด้วยกันแล้วนะคะ แบล็กกี้จะได้ร้องเพลง five night at freddy song กับพวกพี่ๆอีกครั้งแล้ว แบล็กกี้ดีใจสุดๆเลย อ๊ะ แบล็กกี้กลับไปนอนก่อนนะคะ เพราะแบล็กกี้ต้องมาที่นี่อีกที เที่ยงคืนแนะ แล้วเจอกันนะคะพี่ๆ"แบล็กกี้โบกมือให้หุ่นทั้ง4ก่อนที่จะวิ่งออกไปขึ้นรถกลับไปนอนเอาแรงที่บ้านโดยหารู้มั้ยว่าหุ่นทั้ง4ได้แสยะรอยยิ้มแสนน่ากลัวออกมาพลางจ้องมองหญิงสาวที่ขึ้นรถไป
 
เที่ยงคืนตรง
"โอเคเข้ามาแล้ว เจ้านายบอกว่าไฟฟ้ามีใช้จำกัด งั้นเราต้องใช้ไฟฟ้าอย่างประหยัดโดยเปิดจอดูกล้องวงจรดีกว่า"แบล็กกี้ที่ใส่ชุดฟร์อมอยู่ในห้องทำงานเปิดจอตรวจกล้องวงจรปิดดู(นั่นมันประหยัดตรงไหนฟระ)
"ลั้ลลาๆ"แบล็กกี้ฮัมเพลงไปพลางๆเรื่อยและเปิดจอโดยไม่ปิดจนตอนนี้ตี2ไฟฟ้าเหลือแค่3%
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกซวยแล้วไงฉ้านนนนนนนนนนนนนนนนนนน"แบล็กกี้รีบปิดจอแต่มันสายไปเสียแล้วไฟฟ้าได้ดับลงทั้งหมดแบล็กกี้หยิบไฟฉายขึ้นมาอย่างกลัวๆ
"อ...ออกไปอยู่ข้างนอกดีกว่า..."แบล็กกี้เอาไฟฉายส่องทางและเดินอย่างช้าๆเพราะความกลัวเธอเดินไปเรื่อยๆจนเธอไม่รู้ว่าเธอกำลังเดินเข้าไปสู่กับดัก
ฟึบ
"นั่นใครน่ะ!"แบล็กกี้หันไฟฉายไปส่องตามเสียงแต่ก็ไม่พบอะไรเธอเริ่มจะกลัวขึ้นมากกว่าเดิมแบล็กกี้หันไฟฉายกลับมาทางเดิมอย่างช้าๆและลมหายใจแทบหยุด
"ยินดีต้อนรับ หึๆๆๆ"ฟ๊อกซี่ยืนพูดอยู่ตรงหน้าของเธอทำเอาเธอแทบหยุดลมหายใจ
"พี่จิ้งจอก...ไม่จริง....ฉัน...ฝันหรอ"
"ไม่ได้ฝันหรอก...แบล็กกี้"แบล็กกี้หันกลับมาก็พบกับ เฟรดดี้ บอนนี่ ชิช่า ทำเอาแบล็กกี้เริ่มกลัวจนขาสั่น
"พี่หมี....พี่เป็ด...พี่กระต่าย.."
"ไม่ต้องกลัวหรอกแบล็กกี้ คืนนี้จะมีแค่เธอที่ติดอยู่ในเกมของพวกเรา จะไม่มีใครเข้ามาแทรกระหว่างเรา"ชิช่าพูดขึ้นอย่างน่าขนลุกและทั้งหมดก็แสยะยิ้มร้ายออกมา
"ไม่จริง!!!!!!!!พี่ๆที่แสนดีสำหรับแบล็กกี้ไม่ทางพูดอะไรแบบนี้"
"คิดผิดแล้วสาวน้อย"บอนนี่มองแบล็กกี่อย่างกระหาย
"ไม่เคยมีมาค๊อสที่แสนดีตั้งแต่แรกแล้ว อยากเจอพวกฉันนักไม่ใช่หรอ แบล็กกี้"
"ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"แบล็กกี้วิ่งหนีสุดชีวิตโดยลืมไฟฉายแบล็กกี้หลงอยู่ในความมืดมิดที่น่ากลัวไม่ว่าจะไปทางไหนซอกไหนก็ถูกพวกเฟรดดี้ดักไว้ทุกทางจนแบล็กกี้หมดแรงและล้มลงนอนหงายหอบอย่างกลัวสุดๆ
"เล่นไล่จับจบแล้วล่ะแบล็กกี้"เฟรดดี้คร่อมแบล็กกี้เอาไว้ตามมาด้วยอีก3ตนที่นั่งล้อม
"อย่านะ....พี่หมี.."
"อีกอย่างฉันชื่อเฟรดดี้ไม่ใช่พี่หมีอะไรของเธอ..."
"เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ"ชิช่าพูดขึ้นมาอย่างน่ากลัวก่อนที่จะล๊อกขาของแบล็กกี้ไว้
"ไม่นะ ช่วยด้วย!!!!ช่วย...อุ๊บ!"ไม่ทันที่จะตะโกนอีกครั้งแบล็กกี้ก็ถูกบอนนี่เอามือปิดปากไม่ให้ส่งเสียง
"อย่าดิ้นสิ ยิ่งดิ้นเวลาโดนลงโทษยิ่งเจ็บนะ"ฟ๊อกซี่ล๊อกข้อมือแบล็กกี้ไว้เหนือหัวแบล็กกี้อย่างแน่นนาด้วยมือเดียว
"จงโดนทรมารอย่างเจ็บปวดซะเถอะ.....เด็กน้อยที่น่าสงสาร"เฟรดดี้กระชากเสื้อของแบล็กกี้ขาดและอีก3ก็ช่วยกันฉีกกระชากชุดของแบล็กกี้จนตอนนี้แบล็กกี้เปลือยเปล่า
"ว้าว ขาวชะมัด"เฟรดนี้เอามือลูบไล้ร่างกายของแบล็กกี้จนเจ้าตัวสั่นสะทานทั้งน้ำตา
"แฮ่ก แฮ่ก"ฟ๊อกซี่เลียขอมือของแบล็กกี้และจูบตามแขนและหลังมือจนเป็นรอย
"ตัวเล็กแต่หุ่นดีนะเนี่ย"ชิช่าจูบตามขาของแบล็กกี้และทำรอยเอาไว้ทั่วขา
"คืนนี้เธอไม่ได้พักแน่ๆแบล็กกี้น้อย"บอนนี่เอามืออีกข้างที่ไม่ได้ปิดปากของแบล็กกี้ล่วงเกินส่วนสงวนส่วนบนของเธอ
"ทำหน้าแบบนั้นรู้สึกดีสินะ...หึๆๆ.....ไม่ต้องห่วงมันจะดีกว่านี้แน่"เฟรดดี้เริ่มรุกเข้าไปในส่วนล่างจนแบล็กกี้ตาค้างด้วยความเจ็บปวด
"อื้อ!!!!!!!!!!"แบล็กกี้ส่งเสียงร้องทุกครั้งที่เฟรดดี้รุกเข้ามาแบล็กกี้ร้องไห้เสียใจและกลัวเธอไม่เคยคิดเลยว่าเพื่อนแสนดีทำร้ายเธออยู่คืนนั้นแบล็กกี้ก็ถูกทั้ง4ผลัดกันรุกเข้ามาจนแบล็กกี้หมดสติและไม่รับรู้อะไรหลังจากนั้นอีกเลย...